Vereniging de Wereldfietser bestaat 25 jaar en vierde dit tijdens een feestelijk nazomer kampeerweekend op de Harskamperdennen bij Kootwijk. Wij waren wat te laat met aanmelden. Hierdoor zou er voor ons geen plek meer zijn op het groepsveld. Maar we konden gelukkig nog wel terecht op het natuurveld van de camping. Beetje jammer maar we konden gelukkig nog gaan. Uiteindelijk meldde het forum van de vereniging dat ook dat veld vol zat. Er waren meer dan 150 aanmeldingen.

Bij de receptie van de Harskamperdennen hangt een briefje aan de deur: “Wereldfietsers kunnen zich melden bij de organisatie op het Groepsveld aan de linkerkant van de receptie”. Als we aankomen op het veld meldden we keurig dat we te-laat-aanmelders zijn. Maar we mogen onze tent gewoon op het groepsveld opzetten. Er wordt dit weekend regen verwacht en veel wereldfietsers blijken daar niet van te houden en hebben afgezegd (degenen die graag in Afrika fietsen?).

Uiteindelijk staat dus iedereen gewoon op het groepsveld, op wellicht wat personen na die nog een individuele plek hadden geboekt bij de camping. Wat een prachtige camping overigens, midden in het bos. Wij zetten onze tent strategisch uit de rook van het kampvuur op en gelukkig bleef de wind uit dezelfde hoek waaien.

Als Bert arriveert op het terrein is dat niet te missen. Zijn oranje Quattrovelo is de enige velomobiel op het terrein. We nodigen Bert uit om bij ons te komen staan, net als ruim twee jaar geleden op het wereldfietsbeurskampeerweekend. Hij is net terug van een tocht op en neer naar Gibraltar met zijn velomobiel. Dus de gesprekjes tijdens het weekend waarin geïnteresseerden voorzichtig vragen of hij met dit ‘ding’ al eens in het buitenland is geweest, zijn vermakelijk. Bert heeft onder andere met zijn velomobiel de hele VS van west naar oost doorkruist, in een maand tijd. Ook is hij via Finland naar de Noordkaap gefietst.

Zelf hebben we het gevoel een beetje illegaal en undercover op dit kamp te bivakkeren. Door onze lichtgewicht dyneema tent en de bikepacking configuratie op onze plusbikes lijkt niemand te twijfelen aan onze ‘status’ van wereldfietser. Terwijl we op onze fietsreizen nooit verder zijn gekomen dan Denemarken, de Moezel en Engeland. Dat maakt ons Europafietsers, geen wereldfietsers. Maar dat ligt ook op de wereld, dus we zijn ok. Bovendien hebben we helemaal geen ambities die in de richting van Zuid-Amerika, Afrika of Azië wijzen.

Tijdens het weekend spreken met allerlei mensen. Behalve Bert zien we geen andere bekenden, alleen mensen die we van gezicht kennen. Of het moet Marten Gerritsen zijn maar die kent iedereen van de fietsreparatiecursussen. Het schijnt dat de animo voor deze cursussen wat terugloopt omdat mensen tegenwoordig denken dat ze een onverwoestbare fiets hebben. Marten vertelt dat hij soms telefonisch de simpelste vragen krijgt van mensen die onderweg zijn, vanuit landen als Iran. En een ongeluk zit altijd in een klein hoekje. Bijvoorbeeld een wegspattende steen door een passerende auto die je spaken molt. Bij Marten leer je onder andere zelf een wiel opbouwen. “Hier heb je een velg, naaf en een handje spaken. Maak er een wiel van.” Wij hebben er veel aan gehad.

We spreken met iemand die in de ballotagecommissie van de NTKC zit. Dat vinden we een goede ontwikkeling om nieuwe leden voor te bereiden op de traditidionele waarden van deze kampeerclub. Verder zijn er initiatieven om het aantal caravans voor oudere leden weer terug te dringen, zodat het karakter van klein kamperen gehandhaaft blijft. We zien soms veertig-plus jaar oude tenten op het terrein staan. Iemand denkt dat ‘Belle’ alleen mijn forumnaam is, vraagt hoe ik echt heet, LOL. Drie man roepen in koor “Belle”! Mensen komen onze tent van Zpacks bewonderen, kijken naar binnen, bekijken de fietsen, rijden op onze fietsen omdat ze willen weten hoe dat nou rijdt, op banden van 2.8 inch breedte. Met Warner, die met zijn tent naast ons staat, heb ik meteen best wel diepgaande gesprekken. Maar het is allemaal wat te veel en te vluchtig. Zo’n weekend is veel te kort en te druk.

Er komt later op de avond nog een jongen met zijn Decathlon-tentje tussen ons in staan. Hij is tijdens zijn laatste reis zijn tent verloren. Van zijn fiets gevallen en onderweg niet gemerkt. In bushokjes geslapen tot hij dit tentje ergens kon kopen. Van Bert horen we nu eens life hoe hij is bestolen van toilettas en korte broek. Terwijl hij in zijn tent lag te slapen heeft de dief zijn tent open gesneden en spullen weggenomen. Meerdere mensen waren zo beroofd op de camping bij Châteaudun in Frankrijk. Terwijl het gewoon een leuke camping was. Dan hebben wij nog geluk gehad dat de junkies vorig jaar op de CCC Folkestone het alleen op de winkel bij de receptie gemunt hadden.

