Ik ben dol op de boekjes uitgegeven door Lannoo ‘Hoe word ik ….’. Het zijn mooi vormgegeven boekjes in de stijl van een tijdschrift, boordevol interessante informatie in hapklare brokken.

In mijn boekenkast staan ze gebroedelijk naast elkaar: ‘Hoe word ik wereldreiziger/bergwandelaar/wereldfietser’ want dit is een type boek dat je niet als e-boek moet kopen, vanwege de vormgeving. Het zijn ook meer boekjes om de voorpret mee te voeden, niet als naslagwerk voor onderweg. Het nieuwste boekje dat ik aanschafte in deze serie gaat over alleen reizen breekt met de traditie en heet niet ‘Hoe word ik soloreiziger’ maar draagt de titel ‘Hoe reis ik solo’.

Covers met links een eerdere uitgave

Plannen
Heb ik dan plannen om alleen te gaan reizen? Nee! Ik vind alleen reizen he-le-maal niets aan. Maar daarom fascineerde het boekje me. Wat trekt die soloreizigers? En: hoe zou je het minder blèh kunnen maken? Want ik ben wel regelmatig alleen op pad. Alleen fietsen vind ik prima. Je eigen tempo, niet te hoeven waarschuwen als je weer wil stoppen voor een foto. Hoewel misschien iets minder ontspannen sinds de zaak ‘Anne Faber’ die overal fietste waar ik ook alleen fiets. Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik wat ouder ben.

Solo op weg naar Maasmechelen, tussenstop Landgoed De Barendonk

Omdat Dave niet vrij kon krijgen ben ik in 2015 alleen in twee dagen naar Keulen gefietst en ook naar het WK Maasmechelen. Tuurlijk, aanspraak heb je altijd wel. Helemaal als je je tentje staat op te zetten naast een velomobiel. Oppervlakkig contact waarin je de geijkte vragen kunt beantwoorden. “Hoe hard gaat dat nou?” Zonder m’n maatje om dingen mee te delen vind ik er maar niks aan. Dat wordt heel mooi verwoord in het boek door Tamara Slief:

Het Remi-gevoel. […] Dat gevoel kwam bij mij niet toen ik helemaal in mijn uppie op een tempel in de jungle van Tikal de mooiste zonsondergang zag. Niet toen mijn medicijnen in Peru werden gestolen en niemand me wilde helpen. Niet toen een Indiase dronken hoteleigenaar in het holst van de nacht probeerde mijn kamer binnen te dringen. Dat eenzame gevoel kwam pas in Nederland. Toen er niemand was tegen wie ik kon zeggen: “Weet je nog? Die keer in Tikal? Wat was dat mooi, hè?”

Het hielp ook niet dat ik halverwege Keulen op een camping belandde met alleen maar stacaravans en dat de enige levende ziel die ik telkens bij het toilethuis tegenkwam een aanhalige poes was, even eenzaam als ik. Ik was blij toen ik vrijdags ’s avonds arriveerde bij de wielerbaan van Keulen of op het WK Ligfietsen in Maasmechelen. Daar zag ik mensen die ik ken van de ligfietsvereniging en zou Dave zich ’s avonds na het werk weer bij mij voegen. Na een groepsreis in Schotland wist ik het zeker: mijn favoriete reisgezelschap bestaat uit twee personen.

‘Gezellig’ in m’n eentje tussen de stacaravans

Eenzaam
Alle verhalen in het boek van doorgewinterde soloreizigers zijn fascinerend maar bevestigen alleen maar mijn gevoel: soloreizen is niks voor mij. Het gaat alleen maar over de oppervlakkige ontmoetingen met mensen tijdens de reis waardoor je niet bang zou hoeven te zijn om alleen te zijn. Zodra ze je gaan vervelen, wissel je ze in. Maar alleen zijn is iets anders dan je eenzaam voelen. Ik kan me heel goed eenzaam voelen tussen mensen waarmee ik alleen maar oppervlakkig contact hebt.

