Een verslag van dag tot dag van onze fietsreis van twee weken door Engeland. We hebben gefietst langs de historische plaatsjes Salisbury, Stonehenge, Bath, Glastonbury en Winchester. Het was een natte vakantie, die we helaas eerder dan gepland hebben moeten afbreken. Maar twee maanden later kwamen we terug en fietsten we alsnog de South Downs Way.

Donderdag 6 juni 2019
Almere > Gravelines (F)

Meteen op onze eerste vrije dag met ons busje naar Gravelines in Frankrijk gereden. De fietsen staan achterin met de kampeerbagage erop. We hebben er vier uur over gedaan, inclusief een poging tot tanken van CNG. Helaas sloeg de pomp steeds af maar we hebben er toch nog genoeg in gekregen voor de terugweg. De route loopt over Antwerpen waar het altijd goed opletten is met afslagen. Iedere keer valt op hoeveel drukker het is met vrachtwagens dan in Nederland. Vier uur is een mooie lengte. Halverwege wisselen we van stuur dus ieder rijdt precies een shift. Vier uur later ben je in Frankrijk.

De auto laten we achter op een groot parkeerterrein in Gravelines, dicht bij de camping. Hier transformeren we van automobilist naar fietser.

Verlaten camping
Op Camping des Dunes en in het stadje is het doods. Het is stil op de camping en bij veel huizen zijn de rolluiken naar beneden. Het seizoen is nog niet begonnen. Op het veldje waar we vorig jaar nog met onze tenten stonden, samen met George en Marc, hebben ze nu nog meer stacaravans gezet. Daar verblijft een groep sporters, de enige andere kampeerders die we hier zien. Voordeel van zo’n bijna verlaten camping is dat je veel privacy hebt, alsof je wildkampeert. Camping des Dunes ligt aan het strand, even verderop staat aan zee een grote aluminiumfabriek waar we morgen langs zullen fietsen.

In plaats van het strand, dat we vorig jaar al hebben gezien, bekijken we nu de mooie vuurtoren in het dorp en wandelen we een stuk over een van de havenhoofden. Bij aankomst was er een strak blauwe lucht maar al snel kwam er bewolking op dat nog mooiere luchten creëerde.

We hebben onszelf getracteerd op uit eten. Helaas viel het bestelde gerecht uit Welsh tegen. Het bestond uit boterhammen in een ovenschaal, bedolven onder gesmolten kaas en een gebakken ei. Er waren twee kleine driehoekjes ham in terug te vinden. Patat ernaast. Erg vet eten. Opeens valt op dat we buiten veel dikke mensen zien langskomen.

Het begint al goed, de elastieken tailleband in mijn Rab-broek is gesprongen. Dit heeft overigens niks te maken met het Welsh gerecht. Onhandig, want nu zakt mijn broek af. Provisorisch geprobeerd te repareren. Verder ben ik mijn fluffy wollen slaapsokken vergeten. Ik mis ze!!!

Vrijdag 7 juni
Gravelines > Duinkerken > Dover > Folkestone

Vanochtend ontbeten op de veranda van de leegstaande stacaravan naast onze tent. Het is winderig en frisjes. Bewolkt, 14°C.

Vanaf camping des Dunes is het 11 kilometer fietsen naar de veerboot in Duinkerken. Deels over een fietspad, deels over een 80-kilometerweg. Het zijn van die plekken waar je graag je knipperende dagrijverlichting aan doet en de fluoriserend gele regenhoes over je rugzakje.

Op het uitgestrekte terrein van de haven fiets je twee keer langs een huisje met slagboom waar tickets en paspoort worden gecontroleerd. Vervolgens word je naar een baan gestuurd met een nummer. We leggen onze fietsen voor de stopstreep op de asfaltvlakte. In de wachtruimte van DFDS kunnen we geen koffie krijgen. De automaten weigeren zowel onze pinpassen als creditcard. We mogen met de fietsen als eerste aan boord. Dat was vorig jaar anders, toen we in het gezelschap waren van Marc en George en een velomobiel en open ligger. Toen mochten we als laatste aan en van boord. Onze fietsen staan nu op een dekdeel dat niet overdekt is. Maar even een zadelhoesje over het leren zadel gedaan.

Adapters
Aan boord raak ik mijn pen voor mijn logboek kwijt. Waarschijnlijk uit mijn handen gevallen toen ik met meerdere spullen in mijn handen het parkeerdek verliet. Jammer, want het is zo’n balpen die onder alle omstandigheden blijft schrijven: bij vorst, op nat papier, ondersteboven. Er is gelukkig een winkeltje op de boot. Het assortiment bestaat vooral uit de categorie Tax Free. Bij de toeristische prullen vind ik een balpen met de Britse vlag. Ze hebben er ook adapters te koop. Stom, vergeten. Waar liggen die thuis eigenlijk? Heeft het verliezen van de pen toch nog zin gehad.

Dave stoot in het restaurant zijn koffie om. Het komt precies goed uit dat we rond lunchtijd varen. De veerboot van DFDS vaart elke twee uur tussen Duinkerken en Dover.

Als we van boord gaan, regent het in Dover. We fietsen 15,4 kilometer naar Folkestone. Je rijdt hierbij over een pad over de witte kliffen bij Dover, grotendeels autovrij. Na een halfuur stopt het gelukkig met regenen. In de afdaling naar Folkestone zien we langs het pad een dode das liggen. Het klimmen op weg naar Folkestone viel erg tegen. Kan me niet herinneren dat ik het vorig jaar zo zwaar had gevonden, integendeel. Toen leek het een stuk makkelijker te gaan.

In Folkestone gaan we eerst langs het treinstation om de tickets op te halen. De instructie van de Treinreiswinkel ziet er ingewikkeld uit en zo hebben we morgen tenminste geen tijdstress bij de automaat. Buiten onder de overkapping liggen junkies. Net Bahnhof Zoo daar. Folkestone is groot! En het gaat er alsmaar op-en-neer, zo heuvelachtig. Boodschappen gedaan bij Sainsbury in Folkestone en ik kon alles snel vinden. De indeling was nog precies hetzelfde als vorig jaar. Dave blijft ondertussen bij de fietsen en vermaakt zich met zijn e-reader.

In Folkestone bij de Camping & Caravanning Club (CCC) krijgen we hetzelfde plekje als vorig jaar toegewezen. Je hebt hier uitzicht op zee. We koken zittend in de tent. Er vallen wat spetters en zo zitten we ook uit de wind.

Na het koken eerst afgewassen en daarna onder de douche. En mijn helm schoonmaken want er heeft een vogel in gescheten toen deze aan mijn stuur hing tijdens het uitpakken. We waren nog niet terug bij de tent of het begint te stormen en te regenen. De tent gaat enorm tekeer. Dit is de vuurproef voor de Zpacks Multiplex, eerder hebben we nog niet zulk zwaar weer meegemaakt met deze tent. Dave zet aan de kant van de wind de haringen dichterbij. De zee gaat ook tekeer. We leggen voor de zekerheid onze regenjacks over het voeteneinde van onze slaapzak respectievelijk quilt. Dave heeft zijn Lightwave Firelight slaapzak bij zich en ik de Vesper 0ºC quilt van Therm-a-Rest. We hopen dat er geen tak afbreekt van de grote boom waar we bij staan. Gelukkig staat die boom er al een tijdje. Hopelijk doet ie dat morgen nog.

De Zpacks-tent geeft weinig beschutting aan de zijkanten. Mijn quilt voelt klam en de temperatuur is flink gezakt. We gaan maar vroeg slapen, om 21 uur. Door het tijdsverschil is het sowieso 22 uur voor ons. Morgen nemen we de trein naar Salisbury, is het plan. We willen namelijk de onverharde South Downs Way in oostelijke richting fietsen, zodat we meer kans hebben op wind in onze rug. Maar eerst maken we nog een rondje langs de steden Bath en Glastonbury. Het was logischer geweest om meteen in Dover op de trein te stappen maar we hadden de camping in Folkestone al besproken voordat we de tip kregen de route andersom te rijden. Vanwege het pinksterweekend verwachtten we drukte op de campings.

Zaterdag 8 juni
Folkestone > Londen > Salisbury

Vannacht zware storm en hoosbuien gehad. Omdat de voering van mijn helm nog nat was gisteren, had ik de helm bij het voeteneinde in de tent gelegd. Die helm heeft vanacht het kuipzeil onder het dak door geduwd, waardoor er water op het kuipzeil is gekomen. Die schijtlijster heeft dus wat op zijn geweten. Wij hebben goed warm en droog geslapen op onze luchtbedden. Er staan woeste golven op zee, wat veel lawaai maakt. Mijn rugzak en schoenenzak had ik gisteravond nog aan elkaar vastgemaakt. Niet voor niets: ik vind ze twee meter verwijderd van de tent terug, vannacht uit de voortent gewaaid. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt.