Zelf kom ik er helemaal niet aan toe om rond te kijken bij anderen. Ideeën om lichter en compacter te kamperen zijn altijd interessant. Eén man met een prachtige fatbike met velgen in de framekleur kampeert met een tentje van Big Agness en kan alles heel compact kwijt. Een nadeel van dyneema is dat het niet zo strak oprolt. Wat zijn en onze tent wel gemeen hebben zijn korte stokdelen, dat pakt handig in.

Titanium
Mieke heeft net als ons een fiets van Sonder, alleen dan in titanium. Ze is net in Schotland geweest met Erik en ze blogt. Dat geeft aanknooppunten. Dave spreekt weer met een aantal andere mensen. Ik kom zelfs een collega tegen maar aangezien ik er 20.000 heb, is dat niet zo heel bijzonder. Ze roept uit “dus jij bent ook een wereldfietser!” Nou eh, ja, nee. Daarvoor moet ik vind ik toch minstens een keer op een ander continent gefietst hebben, bij voorkeur tijdens een reis langer dan drie maanden. Maar ik ben wel lid (moest voor de fietsreparatiecursus en daarna blijven hangen).

Op zaterdag rijden we niet mee met de puzzeltocht, waarin de deelnemers in groepjes rijden. Wij gaan mee met de groep voor de offroad-tocht. De route is ongeveer twee keer 30 kilometer lang, met in het midden een stop bij het mountainbikemuseum in Arnhem. Dat is een lengte die we wel aandurven over onverharde wegen. De route zou niet te technisch zijn en ook geschikt voor beginners. Wie met de offroadies meegaat moet van de vereniging verplicht een helm op. Ik vind het een vreemd besluit want een fietshelm heeft bewezen geen nut. Bovendien val ik liever om op mul zand dan asfalt, dus de logica ontgaat me. De offroad-groep is een stuk groter dan een paar jaar geleden en het aantal gravel- en mountainbikes stijgt bij de vereniging.

Al gauw blijkt dat we het tempo van de groep niet kunnen bijbenen. Ook al zijn we voor ons doen nog fit van onze vakantie in Engeland. Wij zijn meer van het genieten, om je heen kijken, smiles – not miles. Ik ben nooit een snelle of sterke fietser geweest, ook niet in de jaren dat ik recreatief 7500 kilometer per jaar fietste (met mijn velomobiel).

De verschillende fietsen in de groep zorgen voor tempoverschillen. De gravel bikes en traditionele vakantiefietsen gaan harder op asfalt, de fatbikes harder op onverhard en wij vinden het langzaam gaan op de delen die mountainbikeroutes volgen, gewend als we nog zijn aan de onverharde en slechte wegen in Engeland.

Mountainbikemuseum
De eigenaar van het Mountainbikemuseum weet leuke verhalen te vertellen. De oudste mountainbike in zijn collectie is van 1982. De sport is nog niet zo oud. Het voormalige schoolgebouw staat vol met MTB’s. Koffie en heerlijke appeltaart staan klaar voor de groep. Mij valt vooral op hoe gedateerd de fietsen in de collectie er alweer uitzien. De ontwikkelingen gaan hard. Buiten staat de nieuwe generatie fietsen, door ons groepje geparkeerd. Met meestal 27.5 en 29 inch banden in plaats van 26 inch en met bandbreedtes die je binnen nog niet aantreft.

Op de terugweg gaat het halverwege keihard regenen. Er klinkt ook even donder. De onverharde paden veranderen in een modderpoel. We zitten tot onze nek onder de modder. Na het aantrekken van onze regenpakken raken we de groep kwijt. Iedereen heeft nog meer haast gekregen om terug te gaan?

Nog een keer komen we een deel van de groep tegen, als we pauzeren om onze regenpakken weer uit te trekken. Maar ook daarna houden we ze niet bij. Lekker in ons eigen tempo voltooien we met zijn tweeën de mooie rustige route. De heide staat deels in de bloei. Van tevoren kon je de gpx-track downloaden vanaf het forum van de Wereldfietser. Handig. Maar het was leuker geweest als we de groep hadden kunnen bijhouden.

We beschouwen onszelf niet als mountainbikers ook al rijden we op een mountainbike. We hebben onze fietsen alleen om van het asfalt af te kunnen, zodat we vrij van autoverkeer (en de drukte op de fietspaden) lekker kunnen fietsen. Meer genieten van de natuur. Maar die aangelegde technische moeilijkheden hier in Nederland, op tracks waarvoor je moet betalen, de sport die mountainbiken heet maar weinig lijkt op het rijden in de bergen, daar hebben we niet zoveel mee. We rijden liever op halfverharde paden. Zou er binnen de vereniging een relaxt gravel-groepje ontstaan, #thesupplelife, dan zouden we ons daar bij aansluiten.

