Well (Maasduinen) → Venlo (aan de Maas)

We staan op een grasveld en dus is de tent ’s ochtends drijfnat van de dauw. De tent die we nu bij ons hebben is van polyester en nylon en daarom niet zo snel droog. Helaas komt de aparte man van gisteren, die hier met een camper staat, ons weer langdurig aan de praat houden. Dit keer zijn het zijn ‘heldenverhalen’ over fietsen langs de Donau, wat volgens hem een zware route is. Hij schampert over onze route, want dat kan niet veel voorstellen, het is immers in Nederland. Misschien dat hij ‘m ook eens gaat fietsen. We vertellen hem midden in een zin dat we nu toch echt gaan vertrekken.

Hoogtemeters
We hopen dat de man de TNNZ-route een keer gaat fietsen, ik zie ‘m echter met zijn Idworx niet gauw de hellingen van meer dan 11 procent nemen en de 2890 hoogtemeters zouden hem nog best kunnen tegenvallen. De Donauradweg heeft weliswaar 5812 hoogtemeters, maar dat is verdeeld over een afstand van ruim 1600 kilometer, niet slechts 530.

Klimmen in de Maasduinen

We zijn nog niet weg van de camping of we lopen alweer vast in mul zand. Afgeleid door een groep scouts die hun kamp over het pad aan het opslaan zijn, rijden we verkeerd. Op een gegeven moment rij ik over iets groots, hobbeldebobbel, vreemd, want ik heb het niet van tevoren zien aankomen. Ik haal mijn schouders op en fiets verder. Blijkt het later mijn bidon te zijn, die uit het zakje (stem cell) aan mijn stuur gestuiterd is. Gelukkig rijdt Dave achter me, die vond ‘m weer. De bidon is nog heel en ook fijn: ik ben maar een beetje water kwijt. Want we zweten wat af en dat moet ook weer aangevuld worden.

Landgoed De Hamert in de Maasduinen

De hele dag fietsen we in nationaal park De Maasduinen, een langgerekt gebied dat loopt van de Gennepse Heide in het noorden tot het Zwart Water in het zuiden. Het is echt een schitterend gebied, vergelijkbaar met de Veluwe maar dan met meer vennen. De ene keer fiets je over de heide, het volgende moment zit je tussen de varens.

Varens, landgoed De Hamert

In de Maasduinen ligt de langste rivierduinengordel van Nederland. Het gebied wordt door een aantal partijen beheerd, waaronder een aantal particuliere eigenaren. Landgoed De Hamert wordt beheert door Het Limburgs Landschap.

Zijn we al in Limburg?

Het is vandaag vaag of we wel overal mogen fietsen. De borden in de Maasduinen zijn wat tegenstrijdig. Er staat: vrij fietsen & wandelen maar in de kleine lettertjes eronder, die je alleen kan lezen als je stil staat, staan uitzonderingen. Fietsen is verboden op de “gemarkeerde wandelpaden”. We zien allerlei paaltjes met driehoekjes, maar kunnen niet afleiden of dat wandelpaden zijn of markeringen voor fiets- of mountainbikepaden.

Tegenstrijdige bordjes

We twijfelen omdat we bij een jachthut annex pannenkoekenhuis annex bezoekerslocatie van Natuurmonumenten een gesprek opvingen van een vrouw die aan iemand van het personeel vroeg waar het mountainbikepad begon. Die begon te foeteren dat “iemand” hier een mountainbikeroute had uitgezet die niet klopte en waar ze vanaf proberen te komen. Maar dat zo’n route er “kennelijk” makkelijker op te zetten is dan eraf te halen. We vragen ons af of dat over onze route kan gaan. Het onduidelijke kaartje in de pdf-folder over mountainbikeroutes geeft geen uitsluitsel.

Hier zitten we in elk geval zeker op een mountainbikeroute

In onze ogen klopt de route vanaf dat gesprek ook niet meer en Dave ziet er geen gat meer in om ‘m hier nog te blijven volgen. De paden zijn zó steil, zó smal en zó mul. Het is een prachtig gebied maar we hebben sinds gisteren genoeg mul zand gezien. Alsof je over het droge deel van een strand probeert te fietsen. Daarbij vinden we allebei fietsen een stuk leuker dan ploeteren. We maken ook geen progressie want we hebben al 2,5 uur gedaan over 16 kilometer. Daarbij is er een deadline ontstaan omdat er een vesting van outdoorwinkel Bever is in Venlo en Dave wil nieuwe slippers. Dus we laten de TNNZ een stukje voor wat het is als we een prachtig slingerend schelpenpad voor fietsers ontdekken, dat ook nog de goede kant opgaat. We weten na wat discussie de reis te vervolgen via prachtige zand- en grindwegen. Dave wilde de N-weg gaan volgen om voor sluitingstijd te arriveren. We doen dat een stukje, maar dat schiet veel te snel op en het is zó niet wat we willen, asfalt en auto’s, dat we gauw weer het bos induiken.

