We vonden het tijd voor serieus trainen voor onze fietsvakantie in Engeland deze zomer en dus fietsten we in vier dagen een groot rondje om Breda. Tegelijkertijd testen we nog eens de set-up, de uitrusting zoals we die mee willen nemen. Onderweg ontmoetten we een paar unieke mensen.

Natuurlijk wisten we dat het omschakelen zou zijn, van ligfietsen naar mountainbikes. Op een ligfiets gebruik je andere spiergroepen dan op een fiets met diamantframe. Maar die spieren blijken niet de belangrijkste beperkende factor, andere zaken zijn dat, zoals je zitvlak en polsen. De zoektocht naar het juiste zadel, het inrijden hiervan en de beste afstelling van de fiets (zadelpen met setback, stuur) heeft allemaal geduurd. Hierdoor hebben we veel te weinig kilometers gemaakt om goed getraind aan de fietsvakantie te beginnen.

Dan kan je twee dingen doen: aanpassen van je dagafstanden en trainen. Dat werd een rondje om Breda van 180 kilometer. De start was in Made, waar we onze auto parkeerden. We fietsten de eerste dag 50 kilometer in de motregen tegen de wind in naar Wouwse Plantage. Na de eerste paar kilometers had ik het gevoel dat de bloedsuikerspiegel omhoog moest. Tijdens de stop was meteen duidelijk dat het belangrijk was om te trainen. Allebei zagen we zwart voor de ogen en we waren duizelig. We vonden het fietsen zwaar en we waren nog maar net op weg. Waar moest dit heen?

Weinig inspirerend
Wat niet hielp was tegenwind en regenkleding bij een temperatuur van circa 20 graden. Verder was de route weinig inspirerend. Die volgde eerst een N-weg en daarna stukjes van de LF2 en LF13 maar dat voorkwam niet dat we op smalle 80 kilometerwegen terecht kwamen, met auto’s die niet eens even snelheid minderden bij het inhalen. Levensgevaarlijk.

Op de route zagen we in de verte de indrukwekkende basiliek van de H.H. Agatha en Barbara in Oudenbosch boven alles uitsteken. Een groot wit gebouw waarvan de ronde koepel een kopergroen dak heeft. De architect is P.J.H. Cuypers, die ook het centraal station in Amsterdam en het Rijksmuseum ontwierp. Het gebouw is geïnspireerd door de Sint Pieter in Rome. Ik miste een telelens. Helaas liep onze route er niet langs. Als oud-velomobilist heb ik nog steeds de neiging om routes óm stadjes te tekenen in plaats van er doorheen. We wisten ook niet hoe er te komen en pas thuis, dankzij de EXIF-informatie in foto’s, zagen we wat en waar het moest zijn.

Mariabeelden
Het was duidelijk dat we fietsten in het katholieke zuiden: naast de kerk vind je standaard een kroeg, lekker makkelijk als je een plek zoekt om te lunchen. Verder zie je veel Mariabeelden onderweg en enorme huizen. We sliepen op een rustige kleine SVR-camping met voornamelijk caravans, Stakkes Hoeve.

De tweede dag werd de route al mooier, vooral toen we door het beekdal van de Mark fietsten. Bij een smal bruggetje waren we afgestapt en dat was maar goed ook, want hierdoor zagen we weidebeekjuffers vliegen. Deze iridiserend cyaanblauwe juffers hebben zwarte vleugels.

Deze dag fietsten we grotendeels in België en soms in Nederland. In Wernhout wilden we het water oversteken maar de brug was weggehaald. Pas in Zundert konden we de Aa of Weerijs oversteken. Op een onverhard pad kwamen we een hek tegen met een kuil er omheen. Ik weet nu waarom mountainbikers hun sokken altijd zo hoog optrekken. Het is geen fashion statement. De spijkers van een platformpedaal kunnen voor lelijke verwondingen zorgen.

Wandelaarster
We kwamen onderweg nog een bijzondere hiker tegen. Een meisje vergezeld van haar paard, hond en een tamme witte duif. We hebben even staan praten maar ze was wat verlegen voor een foto. Ze gaf haar account op Instagram: greymon22. Een leuk origineel mens.

Om te trainen voor de South Downs Way had ik lekker veel onverharde paden in onze route opgenomen. Door het droge weer bestonden de paden vaak uit behoorlijk mul zand. Het is prachtig om te zien hoeveel onverharde wegen we nog hebben in Nederland. Zonder een routeplanner zou je ze niet zo gauw inrijden, omdat je verwacht dat ze doodlopen bij een boerderij.

Ruiterpaden
Soms kwam onze route ook op ruiterpaden, niet gek want paardensport is erg populair in Brabant. Zowel bij de eerste als de tweede camping waren er stallen en een paardenbedrijf. Maar wel gek dat de Open Fiets Map er gewoon mountainbikeroutes overheen plant, want ruiterpaden zijn verboden voor fietsers en wandelaars. Maar meestal gaat het gelukkig wel goed en niet altijd is het duidelijk aangegeven.

We haalden op zo’n onverhard pad met gemak twee sportieve fietsers in. Wij met kampeerbagage, zij maakten zo te zien een dagtocht. Later op asfalt kwamen ze ons weer inhalen en toen zei de man in het voorbijgaan “jaha, nu zijn jullie op ons terrein.” We moesten er hard om lachen. Eerder was ons niet opgevallen dat we zo in het voordeel waren op onverhard terrein. We zeiden maar niet dat we net stil hadden gestaan om uitgebreid foto’s te maken van het kasteeltje op het landgoed Gorp en Roovert, dat zo mooi uitgelicht in het bos lag.