Hoogte- en dieptepunten
In het boek ‘Hoe reis ik solo’ vind je hoogte- en dieptepunten van in totaal veertig bereisde soloreizigers. Zij geven tips over waar te overnachten, alleen eten, reizen. Tips voor plekken om te vermijden omdat je er alleen groepen of families zal tegenkomen waardoor je moeilijk contact maakt (grote hotels, populaire oorden voor backpackers). Er is een hoofdstuk over ongewenste intimiteiten en andere gebruiken. Zo is privacy niet overal even vanzelfsprekend: in India is het normaal om mensen lang aan te staren. Er staan interviews in met bijzondere soloreizigers, mensen die al decennia alleen op pad zijn bijvoorbeeld op zee of in de woestijn. Dit alles gelardeerd met de mooiste reisfoto’s en een speelse lay-out.

Speelse opmaak en mooie foto’s in Hoe Reis Ik Solo?

Mooi is ook een anekdote in het voorwoord van schrijfster Irene Herbers die zich online probeerde te oriënteren op het solo reizen, omdat ik het gedrag herken van sommige trollen op het forum van De Wereldfietser. Van die types die je je voorstelt als compleet uitgezakt en altijd achter de computer:

Omdat ik amper informatie kon vinden (dit was in 2004), verlegde ik mijn aandacht naar reisforums en stelde er wat vragen. Vreemd genoeg werd ik daar – afgezien van een enkel advies – vooral op de vingers getikt. Een kleine elite van ‘bereisde’ forumbezoekers (die daar dag en nacht leken te zitten) vond het zinvol mij de les te lezen. “Jij vindt het spannend om alleen te reizen, waarom blijf je niet gewoon thuis?” zo stelden enkele reislustigen minachtend. Bij over het paard getilde backpackers had ik niks te zoeken. Maar ik was niet de enige met koudwatervrees, dat wist ik zeker. Als ik mijn soloreis zou overleven, dan wilde ik die anderen wél op weg helpen. Met een luchtig boek vol verleidelijke anekdotes over alleen reizen.”

Ze heeft het overleefd en het boek staat in mijn boekenkast. Ik hoef niet alleen te reizen om de confrontatie met mezelf aan te gaan, wat sommige soloreizigers als motivatie hebben voor het alleen reizen. Dit boek lezen liet me er genoeg over nadenken. Ik zat soms met tranen in mijn ogen bij de beschreven eenzame ervaringen. Het boek liet me beseffen dat eenzaamheid iets is waar ik banger voor ben dan wat ik me bewust was. En nee, het zit niet in me dat te willen ‘overwinnen’. Echt: waarom? Als het ooit moet dan zien we dat dan wel.

Foto’s die je in je eentje maakt zonder selfie-stick of zelfontspanner

Zielsverwant
De motivaties in het boek spreken me niet aan en ik vind ze zelfs egoïstisch: “een betere zielsverwant dan jezelf kun je niet treffen.” Alsof iedere reisgenoot een zeur is die iets anders wil dan jij en je reis verpest. (Misschien moet ik zelf een boek gaan schrijven: Hoe reis je als duo?). Verwacht dus niet dat je na het lezen van dit boek mentaal bent voorbereid op een reis alleen. Het kan zomaar zijn dat je ook ontdekt dat dit iets is wat je echt niet wilt. Maar als het soms moet, bijvoorbeeld voor je werk, of als je niet anders kan omdat je je betere helft niet hebt gezocht of gevonden, dan kan dit boek in elk geval je inspireren om te gaan reizen. Want de liefde voor reizen, die spat er vanaf.

Titel: Hoe reis ik solo
Schrijver: Irene Herbers + bijdragen van vele anderen
Uitgeverij: Lannoo (met inkijk in boek)
Taal: Nederlands
Uitgave: 2014, de derde druk is van 2016
ISBN13: 978 94 014 1152 3 (paperback,  200 bladzijden, volledig in kleur)