De Sil-nylon kledingzakjes zijn helaas minder waterdicht dan verwacht. De naden zijn niet getapet. De zak met mijn ondergoed en bikini is nat. Nu mijn bikini nat is geworden is dit nu al een geslaagde vakantie. Er is ook een plas water komen staan in één van mijn Arkel Dry-Lites achtertassen. Die zouden waterdicht moeten zijn. Maar de rolsluiting sluit naar boven, als een croissant. Hierdoor ontstaat er boven op de tas een kuil en via het plasje heeft het kennelijk toch door de rolsluiting naar binnen weten te werken. Met de afwasspons heb ik het water uit mijn tas opgelepeld. Geleerd van het kajakken! De tent van binnen droog gemaakt met onze handdoeken. We hebben onze ‘luxe’ PackTowels mee met lusjes alsof het badstof is. Nu valt op hoe slecht die eigenlijk drogen. Thuis heb ik een gladde handdoek van Sea To Summit die sneller droogt en ook minder snel gaat stinken.

We hebben de trein van 10.00 uur gehaald naar Londen St. Pancras International, waar we moeten overstappen. Het lijkt in dit land niet uit te maken waar je heen gaat met de trein, je moet altijd via Londen. In volle regenkleding naar het station in Folkestone gefietst. Heuvel op, heuvel af door de stad.

Ik breek net in de trein een pootje af van mijn nieuwe compacte leesbril. Ik wilde ‘m bijbuigen omdat hij steeds van mijn neus afzakte.

Het is nog niet klaar met de brokken. Na de omgestoten koffie, mijn gesprongen tailleband en mijn gebroken leesbril is nu mijn spatbord afgebroken. Dat gebeurde in de lift op het station in London St Pancras toen Dave zijn fiets probeerde los te rukken uit de te kleine lift. Je krijgt ook niet de kans om even na te denken want dan zitten de liftdeuren alweer dicht. Volgende keer kunnen ze de pot op en pakken we de roltrap (dit was verboden voor fietsen). Dat is veel makkelijker dan je fiets in een lift zien te krijgen. Bovendien staat er een file voor de lift.

We moeten nu naar het zo’n zes kilometer verderop gelegen station Waterloo voor de trein naar Salisbury. Klein stukje met de fiets aan de hand gelopen in het drukke gebied rond station St. Pancras. Hier lagen ook weer meerdere zwervers. De rest van de zes kilometer gefietst door Londen over grotendeels fietspaden. Zo kicken! We kwamen over de Thames. Ik had verwacht dat we de zes kilometer zouden moeten lopen maar het was boven verwachting goed te fietsen dus.

Om 12.20 uur vertrok de trein naar Salisbury. We moesten afwachten op het verschijnen van onze trein en spoornummer op de schermen in de stationshal. Daarna was het zoeken welk deel van de trein naar Salisbury zou gaan, want de trein zou later splitsen. Ook was het zoeken naar de wagon waar de fiets in mee mocht. Gelukkig werkt er heel veel personeel op het perron dat je dat kan vertellen. Bij NS zie je nooit de perronwachter, hier hebben ze er meerdere. Goed, daar betaal je ook voor. Vergeleken met Nederland is de trein hier schrikbarend duur. Zo’n drie keer duurder dan NS.

Na twee perfect verlopen treinreizen aangekomen in Salisbury. Hier ligt het station maar 3,5 kilometer fietsen van de camping. Wederom een camping van de CCC. De meeste kampeerders hebben een caravan of zo’n polyester witte kampeerwagen. We zijn hier bezig geweest met de spullen te drogen. Onder andere Dave’s slaapzak was een beetje nat. De quilt bevalt heel goed. Wil wel in de toekomst op zoek naar een wat compactere balaclava dan de Buff hoody die ik nu mee heb. Hier in Salisbury kun je zo ver kijken, dat je spectaculaire luchten ziet. In elke richting zie je andere wolken. Blauw, grijs, blauw, grijs.

Meteen in Salisbury op weg naar de camping bij Cotsworld Outdoor nieuwe handdoeken gekocht, vier waterdichte zakjes met getapete naden en een paar fluffy wollen sokken om in te slapen. Was maar liefst 121 pond kwijt, dus ruim 130 euro. Vooral de sokken zijn hier duur met 27 pond voor een paar sokken van Smartwool. Bij de supermarkt secondenlijm gevonden en het spatbord gelijmd. Op de nok van de tent een stuk extra tape geplakt, dat was losgekomen van alle geklapper. Je krijgt een stuk extra meegeleverd bij de tent. Alle tape plakt goed op het Dyneema materiaal waar de tent van is gemaakt.

Hoewel je bij de CCC kunt pinnen voor je overnachting, moet je cash betalen als je in het winkeltje een zak chips wilt kopen. Dus vanavond maar even op zoek gegaan naar een pinautomaat. Mijn god, vraag Britten de weg en je bent minstens een halfuur verder met praten over koetjes en kalfjes. Het begon te schemeren en in deze buitenwijk van Salisbury hingen ook wat schimmige figuren rond. Maar even kijken in het navigatieprogramma op de telefoon (Pocket Earth) om te kijken of we inderdaad op weg zijn naar een pinautomaat hier in de buurt. Precies toen ik dat deed op Dave’s telefoon – ik had de mijne niet had meegenomen omdat die aan de lader lag – was ik Dave in een oogwenk kwijt. In geen velden of wegen meer te bekennen en we stonden net op een kruispunt met straatjes allerlei kanten op: omhoog met een bocht naar links, omlaag naar rechts, rechtdoor en terug. Hij had niet gehoord dat ik had gevraagd ‘wacht even’ om op de telefoon de locatie van de pinautomaat op te zoeken.

Na even te hebben staan rondkijken besluit ik dan maar om in mijn eentje terug te lopen naar de tent want ik kan hem ook niet bellen. Daar aangekomen was Dave er nog niet. Ik leg mijn rugzak in de voortent en ga tanden poetsen want de zon was inmiddels onder. Als ik weer terugkom bij de tent is Dave’s fiets weg en mijn telefoon. Is hij mij gaan zoeken! Hij had niet gezien dat mijn rugzak al in de voortent lag. Schrikken! Op zijn telefoon is een voicemailbericht ingesproken maar ik heb de pincode niet om die af te kunnen luisteren. Grote opluchting dus van zijn kant toen hij terugkwam bij de tent en ik er gewoon bleek te zijn.

Zondag 9 juni, eerste pinksterdag
Salisbury > Stonehenge > Salisbury

IJskoud gehad vannacht. Op een gegeven moment over mijn zijden slaapshirt mijn gazen zweethemd en wollen T-shirt met lange mouwen aangetrokken onder mijn donsjack. Ik had Dave’s wollen balaclava geleend om te kijken of het wat was maar die vond ik veel te koud. Het was waterkoud. Tent was van binnen en buiten drijfnat. Dave houdt het erin om de regenjas om zijn voeteneinde te doen, zo komt er geen condens op het voeteneinde van zijn slaapzak. Die slaapzak vindt hij koud als hij op zijn zijkant draait. Daarin presteert een quilt dus beter. Door de bijzondere vorm blijft die altijd mooi over je heen liggen, hoe je ook draait of keert.

Vandaag hebben we 18,4 kilometer naar Stonehenge gefietst. Deels over een onverhard pad. Heel gaaf want aan het einde van dat pad doken opeens die beroemde stenen op. Tegen het einde van de route moesten we door de berm van een heel drukke autoweg lopen. Hier konden we echt niet fietsen. Mooi om Stonehenge in het echt gezien te hebben. Het is tot op de dag van vandaag onduidelijk hoe mensen in de nieuwe steentijd, drieduizend jaar voor onze jaartelling, de blauwe stenen van 250 kilometer verderop naar deze plaats hebben kunnen transporteren.

Er zijn allerlei theorieën over wat Stonehenge heeft betekend maar het blijft giswerk. Wel zijn er veel resten gevonden van zieke mensen dus een theorie is dat het een bedevaartsoort was. Stonehenge ligt op een groot terrein waar nog meer markante overblijfselen uit de neolithische tijd zijn te vinden.

We hadden op de heeweg geluk dat een voor vandaag geplande marathon, die precies over onze route ging, later startte. Die ging pas om 11 uur van start, wij waren al om 9.15 uur op pad. De kaartjes voor Stonehenge had ik thuis al aangeschaft en dan moet je ook een tijdslot kiezen. In principe was dat niet nodig geweest, alleen was onze rij wel korter dan die van mensen die nog een kaartje moesten kopen. Het was verder een stok achter de deur om op tijd te vertrekken en dat pakte dus goed uit. Bij het bezoekerscentrum van Stonehenge is een restaurant waar we lunchten.

