Trouwe lezers van dit blog weten dat we dat in de weer zijn geweest met onze oude Gazelle bukfietsen maar het initiële idee was dat we het Paastreffen van de Nederlandse Vereniging voor Human Powered Vehicles, ofwel de ligfietsvereniging, uiteraard met de ligfiets gingen bezoeken. Daarvoor hebben we een tijdje geleden nieuwe motorloze achterwielen aangeschaft bij Elan met het idee dat we zo dan ‘legaal’ mee konden fietsen op onze trikes tijdens ligfietstochten.

Maar inmiddels zijn we er achter dat we sneller rijden op de Gazelle dan op de trike zonder motor. Na een trainingsrondje met de trike halverwege afgelopen week met wat wind tegen wilde ik eigenlijk weer de motor inbouwen. Vrijdag zouden we namelijk ook precies tegenwind hebben richting Otterlo, waar het Paastreffen dit jaar werd gehouden. Ik had met de ongemotoriseerde trike een gemiddelde gereden van 14,9 kilometer per uur en kwam moe thuis van een rondje van 35 kilometer. Deels ligt dat eraan dat we nog herstellende zijn van een nare griep maar de trike is ongemotoriseerd gewoon een zware fiets die niet snel gaat. Eerst dachten we nog dat we misschien toch wat conditie waren verloren door het ondersteund fietsen en dat we dat weer gewoon op moesten bouwen. Maar op onze Gazelle’s bleek er niets mis met onze fietsconditie. Het motorloos rijden op de trikes beschouw ik dan ook, na een paar maanden, als een enigszins mislukt project.

Op weg naar het Paastreffen met slaapzak en mat op het stuur, tent op de bagagedrager en voedsel, kleding, toilettas en booze in de achtertasjes van Arkel

Spatbord
Dat ‘motor terug inbouwen’ klinkt als heel veel werk maar het is niets meer dan het wisselen van het achterwiel en het aansluiten van een stekker. Accu’s gaan voor het laden altijd al van het platform af en die zet je er ook met één klik op. Wat tijdens het trainingsritje ook niet hielp is dat mijn achterspatbord nog altijd rammelt en aanloopt. Het ding is er af fabriek al scheef opgezet en ik krijg het gewoon niet goed. Zoiets zit dan vlak achter je hoofd en ik ben wel een beetje klaar met herrie veroorzaakt door fietsen. De spatborden van de voorwielen zijn perfect, waarom zit zoiets dan ook niet om het achterwiel? Ik vind dat gewoon niet kunnen gezien de aanschafprijs (hoger dan een velomobiel).

Nummerbord speed pedelec
Daarnaast lazen we onlangs in een stuk van Wim Schermer wat negatieve emoties over speed pedelec fietsers met de nummerplaat in de tas en de bijval die hij kreeg op zijn blogpost van andere ligfietsers. Ik zal uitleggen waarom veel speed pedelec fietsers het nummerbord in hun tas houden aan de hand van één simpel voorbeeldje. Van mijn huis in Almere naar midden op de Hollandse brug is het 15,6 kilometer met de fiets en 21,3 kilometer met een speed pedelec. Die afstand is dus met een speed pedelec ruim 30 procent langer. Dit is na te kijken op Naviki, dat ook een routeplanner voor speed pedelecs heeft. En dat is dan alleen nog maar het stukje om de stad uit te komen voor richtingen naar het noorden/westen/zuidwesten van ons land.

Wat willen speed pedelec fietsers? Dat we gewoon op het fietspad mogen binnen de bebouwde kom als we ons aan een maximum snelheid houden van 27 of 30 kilometer per uur. Dan worden we ook niet verplicht onze accu leeg te trekken binnen de bebouwde kom. Dan kunnen we een veilige route volgen en krijgen we niet te maken met agressieve automobilisten die ons snijden, groot licht geven, ons van de weg af proberen te toeteren, naar hun voorhoofd wijzen of via het opengedraaide autoraampje allerlei verwensingen naar ons hoofd slingeren.

Rembrandt heeft de fietskar volgeladen met wat het diner van de zaterdagavond moet worden

Verkeershufters
Wim zijn andere argument is de WA-verzekering. Die is ook gewoon geldig op het fietspad, zolang je niet moedwillig schade aanbrengt aan een ander. Ik heb dit zwart op wit van verzekeraar Enra, waar ik mijn speed pedelec verzekerd heb. Ik vind het hebben van een WA-verzekering niet een sterk argument. Lang niet iedere wielrenner of velomobilist zal een WA-verzekering hebben, dat is namelijk niet verplicht. Zij kunnen echter net zo goed een ongeval met schade veroorzaken. Gelukkig is er inmiddels in een aantal provincies en gemeenten ingezien dat er nogal wat schort aan de huidige regels voor speed pedelecs. Zelfs in het velomobiel-onvriendelijke (want onmogelijke zigzaghekjes bij fietspaden) Nijkerk, zagen we op de terugweg een onderbord dat een uitzondering maakte voor speed pedelecs.

