Maria Hoop → Sittard → Landgraaf (boerderijcamping De Limburgerhof)
Op minicamping De Diergaard komt weer een bakker ’s ochtends langs met een bestelbus en we peuzelen het lekkers op, samen met koffie in een zitje op de camping. Vaak is er wel gelegenheid om ergens te zitten. Zo kunnen de campingstoeltjes ingepakt blijven. Of nog beter: thuis. Voor die keren dat er niets is kan je op een zitmatje ergens tegenaan gaan zitten.
Het gaat lekker vandaag. Veel minder klimmen en dalen dan gisteren. Wederom zitten er een paar onmogelijkheden in de route. Een behoorlijke fout is dat een hoogspanningslijn op de kaart is aangezien voor een pad. Om dit niet-bestaande pad tussen Gangelt (D) en Schinveld in te kunnen slaan, zouden we ook nog het riviertje Rodebach moeten doorwaden, waarvan op beide oevers een afrastering staat.
Hier oversteken en de hoogspanningslijn volgen
Even later gaat het weer niet goed. We komen in een zompig bos waar alle routes gebarricadeerd zijn met bomen. Echt elke tien meter. Er loopt hier ook een gemarkeerde rugzakroute. Rugzaklopers krijgen het hier ook moeilijk want met een rugzak op is het lastig om onder bomen door te komen. Het gaat om de MTB-route Parkstad – Brunssum (Roode Beek) in het natuurgebied Rode Beek-Heringbosch. We zien later dat het officiële mountainbikepad hier een afslag zuidelijker het bos ingaat. Dus niet de Meulenweg waar onze route overheen loopt maar de Munsterweg. Het lijkt erop dat de bomen hier neergelegd zijn om mountainbikers te weren van de uitgezette route in Komoot.
Ik moet leren bunny hoppen met bagage
Wij weten op die plek niet wat de juiste route is en zien geen alternatief. In plaats van bomen over het pad kan je dan beter bordjes neerzetten om mountainbikers die niet plaatselijk bekend zijn naar het juiste pad te verwijzen. Een geoefende mountainbiker zonder bagage kan overigens over een enkele boomstam bunnyhoppen maar gaat het ook moeilijk krijgen met meerdere boomstammen achter elkaar gelegd.
De bomen liggen evenwijdig, dit is zo neergelegd
Als we in de buurt van Sittard komen, gaan we van de route om langs een Giant-fietswinkel te gaan. Volgens een tekst op het raam kunnen ze hier álle zadels van álle merken repareren. Maar dat was gerekend buiten de Brooks B68 van Dave. Ook verkopen ze ook hier geen geschikt zadel. Het is ofwel gel of te smal. Veel zadels voor racefietsen bevatten ook al gel. Verder geven de medewerkers maar weinig blijk van interesse maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ze zo dichtgaan voor de middagpauze. Middagpauze??? We vallen zowat van ons zadel. De Randstad lijkt weer ver weg.
We komen vandaag weer door veel natuur, zoals de Schrieversheide en de Schinveldse bossen. Dat is echt genieten. Lekker buiten en weg van het snelverkeer.
Schinveld
Langs de N300, dat door zijn breedte meer op een snelweg lijkt, beleven we het hoogtepunt van vandaag – letterlijk. Hier is Bikepark Hendrik aangelegd op een berg van kolen. Omhoog lijkt het nog alsof we richting de hemel gaan. Maar over de top lijkt het alsof we in de hel terecht zijn gekomen.
Poort van de hel: entree Bikepark Hendrik
De berg is aan de kant van de afdaling zwart, alsof de aarde in brand heeft gestaan. Op deze plek was vroeger een kolenmijn, waar op een vrijdag de 13e dertien mijnwerkers zijn omgekomen. Volgens ons dwalen hun geesten hier nog rond en dwingen zij mountainbikers een hoge steile berg op om daarna met doodsverachting aan een afdaling te beginnen door meerdere haarspeldbochten van 180 graden langs een afgrond, in de hoop dat zij zich bij deze ongelukkigen te voegen.
Heuvel op naar entree Bikepark Hendrik
Dave is ontgoocheld. Dat er mensen zijn die dit kunnen, nee, durven. Zo extreem en technisch. We lopen dit deel van de route en slepen de fiets mee. Op deze manier vinden we de afdaling al gevaarlijk genoeg. Ik troost Dave met de vergelijking dat zelfs als je goed kan skiën, je nog niet meteen graag van de springschans van Garmisch-Partenkirchen gaat. Dit is meer een park voor topatletische mountainbikers als Danny MacAskill.
Stralingswarmte
Ook vandaag is het wederom erg mooi weer. Gelukkig biedt het bos schaduw en maken we zelf rijwind. Als je stilstaat in de zon dan is het heel erg warm. Vaak is de temperatuur officieel niet eens heel hoog maar de stralingswarmte van de zon is enorm.
Langs de Vloedgraaf, Sittard. Gras ligt mee met de stroom.
Bij Landgraaf moeten we met de fiets door een hek. Dat is zo zwaar uitgevoerd, dat ik het niet kan optillen om te openen. Gelukkig kan Dave het zware hek wel uit de houder op de grond tillen. Het is een heel effectief hek om iedereen die geen 100 kilo kan tillen, zoals veel vrouwen, mensen met rugklachten, kinderen en ouden van dagen uit het bos te weren. Omdat Dave het hek al geopend heeft, bied ik aan om het ‘wel even’ dicht te duwen. Dat gaat ook al niet goed, ik krijg mijn duim ertussen. Het hek heeft definitief gewonnen met 2-0. Gelukkig heeft Dave nog relatief koud water in zijn thermosfles om mijn duim mee te koelen. De schade blijft hierdoor gelukkig beperkt tot een bloeduitstorting onder de duimnagel.