Op de terugweg een andere route genomen, mede vanwege die marathon. We reden een route op een kaartje uit een folder. Dat leek ons een goed idee, ook om die drukke weg te vermijden. Weer ontdekt hoe onhandig rijden op kaart is. Vaak moet je dan stoppen om op de kaart te kijken. De terugweg was 21,4 kilometer. We kwamen door dat kaartje langs een geweldige inn met heel lekker eten, de Wheatsheaf Inn in Woodford. Meteen hier maar gegeten want het was inmiddels begonnen te plenzen. Onbegrijpelijk waarom Engels eten zo’n slechte naam heeft. Het plafond in de inn is hier zo laag dat Dave niet eens rechtop kan staan. Iemand van zijn lengte kan hier dus niet werken achter de bar of in de bediening.

Fietsen ging vandaag opeens heel lekker, zo zonder bagage. En wat was de omgeving prachtig. Aparte rieten daken op cottages met prachtige tuinen, kasteelachtige kerkjes. Zo’n kerkje met kantelen met er omheen van die verweerde en verzakte grafstenen, daarvan ging ook net de klok luiden toen we er langs reden. Ik kreeg er een brok van in mijn keel, zo mooi.

Vervolgens fietsten we langs een mooi ondiep riviertje met helder water. De mensen zijn hier rijker en vriendelijker dan in Kent, waar we vorig jaar een week waren. Wel zijn er ook hier vage figuren.

De tuinen zijn hier ook niet voor niets beroemd. Zelfs het onkruid langs de weg is hier mooier. Waar we het in Nederland moeten doen met wit en geel, zie je hier allerlei kleuren bloemen.

Maandag 10 juni
Salisbury > Frome

Van Salisbury naar Frome gefietst, 53 kilometer. Hele dag in de regen gefietst in vol regenpak. Morgen wordt nog een regenachtige dag verwacht. In plaats van naar een camping in Longleat (die er niet eens leek te zijn) een hotel in Frome geboekt. Longleat bleek ook geen plaatsje maar een pretpark.

Bij vertrek van de camping kregen we van een van Ken, een kampeerder met caravan, tips over wat te gaan bekijken in Glastonbury. Hij gaf ons ook zijn telefoonnummer voor als we hulp nodig zouden hebben. Hij heeft vroeger zelf van Land’s End naar John O’Groats diagonaal door Groot-Brittannië gefietst.

Het is bijna eng hoe goed wij regen kunnen voorspellen. We voelen het precies aan: de temperatuur gaat omlaag, de wind steekt op, hoe de wolken eruit zien, de luchtdruk. We denken dat we dit hebben geleerd tijdens het zeilen.  In elk geval hadden we precies voordat de eerste druppels vielen alles ingepakt omdat we wisten dat we moesten haasten.

Het navigeren met Pocket Earth is handig. Je ziet onderweg op de kaart of er in een zijstraatje een pub of inn zit. Gegeten onderweg bij de Bells Inn. Gebouwd in 1373! Heerlijk gegeten hier, onbegrijpelijk waarom de Engelse keuken zo’n slechte naam heeft.

Zo’n oude inn is heel gezellig. Veel schilderijtjes aan de muur, oude meubelen. Locals zitten hier rond lunchtijd al aan het bier. Britten hebben drie soorten bier: lager, ale en stout. Voor stout wordt de alle mout geroosterd en voor ale een deel. Wat zaken hier niet doen is: vlaggen als ze open zijn, zoals in Nederland. Daardoor lijkt het soms voor ons alsof een zaak gesloten is. Vaak ziet het er ook van buiten onverlicht uit. Maar altijd even voelen aan de deur dus.

Vandaag tot mijn eigen verbazing bedacht dat ik meer van klimmen hou dan van dalen. De afdalingen zijn hier regelmatig doodeng. Ze zijn zo steil dat je achter je zadel wilt hangen en hard moeten remmen zou betekenen dat je over je stuur vliegt. Het asfalt zit vol gaten. Vaak ligt er in het midden en aan de zijkanten een laag modder en paardenstront. Door de heggen links en rechts kan je niet zien of er na de bocht een auto zit. De wegen waar de National Cycling Network-routes (NCN) overheen lopen zijn vaak eenbaans maar wel tweerichtingsverkeer. Als twee auto’s elkaar tegenkomen, moet er een achteruit tot een passeerhaventje is bereikt. Al bedacht dat we bij een eventuele noodstop beter de heg in kunnen gaan. Daarbij is klimmen warm en dalen koud.

Filmdecor
Vooral in het begin van de route veel mooie historische gebouwen gezien. Kristalheldere ondiepe riviertjes. Gaat zo’n riviertje de bocht om onder een ijzeren Victoriaans bruggetje. Kerkjes die er uitzien als kastelen met kantelen. Net een filmdecor en overweldigend mooi. We zien weinig andere fietsers maar als we ze zien, hebben ze racefietsen en gespierde kuiten. Altijd rijden ze hier met helm, fel gekleurde kleding en knipperende verlichting. Ze vinden het heel leuk als je ze groet.

Op een gegeven moment gebaarden mannen dat we aan de kant moesten met onze fietsen, even later werd duidelijk waarom! Het waren cowboys! Even later kwam een hele groep koeien langs.

Heel vreemd, op een gegeven moment reden we een safaripark in. Er doemden slagbomen en kassa’s op. De entreeprijs was 35 pond per persoon. Maar fietsroute 24 loopt er dus gewoon doorheen! We mochten zonder te betalen door, zolang we maar bleven fietsen. Dit werd overigens wel gecontroleerd. Een stuk verderop werden ingehaald door een pick-up truck van het park, dat daarna keerde. Gelukkig geen tijgers tegengekomen, wel kwamen we langs een groot paleis. Onze route van vandaag eindigde in dit park, hier zou een camping moeten zijn. Maar die blijkt er niet te zijn. Althans, niet daar waar onze route stopte. Maar waarschijnlijk was het ook niet de bedoeling geweest dat we daar zouden overnachten.

Dave’s schoenen zijn drijfnat geworden. In het restaurant hebben we dat opgelost met wat we in Schotland hebben geleerd: plastic zakjes om droge sokken en dan je natte schoenen weer in.

Accu leeg
Beetje tegenvaller is dat de oplaadbare fietslampen van Lezyne die we hebben, niet eens 55 kilometer meegaan op knipperstand. Opladen duurt lang. Het lampje is in principe goed maar het zou handiger zijn als het op losse batterijen werkte. Die kan je halverwege de dag verwisselen. Gelukkig hebben we veel dingen dubbel. Ik rij met knipperende koplamp voorop, Dave met knipperend achterlicht achteraan. Toen de accu van mijn koplamp leeg was hebben we geruild. Idem telefoon. Toen de mijne bijna leeg was heb ik met Dave’s telefoon genavigeerd. Fijn dat we allebei het QuadLock-systeem hebben om de telefoon vast te zetten op het stuur. Ik wilde mijn telefoon niet aan de powerbank leggen onderweg, in verband met de regen.

De afstanden zijn precies lekker zo. Vanwege de pittige heuvels is zo’n 55 kilometer op een dag goed te doen.

We slapen in hotel The George Inn in Frome. Voor de deur stroomt het regenwater als een riviertje de weg af.

Dinsdag 11 juni
Frome > Bath

We hebben goed geslapen en alles is weer lekker droog. Nu gaan we weer de nattigheid in. De weersverwachting was voor onze vakantie eerst dat we de eerste week regenbuien hadden en dat het daarna zou verbeteren. Nu ziet het er naar uit dat het blijft regenen tot het einde van de vakantie.

Onderweg in een café in een supermarkt te Radstock lag een Daily Mail. Een grote kop met ‘Wet Wet Wet’. Er wordt met een tegen twee gegokt dat deze juni de natste ooit gaat worden. Er is al meer regen in een etmaal gevallen dan in een hele maand. Er gelden allerlei weerswaarschuwingen, code amber vanwege de zware regenval. De verwachting is dat het blijft regenen tot juli. We hebben het zo koud dat we in het café niet eens warm worden.

Gefietst van Frome naar Bath. Eerst langs een fietsenwinkel in Frome gegaan waar ze goed spul verkochten en daarna naar een Halfords aan de rand van de stad. Daar vond Dave passende overschoenen. Ik heb hele oude Agu overschoenen bij me, die mijn voeten gedurende dag grotendeels droog en warm houden. Mijn Salomon-gympen bestaan voor een groot deel uit gaas en drogen een stuk sneller dan Dave’s gympen. Uiteindelijk worden mijn schoenen ook wel nat door zweet en damp. Maar mijn voeten zijn lekker warm. Mijn schoenen ruiken inmiddels naar een combinatie van slootwater en zweet.

Eerste stuk van de route was het regelmatig te steil om te fietsen en deden we dus hike-a-bike. Steeds NCN-route 24 gevolgd. Dealen met autoverkeer op deze ‘fietsroutes’ is niet relaxt, zeker niet in de afdalingen waarin je eigenlijk niet kunt remmen. Na Great Elm volgden we een fietspad over een voormalig spoorwegtracé (voies vertes; greenway in het Engels). Heerlijk autovrij. Onderweg kwamen we door een mooi oud plaatsje, Wellow. Hoogtepunt van de route vandaag was het fietspad door de 1760 meter lange Combe Down Tunnel, die ons Bath inleidde. In de tunnel speelt klassieke muziek wat het bijzondere effect van de spoortunnel versterkt. Het is de langste fiets-/wandeltunnel in het Verenigd Koninkrijk.