Hoera, in Nijkerk is het veiliger geworden voor fietsers met een speed pedelec

Overigens zag ik ooit degene die nu klaagt over verkeershufters op speed pedelecs daar eens zo’n zigzaghekje vermijden door met zijn velomobiel de N301 op te rijden, waar het uitdrukkelijk verboden is voor fietsers en bromfietsen en waar een maximum snelheid van 70 geldt:

Toelichting Google Streetview
De situatie is beter zichtbaar als je deze opent via de link linksboven in Google Maps. Op de zijweg aan de linkerkant zie je aan de rechterkant, nog net voor de paal van het verkeerslicht, het fietspad, moeilijk toegankelijk door rood-witte zigzaghekjes. Dit fietspad loopt parallel aan de N-weg. Hetgeen hier een levensgevaarlijke situatie creëert voor velomobisten en andere lange fietsen, omdat je direct om de hoek van een onoverzichtelijke bocht, wat een afslag van een N-weg is, half op de weg moet uitstappen om je door dat hekje heen te manoeuvreren. Dan is het dus inderdaad veiliger deze situatie te vermijden en om te rijden.

Bio-elektrisch hybride aangedreven ligfietsen
Maar goed, ondersteunde trikes op een evenement voor human powered vehicles, horen die daar wel? Ik twijfel daarover, zeker nu de wet van onze ligfiets een brommer heeft gemaakt. We kunnen daardoor niet meer ondersteund legaal meefietsen tijdens toertochten, die vaak over fietspaden voert. Vandaar ook het experiment met het motorloze achterwiel. De vereniging NVHPV is aan het nadenken over een andere naam, las ik laatst in Ligfiets&. Er wordt nagedacht over HPV-NL, geloof ik. Ik zou zeggen: noem het de NLV, de Nederlandse Ligfiets Vereniging, want een ander soort human powered vehicle ben ik er nog nooit tegengekomen, behalve dan wat ligfietsers ‘bukfietsen’ noemen. Daarnaast zijn steeds meer ligfietsen bio-elektrisch hybride aangedreven, dus niet meer honderd procent human powered.

Onze buurman Johann op de camping fietste eens van west naar oost door de VS

Het werd nog spannend of we op tijd waren voor de Chinees
Na al deze overwegingen besloten we dan toch maar met de Gazelle’s te gaan. Maar hoe laat waren we eigenlijk welkom op het Paastreffen in Otterlo? Ik kon het niet vinden op Ligfiets.net en een vraag erover op het forum werd niet beantwoord. Het was mooi weer en we stonden te springen om op pad te gaan maar we wilden niet te vroeg aankomen. Ondertussen had ik een nieuwe route gemaakt die deels over onverharde paden liep, dan konden we een beetje het vorige week geleerde in de praktijk brengen en hadden we nog een extra reden om met de bukfietsen op pad te gaan. Maar waar ik even niet aan gedacht had, is dat het door de modder wat minder snel fietst. Onderweg bleek al snel dat we erg langzaam vorderden en dat het een beetje spannend ging worden of we nog op tijd zouden komen om mee te eten met de groep bij de gereserveerde Chinees.

Klompenpad en schrikdraad
Ik kan al een tijdje op de iMac mijn Open Fietsmap-kaarten niet meer updaten voor Garmin Basecamp. Dat komt omdat OFM nog steeds verwijst naar JaVaWa, terwijl die app al meer dan een jaar niet meer geüpdatet wordt en er, voor zover ik weet, nog steeds geen andere oplossing is. Zo stonden we opeens midden in een weiland op een plek waar een pad rechtdoor moest lopen maar wat er volgens een omwonende al een aantal jaar niet meer was. We belandden op een zogeheten klompenpad waarbij we twee keer over een hekje moesten klauteren met schrikdraad en prikkeldraad. Gelukkig konden we de fietsen er onderdoor leggen, klommen we zelf via het opstapje over het hek en trokken we de fiets er weer onderuit. Hierdoor moesten we een stukje met de fiets lopen (hike-a-bike) maar dat was eigenlijk wel lekker want zo’n zadel, tja, dat hoef ik verder niet uit te leggen aan de meeste lezers van dit blog, denk ik. Er gaat nog wel een keer een blogpost komen met een foto erbij van een hele berg door ons afgekeurde zadels. Verderop hadden we echt plezier van onze MTB Clinic vorige week: op het meest modderige pad bleven we keurig op de pedalen en hielden we de schoenen schoon tot we moesten afstappen bij een gesloten hek.

