Venlo → Maria Hoop (minicamping De Diergaard)

Het is fietsdag drie na de rustdag in Kleef en we raken lekker ingefietst. Het ontbijt in de B&B was voor twee fietsers wat aan de krappe kant maar wel lekker en vers. We hadden ons niet moeten laten leiden door de uitbaatster, volgens haar was de basisbox meer dan genoeg. Volgende keer beter de kaart bekijken. Het ontbijt wordt besteld bij een cateraar.

Ons pad heeft vandaag zulke steile afdalingen of beklimmingen dat er regelmatig in de lengte van het pad een kloof zit, waarschijnlijk ontstaan door hevige regenval. Parallel loopt er een door ons gedroomde gravelweg. We houden meer van gravelbiken dan mountainbiken dus wijken we uit naar de gravelweg. Zo slaan we de stukken over die meer op fitness lijken dan op fietsen.

De door ons gevolgde TNNZ-route bevat ook vandaag weer ontwerpfouten. Zo moeten we over een vol terras bij een hotel, dat afgesloten is met een hek. Ook is de route over een dichtbegroeid ecoduct getekend. Er is daar helemaal geen pad. Dit soort onvolkomenheden maakt dat we wat rekkelijker met de routebeschrijving omgaan dan normaal. Dankzij de maker van de route vinden we echter ook heel veel leuke paadjes als single tracks, die je anders nooit zou vinden. Of onverharde wegen die bij een kruising als verhard beginnen, om dan na het laatste huis aan die weg onverhard verder te gaan. Vaak is dat al na het tweede of derde huis.

Vandaag fietsen we een lang stuk over brede zandwegen. Wat je niet vaak ziet bij dit soort wegen, is dat ze steeds steil naar beneden gaan om vlak daarna weer steil naar boven te gaan. Dit herhaalt zich meerdere keren en het gaat steeds dertig meter naar beneden en dan weer omhoog. De afdalingen zijn wat spannend vanwege losse stenen, erosie, mul zand, zijwegen en overig verkeer.

Springschans
Ergens onderweg op de mountainbikepaden komen we langs een heuse springschans van hout, die meer dan 45 graden omhoog wijst. Het ding is dertig centimeter breed en de bedoeling ervan is dat je ermee over een diepe brede kloof in het bos springt. Wij fietsen op een pad langs deze kloof en vinden dat al spannend genoeg.

We rijden vandaag op de grens met Nederland door het natuurpark Maas-Schwalm-Nette. Dit park wordt een grenspark genoemd omdat het zowel in Nederland als in Duitsland ligt. Wij fietsen er vandaag aan de Duitse kant van de grens doorheen.

We dragen deze vakantie allebei een helm omdat ze op veel mountainbikepaden verplicht zijn. Dave, die normaal liever een pet draagt, is net als ik om. We vinden een MTB-helm fijn om te dragen. Je hebt een klep tegen de zon en verder zit het lekker luchtig. Ik was sowieso al fan, vanwege de Elvis bakkebaarden die ik aan mijn helm heb bevestigd. Dit vermindert het windgeruis aanzienlijk.

Veegploeg
Onderweg gaan er weer dingen stuk. Het klittenband van de Twofish adapter om de bidonhouder van mijn brandstoffles onder aan het frame vast te zetten is doorgescheurd en ik verlies zowel de speciale, vertikaal en diametraal verstelbare, Topeak bidonhouder als mijn Trangia brandstoffles, net afgevuld met Bever spiritus. Maar gelukkig: Dave bemenst weer de veegploeg en vindt gelukkig de fles.

Verder loopt mijn ketting er vandaag weer drie keer af. Dat geeft iedere keer oponthoud. Erger is dat de brug van Dave’s twee jaar oude Brooks B68-zadel is gescheurd en dat het zadel nu aan één kant doorhangt. Materiaaltechnisch lijkt het wel alsof we een veeleisende route rijden ofzo.

We lunchen bij een restaurant op de Duitse grens. Wat opvalt als je naar het zuiden reist, is dat de lunches duurder worden maar de campings goedkoper. Ik eet een pannenkoek met appel, Dave een broodje gezond. We kiezen altijd voor een plek op het terras waar we oog kunnen houden op onze fietsen. Het is ook grappig om te zien hoeveel bekijks ze trekken. Het lijkt wel of meer mensen dan anders het reizen per fiets romantiseren.

De route loopt vandaag grotendeels aan de Duitse kant van de grens. We hebben ons moeten aanmelden via een online inreisformulier. Hier moesten we het adres op doorgeven waar we de komende tien dagen verblijven. Ik moest meteen denken aan het blog van Rolling Metal. Richard van Dijke schrijft een keer over een soortgelijke situatie, dat overheden niet houden van de onzekerheden van een zwervend bestaan. Geïnspireerd door zijn verhaal hebben we het adres van het hotel in Kleef opgegeven.

Als we weer over de grens Nederland inwippen komen we door nationaal park De Meinweg. Wederom hebben we vandaag schitterend zomers weer. Als je stil staat is het al gauw erg warm. In het bos word je dan ook meteen opgevreten door de muggen. De pannenkoek van de lunch blijkt een goede bodem voor het fietsen.