De tweede avond kampeerden we bij ’t Beekdal, een natuurkampeerterrein. Het veld stond vol met veelal families met kleine kinderen. Ideaal voor gezinnen maar niet voor trekkers die rust zoeken op een natuurkampeerterrein. Overal werd gevoetbald, getennist, met houten blokken gegooid (het spel Kubb) en rookten de barbecue’s. Het summum werd bereikt toen een vader met zijn kleuter op schoot autorijles gaf en een rondje over het veld tussen de tenten door reed.

Drukte
Kamperen lijkt de laatste jaren in populariteit te stijgen, daarom is er nu zelfs een overzicht gemaakt welke natuurkampeerterreinen nog te boeken zijn voor Pinksteren. We werden overvallen door de drukte. Twee jaar geleden deelden we de camping tijdens het hemelvaartsweekend alleen nog met gepensioneerden en toen was het ook prachtig weer.

Eikenprocessierups
Om de teleurstellende ervaring af te maken kregen we een plek toegewezen onder een eikenboom die vol zat met de processierups. Dat kan tot serieuze gezondheidsklachten leiden. Dus wij verplaatsten onze tent naar een stuk verder van de eikenbomen maar de brandharen kunnen door wind wel honderd meter ver komen en zich vastzetten in het tentdoek. Deze rups komt voor in de provincies Gelderland, Brabant en Limburg en het zuiden van Utrecht. Over kamperen in het gebied van de processierups is informatie te vinden op de site van de overheid: Processierups.nu. Uiteindelijk had Dave nog drie weken last van de jeuk.

Camping ’t Beekdal ligt direct aan de Smokkelaarsroute over de Strijbeekse Heide (10 kilometer), een wandelpad dat niet ingetekend staat op Open Fiets Map. Een mooie plek om ’s avonds nog even de benen te strekken om niet koud de slaapzak in te gaan. Op de camping is een huiskamer en een eenvoudige keuken dus met slecht weer kan de tentkampeerder hier goed terecht. Maar mijdt dus het seizoen met de eikenprocessierups (mei t/m juli) en drukke weekenden en schoolvakanties als je van rust houdt.

Vrijheid
We ontmoetten hier weer een leuke vrouw die alleen op reis was met fiets en tent. Ze had alle tijd van de wereld en hield niet van plannen. Zo kon het voorkomen dat ze van plan was om naar Groningen te gaan maar in Zeeland eindigde, omdat de trein niet reed. Dit ervoer zij als absolute vrijheid. Ze twijfelde of ze morgen ook zou doorreizen in verband met de rupsen en de drukte. Maar was bang om geweigerd te worden op een volle camping.

Voor mij brengt het plannen juist vrijheid. Tijdens het maken van de route thuis heb ik voorpret en eenmaal op reis hoef ik alleen maar een roze lijntje achterna te fietsen en om me heen te kijken. Ik kon niet eens antwoord geven op de vraag waar we morgen heen gingen. Gewoon, daar, waar het roze lijntje stopt bij de volgende camping.

Hemelvaart
Vanwege Hemelvaart had ik alle campings gereserveerd. Dat doe ik normaal niet, behalve in weekends waarin je drukte verwacht. Omdat ik alle planning al direct na Pasen gedaan had, wist ik geen details meer van de route, behalve dat het een ruim rondje om Breda was.

De derde dag reden we door het Ulvenhoutse bos en de bossen bij Chaam. Hier zijn vier paalkampeerterreinen die alleen bereikbaar zijn te voet of met de fiets. Omdat we vreesden dat deze vol zouden staan, hebben we ze niet gebruikt maar de natuurcamping gereserveerd. Achteraf dus erg jammer. In deze bossen ligt een groot zwemmeer met zandstranden.

Bels Lijntje
Op de route was ik verder nog een stuk van de LF13 afgeweken om het Bels Lijntje deels te fietsen. Dit is een fietspad over een voormalige spoorlijn van Tilburg naar Turnhout. Gewend aan de kaarsrechte fietspaden in de Flevopolder, waren we er al voorbij voordat we er erg in hadden.

Op de derde dag van ons rondje was het weer verder verbetert en werd het 28 graden. Voor de volgende dag werd 31 graden verwacht.

De derde camping lag bij een Nivon natuurvriendenhuis. Hier kampeerden we in het bos. Ondanks dat het terrein ook hier helemaal vol stond, hing er een andere sfeer. Samen met de terreinen van Staatsbosbeheer zijn dit de leukste natuurkampeerterreinen. Hier vind je veel meer tenten en natuurliefhebbers.

’s Avonds wandelden we een rondje om de Belvers Ven, bereikbaar via een pad vanaf het kampeerterrein. Door het gebied stroomt het riviertje de Rosep. Het gekke was: stonden we eindelijk op een fijne camping, sliep ik reuze slecht. De vorige twee nachten had ik als een blok geslapen op mijn nieuwe slaapmat van Sea To Summit.

Op de vierde en laatste dag reden we bijna de hele dag langs het Wilhelminkanaal, ten noorden van Tilburg. Dat klinkt misschien saai maar door het grote hoogteverschil van 15 meter stroomde bij de sluizen overal water door de aflaten. Het water is zo helder dat we een grote karper zagen zwemmen. We kwamen langs Sluis III, de laatste in werking zijnde dubbele bajonetsluis en aangemerkt als industrieel erfgoed.

Temperatuur
Deze laatste veertig kilometer reden we opeens als een speer, terwijl we de wind tegen hadden en de temperatuur was opgelopen naar 31 graden. De rechte wegen langs het kanaal hielpen hierbij natuurlijk maar toch kregen we het gevoel dat op deze vierde dag onze conditie iets vooruit was gegaan.