Gesloten hek op modderig boederijenpad

Autovrij fietsen
Het laatste stuk van de route over de Veluwe was echt super mooi, ten zuiden van de A1 en ten oosten van de N310. Een smal halfverhard paadje dat op- en neerging over de heide met een zandverstuiving en door het bos. Dit maakte de zadelpijn weer een beetje goed. De geur van uitlaatgassen viel ons op toen we weer op een fietspad langs een weg terecht kwamen. Hier doen we het dus voor, autovrij fietsen.

Even een krentenbol wegwerken langs een mooi stuk van de route heen

Aangekomen op de camping van het Paastreffen zetten we binnen tien minuten onze tent op, gooiden we onze bagage naar binnen en haalden we snel de slaapzak uit de waterdichte hoes, zodat deze op volume kon komen. We kwamen Bastiaan nog even tegen, die eerst nog naar huis ging, en René, die met ons meefietste naar de Chinees op een vintage racefiets van Union. Echt, voordat dit een trend gaat worden, moet die naamsverandering in plaats van iets met ‘HPV’ naar NLV omgezet worden. Tenzij de nieuwe voorzitter een fusie met de Wereldfietser voor ogen heeft. Er stond tenslotte in de laatste Ligfiets& ook al een heel artikel over een fietsreis per bukfiets naar China. Het moet niet gekker worden.

Authentiek en pittoresk
We konden nog op tijd aanschuiven bij de Chinees in Harskamp en hadden een gezellige avond. Ik belandde tussen Walter en Marloes aan tafel met tegenover me Joyce, René en Marten. Het was overigens erg aan de prijs, bij het afrekenen bleken we 33,20 euro per persoon te moeten neertellen. Ik kan me niet herinneren ooit zoveel betaald te hebben bij een Chinees. Maar het was gezellig, dat is ook wat waard en we kregen een lekker ijsje toe. De gezelligheid ging na aankomst bij de groepsaccomodatie verder, waar ik ook een paar nieuwe gezichten zag. Volgens mij vond iedereen de nieuwe locatie wel geslaagd. Er waren wat klachten over de temperatuur van de douche maar het is erg handig dat de ontbijtzaal in een ander pand zit dan de slaapzalen. Ook is de akoestiek veel beter. Het tentenveld is lekker groot en alles oogde authentiek en pittoresk. Er stonden nog koeien op stal en er liep een hond los. Sommigen vroegen zich wel af of het pandje, waar de keuken voor de kampeerders in zit, volgend jaar nog overeind staat. Het dak oogt bouwvallig en de schoorsteen is scheefgezakt.

Locatie De Nieuwe Hof toont eigenlijk juist heel pittoresk

Zaterdag werden we pas om kwart over negen wakker. We hadden het erg warm gevonden in de tent maar ik hoorde van vroege vogels als Bert dat de rijp op de tent had gestaan ’s ochtends vroeg. Voor ons was het verschil met de vorige keer dat we kampeerden groot, toen was het -7 ºC. We hebben het daarom niet koud gehad in onze zomerslaapzakken. Omdat we wat later op waren, was een deel van de ligfietsers al op pad. Diverse mensen bezochten de Lammetjesdag, anderen gingen naar het Openluchtmuseum of Kröller-Müller – dit alles ligt op fietsafstand van de nieuwe locatie (wat bij onze vereniging niet zoveel zegt, hahaha. Hetzelfde geldt namelijk voor Parijs). We troffen de koffiepot leeg aan maar er waren gelukkig nog wel wat andere late ontbijters om mee te kletsen, zoals Gé en zijn dochters. Hij stond vorig jaar met een tipi van het merk Nigor op het veld. We hoorden dat deze tijdens een fietsvakantie in Tjechië niet zo was bevallen: er vielen in de tent zoveel druppels, dat het leek alsof de tent lekte. Bij de winkel Zwerfkei konden ze echter geen lekkage vinden, dus waarschijnlijk was het condens. Onze ervaring is dat condens in extreem natte omstandigheden inderdaad kan lijken op regen. Wij hebben dit eens ervaren tijdens onze Elfstedentocht per kajak met een tunneltent van The North Face.

Vertraagd vertrek
Na het ontbijt pakten we onze tent weer in voor de terugreis naar huis. Dave moet zich namelijk voorbereiden op een werkreis naar Las Vegas en wilde nog thuis zijn voor die tijd, onder andere om na te kunnen denken over wat hij in zijn koffer moet stoppen. Zelf vond ik het ook wel verstandig om eerder terug te fietsen omdat de paasvuren op zaterdag al worden ontstoken in Duitsland en de wind dit jaar niet gunstig staat. Inderdaad werden op eerste paasdag al waarden gemeten die de gezondheidsnorm ver overschrijdt. Het was wederom alleraardigst weer om te fietsen. Ondertussen was echter ligfietsclub LOL langsgekomen voor een vervroegd verassingsbezoek. Dit vertraagde ons vertrek vanwege het geklets. Ik sprak ook een tijd met Johann over hoe IT oprukt in het verkeer en wat ze allemaal al kunnen met connected verkeerslichten.

