Tijdens de langere races op het WHPVA World Championship 2018 was het geen straf om ‘rondjes’ te rijden op de ruim drie kilometer lange slingerende racetrack, gelegen in het mooie landelijk aangelegde Betteshanger Park. Verveling zal niet het probleem worden voor de renners, maar de warmte. Want niet alleen in Nederland is het gras geel en verdord, ook in Engeland tijdens het wereldkampioenschap Human Powered Vehicles was er sprake van een hittegolf.

Een nadeel van de lengte en de ligging in een park, was dat je niet de hele track kon overzien als toeschouwer. Het is dan raden wat er gebeurd is als een renner plotseling niet meer langskomt. Lekke band? Op een gegeven moment werd door renners die langs de start kwamen aangegeven dat er een crash was geweest. We zagen alleen baancommissarisen op oversteekpunten langs het parcours, daar waar wandel- en mountainbikepaden de racetrack kruisten. Hoe konden zij weten en aangeven aan EHBO’ers waar een ongeval had plaatsgevonden?

Pech
Uiteindelijk had de crash gelukkig alleen materiaalschade tot gevolg. De gele Milan SL met de snor voorop van Patrick Douteau, een Franse politieagent, was flink beschadigd maar kon nog meedoen aan latere wedstrijden. Voormalig Weltmeister Matthias König fietste ook in een Milan. Naar verluid was zijn open tweewieler, waarmee hij meestal deelneemt aan wedstrijden, eerder gesneuveld doordat deze uit een dakdrager op de auto was gevallen. Kennelijk was dat recentelijk gebeurd want op de deelnemerslijst stond hij nog ingeschreven met zijn Troytec Time Trial. Ik vond het leuk zijn snelheid eens te kunnen vergelijken met Daniel Fenn, omdat ze nu beiden in een driewielige volledig gestroomlijnde ligfiets reden, en hoopte op een spannende wedstrijd. Matthias viel echter uit met materiaalpech: er was zoveel spanning op zijn voorwielen komen te staan dat er spaken los waren gekomen. Tijdens het 15-minuten criterium liep zijn ketting eraf.

Dan is het weer prachtig om ‘s avonds die samenhorigheid te zien. Niks concurrenten maar verbonden door HPV, onze tijdmeter Gerard en Allert van Velomobiel.nl hielpen Matthias zijn fiets te repareren en Allert legde uit wat het probleem was. Als de spaaknippels niet vastgezet worden met Loctite, dan kunnen deze lostrillen in een holle velg. Dit komt komt omdat er in bochten aan één kant meer en aan de andere kant minder spanning op de spaken komt te staan. De nippels van de spanningsloze spaken trillen dan los. Dat geldt nog meer voor paraplugespaakte wielen, zoals de voorwielen van DF’s met ‘Hosen’ (wielkappen). Peter C. te A., die zich met zijn grijze DF en minitentje weer had aangesloten bij het Nederlandstalige kamp, maakte dan ook dankbaar gebruik van onze reservenippels, nadat bleek dat er bij hem ook een paar spaken loshingen. Hij kwam er echter gelukkig op tijd achter, tijdens zijn fietstocht naar Engeland.

National “Cycle” Network
Ons Nederlandstalige kamp bestond verder uit George, die uit de kop van Noord-Holland was komen fietsen met zijn rood-witte DF Torpedootje II en Mark, die met hem had meegefietst op een open tweewieler ligfiets vanaf Vlissingen, waar hij met de fiets in de trein naartoe was gereisd. Team Kampeerwijzer had diverse horrorverhalen gelezen en gehoord over fietsen in Engeland en daarom de trikes thuisgelaten. Op onze moutainbikes met plusbanden houden we het echter (nog) niet zo lang vol op zo’n oncomfortabel zadel, dus wij reden met ons busje op biogas naar het verzamelpunt, een camping in Gravelines/Grevelingen, twaalf kilometer van de veerboot.