Er staat in Engeland niet vaak een bordje met een hellingspercentage langs de weg. We hebben er tot nu toe maar één gezien en die gaf 16 procent aan. Dat was een helling die goed te doen was, dus andere hellingen zijn een stuk steiler.

De regen viel vandaag mee, voornamelijk motregen en het is heel grijs. Vandaag is het vooral koud door de noordenwind. Het is 13 graden. Vandaag dus meer last van kou dan van regen. Kou kost energie. Zelfs ’s avonds in het stadje Bath, was het nog steeds koud. Ik had een schoon merinowollen T-shirt aan met lange mouwen, daar overheen een fleecetrui, donsjack en regenjack en nog steeds voelde het zo koud als in de winter in Nederland.

Gegeten in de pub The Ram. Ongezellig aangeklede tent maar interessant omdat er alleen locals komen. Voor twee personen pubfood en een pint bier voor slechts 28 pond, dus gegeten voor zo’n 31 euro.

We slapen in het Abbey hotel en de fietsen staan in de kelder. De receptionist nam ze vakkundig op zijn nek, de steile trap af. Onze hotelkamer kijkt uit over de daken, vol gemetselde schoorstenen en antennes. We verwachten elk moment een bezoek van Mary Poppins.

Woensdag 12 juni
Bath

Vandaag nemen we een ‘zero’. Zero bike miles maar we gaan wel flink lopen want het to-do lijstje voor Bath is:

• Rain cover scoren voor Dave’s rugzak tegen de modderspetters en voor zichtbaarheid in slecht weer.
• De Roman baths bezoeken.
• De Royal Cresent bekijken.
• De wasserette bezoeken.
• Op zoek naar computerkabeltjes.

Ik heb drie apparaten bij me met een micro-USB ingang, namelijk mijn twee powerbanks en e-book. Daarnaast heb ik een iPhone bij me. Maar wat heb ik bij me? Drie lightning-kabels voor de iPhone en één micro-USB. We hebben ook maar één USB A-verlengkabeltje bij ons waar we onze vier fietslampjes mee kunnen opladen. Dus dat is niet handig want een lampje opladen duurt ongeveer drie uur.

Tot onze verrassing konden we bij twee outdoorwinkels, Cotsworld en Blacks, spiritus voor onze brander krijgen. Het werd verkocht als ‘spirit fuel’ in een literfles van het merk Vango en is kleurloos. Bij Blacks zijn de prijzen van outdoorkleding van Britse merken zoals Montane een stuk lager dan in Nederland. Dave kocht hier een waterdichte hoes voor zijn rugzakje. Tegen de modderspetters.

Bij Cotsworld werd weer onze pin geweigerd, net als vorig jaar. Het is de enige winkel die onze pinpassen niet accepteert. Personeel blijft volhouden dat er een storing is en dit normaal niet gebeurd. Misschien omdat er in Bath weinig buitenlandse toeristen zijn. Sowieso zien we in heel Engeland op deze reis weinig allochtonen.

Bath zelf is heel mooi. Alles is hier gebouwd van dezelfde gele steensoort. Straatnamen staan gegraveerd in de muren. De Royal Crescent was mooi maar eigenlijk is The Circus, waar de woningen helemaal rondom staan, nog mooier. Opvallend is dat bomen in Engeland vaak heel mooi gecultiveerd zijn. Dan splitst de stam op een laag punt bijvoorbeeld in zeven stammen. We hebben het to-do lijstje afgewerkt. Alleen hebben we de Roman baths niet bezocht. De entree was doordeweeks 20 pond per persoon, in het weekend zelfs 22 pond. Musea zijn hier duur, tenzij het nationale musea zijn, dan is de toegang gratis maar kun je meestal niet de speciale tentoonstelling zien.

’s Avonds nog een rondje door Bath gelopen en fish & chips gegeten bij een restaurant dat er bekend om stond. Eigenlijk kan je het hele stadje in één dag bekijken, het is erg klein. Kleiner dan Haarlem of Maastricht.

Gisteren in Apple Pay gelanceerd in Nederland en we hebben het geïnstalleerd op onze iPhone’s. Bijzonder handig. Overal waar je contactloos kunt betalen kan je nu met je telefoon betalen en het gaat veel sneller dan pinnen.

Engelsen zijn ontzettend aardig en houden van kletsen. Zo had ik bij de theezaak een heel gesprek met een klant over mijn schoenen. Bij die zaak waren ze ook niet te beroerd om even een briefje om te wisselen in tien losse ponden voor de wasserette in dezelfde straat. Ze konden ons zelfs vertellen welke wasmachine het beste was. Zo vriendelijk en behulpzaam! Amsterdam hangt vol met briefjes ‘no change’.

Donderdag 13 juni
Bath > Wookey Hole

Ontdekt dat Pocket Earth de volgende routeopties heeft: vermijd veerboten, onverhard, klimmen en dalen. Als je ze alle vier aanvinkt wordt de route naar Wookey Hole ook nog 8 kilometer korter. Dat gaan we dus vandaag maar eens uitproberen want we zijn die gevaarlijke en steile NCN-routes een beetje zat. Het lijkt wel of die alleen rekening houden met bijzonderheden in de omgeving maar niet of het ook daadwerkelijk te fietsen valt.

We hadden besloten om op onze vertrekdag te ontbijten in het hotel. Dat was een slechte keuze. Het restaurant was hectisch en de dame die tafeltjes moest toewijzen een theatrale trut met een Frans accent. Tekort aan personeel of een teveel aan gasten. Iedere keer kwam de hysterische dame weer naar de tafels van de gasten om te benadrukken dat het nu, oooh echt, binnenkort de koffie zou arriveren. En dat het allemaal vreselijk was. En dat ze nu zelf maar aan de slag moest om het te regelen. Ja, dat leek ons ook een goed idee in plaats van het opvoeren van een toneelstukje. We wilden ontbijt, geen drama.

De service in dit hotel was tot de deur. Van de hotelkamer, wel te verstaan. Werden bij ontvangst onze fietsen nog voor ons weggezet in de kelder, omdat de receptionist niet wilde dat we deze werkruimte zouden zien, nu wilde de dame bij de receptie dat ik zelf de fiets de trap op zou sjouwen. Ik gaf aan dat ik daar niet toe in staat ben. Haalt ze er een jongen bij en worden de fietsen zo zonder toezicht op straat gezet! Waren ze buitenom gegaan in plaats van binnendoor. Lekker dan.

De hele dag hebben we door de stromende regen gefietst. Op het laatst sloeg mijn regenjack door op mijn schouders bij de banden van mijn rugzakje. Ook mijn GoreTex Paclite regenbroek hield het niet droog. Het lekte bij mijn linkerknie naar binnen en in mijn linkerschoen. Wederom was het slechts 13 graden maar nu met wind uit zuidwest en later west niet zo koud als eerst. We zagen een waterputje waar het water uit spoot als een fontein. Hele modderrivieren over de weg en de straten stonden blank.

Dave was optimistisch en had vandaag bedacht zijn lange regenbroek uit te trekken. Omdat hij deze benauwd vind zitten. De theorie achter GoreTex, dat zweet verdampen kan, kan natuurlijk ook helemaal niet werken bij een hoge luchtvochtigheid. Maar omdat het bleef regenen was hij dus tot op zijn onderbroek doorweekt en kon hij zijn sokken uitwringen. Mijn schoenen zijn erg nat geworden omdat via de binnenkant van mijn regenbroek er water in is gelopen. Ga ze proberen droog te föhnen en anders wordt het plastic zakken om droge sokken in natte schoenen.

De met Pocket Earth op locatie gemaakte route bleek een ramp. De route wilde ons meerdere keren over voetpaden sturen maar daar staan hekjes waar je alleen met je fiets doorheen komt als je die boven je hoofd kunt tillen. Echt niet de bedoeling dat je daar fietst. Aanvinken ‘vermijd onverhard’ bracht geen soelaas. Dus we moesten een beetje de lijn aanhouden van de route. Bij een tweede voetpad zegt Dave op een gegeven moment “wat jammer dat je die route niet kunt verslepen naar die witte weggetjes op de kaart.” Maar wacht even, dat kan wél, realiseerde ik me toen. Gelukkig ging de rest van de route daarna wel goed. Wel een stuk moeten rijden op een N-achtige weg waar hard gereden werd. Hier was het asfalt erg stroef. Wel lekker dat je op dat soort wegen hard kunt afdalen zonder je zorgen te hoeven maken om wat er na de bocht achter de heg zit.

