Liefhebber van metal en vrije natuur Richard van Dijke reisde 7,5 jaar met de fiets de wereld rond. Hij hield daar een blog van bij dat het waard is om uitgegeven te worden als boek. Op Rolling Metal schetst Van Dijke een realistisch en beeld van wat wereldreizen per fiets inhoudt, dit doet hij gelukkig met veel humor.

Naast aandacht voor de cultuur in landen en wat zijn eigen stemming beïnvloedt, lees je hoe het is om in Australië, Kazachstan, Peru, Viëtnam of Namibië te fietsen, om maar enkele van de 52 landen te noemen waar Van Dijke doorheen fietste. Zijn teksten zijn rijkelijk voorzien van humor, songteksten en mooie inzichten.

Heeft zijn reisverslag nog de beschrijvende titel ‘Per fiets de wereld rond’, de titels van de posts zijn een stuk creatiever. Zoals ‘AC/DC en de kunst van het fietsonderhoud’, ‘God is een olijf’ of ‘Wat zou Frank van Rijn doen?’ Zijn verwijzingen naar hedendaagse cultuur en songteksten zal generatie X extra aanspreken, zij die zich de muziek herinneren van de jaren ’80 en tv-series als Little Britain.

‘Ik moet er niet aan denken om in die hitte te moeten fietsen’, hoor ik regelmatig op rest areas. Maar dan bieden ze me een koffie aan en dan denk ik: ‘Ik moet er niet aan denken dat dit voor mij net als voor jullie gewoon een bak koffie is’. […] Of zoals de relativiteitstheoreticus Butt-head het in de jaren negentig van de vorige eeuw uitlegde aan het grote publiek: ‘You need stuff that sucks to have stuff that’s cool’.”

De humor zit ‘m vaak in gortdroge constateringen of een ironische kijk op de zaak. Regelmatig is de geestigheid van het niveau van ‘Nooit Meer Slapen’ van W.F. Hermans. Net als je denkt dat het niet meer erger kan, gebeurt er weer iets dat het nog erger maakt. Het soort ervaringen dat niet leuk is om te beleven, maar wel een goed verhaal oplevert. Zoals die keer dat hij in Roemenië door een hond in zijn enkel wordt gebeten. De mensen zijn argwanend, overal ligt vuilnis en er is moeilijk een wildkampeerplek te vinden. Hij heeft met moeite ervoor gezorgd dat hij antibiotica krijgt voor het geval dat de bijtende hond rabiës heeft. Hij draagt zijn bemodderde fietstassen de tent in en dan begint de antibiotica te werken:

Inwendig diende zich een aandrang aan; de antibiotica had mijn interieur compleet ontregeld en ik besproeide het toch al verdorven terrein. Toen kroop ik in mijn natte slaapzak. Ik wilde dit niet meer. Al heel lang niet meer. Al voor vertrek had ik gedacht: ‘Daar heb ik geen trek meer in, me moeten verstoppen, honden die aanslaan zodra ik licht gebruik of geluid maak, en angst voor wie of wat er mogelijk bij mijn tent komt’. En toch lag ik hier weer, en veel miserabeler kon het niet meer. Maar dit alles had wel een voordeel. Heel even vergat ik dat ik ging sterven aan hondsdolheid.”

Maar nergens wordt het klagelijk of zuur, dankzij de humor en ook het belichten van het mooie van fietsreizen. Zo vergelijkt Van Dijke in deze passage zijn werkende bestaan met zijn huidige.

In Bosnië bevond ik mij op een maandagochtend met mijn tentje aan een meer terwijl het bezig was een prachtige dag te worden. Het zijn van die momenten dat je weer eens terugdenkt aan je oude bestaan. Aan het immer terugkerende pijnlijke feit dat het weekend weer voorbij was, aan die rit over grijs asfalt door grijs weer in een grijs bestaan, aan die 40 uren werk die weer voor je lagen. Er was, hoe zal ik het zeggen, toch een lichte voorkeur ontstaan voor de huidige invulling van de maandagochtend.”

Van Dijke fietste gewoon in T-shirts met prints van bands en is wars van zogenaamde outdoorproducten. Daar heeft hij geen goede ervaringen mee. Zijn Ortlieb-fietstassen lekken, tenten gaan hooguit een jaar mee, een dure outdoorjas is te warm om in te fietsen. Slaapmatten blijken beter te liggen als ze gedelamineerd zijn en de vorm van een hotdog hebben aangenomen. Fietsbanden slijten sneller dan er fietswinkels zijn te vinden en zijn kleding wordt nooit meer droog in de tropen.