In het moderne sanitairgebouw op het groepsveld van de Harskamperdennen zijn vier douches en drie douchekaarten (één kaart is door iemand vergeten in te leveren bij het doosje bij de waterkraan). Wie zich weer staat aan te kleden geeft alvast de kaart door zodat de vierde douche ook gebruikt kan worden. Er staat een rij. Op een gegeven moment horen we dat het warme water op is. We houden het dus maar bij een ‘zwerversdouche’ met vochtige doekjes. De fiets kunnen we schoonspuiten bij het servicestation voor campers.

Ik verwachtte dat we na het fietsen aan het werk gezet zouden worden om groenten te snijden, aardappelen te schillen etc. voor de gezamelijke avondmaaltijd maar niets is minder waar. Een heuse kookploeg heeft de maaltijd bereid terwijl we onderweg waren.

Feestmaal
Je moet een beetje op onderzoek met je eigen bord en spork in en rond het groepsgebouw maar dan vind je een waar feestmaal. Er is van alles te verkrijgen. Notenrijst, diverse soorten soep, waaronder een heerlijke Thaise kippensoep, sushi, gepofte aardappels met spinazie en gorgonzola, saté met pindasaus. Het toetje bestaat uit poffertjes, ijs en bessen. Zoveel keuze en het is allemaal heerlijk. Er staat bier, wijn en fris en ondertussen gaan er ook nog schalen rond met bitterballen, mini kaassoufflés en andere hapjes. Waanzinnig.

De avond wordt gevuld met de uitslagen van de puzzeltocht. De winnaar mag als eerste iets uitzoeken van de prijzentafel. Dan volgt de nummer 2 enzovoort. Diverse zaken hebben mooie spullen daarvoor ter beschikking gesteld. Fietstassen, een multitool, een handboek voor fietsreizen, een alleshouder voor op je bidonnokjes, een spanningsmeter, et cetera.

Pubquiz
Na de uitreiking van de puzzeltocht zijn er nieuwe kansen op prijzen. De avond wordt gevuld met een pubquiz. Ons team, bestaande uit Dave, Bert, Warner en ondergetekende (Belle), gaat ‘strategisch’ voor de poedelprijs.

We weten echt niet het antwoord op vragen als hoeveel leden de vereniging heeft (meer dan 3200 leden), Bert weet maar twee oprichters te produceren (niet genoeg voor een punt). We gokken er één naast hoeveel voorzitters er inmiddels geweest zijn. Waar de vereniging is opgericht raden we goed omdat het multiple choice was (een camping).

Santos
In latere ronden kan niet eens boektitels van Frank van Rijn produceren. Ik kom niet verder dan dat het boek over Australië ‘rode’ in de titel heeft en die over Azië iets met een ‘haan’. Gelukkig weet ik dan weer wel dat hij tegenwoordig niet meer op een fiets van Gazelle maar op een Santos rijdt. De lengte van een kettingschakel? Geen idee. Maar de binnenmaat van een 26 inch wiel weet ik dan weer wel: 559. Ook herkennen we meteen de MSR Whisperlite brander van de foto. En we herkennen ook de MSR Hubba Hubba tent, omdat het veld ermee vol staat (Warner heeft hem ook). Godzijdank weet Bert nog een aantal zaken over het ontstaan van de knooppunten.

De poedelprijs is het boek As In Tas van Jelle Brandt Corstius. Dat gaat nog lastig worden mee naar huis te nemen want mijn bagage past voor het weekend maar net in twee waterdichte roltassen van 20 liter. Ik heb geen zijtassen meegenomen. Niet slim, want alle leden kregen ook een bidon met de nieuwe huisstijl van de Wereldfietser cadeau. Maar die zouden we toch nooit gebruiken dus beter voor het milieu zo.

Het is nog lang gezellig rond het kampvuur maar wij liggen dan al veilig aan loefzijde daarvan onder onze quilts in ons tentje. Moe van alle ontmoetingen en gesprekjes, de fietstocht en indrukken.

De volgende ochtend ontbijten we heerlijk in de zon bij onze tent. De voorspelde regen dit weekend is dus beperkt gebleven tot één bui en wat spettertjes. Ondertussen is iedereen al aan het inpakken. De organisatie pakt de vaandels in. Even later is er koffie en taart in het groepsgebouw. Er volgt een modeshow van het hardloopshirt dat bedrukt zal worden met de nieuwe huisstijl van de Wereldfietser. Het valt ook mooi bij de vrouwen, ook al is het een uniseks shirt. Dan is het tijd om te vertrekken.

We fietsen over de Veluwe terug naar onze auto, die aan de noordrand geparkeerd staat. De laatste tijd hebben we wat problemen met het vinden van motivatie om nog door de Flevopolder te fietsen. Aangezien we er al 18 jaar wonen, kunnen we er ieder weggetje wel dromen. We kijken terug op een gezellig weekend. Nu nog wereldfietser worden.