Databereik
De route onderweg aanpassen was op een gegen moment onmogelijk. Mijn scherm reageerde nergens meer op omdat het zo nat was. Van mijn handschoenen werd het alleen maar natter. Ik heb aan de onderkant een gleuf geknipt in de wijsvinger van mijn handschoen, zodat ik het vingertopje eruit kan wippen om de telefoon te kunnen ontgrendelen. Dave heeft een hoes zonder extra scherm erover en dat reageerde nog wel. Alleen hij heeft een abonnement bij Tele2 en dus echt nooit eens ergens een beetje fatsoenlijk databereik. In elk geval altijd een stuk slechter dan bij T-mobile. Waar ik een 4G-verbinding hebt krijgt hij bijvoorbeeld een E-verbinding. Aan de telefoon ligt het niet want we hebben allebei dezelfde, een iPhone 7 Plus. Soms heb ik een 3G-verbinding maar die is dan wel snel.

Mijn volgende hoesje dus toch maar niet meer met schermcover. Het hoesje van mijn telefoon is sowieso aan het eind van zijn levensduur. De lensjes zijn onscherp geworden waardoor mijn foto’s allemaal een beetje wazig zijn.

Het eerste deel van de route ging nog wel goed over voies vertes. Hier zagen we weer net als eergisteren heel veel eekhoorntjes. Prachtig hoe die staartjes sierlijk meedansen. Voor de rest is de route vandaag erg saai. Eindeloos landschap met bolle heuvels, met daarboven laaghangende donkere bewolking.

Bij Dave mocht wel wat lucht erbij in zijn achterband maar zijn ventiel zat verstopt met sealant. Met onze kleine reispompjes kregen we zijn band niet meer opgepompt. Terug in Radstock kwamen we echter langs een goede fietswinkel en met een daar geleende grote pomp lukte het eerst ook niet, totdat de fietsenmaker zei “ventiel omhoog”. Toen lukte het wel. Volgende keer wellicht een klein flesje meenemen met ammoniak om de ventielkern in te weken. Of meer dan één reserve kern meenemen.

We hebben deze vakantie echt heel veel plezier van de Brynje gaasshirts. Een droge laag op je lichaam in zoveel nattigheid geeft veel comfort. We hadden ze echter in de wasserette niet in de droger moeten doen, ze zijn raar kleverig geworden. Stom, vergeten. Verder heel veel gehad aan de mountainbike clinic voor het afdalen en klimmen hier.

We kwamen vandaag twee Nederlandse vrouwen op de fiets tegen. Spijkerbroek, poncho, geen helm; ik benijdde ze niet. Een van de vrouwen informeerde naar onze overschoenen. Die AGU overschoenen zijn echt geweldig. Tot nu toe overwegend droge warme sokken gehad, terwijl mijn schoenen deels van luchtdoorlatend gaas zijn.

Onderweg geen eetgelegenheid tegengekomen. Dus geleefd op banaan, twee reepjes en het Engelse ontbijt vanochtend. Het drinkwater wat we hadden meegenomen voor onderweg was niet te pruimen. In Bath komt er zwembadwater uit de kraan.

We zittten nu in het Wookey Hole Hotel want ons slechtweerprotocol is in werking. Dat houdt in dat als het continue regent en we daardoor niet droog de tent in kunnen of niet droog de tent kunnen inpakken, dat we uitwijken naar een bed & breakfast, hostel of iets dergelijks. Qua aankleding lijkt dit hotel meer op een inrichting. Je moet natuurlijk ook gek zijn om zo iedere dag door de regen te fietsen. De kamer is heel groot (24 m²), er staat zelfs een extra bed in. De fietsen mogen op de kamer. De kamer in Bath was 9 m² en drie keer zo duur. Het hotel hier wordt gerund door een stel hilarische valse nichten en een mevrouw met een schildklier in overdrive. Ik kwam hier binnen, helemaal in regenpak, fietshelm over capuchon, drijfnat. Of ik nog even het kentekennummer wilde invullen op het formulier, kreeg ik te horen bij de receptie. Ik vroeg “Do I look like I just stepped out of a car?” Van de receptionisten kregen we vervolgens kannen water om de modder van onze fietsen af te spoelen zodat ze op de kamer konden staan. Maar de regen had het meeste werk al gedaan.

Droog föhnen
We hebben hier goed gegeten en ik krijg het weer een beetje warm. Op de hotelkamer zijn we druk met alles uit te hangen en droog te föhnen. Ik heb gedineerd met wollen sokken in mijn Crocs! Alles in de achtertassen van Ortlieb en Arkel is gelukkig droog gebleven en ook de Alpkit roltassen met kleding en mijn donzen quilt blijken goed waterdicht.

Ik vraag mij af wat een goede app is om B&B’s en pensions enzo op te vinden. Via Booking.com vind je vooral hotels en betaal je zo 100 pond per nacht of, zoals in Bath, veel meer. De Nederlandse vrouwen gebruikten Airbnb. Maar die app heeft een onhandigheid: het rangschikt adressen niet op afstand van je bestemming. Sterker, je ziet die afstand niet eens in het overzicht. Alsof het niet uitmaakt dat een adresje zestig kilometer de verkeerde kant op ligt. Typisch ontworpen voor mensen die zich verplaatsen per auto.

Vrijdag 14 juni
Wookey Hole > Glastonbury

Binnen een uur zaten we van Wookey Hole aan de rand van Glastonbury. We hadden dus gisteren net zo goed nog even een extra uurtje door kunnen fietsen. Nu verliezen we een dag. Dit is onvoorzien, vanwege de kortere afstand die we gisteren gefietst hebben via de app in plaats van de geplande NCN-routes die langer zijn. Hadden gisteren dus beter moeten opletten bij het plannen. Hier verblijven we in een guest house. Dit hadden we van tevoren zo gepland. We willen het stadje goed bekijken, hebben daarom morgen een rustdag hier. De camping ligt buiten de stad aan de andere kant van een steile heuvel.

De route was vrij vlak. We begonnen in de miezer en later begon het weer flink te regenen.

We waren net aan het zoeken waar we de fietsen voor zolang konden stallen als de eigenaresse van het guest house er aankomt. Handig, de fietsen konden meteen in de gang. Het is een leuk huis maar weer met lage plafonds en deuren. Dave heeft al een paar keer zijn hoofd gestoten. Zelfs een keer met zijn fietshelm nog op en daar zit nu een deuk in.

In het guest house zit een keuken die we net als de badkamer delen met twee andere kamers/zes gasten. Dat is wat behelpen, de badkamer is ’s ochtends voortdurend bezet. We zouden hier dus zelf kunnen koken want alsmaar uit eten en uit lunchen komt me redelijk de keel uit. Vanochtend in het hotel ontbeten met ‘American pancakes’ omdat een Engels ontbijt ook gaat tegenstaan na een tijdje. Met heimwee denk ik terug aan onze vakantie in London waar je op elke hoek van de straat de meest uiteenlopende gerechten havermout kunt krijgen. Met banaan en kaneel of dadelpasta en pistachenoten. Maar hier staat het bijna nooit op de ontbijtkaart en als het erop staat dan is het in de meest karige uitvoering: met alleen suiker of zout.

Vanaf het guest house zijn we meteen de bijzondere heuvel hier in de buurt gaan beklimmen met de Tor. Dat is een eenzame kerktoren. Boven op de heuvel waaide het heel hard. De berg bijzondere vorm van de berg heeft te maken met het afwijkende materiaal, waar erosie anders vat op heeft. Daarna aan de voet van de heuvel een tuin met een bron bezocht, de ‘Chalice Well’. Hier zou de heilige graal begraven liggen. Het bronwater is oranje gekleurd want ijzerrijk.

De aanleiding voor ons om Glastonbury te willen bezoeken is een beschrijving door (lig)fietser Kees Swart op zijn blog:

[…] Theatrale ego’s treffen we in Glastonbury, een smeltkroes van hippies, eigentijdse heksen en rat race refugees. Hun parafernalia liggen in winkels als The Goddess Temple en Speaking Tree. “We vallen wat uit de toon zonder piercings, dreadlocks of gothic look”, merkt Corrie op. “Iedereen is zo met zich zelf bezig, dat niemand ons ziet”, stel ik haar gerust. “Zelfs onze ligfietsen vallen hier niet op.”

Glastonbury zit inderdaad vol met bijzondere mensen en we kijken onze ogen uit. De vrouwen zijn vaak gekleed in paars, dragen kisten onder een lange rok en lang haar. We zagen een jongen met blote voeten, een boog en een koker vol pijlen op zijn rug. Een man met een maan en ster op zijn voorhoofd getatoeëerd. We zijn eigenlijk een week te vroeg want er schijnt hier met de zonnewende een hele progressie door de straat te gaan, met druïds, heksen, mensen verkleed als bomen en dergelijke. Glastonbury is de grootste ‘pagan community’ van Groot-Brittannië, volgens de beheerder van ons guest house. We zien mensen mediteren, baden in ‘geneeskrachtige’ bronnen of aandachtig de omgeving in zich opnemend. De andere gasten in ons hotel bezoeken hier de healing centra.