Gezamelijk reden we van Dover naar Betteshanger Park, waarbij we ons idee al snel moesten laten varen om de National Cycle Network-route nummer 1 langs de White Cliffs of Dover te volgen. De Britse renner Lee Wakefield zei daar later nog over: “You should not use cycle paths, they are useless.” Zijn lachje erbij zei zoiets als: alleen onwetende buitenlanders kunnen het bedenken om in Groot-Brittannië op een fietspad te gaan fietsen. En inderdaad: dankzij onmogelijke hekjes (vaak meerdere achter elkaar), zeer steile hellingen en deels onverhard en singletrack uitgevoerde ‘fiets’paden was dit niet te doen met een driewieler en vervolgden we al gauw de route over autowegen. Maar daarover volgende week meer, in het volgende blogbericht over onze fietstocht door Engeland. Verder waren er van de Nederlanders die wij kennen Rembrandt & Marieke, Gerard, Jochem en Eva & Allert.

Kolenmijn
Betteshanger Park is gesitueerd op een steenberg van een voormalige kolenmijn, in Kent, Engeland, tussen de plaatsjes Sandwich en Deal. Het nieuwe bezoekerscentrum op het park was niet op tijd klaar maar dat mocht de pret voor ons als bezoekers niet drukken (de organisatie was minder blij met de parkorganisatie). Je kon Brits ontbijt krijgen, havermoutpap, friet en vele andere gerechten. Er waren douches en op het kampeerveld en langs de racebaan waren extra portable toiletten neergezet. Er was verder een mooi programmaboekje (opgedragen aan de onlangs verongelukte Christoph), een levendige Facebook-groep en een mooie website. Prima georganiseerd dus door de British Human Power Club (BHPC), waarvan de organisatoren op het terrein goed herkenbaar waren aan hun gele T-shirts.

Langs de racebaan
Sponsor ICE trikes was aanwezig met een stand bij de racebaan, je kon hun fietsen uitproberen en je kon verder ook historische ligfiets T-shirts kopen en ijsjes. Op het terrein was ook een mooie grote tipi aanwezig waar je zou kunnen schuilen voor de elementen. Wie niet van tevoren het mooi ontworpen zwarte T-shirt van het evenement had besteld greep mis: er waren geen extra T-shirts gedrukt voor spijtoptanten.

Mike Burrows
Tegelijkertijd met het world championship werd de 75e verjaardag en het 40-jarige jubileum van Mike Burrows gevierd. Er was een tentoonstelling van de door hem ontworpen fietsen en er werd een optocht georganiseerd met zijn fietsen.

Mike Burrows liep tijdens het opstellen voor die tocht driftig te bladeren in een overzichtsboek van zijn werk, om de fietsen op volgorde neer te zetten. Geen idee welke volgorde: snelheid, bouwjaar? Mark en Gerard fietsten mee in de tocht. Mike was ook aanwezig bij de prijsuitreiking en viel uiteindelijk zelf ook nog een prijs ten deel, de Unfortunate Scotsmann Trophy, voor de persoon met de meeste pech. Hij was tijdens een race gewond geraakt aan een onderbeen, onbekend wat de toedracht was.

We zagen een levendige Britse HPV-cultuur met diverse zelfbouwfietsen en voertuigen die behoorden tot bijzondere subcategorieën zoals metalen pedal cars en driewielige racefietsen. Voor beide typen voertuigen worden races gehouden in de eigen klasse, waarbij de pedal cars racen over bochtige circuits. De racefietsen met twee achterwielen zag ik eerder in 2015 te Langefeld, tijdens de inclusieve races voor alle sporters. Van de eigenbouw waren vooral de velomobielen Thing 1 en 2 in het oog springend. Ze zijn gebouwd door Chris Parker, eigenaar van ICE Trikes.

Nederlandse deelnemers
De Nederlandse vertegenwoordiging was klein met onder andere Rembrandt, Gerard en Eva als renners. In totaal waren er zes Nederlandse deelnemers. Het evenement was door de organisatie per abuis een week te vroeg gepland, de schoolvakanties waren nog niet begonnen en daardoor had niet iedereen de reis naar Engeland kunnen ondernemen. Mensen zonder leerplichtige kinderen kwamen misschien ook niet omdat Engeland ver weg klinkt, aan de andere kant van een zee. Het was echter maar twintig kilometer fietsen vanaf de veerboot in Dover en voor 28 euro ben je met een fiets aan de overkant. We vaarden in twee uur met DFDS vanaf Duinkerken/Dunkerque, net onder de Belgische grens in Frankrijk. Allert van Velomobiel.nl was verrast over hoeveel Britse deelnemers er waren. Ook zij maken op hun beurt niet in grote getalen de oversteek voor ligfietsevenementen op het vasteland.