Begaanbaar
In het bos erachter – Schrieversheide bij Landgraaf – krijgen we een pad dat helemaal is weggespoeld door water. Eerder zagen we ook bij de beek Vloedgraaf hoe hoog het water heeft gestroomd want alle begroeïng op de kant ligt nog plat met de stroom mee. Het moet er eng uitgezien hebben toen het water alsmaar hoger kwam maar wij komen net laat genoeg hier langs. Het water is inmiddels gezakt en de kant is goed begaanbaar met de fiets. Niet modderig of zacht.
In Landgraaf doen we boodschappen. Een hele zijtas is nu gevuld met eten, terwijl we morgen echt moeten klimmen. We zouden hier graag een rustdag nemen, ware het niet dat overmorgen de wind draait van noord naar zuid-west. Dus als we morgen naar het meest zuidelijke punt fietsen, dan hebben we de wind nog mee en een dag later, als we omkeren om weer huiswaarts te fietsen, opnieuw. We hebben deze vakantie enorm geluk met de wind, het hele stuk vanaf Groningen hebben we ‘m al mee. Al moet er gezegd worden dat we vaak in bossen rijden en er dan niet zoveel van merken. Ook is het vaak windstil.
Gelzadel
We bezoeken drie fietswinkels in Landgraaf op zoek naar een nieuwe geschikte vervanging voor Dave’s gebroken zadel. Maar waar we ook binnen kijken, overal is het een poort naar de gel-hel. Een gelzadel uitoefent druk uit op alle weke delen in het kruis omdat je erin wegzakt. Het is alleen geschikt voor stadsfietsen, voor een kort ritje naar de supermarkt. Soms vinden we in winkels ook racezadels, maar die zijn voor onze zitbotten te smal. Ik kijk nog op de site van de HEMA, waar je vroeger een een goed hardplastic zadel kon krijgen. Dat is helaas uit het assortiment en vervangen door een… gelzadel. Voor een land waarin zoveel mensen fietsen, hebben we een erg schraal aanbod in de winkels onderweg. Gelukkig bestaan er gespecialiseerde zaken voor vakantiefietsers, maar daar zitten we helaas niet bij in de buurt.
Bij een van de locale fietsenwinkels word ik weer aangesproken door een man die zegt dat hij jaloers op ons is. Maar ik ben niet zo in voor een praatje, omdat we alle fietswinkels in Landgraaf nog proberen te bezoeken in het laatste uur voor sluitingstijd. Ik blijf bij de fietsen en maak alvast een route naar de volgende fietswinkel terwijl Dave gauw naar binnen wipt om naar zadels te kijken. Als hij weer met lege handen naar buiten komt, kunnen we zo gauw door naar de volgende.
Poort naar de gel-hel
Van die jaloerse mensen begrijp ik overigens niets. Hang een paar tassen aan je fiets, leen desnoods een tent en ga gewoon. Of kijk even goed naar hoe we eruit zien: een zout gezicht, onder de stof en modder, een drijfnatte rug en we zitten onder de striemen van bramenstruiken, jeukende rode bultjes van de processierups, brandnetels, muggen en knutjes. Waarschijnlijk zien we er intens gelukkig uit. Dat zijn we ook, want we fietsen de hele dag in mooie natuur op vaak verlaten paden.
Uitzicht
In Landgraaf staan we op boerderijcamping De Limburgerhof. Dat klinkt als een eenvoudiger camping dan het is. Er is een luxe nieuw sanitairgebouw. Vanaf de camping heb je mooi uitzicht over de heuvels. De sfeer is anders en doet voor ons buitenlands aan. Sinds Sittard al hebben we niet meer het gevoel in Nederland te fietsen. Er zijn hier zelfs vreemde grote torren* met lange voelsprieten en een iridiserende glans van oranje tot groen die gatenkaas van een boom maken. We horen klokgelui van een kerk. Winkels sluiten al om vijf uur en ze hebben ook nog middagpauze en dan nog de gesproken taal hier, dat wijkt meer af van het standaard Nederlands dan alleen een zachte ‘g’.
Vreemde torren in Limburg
’s Avonds doen we weer dom, in plaats van de voedseltas wat leger te maken, gaan we uit eten in Landgraaf. Dat komt omdat we – wat wij de VauDST-methode noemen – toepassen, ooit geleerd bij duiken in Zeeland. Bij VDST leerden we niet domweg procedures af te werken, zoals we in Nederland getraind waren via de NOB maar te gebruiken wat voorhanden is. Bijvoorbeeld: niet gaan buddybreathen (NOB-protocol als van een duiker zijn luchttoevoer hapert) als je een AIR2 aan je trimvest hebt hangen. Je kan de methode samenvatten als gebruik maken van wat er mogelijk is, wat de omgeving je biedt.
Restaurant in Landgraaf
Als we weer bij de tent zijn zien we in het donker een grote, prachtige bijna-volle maan opkomen boven het heuvellandschap. De iPhone 11 Pro Max schiet tekort om het plaatje goed vast te leggen.
*) Vermoedelijk een muskusboktor
Kampeerwijzer 