In het stadje wemelt het van de winkeltjes met de bijbehorende parafernalia. Van wicca tot viking: Keltische sieraden, boeken, kruiden, halfedelstenen, rituele benodigdheden, healing muziek. Je kan hier een van de tempels van de godin bezoeken, je toekomst laten voorspellen met tarotkaarten, etc. De restaurantjes hier zijn gespecialiseerd in organisch en veganistisch voedsel. In het Excalibur Café drinken we een heerlijke ‘immortal coffee’. Een hele bijzondere sfeer. Zelf noemen ze het ‘the oddest town in the UK’. Meer kun je zien op een site en social media met de titel Normal For Glastonbury.

Zaterdag 15 juni
Glastonbury

We hebben het vannacht allebei erg warm gehad. Het raam kan niet open vanwege het lawaai van de straat en het dekbed is meer voor een Noorse winter. Vannacht ging in de buurt een alarm af. Ben nog de straat op geweest om te kijken of het niet het brandalarm is in het winkeltje onder onze kamer.

Het kraanwater smaakt hier weer naar chloor. Als je er koffie van zet, dan proef je het niet meer. We krijgen van het guest house dagelijks een nieuwe fles met 1,5 liter bronwater.

Abdij
Vandaag rustdag in Glastonbury. We hebben de ruïne van de abdij bezocht. Deze is verwoest door Henry de 8e in 1539 tijdens de ontbinding van de kloosters. Hij eigende zich hiermee de inkomsten en eigendommen van de kloosters toe. Hij was hoofd van de Anglicaanse kerk geworden en Engeland scheidde van de macht van de paus. We mogen hem bedanken voor een prachtige ruïne. De steenhouwerij is prachtig. Boven de ramen zitten verschillende patronen uit steen. Vaak volledig losgemaakt van de achtergrond.

In de abbey zou ook het graf gevonden zijn van King Arthur en de plek wordt op het terrein ook aangegeven. Nu wordt dat betwist, niet in de laatste plaats omdat het werkelijke bestaan van King Arthur niet bewezen is. De theorie is dat de monniken dit gerucht hebben verspreid om van de abdij een bedevaartsoort maakten, omdat ze in geldnood zaten.

Verder groeit hier de Glastonbury thorn, een aparte soort meidoorn, die tweemaal per jaar bloeit, in de lente en rond kerst. Deze variant komt alleen voor in Glastonbury en nabije omgeving. De boom zou ontstaan zijn uit de staf van Jozef van Arimathea. Omdat er in Glastonbury ook ‘geneeskrachtige’ bronnen zijn én de heilige graal hier begraven ligt, is het stadje een bedevaartsoort voor zowel Christenen als heidenen. Eigenlijk ontdek je hier vooral het verdienmodel van pelgrimage. Ook eeuwen geleden deden ze dus al aan city marketing.

De inn hier stamt uit de 15e eeuw en de eerste gebouwen uit de 8e eeuw. In die inn zou Henry the 8th hebben gelogeerd tijdens de brand in de abdij.

King Arthur
Glastonbury is niet het enige plaatsje hier in Engeland dat een verwijzing heeft naar King Arthur. Daarnaast heeft elk stadje hier wel een verwijzing naar Jane Austen en Henry the 8th. Drie historische figuren, waarvan één een legende is, de ander fictie schreef en de derde een boosaardige koning was.

Na de middag de etalages van de winkeltjes bekeken. Af en toe regende het flink. De boekwinkels hier hebben de boeken gerangschikt op categorieën als ‘earth magic’, ‘boedisme’, ‘keltisch’, ‘alternative science’, ‘divination’. We schuilden in een winkeltje met hypnotiserende muziek. De stem bleek van Baghwan te zijn. We kwamen in gesprek met de verkoopster. Zij ging jaarlijks naar India om op te laden, om zichzelf spiritueel te verrijken. Ze gaf niets om de rommel die ze verkocht. Bij een winkeltje met viking-spullen (het was weer begonnen te regenen), bleek de eigenaresse ook geboren te zijn in de VS. Zij en haar partner hingen de pagan religie Ásatrú aan, dus Thor en Odin zijn hun goden. We konden de bui prima uitzitten want Dave heeft veel Noorse mythologie gelezen. De winkeliers baalden ervan dat extreem-rechts hun geloof een slechte naam bezorgen.

Na alle regen hebben we hier vanmiddag onze kettingen maar even opnieuw in de was gezet, dat was nodig want ze begonnen te roesten!

De meeste foto’s heb ik vandaag met Dave’s iPhone gemaakt. Mijn iPhone-hoes is versleten met als resultaat wazige foto’s. Uiteindelijk heb ik het hoesje maar gesloopt en de troebel geworden lensjes eruit gehaald. De hoes is nu niet meer waterdicht. Hopelijk levert het geen problemen op.

Ik word in dit stadje steeds begrijpend toegelachen door vrouwen. Met mijn lange haar en paarsige regenjack denken ze dat ik een van hen ben.

Het is nog moeilijk hier om een restaurant te vinden met voedsel waar we morgen 59 kilometer op kunnen fietsen over steile heuvels. Maar een beetje aan het eind van de winkelstraat hebben we nu een hele drukke pizzaria gevonden waar we moeten wachten op een tafeltje.

Zondag 16 juni
Glastonbury > Mere

Dave heeft vanochtend bij vertrek uit het guest house in Glastonbury heel hard zijn hoofd gestoten aan de lage voordeur. Gebouwen dateren hier veelal uit de periode 1300-1700 en zijn gebouwd door hobbits. Die deur was zelfs voor mij te laag. Dave boog wel voorover, maar niet ver genoeg. De klap dreunde door in zijn nek en hij heeft een hoofdwond maar is gelukkig niet misselijk. Hij heeft asperine ingenomen tegen de hoofdpijn.

Het hebben van een plan is vooral fijn om op terug te kunnen vallen. Tot nu toe valt ons plan nogal in het water en slapen we veel meer in inn’s en hotels dan we van plan waren.

Ratrace
Vandaag schoot het lekker op. Langs de weg uit Glastonbury staan allemaal oude caravans met houtkachels erin gemaakt. Ik kreeg ook de indruk dat er in de stad ook veel daklozen waren. De keerzijde van ontsnappen aan de ratrace.

Het is zondag en lekker rustig op de weg. In de ochtend wat glooiende heuvels. Op enkele spetjes na is het droog! En eindelijk ook eens niet koud. Na 2,5 uur hebben we gelunched in Bruton bij een inn waar de deur weer open stond alsof het hoogzomer is. Dit zie je vaak in Engeland, ook als het snertweer is, en het komt niet echt het comfort ten goede.

Na de lunch kwam een zwaar stuk. We moesten over een hele steile heuvel van 260 meter met bovenop King Alfred’s tower. Die heuvel ga ik de komend dagen voelen in mijn armen. Ik kon het omhoog duwen van mijn fiets bijna niet meer volhouden. Erg zwaar en je raakt ervan buiten adem.

Aan de andere kant van de heuvel was er alleen een flauwe afdaling dus we zijn meer een soort plateau opgefietst.

In totaal er 6 uur over gedaan. We slapen in de George Inn in Mere. De kamer is heel klassiek ingericht. De fietsen staan in dezelfde ruimte als de vriezers. We hebben weer een eigen badkamer. Alles goed geregeld. Na het fietsen geen behoefte meer om nog rond te lopen in dit dorpje.

We zaten er vanochtend een beetje tegenop te hikken, geen zin in weer een dag nat en koud. Maar op een paar spetjes na is het de hele dag droog gebleven. Het dreigde wel steeds, maar alsmaar in T-shirt met lange mouwen kunnen fietsen. Alleen op einde een windbreaker aangedaan.

Dave heeft een redelijk ideale outfit voor dit weer, bestaande uit een korte regenbroek van Endura, dat je direct over je ondergoed kunt dragen. Verder heeft hij een synthetisch shirt bij zich, dat sneller droogt dan merinowol en minder koud is tijdens afdalingen.

Traditioneel op zondag staat de ‘sunday roast’ op de menukaart. Dus vandaag namen we roast beef met Yorkshire pudding. Ik denk dat het slecht gemaakt was. Taai vlees, dat we met een boterhammenmes moesten zien te snijden. Zout. De Yorkshire pudding was alleen deeg, zonder vulling. Daarbij was het weinig. Dus ook maar dessert genomen: sticky toffee pudding voor Dave en ik lemon cheesecake.

Gisteren is Dave getrapt in de val “with cash conversion” bij een pin-automaat. Dat gaat zo’n 10 euro extra kosten om vijftig pond op te nemen. Sowieso moet je hier opletten of de pinautomaat van een bank is of van een commerciële aanbieder. De kosten bij de laatste zijn hoger.