Er misten dus wat ligfietscoryfeeën zoals Harry Lieben (had zich wel ingeschreven), Ymte, Swanette, Nici Walde (altijd spannend de strijd tussen haar en Eva), Theo van Andel, Sjaak Bloemberg. Nici zou verhinderd zijn in verband met haar poging binnenkort het wereldrecord op de de 24-uurs te verbreken. Ook in ons kamp van supporters waren we  met veel minder. Twee jaar geleden in Maasmechelen waren we onder andere met Marjon, Theo & Marloes, Toni en was Olaf er nog bij.

Fietsen vanuit Zwitserland
Aan het WK deden 108 deelnemers mee. Volgens de organisatie kwam de helft uit Groot-Brittannië en de rest kwam uit Tjechië, Duitsland, Frankrijk, België, Zwitserland en Italië. De Zwitserse deelnemer Andi kwamen we later op onze fietsreis nog tegen in Canterbury. Hij was met vrouw Elizabeth en dochter deels met de trein gereisd, om vervolgens op hun Peregrin carbon open liggers via de fietsroute Eurovelo 5 te fietsen naar de veerboot. Zij waren nu ook op fietsvakantie in Groot-Brittannië.

Bij de lange drieuursrace op zondag waren continu de twee tweewielige velomobielen aan kop. Op een gegeven moment was Stephen Slade gelost door Charles Henry, maar je weet niet of dat een oorzaak had en je hebt het als toeschouwer niet zien gebeuren. We liepen tijdens deze lange wedstrijd langs de baan tegen de richting in van de renners. Op zoek naar een ‘spannende’ bocht en schaduw. Maar ook omdat het ons leuk leek voor de renners om niet alleen bij de start aangemoedigd te worden maar ook op verschillende plekken langs de baan.

Alle Nederlanders en de Vlaming die we kenden werden door ons aangemoedigd en op een gegeven moment ook maar een ons onbekende rijder in een velomobiel met een helm met oranje spiegelend vizier (wedstrijdnummer 536). Hij toeterde namelijk iedere keer als hij langsreed. Sorry Lars, we herkenden je niet met die helm! Een roeifietser op een Thys werd getrakteerd op variaties van liedjes als “Row, row, row your bike, gently down the hill, merily…” en “I want to row my bicycle, I want to row my bike”. Maar misschien hadden we tegen die tijd een zonnesteek opgelopen want die bleef onverbiddelijk schijnen, waardoor ook veel renners op een gegeven moment een pauze moesten houden tijdens de wedstrijd of er helemaal mee stopten. Wat hebben de renners zich ingezet, de velomobielrijders ook nog met een verplichte helm onder de racekap, in die hitte! Eva had het aanmoedigen zeer gewaardeerd en bedankte ons na de wedstrijd.

Wedstrijd startte te vroeg
Eerder op de zondag was er een 15-minutencriterium, dat op het programma stond voor 10.30 uur voor de snelle groep. Peter C. te A. arriveerde te laat voor deze wedstrijd, omdat deze tien minuten eerder dan aangekondigd startte. De eerste reactie van de organisatie was dat de tijden in het programma ‘flexibel’ waren. Peter racete nog het tweede deel van de wedstrijd mee, maar had er natuurlijk flink de pest in na afloop. Uiteindelijk is hem het gemiddelde van de rest van de wedstrijd cadeau gedaan. Het incident zorgde er voor dat de rest van het programma strikt werd gevolgd.

Allert van Velomobiel.nl vond het jammer dat bij de prijsuitreiking onderscheid was gemaakt tussen tweewielige en multitrack fietsen. Dit gold zowel voor ongestroomlijnde als volledig gestroomlijnde fietsen. Dit remde volgens hem de ontwikkeling van het bouwen van snellere velomobielen. Voor de drie- of vierwielige fietsen was er een eigen podium en prijzen. Zou dit echter doorgevoerd worden, dan zou de ontwikkeling van snelle open trikes ook stil komen te liggen, denk ik. Minder wielen is altijd sneller.