LOL is gearriveerd op het Paastreffen en er wordt wat afgekletst

Van LOL waren in elk geval Paul en Anja er en Wim. Met Paul sprak ik onder andere over hoe het contact met Santos tot stand was gekomen. Anja’s fiets heeft in de Santos-stand gestaan op de Fiets- en Wandelbeurs. Anja bekeek met interesse het Jones-stuur op mijn fiets. Walter bleek zich te oriënteren op een nieuwe slaapzak, hij had het vannacht koud gehad en had bedacht dat zijn slaapzak aan vernieuwing toe was. Hij wilde weten hoe actueel de pagina over slaapzakken was op mijn site. Ik vond het super gezellig. Wij bloggers wisselen eigenlijk continue ideeën met elkaar uit (en natuurlijk met de lezers die reacties achterlaten). Of we nu ideeën kopiëren en die aanpassen aan onze eigen situatie of dat we het niet eens zijn met elkaar, het maakt niet uit, we inspireren elkaar wel altijd. Zo ben ik naar aanleiding van een mailwisselingetje met Paul overgestapt van Brooks op een zadel van SQ-lab. Paul heeft een heel ander zadel van een ander merk maar het bracht mij wel op het idee om dit zadel eens uit te proberen. Ondertussen was Anton met Dave aan het kletsen over elektrische fietsen.

Krentenbollen
Maar nu moesten we toch echt gaan want anders zouden we niet voor het donker Almere bereiken. We moesten ook nog krentenbollen tanken bij de Plus in Harskamp. Wederom reed René met ons mee. Kon Dave mooi op de fietsen letten terwijl de krentenbollen gescoord werden. Bij de supermarkt kwamen we ook Walter weer tegen. Hij blijkt met één broekspijp te rijden. Handig die afritsbroeken, als je je ketting het liefste smeert met wet lube. Ik stelde me zo voor dat Walter een bruin been heeft en een witte maar volgens hem viel het wel mee met het kleurverschil. Wij houden het tegenwoordig bij dry lube, wij hebben het wel gehad met die zwarte smeerboel. Goed, de krentenbollen dus. Ik stel voor dat naast een groot appeltaartonderzoek er ook een krentenbollenonderzoek wordt gestart. De bollen van de Plus doen echt onder voor die van de Appie Happie. Plus-krentenbollen zijn droog en hebben een weeïge vanillesmaak. Dit onderzoek lijkt mij echt van levensbelang voor het voortbestaan van de langeafstands(lig)fietser.

Eindelijk kon ik dan mijn nieuwe lichtgewicht regenjack testen in de praktijk! Joepie!!!

Voordat we goed en wel echt op pad waren was het al bijna half drie. Ergens op een kwart van de route kwamen we een café tegen waar we van een uitsmijter en kop koffie genoten. Niet lang daarna zagen we al bordjes die Nijkerk aangaven. We besloten dat dit niet ‘ons’ Nijkerk al kon zijn, dat bij een van de toegangsbruggen tot de Flevopolder ligt. Maar dat was het wel. De route hierheen was dan toch nog snel gegaan. Lekker door een kleinschalig agrarisch landschap dat uit vervlogen tijden lijkt te stammen. Dave vond het er buitenlands uitzien, in vergelijking met de Flevopolder. Maar het was juist oer-Nederlands.

Het begon te betrekken in de Flevopolder

Unheimisch doodstil
In de Flevopolder was iets geks aan de hand, dat we niet meteen thuis konden brengen. Het was unheimisch doodstil. Het leek wel stilte voor de storm want het begon ook wat te betrekken. Pas na een tijdje zagen we het: de windmolens stonden stil, geen wind in de Flevopoler, een unicum. Halverwege de acht kilometer lange kaarsrechte Dodaarsweg begon het te spetteren en alsof het een afspraak was, begonnen alle molens tegelijkertijd te draaien. Weer wind tegen. De zon bleef schijnen terwijl een regenbui overtrok. Het leverde een schitterende dubbele regenboog op. We hadden inmiddels flink zadelpijn en pijn in onze ruggen. Mijn gekneusde ribben begonnen zich ook steeds ellendiger te gedragen. We waren blij dat we na 60 kilometer weer bijna thuis waren. In het micro natuurgebiedje dat het Ibispad omgeeft zagen we een haas voor ons uit, het fietsbruggetje over de Gruttotocht oversteken. Toepasselijker kon de avond voor Pasen niet beginnen.

Regenboog langs de Dodaarsweg