De honden in dit land zijn hier niet zo goed afgericht als in Duitsland maar nog altijd vele malen beter dan in Nederland! Hier in de pub liggen ze rustig onder de tafel.

Tot nu toe overbodig gebleken spullen die we bij ons hebben:

• zonnebrandmiddel;
• bikini;
• één van de twee T-shirts met korte mouwen;
• trucker pet omdat je toch de hele tijd je fietshelm draagt;
• wollen muts;
• statief op stuur, macro-lens en Gorilla pod. Deze zaken zijn voor uitgebreid fotograferen maar ik neem onderweg alleen snel foto’s.

Ik heb uitgerekend dat als we niet vele extra kilometers willen fietsen om ons te bevoorraden, dat we het beste voor drie dagen eten kunnen meenemen voor de South Downs Way.

Maandag 17 juni
Mere > Salisbury

De route is vandaag 49 kilometer. We vinden het een zwaar traject: continu ofwel klimmen of dalen. Waarschijnlijk is het extra zwaar doordat we te weinig te eten kregen in the George Inn. De gebakken aardappelen bestond uit één aardappel in stukjes. Misschien was het net 100 gram vlees. Vanochtend havermout genomen maar dat was een klein bakje en daar zal helemaal niets in behalve zout. We lunchten met ham, eggs & chips. Weer koffie uit een cafétière, zoals op de meeste plekken hier. Na de lunch ging het fietsen beter: minder klimmen en we hadden iets gegeten.

Het is jammer dat Pocket Earth geen hoogteprofielen bevat van de route. Dan zou je wat beter kunnen inschatten wat je vandaag te wachten staat.

Het zou vandaag 18 graden worden maar het is veel grijzer dan gisteren. Optimistisch begonnen in T-shirt en korte broek maar onderweg gewisseld naar een T-shirt met lange mouwen en windbreaker. Langs de kant van de weg kwamen we Britse humor tegen op een krijtbord, met het advies om de bar te bezoeken omdat jezelf te hydrateren tijdens deze ‘hittegolf’.

We hebben onderweg al heel veel oude rode telefooncellen gezien die een nieuw leven hebben gekregen als plantenkas, boekenruilspot of defibrilator.

Nu zijn we weer terug bij de CCC in Salisbury en hebben dus een rondje afgelegd. Dave is moe. In mijn eentje ben ik na de afwas Old Sarum gaan bekijken. Dit is de oudste nederzetting van Salisbury. Je kijkt er hier vanaf de camping direct op uit. Met een halfuurtje lopen sta je op de top. Er zijn ruïnes, onder andere van een kathedraal. De heuvel kent meerdere diepe geulen die heel steil naar beneden lopen. De paadjes naar boven zijn smal.

Er stond een Duitse fietser uit Thüringen naast ons. Hij was in Schotland begonnen met fietsen. Hij zei dat Yorkshire erg mooi was. Hij had onderweg temperaturen van 4 graden gehad ’s nachts (wij 8). Hij nam niet meer zijn lichte slaapzak van 600 gram mee maar een zwaardere. Zijn éénpersoons tent woog 1,7 kilogram. Hij had een Troll-frame van Surley en vond het een fiets die voor hem werkte. Er zaten gekke smalle bandjes in, die niet pasten bij het frame.

Dinsdag 18 juni
Salisbury > Winchester

Dave heeft keelpijn. Een mogelijke verklaring waarom het gisteren niet zo lekker ging met fietsen.

Vandaag viel de route wel mee, de klimmetjes zaten in het middagprogramma. Om Salisbury uit te komen waren we veel tijd kwijt. De route ging langs een erg drukke weg, waar om kwart voor elf ’s ochtends nog steeds file stond. Hier liep het fietspad over een stoepje, nauwelijks breder dan ons stuur. Vanaf de linkerkant hingen er ook nog groene takken overheen. Komt er op een gegeven moment een vrachtwagen van achteren met van die extra breed uitstekende zijspiegels. Die ging dus rakelings langs onze oren en het ging maar net goed.

Gisteravond hadden we avondrood en inderdaad hadden we vandaag dus weer regen. Eerst motregen in de ochtend, daarna de hele middag weer continu regen. Een klein stukje ging over halfverharde voies vertes. Hier handschoenen met lange vingers aangetrokken. De brandnetels hingen link en rechts over het pad.

We reden door erg afgelegen gebied. Vaak over iets bredere wegen. Onderweg maar één restaurant tegengekomen, precies om 13 uur. Voor de rest erg rural, beetje saaie route, continu zit je tegen hagen aan te kijken. Tegen het einde reden we door een mooi sprookjesachtig bos met eekhoorns. Deed me denken aan Sherwood Forest, van die kinderserie met die kinderen die in een holle boom wonen. Dat fluitdeuntje van die serie natuurlijk hardop gezongen.

Dave’s achterrem liep vandaag aan. We hebben er even naar gekeken in de tuin van de inn na de lunch. We hadden er beter voor de lunch naar kunnen kijken want het begon weer te regenen.

Het scherm van mijn iPhone in de Lifeproof Fré hoes bleef het vandaag veel beter doen. Misschien doordat het warmer was maar misschien ook door de touch-screen handschoenen?

In Winchester was het even zoeken naar het Westgate Hotel. Het waypoint voor het adres stond verkeerd, aan de verkeerde kant van de straat, aan de andere kant van het spoor, bovenaan de heuvel. Kon het ook niet vinden op de kaart onder accomodaties want het waypoint staat als pub op de kaart. Het is een erg leuke pub, het gebouw is rond, meegebouwd met de bocht. Het was erg rustig maar het eten bleek super lekker. We kregen kamer 7 maar die bleek een aantal gebreken te hebben. Er was een lampje stuk in de badkamer, het rolgordijn ging niet meer omhoog en het ergste: een kokend hete douche waarvan de temperatuur niet te regelen was. Dave houdt wel van een hete douche maar dit was niet te doen. Hij had het opgelost door de kraan te laten druppelen. Maar zo kon je niet eens het zweet van je afspoelen. De barjongen probeerde het nog te fixen met een bahcosleutel maar uiteindelijk slapen we dus in zijn kamer, nummer 10. Er moet hier geen brand uitbreken. Het hotel is een doolhof van smalle scheve trappetjes.

De Engelsen verkopen vaak Heineken 0.0%. Ze maken zelf geen alcoholvrij bier. Wat het dichtste in de buurt komt is Brewdog Nanny State met 0,5% alcohol. Dat smaakt als een ale.

Fietsen in kelder
Mijn T-shirt was drijfnat toen we aankwamen. Als het voortdurend regent houdt regenkleding je wel warm maar niet droog. De fietsen staan hier weer in de kelder. De trap is erg smal en alleen met Dave’s ruimtelijk inzicht kwamen ze in de beoogde ruimte. Eerst weer naar boven en dan achterstevoren nog een keer de trap af zodat de draai gemaakt kon worden. Een andere optie was anders geweest om het stuur eraf te halen.

Dit is de laatste etappe voor de onverharde South Downs Way, die in Winchester begint. Morgen wordt er drie keer zoveel regen dan vandaag verwacht. We houden hier sowieso een rustdag. Eten inslaan voor een paar dagen, wasserette bezoeken. Qua toeristische attractie zijn de stadjes hier niet echt onderscheidend: ze hebben allemaal ofwel een kathedraal danwel een abdij, een plek met een verwijzing naar King Arthur of Jane Austen.

Hopelijk knapt Dave een beetje op, die is begonnen met snotteren. Heeft vandaag maar één keer zijn hoofd gestoten dus dat valt dan weer mee. We maken ons wel een beetje zorgen over hoe de South Downs erbij liggen na zoveel regen.

Woensdag 19 juni
Winchester

Goed geslapen. Een mooie middeleeuwse hal bezocht met King Arthur’s ronde tafel. Die hangt aan de muur van de Great Hall, ooit onderdeel van Winchester Castle. Op het tafelblad zijn de namen van de ridders geschilderd, met in het midden de Tudor roos. Een ronde tafel symboliseert gelijkheid maar ook weer niet. De belangrijkste mensen zaten het dichtste bij de koning. Hoewel de tafel heel oud is, is deze toch nieuwer dan de legende.

Het mooiste in die zaal waren de stalen deuren die voor het huwelijk van Charles en Diana gemaakt zijn. Die zouden niet misstaan in de tv-serie Game of Thrones! Sowieso is die hele geschiedenis van het Engelse koningshuis een GoT met al die onthoofdingen en families. Er zit vanalles in dat koningshuis: Habsburgers, Nederlanders, Vikingen. Al die Europese vorstenhuizen zijn aan elkaar gelieerd. De geschiedenis van het Britse koningshuis gaat terug naar 1066. Dat is even andere koek dan ons eigen koningshuis, dat van 1806 dateert, met Napoleon als eerste koning.