Kwalificatiewedstrijd
De renners waren na een kwalificatiewedstrijd op zaterdagochtend opgedeeld in drie groepen, zodat de langzaamste rijders de snelste rijders niet in de weg zouden zitten. In plaats van de rode ronde transponders die we in Nederland gebruiken, kreeg iedereen een futuristisch uitziende RFID-sticker.

Zo modern als het leek, bleek echter al gauw dat er nadelen aan dit systeem zitten. Bij een close finish, raakte het systeem in de war en werd er niets geregistreerd. Vaak gaf het scherm naast de baan niet de snelheid aan van de renner die passeerde. En uitgerekend Gerard, die bij BeND-wedstrijden en WK’s in Nederland, België en Duitsland altijd de tijdmeting doet, werd niet door het systeem gedetecteerd. Hierdoor ontbrak zijn naam in eerste instantie op de uitslagen van de eenuurswedstrijd. Toen hij hierover zijn beklag ging doen bij Chris Hamilton, kreeg hij uitleg over wat er allemaal komt kijken bij tijdmetingen. Gerard hoorde het gelaten aan. Kon hij zelf een keer meedoen als renner, stond hij niet in de uitslagen.

Prestatiebevorderende maatregelen
De renners pasten verschillende technieken toe om hun prestaties te optimaliseren. Rembrandt had een borststuk dat zijn contouren aerodynamischer zou moeten maken op zijn open tweewieler. Hij schoor voor de wedstrijd zijn benen, als een wielrenner. Peter zat aan de proteïne poedertjes en de enige legale doping: koffie. Eva heeft al eerder allerlei extra aerodynamische verbeteringen aan haar Quest XS gemaakt, zoals wielkappen. Maar je had ook mensen die alleen voor hun plezier meedoen, zonder racekap, zoals Gerard. Hij en Rembrandt belandden in de medium groep, Eva en Peter in de snelste groep.

Uitslagen
Alle uitslagen zijn te vinden op de site van de BHPC. Die ga ik hier niet volledig herhalen, alleen voor de Nederlanders en onze favoriete Vlaming. Bovendien zijn ze niet erg betrouwbaar helaas. Eva kwam op het podium op de eerste plaats bij de vrouwen, in het klassement volledig gestroomlijnd, multi-track. Maar over de tijdmeting is gedoe, zie het Duitse Velomobil-Forum en de reacties onder het bericht over het WK op Ligfiets.net. Eva’s overwinning werd aangevochten, er zou iets niet goed zijn gegaan bij de tijdregistratie nadat ze de laatste ronde niet reed bij de kwartiersrace vanwege een lekke band. Zij staat nu tweede bij de vrouwen in de categorie multitrack velomobielen.

De tweewieler velomobielrijders (Charles Henry en Stephen Slade) deden het uiteraard weer heel goed en Daniel Fenn werd eerste bij de heren multitrack velomobielen. Daniel Fenn eindigde als tweede in het totale klassement, tussen twee tweewielige velomobielrijders in. Matthias König (D) werd uiteindelijk vijfde en Lee Wakefield (GB) zesde.

Hier onder de uitslagen van de Nederlandse deelnemers in het totale klassement:

Deelnemer NL	Positie
Werner Klomp	4
Peter Coppens	9
Eva Navratilova	19
Arnold Ligtvoet	41
Rembrandt Bakker	45
Gerard Arends	61
Eddy de Jonge	64

Laidback Bike Report was met meerdere mensen aanwezig met een drone en professionele opnameapperatuur. Gary Solomon van het YouTube-kanaal verwachtte over een maand het programma over het WK gemonteerd te hebben. Ze hebben ook een Facebook-groep. Er is inmiddels een trailer gepubliceerd en het ziet er heel mooi uit zo vanuit de lucht.

Rest te zeggen: hulde aan Jonathan, Heather, Alan en de rest van de organisatie die alles perfect georganiseerd hebben (uhm, op de tijdmeting na). We hebben ze het vergeven dat ze vooraf nogal halstarrig bleven vragen om ons kenteken vanwege de parkeerkosten op het park. We begrijpen het nu.