Kortom, lekker eigenwijs, reist Richard op zijn eigen manier, zonder brander en zijn dorst lessend met vele liters cola. Zijn opvatting is dat je alleen in het eerste jaar alle adviezen van andere wereldfietsers volgt en dat je na een jaar je eigen weg vindt in het fietsreizen. Voor wie slechts een jaar op wereldreis kan heeft hij één troost: het eerste jaar is het meest opwindend en maakt de meeste indruk op je.

Bucketlist
Met 109 lange blogposts ben je wel even bezig om dit hele blog te lezen maar het verveelt nooit. Nadeel van het lezen van dit blog is dat je bucketlist waarschijnlijk langer wordt. Landen waar ik niet meteen aan zou denken om er te gaan fietsen, staan nu op mijn lijst. Een voorbeeld: Nur-Sultan, de hoofstad van Kazachstan staat vol met Googie-architectuur. En wist je dat Nederlands de meest gesproken taal is in Namibië? Ook onder andere IJsland, Japan, Argentinië, Thailand en Marokko spreken tot de verbeelding.

Tegelijkertijd lees je ook over landen die je maar beter kunt vermijden. Waar het lastig is om een visum voor te krijgen (Van Dijke kwam de Verenigde Staten niet in), waar het vervuild is, het landschap monotoon, de mensen vreugdeloos of honden vervelend zijn.

De relatie tussen mij en Peru was in hard tempo aan het bederven. Ik wilde natuur maar steeds reed ik door dorpjes. Mensen verwachten dat je ze groet en dat deed ik ook. Als een soort Sinterklaas reed ik rond. Hola, buenas tardes, zwaai zwaai, zijn hier nog stoute honden? Jawel, die waren er, feller dan ooit. Ze reisden een stukje met me mee en hielden een luide monoloog. Ik moest dan denken aan de cavia’s aan het spit en vroeg me af waarom ze hier de zaken niet omdraaiden. Dat er rond ieder huis een paar boze cavia’s rondlopen en je in restaurants hondenstoofpot kunt eten. Wat een vredige wereld zou dat zijn.”

Richard heeft alle bezochte landen op een rij gezet, van meest tot minst favoriet, met motivatie.

Reistips
Je krijgt op Rolling Metal heel veel reistips tussen de verhalen door. Of het nu gaat om tseetseevliegen, de autoriteiten in Marokko of de veilige properheid van Japan. Hoe je in landen zonder campings wildkampeerplekken uitzoekt. Hoe je weer aansterkt tijdens je fietsreis. Wat je eet als je zonder brander op pad gaat. Hoe je (niet) te wapenen tegen muggen en vliegen. Dat er in Mexico beter internet is dan in Australië. Dat er in Australië veel vliegen zijn:

Ik testte het insectenwerende middel uit. Het zou vliegen moeten weren en ik spoot het op mijn vliegennet, want ook al bleven ze door het net uit mijn gezicht, toch begon het gekrioel voor mijn neus me te irriteren. Het middel had geen enkel effect. […] Ze leken ervan te smullen. En toen las ik dat het middel schadelijk was voor de ogen. Misschien gebruikte ik het verkeerd. Ik bewoog me in de richting van een vlieg en spoot het middel in zijn ogen. Daar was hij inderdaad even helemaal niet goed van. […] Ik had beter moeten weten. Ieder middel dat gemaakt is voor gebruik in de tropen waarop staat ‘koel en droog bewaren’ moet gemeden, nee verboden worden.”

Van Dijke vroeg zich af Wat zou Frank van Rijn doen? Op vakantie zijn er situaties waardoor ik moet terugdenken aan het Rolling Metal-reisblog en me herinner wat Richard van Dijke zou doen in deze situatie. Zo wil de Duitse overheid dat wij in verband met corona een adres opgeven waar we de komende 10 dagen verblijven. Ik geef het adres van het hotel op waar we op dat moment zitten, ook al zullen we de komende dagen steeds ergens anders zijn, fietsend naar het zuiden. Overheden houden namelijk niet van onzekerheden. “Ik had braaf een fictief verblijfadres genoteerd op het immigratieformulier want immigratieformulieren en douanebeambten kunnen niet tegen de onzekerheden van een zwervend bestaan,” aldus Van Dijke in Mexico.

Hetzelfde overkomt me als ik kijk naar de rafels aan mijn Ortlieb fietstassen. Dit is pas de tweede vakantie dat ik deze tassen gebruik. Van Dijke heeft het ook niet zo op Ortlieb-tassen, de als waterdicht geadverteerde tassen doopt hij om in Ortlieb-sponzen in Tajikistan als de veronderstelde Duitse kwaliteit het laat afweten.