Geveerde mountainbikes
We kwamen vandaag tot twee keer toe dezelfde twee mannen op geveerde mountainbikes tegen. Ik sprak ze aan toen we gestopt waren vanwege mijn verloren brandstoffles. Ik probeerde het met het overgebleven klittenband weer vast te zetten. We stonden net voor de oversteek van een diep beekje en wat ik al vermoedde: ze fietsen ook de TNNZ-route via Komoot. Maar dan niet zoals ons met kampeerbagage en 50 kilometer per dag maar zonder kampeerbagage en 80 kilometer per dag. Ze zitten elke dag van half 9 tot ongeveer 5 uur op de fiets. Ze begonnen uit zichzelf over het stuk door de Maasduinen, dat ze net als ons ook erg zwaar vonden. Ze hebben alle hotels van tevoren besproken en moesten er niet aan denken om deze route te doen met onze ongeveerde fietsen en “zoveel” bagage. En wij maar vinden dat we tegenwoordig zo lekker licht bepakt zijn met onze bikepacking set-up.

Onderweg valt op dat er in de buurt van onverharde paden vaak meer onverharde wegen zijn. Sommige mensen willen ons niet geloven dat er zoveel onverharde wegen zijn in Nederland. Ze zijn er zeker en we krijgen er steeds meer oog voor omdat we op kruisingen continu net dat ene weggetje moeten vinden waar je normaal gesproken overheen kijkt. We krijgen op de route een korte single track tussen hoge varens door en we leren dat de bladeren hiervan best scherp zijn.

Bij Vlodrop zien we de overstroming van de Roer. We fietsen langs een maisveld dat stinkt naar rotte vis. We moeten een wegafzetting passeren maar we zien een fietser uit tegengestelde richting komen en gaan ervan uit dat de wegafzetting er staat voor auto’s. Gelukkig blijft onze hele geplande route boven water.

Op de stukjes na die verkeerd zijn ingetekend of waarvan de situatie is gewijzigd, hebben we vandaag steeds de route kunnen volgen. Op een klein stuk gaven we de voorkeur aan een mooie zandweg die parallel liep. We hebben de hele dagetappe kunnen fietsen en ook een stukje van de etappe van morgen gefietst.

Wederom op de bonnefooi een leuke camping gevonden. Deze stond nog op onze kaart in PocketEarth als natuurkampeerterrein Annendaalse Hoeve. Maar inmiddels is het geen natuurkampeerterrein meer en is de naam veranderd in minicamping De Diergaard. We kunnen slechts gissen waarom de camping geen officieel natuurkampeerterrein meer is maar het is er erg rommelig. Het lijkt wel alsof we terecht zijn gekomen op de set van het programma ‘Help, Mijn Man is een Klusser’. Overal zien we half afgemaakte projecten. Wij vinden het niet erg, het heeft wel zijn charme. We zien een hoop leuke ideeën. Maar onhandig is dat de toiletdeuren maar voor een derde open kunnen omdat er een muur te dichtbij is gezet. Elkaar passeren in dit gangetje is onmogelijk.

De camping ligt in Maria Hoop, op 180 meter van de Duitse grens en precies 1 kilometer van het Duitse plaatsje Waldfeucht, waar volgens de eigenaresse van de camping een lekkere pizzaria zit. Dat klinkt goed, dus we wandelen naar het dorp. Om alweer op een overvol restaurant te stuiten. We moeten lang wachten, tot er een ‘tafeltje’ uitgegeten is. Helaas blijkt het ’t wachten niet waard. Ik vermoed dat de kok een leesbril nodig heeft en niet meer ziet hoeveel zout hij in het eten strooit (ik spreek uit ervaring). Echt bremzout, niet te eten. Gelukkig maakt de huisgemaakte tiramisu het op het eind nog een beetje goed.

We wandelen op de terugweg nog door Waldfeucht op zoek naar een fietsenwinkel, waar een wegwijzer naar verwijst. Dan kunnen we kijken hoe laat deze morgen open is. De fietswinkel blijkt bij een woonhuis in een woonwijk in de garage te zitten. We besluiten dat het de moeite niet waard is om hier morgen langs te gaan.

We vinden de woonwijk in Waldfeucht vreselijk deprimerend en het duurt even voordat we zien waarom dat die indruk op ons geeft. De meeste huizen hebben bruine tinten, rolluiken en er is geen leven op straat. Er lopen geen mensen, er spelen geen kinderen, niemand zit in zijn tuin terwijl het mooi weer is. Iedereen lijkt in dit land op zichzelf te leven en zich alleen met de auto te verplaatsen. Het is alsof je door een verlaten woonwijk loopt na een neutronenbom, alle leven weg.

Terug op de camping valt op dat het publiek op deze camping anders dan anders is. Natuurlijk kan je dat van elke camping zeggen. Zo staan er veel trekkerstentjes op de natuurkampeerterreinen en kampeert er een zich wat ouder voelend publiek met de caravan of camper op de SVR ‘kamperen bij de boer’ minicampings. Deze laatste groep heeft meestal e-bikes bij zich.

Op deze camping staat een mix van campers, caravans op het ene veld en wij staan tussen de goedkopere Coleman-/Decathlon-achtige trekkertentjes. Vaak zijn dit jongeren die met de auto reizen en niet zo bedreven zijn in het kamperen. De buren aan de ene kant zitten op krap een meter van hun tent vuur te stoken. Gelukkig drijven de vonken niet onze kant op – dit veroorzaakt gaatjes in je tent en kleding. Bij een andere tent zitten twee Duitse jongeren met een mega shisha pijp aan een campingtafel. Er wordt op deze camping overal gebarbecued, er hangen lichtslingers of er worden kaarsjes gebrand. Meestal vallen we om een uur of half 11 in slaap, ondanks het gestommel op een camping. Nu doe ik om half 12 de oordoppen maar in.