Na de lunch is Dave op bed gaan liggen en ben ik met een rugzak vol was naar de wasserette gelopen. De rivier die hier door het stadje loopt is weer zeer helder en ondiep. Uitlaatgassen stinken hier in Engeland extra vies en soms lijkt het alsof ze nog stoken op kolen of iets dergelijks. De meeste meisjes hebben hier een schooluniform aan met belachelijk korte rokjes maar ik zag een meisje dat er prachtig uitzag maar durfde toch niet te vragen of ik een foto van haar mocht maken. Ze straalde nu al uit alsof ze daar geen tijd voor had. Volgens Dave rollen de andere meisjes hun rokken op om ze korter te maken dan de bedoeling is. Het ziet er goedkoop uit. Behalve dus bij dat ene meisje.

Het was een aardige wandeling op en neer naar de wasserette, in totaal 3,6 kilometer. Daarna zijn we samen naar een postagentschap geweest, waar het weer opviel hoe duur hier pakketpost is. Een doos van Nederland naar Engeland sturen met DHL of een andere koerier is vele malen duurder dan de andere kant op. Ook al is het dezelfde route en dezelfde koerier. Voor 45 pond stuurden we een doos met een aantal spullen op die we meer niet nodig hebben, nu we wat beter kunnen inschatten welk weer we nog krijgen de komende tijd. Onder andere zwemkleding, een bloesje voor warm weer, een extra korte broek van Dave, mijn trucker cap, een extra muts, de Gorilla pod. Bij elkaar nog een hele rugzak vol. Zo hebben we ruimte gemaakt voor eten.

Wel fascinerend om te zien hoe een paar extra dingen bij elkaar toch een aardige rugzak vol opleveren en behoorlijk wat onnodig gewicht. Ik heb ook mijn waterdichte overhandschoenen teruggestuurd. Dat is echt voor bij vorst of als je de bergen in gaat. Als je ermee fietst krijg je drijfnatte handen van het zweet.

Cash geld
Was ik nog vergeten mijn koptelefoontje in de doos te doen, die hadden we mee voor de audiotour in Stonehenge. Ook een portemonnaie voor cash geld is hier overbodig, je kan overal pinnen, behalve bij Cotsworld Outdoor en de CCC. Bovendien heeft mijn heuptas een voorvakje waar het in kan. Die draag ik overigens geheel volgens de mode in Almere over één schouder, dat blijkt én lekkerder te zitten én ook nog een stuk praktischer te zijn. Tot nu toe zag ik het als een mal modeverschijnsel.

De bamboe onderbroeken van Dave werden in de droger van de wasserette niet eens droog. Die in het hotel over een rekje gehangen met een straalkacheltje erop gericht. Erg onhandig, microvezel is direct droog. Voor zo’n natte vakantie moet je eigenlijk dons en merino vermijden. In de tent zou je het nooit droog krijgen. Mijn sokken van Falke drogen wel snel, in tegenstelling tot de Smartwool-sokken van Dave. Zijn Patagonia Micro Puff is een een goede keuze. De quilt zou synthetisch moeten zijn in combinatie met de Zpacks tent. Omdat het een enkeldaks tent is, moet je oppassen dat hoofd en voeten het tentdoek niet raken. Je regenjas kan je voeteneinde beschermen maar alleen als je jack niet al nat is van buiten fietsen.

Dave is meegegaan naar de supermarkt. Het is nog een heel gepuzzel om zoveel mogelkijk calorieën in te kopen in zo klein mogelijke verpakking. Je moet hier goed opletten of je niet melk moet toevoegen aan een kant-en-niet-zo-klare maaltijd. Gelukkig hebben we ook nog Adventure Food mee van thuis. Dat pakt even wat meer calorieën extra compact in. Ook bronwater gekocht want het water dat hier uit de kraan komt is alleen geschikt om je zwembad mee te vullen. We drinken er daardoor niet genoeg van en bovendien krijg ik er keelpijn van.

Helaas geen tijd om hier nog de kathedraal te bezoeken. Dat hadden we eigenlijk ook in Salisbury moeten doen, daar staat de grootste die ik tot nu toe heb gezien. Die van Glastonbury was ook groot, maar daar zit geen dak meer op.

Voor een stad die begint of eindigt aan de South Downs Way zijn er hier maar weinig outdoorwinkels. Alleen Mountain Hardware en Rohan. Dat zijn zaken die alleen maar eigen merk rommel verkopen. We worden verwezen naar Southhampton, een stad die 18 kilometer verderop ligt.

Wederom een hoofdmaaltijd gekregen die meer op een voorgerechtje leek. Het was ravioli (ik dacht slim pasta te bestellen), bestaande uit wel vier (!) gevulde kussentjes. En ik had nog speciaal gevraagd of de portie groot genoeg zou zijn voor iemand die met de fiets onderweg is. Maar wat weten die Britten van fietsen? Morgenochtend maar het full English breakfast bestellen.

Donderdag 20 juni
Winchester > Dover > Gravelines > Almere

Wel-niet-wel-niet. Je weet dat je ‘niet’ moet kiezen maar je wilt ‘wel’. Er komt net een weather window van vier droge dagen. We zouden vandaag onze eerste etappe op de South Downs Way gaan fietsen, het hoofddoel van onze reis. Dave heeft de halve nacht liggen hoesten. Ik heb daardoor ook wakker gelegen. In ons schema is niet echt tijd om lang uit te kunnen zieken. Bovendien ziet dit er niet naar uit dat het morgen over is. Dave heeft half zittend proberen te slapen. Liggend liep het slijm teveel zijn longen in.

Het besluit is dus gevallen om naar huis te gaan. Ook al omdat we nu op de drempel staan van een natuurgebied met weinig voorzieningen en geen treinstation dichtbij.

Het was even stressen om uit te zoeken hoe laat we de trein kunnen hebben want je mag niet in de spits met je fiets in Londen van of op een trein stappen. Uiteindelijk pakken we deze treinen:

10.18 uur Winchester > London Waterloo

11.43 uur London East-Waterloo > Dover Priority.
|
13.33 uur aankomst Dover

Er is ook nog een treinstaking vandaag. Erg druk op het perron in Winchester. Allemaal dames met hoedjes, op weg naar de Royal Ascot paardenraces. Gelukkig reden onze treinen wel en we haalden onze overstap. De trein naar Dover is lekker rustig. Er hangt een poster die aanraadt uit te stappen bij het volgende station als je je ziek voelt. We zijn toch maar blijven zitten.

In Dover haalden we helaas niet meer de veerboot van 14.00 uur. Wachten dus. Er is hier een wat uitgebreidere wachtruimte waar we kunnen lunchen. We hebben de boot van 16.00 uur dus, deze komt aan in Duinkerken om 19.00 uur plaatselijke tijd. Voordeel is dat het ’s avonds veel rustiger is aan boord. Kennelijk pakken de meeste mensen ’s ochtends de veerboot.

Aan de overkant moeten we nog 11,4 kilometer fietsen over een grote weg en tegen een flinke wind in. De auto staat er nog en het is nu extra lekker dat de tank vol genoeg is om thuis te komen. In de auto besluiten we dat we thuis meteen gaan regelen dat een gespecialiseerde garage nakijkt waarom het af en toe zo lastig is om CNG in de tank te krijgen. Het is dus een multimodale terugreis, zo met trein, veerboot, fiets en auto.

Eenmaal thuis is het gek dat onze post nog anderhalve week wordt doorgestuurd. Misschien moeten we kijken of de reisverzekering opgeschort kan worden. Elke dag denk ik: vandaag zouden we gefietst hebben naar Arundel, Saddlescombe, Rye. En wat een gepuzzel het was om redelijke dagafstanden te plannen tussen de niet zo dik gezaaide campings waar je ook met tent welkom bent.

Slijtageslag
We hadden nog tien vakantiedagen. Maar we zijn ook twee weken onderweg geweest. Ondanks dat we grotendeels in hotels hebben geslapen en relatief korte afstanden fietsten was het alsnog een slijtageslag, vanwege de kou en nattigheid.

Als we de vakantie willen afmaken kunnen we de trein nemen naar Winchester en meteen aan de South Downs beginnen. Het moet te doen zijn om er in één dag heen te reizen als je ’s ochtends om 7 uur vertekt moet de boot van 12.00 uur te halen zijn. Je bent dan om 13.00 uur plaatselijke tijd in Dover. Als je op zaterdag of zondag reist is het de hele dag ‘off peak’ en heb je geen gedoe met tijden in combinatie met de fiets en trein. Het is de vraag of we nog vrij kunnen plannen dit jaar hiervoor en of we nog op tijd weer onze condititie op peil hebben. Na drie weken zijn we nog steeds niet helemaal boven Jan. Voor je het weet is het alweer augustus.

Een terugblik en hoe we ons voorbereiden op het afmaken van deze reis lees je in de blogpost Twee weken fietsen in de Engelse regen.

Het verslag van het tweede deel van deze reis waarin we de South Downs Way fietsen en langs de kust terug naar Dover vind je in de blogpost South Downs Way bedwongen.