Reisverhaal, impressies en tips
In 411.738 woorden lees je een reisverhaal, landimpressies en talloze tips. Hoe je een gescheurde band repareert. Hoe je boodschappen doet in een land waar je de taal niet van beheerst of zelfs kan lezen. Dat je in Zuid-Amerika goedkoop kunt overnachten bij de Chinees. Dat er in Zimbabwe een tekort is aan cash en je er als buitenlander niet met bankpas kunt betalen. Hoe je goedkoop aan een verplicht returnticket komt dat je niet gaat gebruiken omdat je op de fiets het land verlaat, hoe je reist met een beperkt budget, etc.

De paradox van het reizen met een laag budget. Japan was een duur land en daarom bijzonder goedkoop voor mij omdat ik haast niets kon betalen en dus haast niets kocht. Thailand is een goedkoop land en daarom duur voor mij omdat ik haast alles kan betalen en dus van alles koop.”

Doorzetten
De naam Rolling Metal verwijst naar Van Dijke’s fiets en zijn voorkeur voor metalbands. We kunnen veel van zijn reisverhaal leren. Met name op het gebied van doorzetten. Vaak wil Van Dijke er ook het bijltje bij neergooien, en neemt zich dan voor te stoppen na een bepaald punt. Op dat punt, plakt hij er een nieuw punt aan vast, enzovoorts, totdat hij een mooier gebied treft of in een betere bui geraakt om weer met veel plezier door te gaan.

De weg (na Ankara, red.) werd slechter en de route nam de meest hinderlijke vorm aan die ik ken. Tien meter de hoogte in, tien meter dalen, tien meter stijgen, tien meter dalen, tien meter stijgen, tien meter dalen, tien meter stijgen, tien meter dalen. Geef toe, het is al stomvervelend om dat alleen al te moeten lezen. Ik heb geen probleem met klimmen, ik kan daarvan genieten, maar dit was alleen maar stompzinnig. Iedere inspanning werd onmiddellijk tenietgedaan. Op dag drie na Ankara kreeg ik een dip. Niet dat ik er even doorheen zat, nee, het zat dieper. Ik vond het fietsen niet leuk meer. En dat was best een essentieel onderdeel van deze onderneming.”

Stopte Van Dijke na deze quote? Welnee. Hij ging hierna nog zeven jaar door, tot de aandrijving van zijn fiets definitief uit elkaar viel, waarna hij de laatste 219 kilometer van zijn 146.001,05 kilometer lange fietsreis met de fiets aan de hand naar huis liep.

Landen
In dit overzicht van blogposts kan je je muis boven de vlaggetjes hangen met je muis om te zien in welk land ze gepubliceerd zijn en dus over welke landen het verslag gaat. Aangezien Richard sommige continenten vaker heeft aangedaan, kan het geen kwaad om de hele lijst te checken voor de landen die je zelf wil bezoeken. Er zijn 6 pagina’s met posts. De landen werden bezocht van april 2013 tot september 2020.

Ben je niet op zoek naar informatie over een specifiek land, begin dan bij het begin, met de eerste blogpost, en klik onderaan steeds op ‘Volgende bericht’. Veel leesplezier en laat je favoriete quotes van Rolling Metal hier achter in het reactieveld.

We kwamen Richard van Dijke’s reisverhaal op het spoor dankzij een interview in het tijdschrift de Wereldfietser (editie 2, 2021). Leden kunnen online de verschillende nummers van het tijdschrift lezen.

WaarBenJij.nu
Het platform WaarBenJij.nu is bezig met het moderniseren van de site zodat deze meer geschikt wordt voor het lezen op verschillende mobiele platformen. Op dit moment is de verbouwing nog in volle gang en kan je sommige content alleen ontsluiten via links in deze blogpost. Heb je last van verspringende tekst, scroll dan wat naar beneden zodat de fotoslideshow bovenaan buiten beeld is. Op WaarBenJij.nu zijn ook reisverslagen te vinden van andere reizigers en je kunt er je eigen reisdagboek beginnen. De site bevat meer dan 265 duizend reisdagboeken en met in totaal ruim 2,6 miljoen reisverhalen. Niet alle dagboeken zijn openbaar toegankelijk.

Richard van Dijke is helaas niet van plan zijn blog uit te geven als boek. Zoek je een lekker dik boek voor je vakantie, dan is dit een aanrader. In boekvorm zou dit reisdagboek ongeveer 1177 gedrukte bladzijden hebben. Door blogposts op de leeslijst te zetten van je browser kan je ze beschikbaar maken voor offline lezen (check je instellingen en test het van tevoren in vliegtuigmodus).

De foto’s in deze blogpost zijn van Rolling Metal overgenomen met toestemming en medewerking van Richard van Dijke.