Zuidelijk in De Maasduinen, bij Lomm

Mijn humeur is ook wat in een dip want ik heb al de hele dag een zeurderige buikpijn en elke hobbel in de weg doet daar nog een steentje bovenop. Pijn kost energie. Als ik licht met een vlakke hand op mijn onderbuik sla, doet het pijn. Ik hoop dat het alleen maar een verrekte buikspier is of darmen die protesteren vanwege de sojabrokken. Dave stelt voor om twee paracetamol in te nemen en dat geeft gelukkig genoeg verlichting tijdens het fietsen.

Spiritus
De verweesde slipper gaat bij Bever in de recyclebak. De vestiging in een buitenwijk van Venlo is groot met een bovenetage. Helaas zit het in een nogal Amerikaans aandoend shopping gebeuren, geheel gebouwd rond de auto. Toen ik bij de medewerker aangaf dat ik het jammer vond dat Bever geen flesjes van een halve liter met spiritus verkocht, ging de verkoopster een aangebroken fles halen waarmee ik mijn brandstoffles weer kon vullen. Topservice.

Bever in Venlo

Wederom is het een mooie fietsdag maar wellicht moeten we, nu we wat zuidelijker komen, wat minder strak aan die dagetappes vasthouden want de route wordt zwaarder.

Camperplaats
De enige camping die we bij Venlo kunnen vinden is een camperplaats. De eigenaar wil voor ons een uitzondering maken voor een keer maar wijst ons erop dat er geen douche of toilet is. Dat lijkt ons wat lastig op een volle camping. Een andere camping is bijna zes kilometer van de route maar vervelender: aan de andere kant van de Maas. We boeken daarom maar een bed and breakfast in Venlo.

B&B Inn d’n Acht zit in een vooroorlogse stedelijke straat en even zijn we bang dat de fietsen op straat geparkeerd moeten worden. Maar gelukkig gaat er een tweede deur open en daarachter blijkt een overdekte steeg naar de tuin te zitten. Hier kunnen de fietsen droog en veilig staan.

Bed and breakfast
De uitbaatster is hartelijk, wijst ons op bier en wijn in de keuken, dat bij de prijs inzit. Er is een buitenplaatsje. Ze is bezig de bed and breakfast te moderniseren en laat trots de vernieuwde kamers zien, die heel neutraal van kleur en inrichting zijn. Stiekem zijn we blij dat onze kamer nog niet aan de beurt is geweest. De vorige eigenaar had meer een eigen uitgesproken smaak. Ze zegt dat alles de container ingaat. Jammer dat we op de fiets niks mee kunnen nemen, zoals sommige kunstreproducties.

B&B Inn d’n Acht

Venlo ligt aan de Maas en ’s avonds gaan we op pad op zoek naar een restaurant. We zien dat een laaggelegen restaurant (Streetview) onder aan de Havenkade helemaal onder water heeft gestaan. Hier en daar zien we bij winkels nog wat zandzakken liggen. De noodverordening die vijf dagen geleden is ingesteld is zojuist vandaag opgeheven. Een deel van de bewoners moest hiervoor evacueren.

Coronamaatregelen
De schade hier in het centrum lijkt mee te vallen. De terrassen zitten vol. Want, aldus de uitbaatster “we mógen weer” (denk hier een Venloos accent bij met zachte ‘g’). Zo hebben we meer last van de coronamaatregelen die opgeheven zijn dan van het hoogwater. Restaurant na restaurant vraagt ons “heeft u gereserveerd?” om ons daarna teleur te stellen.

Weer een restaurant waar we niet terecht kunnen

Het wordt later en later en we krijgen steeds meer honger. Zo na een dag fietsen kan je aardig leeg zijn. Het lijkt erop uit te draaien dat we eindigen bij de McDonalds. Liever niet, wat ze daar als voedsel verkopen, daar kan je niet op fietsen.

Verwachting
Opeens ontdekken we een all-you-can-eat sushi-restaurant. Het is er verdacht stil en dus verwachten we het ergste. Nu moet je weten dat dit type restaurants in Almere niet aan te slepen zijn. We hebben er meer dan vijf, ze zijn groot en ze zijn altijd vol. Maar hier hebben ze het concept niet begrepen. De gerechten verschillen teveel in grootte. Daarbij is de vis verre van vers. Dus onze verwachting klopt.

Na de eerste ronde proberen we vis te vermijden – best lastig met sushi. Met een groot bord sojaboontjes op het menu en misosoep krijgen we in elk geval betere voedingsstoffen binnen dan wanneer we bij dat bekende Iers-Amerikaanse restaurant hadden moeten eten.