Vijlen → grenspaal 12 → Sittard

De wind is zoals verwacht gedraaid naar het zuiden. Hierdoor is ook het weer veranderd. Zaten we gisteren nog als een god in Frankrijk te nippen aan onze wijn in de warme zon, uitkijkend over het glooiende landschap, vandaag is andere koek. Frankrijk is veranderd in Nederland: grijs en vochtig. Maar we klagen niet, want hierdoor hebben we later vandaag stevige wind mee naar het noorden, richting huis.

Frisser, dus slapen met balaclava

We hadden graag een extra dagje op de camping gestaan, zeker nadat we pas vanochtend een ander tentkamperend stel tegenkomen, met een trekkerstent van het merk Wechsel. Jammer dat we ze gisteravond niet ontmoet hebben.

Tent inpakken op camping Bellet in Vijlen

We gaan vandaag eerst op pad naar grenspaal 12 aan de Belgische grens. Dit is het meest zuidelijke punt van Nederland. Op het punt op de kaart aangekomen is het even zoeken naar de paal. Ik spreek zelfs een wielrenner aan die zegt dat het inderdaad een landmark is in Strava maar waar de paal precies staat, weet hij ook niet. Dave verkent ondertussen een onverhard pad dat hoger langs de holle – verdiepte – weg loopt. Ik fiets het asfalt op en neer.

Grenspaal 12, het meest zuidelijke punt van Nederland

Dave ziet de paal op een gegeven moment staan. Hij komt naar beneden, want we kunnen er gewoon via het asfalt naartoe. De grenspaal staat aan de Nederlandse kant van de weg bij een mooie grote boom, een stukje westelijker dan het restaurant. Dit keer is er geen circus rondom de paal. Alleen het restaurant verderop heeft een bord buiten staan met een verwijzing naar het meest zuidelijke punt.

We staan voor grenspaal 12

Zuidelijk eindpunt van de TNNZ

We maken wat foto’s van de paal en starten dan onze in Komoot gemaakte ‘gravelroute’ op om de reis richting huis te beginnen. We komen vandaag ook een klein stukje door België, waardoor we zonder te liegen kunnen beweren dat we een fietsvakantie door drie landen hebben gemaakt.

Sippenaeken, België

Al gauw moeten we de regenjas en overschoenen aan. Het is alsof we weer in Engeland zitten, met stromen water over de weg. Helaas is het geen kwestie van een bui en klaar. Het regenpak gaat met de lunch aan en blijft aan.

Ubachsberg in de regen

De route gemaakt met Komoot vinden we he-le-maal niks. We zitten alleen maar in het lawaai van auto’s. Na twee weken fietsen in het bos en de natuur valt dat echt op. De route loopt veel langs N-wegen en we komen door industriegebied. Positief is dat we langs de weg zitten en dus komen we langs bakkers, fietswinkels en lunchgelegenheden. We moeten nog steeds veel klimmen en dalen maar daardoor hebben we mooie uitzichten over het heuvellandschap en zien we regelmatig vakwerkhuisjes.

Slijtage
Bijna de hele route van vandaag bestaat uit asfalt, alleen op het laatste stuk is er eindelijk een grindweg. Omdat het regent, komen we hier onder de modder te zitten. Een bandje van mijn AGU overschoenen gaat kapot. De klinknagels zijn door de stof getrokken door slijtage. Na ik weet niet hoeveel jaren – decennia –  plezier ervan.

Voerendaal, heuvellandschap Zuid-Limburg

Aardig voor de fietser vinden we de Limburger niet echt. Op één dag maken we mee dat we hard gepasseerd worden op korte afstand door auto’s, dat er maar net voorrang verleend wordt, met de bumper al over de haaientanden en dan tijdens het passeren nog even de rem loslaten zodat je schrikt. Geen voorrang verlenen terwijl de wegversperring aan de kant van de tegenligger zit. Deze voorbeelden vallen ons beiden op. Opgeteld bij de waanzinnige tractorbestuurder van gisteren, de vele versperringen van paden, kan Limburg ons als fietsprovincie niet echt bekoren.

Modder
Ondertussen zitten niet alleen onze fiets en tassen onder de modder maar wij ook. Vlak voor Sittard dalen we af we over een soort bizarre katholieke weg, de Kollenberg. Langs de weg Kollenberg staat op de top van de Kollenberg(heuvel) langs de holle weg een levensgrote grot met Jozef en Maria en er zijn meerdere wegkapellen en nisjes met heiligbeelden. Het gemiddelde stijgingspercentage van deze weg is 7,7 procent met een uitschieter naar 15 procent maar voor ons is het vanaf de Sint-Rosakapel gelukkig het afdaalpercentage. Deze kapelberg is de laatste uitloper van het Zuid-Limburgse Heuvelland. Vanaf hier wordt het land weer vlak.

Onder het toeziend oog van Jezus en Maria krijgt Dave een lekke band, die niet door de sealant gedicht kan worden. Het is het eerste lek van de vakantie en het eerste lek sinds we ruim twee jaar geleden tubeless zijn gaan rijden, dat we zelf moeten repareren met een plug.

Lekke achterband bij Sittard

Vanwege de vele regen is ons zogeheten Slechtweerprotocol ingegaan. Terwijl Dave zijn band repareert en vraagt om een “beetje leuk” hotel, boek ik deze online. Ik maak een waypoint en een route er naartoe. Nu speelt de liesbreuk Dave weer parten. Hurken en de band oppompen zijn nu pijnlijke activiteiten. Normaal ben ik chef hotel boeken en routes maken. Als ik voorstel de rollen om te draaien roept hij “maar jij hebt die cursus gedaan!”

Kloostercomplex
Ik heb inderdaad een ‘beetje leuk’ viersterrenhotel geboekt, de Merici. Vannavond liggen we dus weer op zo’n overgewaardeerde boxspring in plaats van lekker in ons tentje. Het is even niet anders, we moeten ons aanpassen aan de veranderde weersomstandigheden. Het hotel ligt in het centrum in het Kloosterkwartier. Het is even zoeken naar de ingang en we zijn al een keer om het hele kloostercomplex gefietst zonder het te vinden. We zien wel ergens een deur achter een kerk, maar dat ziet er meer uit als een achteruitgang voor het personeel. Verrassend blijkt dit de hoofdingang van het hotel te zijn.

Voor de ingang van het hotel spoelen we met het overgebleven water in onze flessen de ergste modder van onze fietsen. Dave heeft ingecheckt en we moeten met onze fietsen door de gang van het hotel naar de parkeergarage, waar onze fietsen kunnen staan. Het is een heel gesleep met fietstassen en losse zaken als fietshelm en telefoon. Helaas is er nergens een bagagekarretje te bekennen of hulp, waardoor we twee keer moeten lopen.

Trappenhuis hotel Merici in Sittard

Terwijl we door de gang lopen krijgen we vreemde blikken van sommige personeelsleden. We zien eruit als verzopen katten onder de modder. De cultuur is hier echt anders dan in de Randstad. De mensen hier in het zuiden kleden zich over het algemeen nog netjes aan voor het diner. Dat kennen we niet meer zo, in Amsterdam en Almere zitten mensen in de meeste restaurants gewoon in hun dagelijkse plunje – dat niet zelden bestaat uit joggingbroek en hoodie. Dus we steken met onze bemodderde drijfnatte regenkleding nogal af bij de rest van de gasten.

Een honds welkom in hotel Merici

De Merici is een prachtig hotel met modern design en sanitair. Smaakvol ingericht met een verwijzing naar het verleden als klooster. In onze kamer staat een hondenbak met brokken en er zitten vlekken in het tapijt. Ook loopt er een gang en trappenhuis aan drie zijden van deze kamer, dus niemand zal snel last krijgen van geluidsoverlast vanuit deze kamer. We krijgen het vermoeden dat dit een speciale kamer is voor modderige zwervers of bezitters van een blaffende hond.

Eetzaal hotel Merici

Moe van het fietsen willen we een hapje eten in het hotel. Een van hotelbedienden, die ons vreemde blikken had toegeworpen, zegt dat beide restaurants volgeboekt zijn. Maar gelukkig staat de eigenaar of gerant erbij en volgens hem is er net een annulering geweest. Zeven gangen later met een bijpassend wijnarrangement zijn we een stuk armer en dronken. Terwijl ik nog wel gekozen had voor het BOB-arrangement.

Dikke muren en glas-in-loodramen in dit voormalige klooster

Onze Craghopper overhemdjes zijn in dit soort omstandigheden weer verdomd handig. We worden erdoor vaak niet meer herkend als die mensen die net met de fiets binnengekomen zijn.

Outdoor overhemden van Craghopper

We plannen een rustdag in Sittard. Aangezien dit de zesde aaneengesloten dag fietsen was. Waarom we rusten weet ik eigenlijk niet, na een rustdag willen je fietsspieren meestal niet meer zo, dus het lijkt een tegenovergesteld effect te hebben.