De fietstour die we maakten tijdens het hemelvaartweekend begon officieel op het Gerard Monninkpad, een fietspad dicht bij ons huis in Almere. Onze reis ging naar het monument voor het boek dat Gerard Monnink schreef en de fietsreis die hij samen met Toon Damhuis maakte. Naar het oosten dus, maar niet helemaal naar Palestina, zoals Monnink en Damhuis.

Gereden route en stops heen- en terugweg

Het monument ligt op de plek (Streetview) waar Monnink in 1936 Damhuis ontmoette op de fiets. Aan de weg van Oldenzaal – waar Monnink vandaan kwam – naar Denekamp – waar Damhuis woonde. Monnink kende Damhuis niet persoonlijk maar had gehoord over zijn verre fietstochten en die wilde Monnink ook maken. In het boek Met Fiets En Tent Naar De Oriënt (zie eerdere recensie op Kampeerwijzer) wordt hun ontmoeting als volgt beschreven:

“Neem mij niet kwalijk,” zeg ik, “bent u Damhuis”?” “Ja, dat ben ik.” “Ik zou graag eens kennis met u willen maken, mijn naam is Monnink.” “Aangenaam,” en op zijn handdruk ga ik door: “De kwestie is namelijk dat ik al veel van uw reizen heb gehoord. Nu wilde ik zelf ook eens een grote fietstocht maken. Een tent meenemen om onderweg te kamperen, zelf eten koken, etc. En nu wilde ik eigenlijk vragen of u idee hebt om mee te gaan.” Even glijden zijn blauwe kijkers langs mij heen. “Hm, waar wilde je dan naar toe?” “Nou, een wat excentrieke tocht,” en ietwat verlegen ga ik verder: “een lange reis, helemaal naar Palestina.” Een moment slechts denkt hij na. Dan volgt in zijn sappig Twents dialect: “Ja, dan konk wa metgaon.” Alsof het een reisje van een paar dagen gold! “Wanneer wilde je vertrekken?” “Aanstaande Zaterdag liefst,” stamelde ik perplex. “Goed – dan ben ik hier wel. Daar kun je van op aan.” Een handdruk, en meteen stapte hij weer op z’n karretje. Bedremmeld stond ik daar, niet wetend wat ik van deze zonderlinge afspraak en deze zonderlinge kerel denken moest…

Wij wilden óók een stukje fietsen en dan is een doel wel leuk. Volgens een route die ik maakte in Brouter (profiel velomobil-schnell) lag het monument 152 kilometer bij ons vandaan. Twee dagen heen, twee dagen terug, dat kon een mooi hemelvaartweekend worden, ook al gezien de zomerse weersverwachting. Ik zocht een camping in de buurt van het monument en vond SVR-camping J. Damhuis, vlak bij Denekamp. Dat moest het natuurlijk worden. Van het Gerard Monninkpad in Almere naar camping Damhuis bij Denekamp met een stop bij het monument.

Gerard Monninkpad te Almere, start van de fietstocht

Gerard Monninkpad
We laadden de route op onze iPhones en gingen op pad. Het eerste fotomoment was direct al om de hoek, op het naar Gerard Monnink vernoemde fietspad. Een prachtige tocht door Overijssel en Twente volgde. Niet alleen was het tropisch zomerweer, het is echt heel mooi fietsen in Overijssel.

Bio break in de schaduw: even uitrusten en water drinken

In de Flevopolder cirkelde enige tijd een buizerd boven ons hoofd met een mooie tekening op de vleugels. Vlak voordat we  de Flevopolder verlieten bij Elburg kwamen we Frans tegen in zijn witte Quest. Vlak na de brug aten we een heerlijke uitsmijter in de schaduw op het terras van Recreatieoord Veluwe Strandbad (aanrader, lekkere koffie ook).

Vlaggetje werkt
De route bij Zwolle langs de IJssel was extreem druk met duo’s en kwartetten op de fiets. Alle bankjes waren bezet en inhalen was lastig. Onze nieuwe fluor oranje vlaggetjes van Traumvelo lijken effect te hebben. Alleen op de fiets gezet om van het gezeur af te zijn, voldoen we nu kennelijk aan de norm en gaat iedereen opeens met een glimlach op tijd aan de kant. Ook automobilisten merken ons sneller op in situaties waarin wij ervan uitgaan dat ze ons over het hoofd zien. Alleen paarden kunnen de vlaggen niet altijd waarderen. Eenmaal Zwolle voorbij reden we weer heerlijk rustig.

Onze Traumvelo bikeflags

Melkrobot
Na ruim 96 kilometer stopten we voor onze eerste overnachting op de camping van melkveeboerderij Fam. de Vos bij Lemelerveld. Erg leuke camping: je kan hier het automatisch melken van koeien door een melkrobot in zijn werk zien. De koeien lopen zelf door een hekje om twee keer per dag gemolken te worden. Met een scanner worden de spenen gevonden. Via een zender in de halsband wordt bijgehouden of ze wel allemaal zijn geweest. Een andere robot duwde het hooi weer terug naar de koeien zodat ze er weer bij konden en we leerden dat een koe per dag 70 à 100 liter urine produceert. De rest van de fietstocht herkenden we overal deze stallen voor melkkoeien.

Stal met melkkoeien

Op de camping zelf stonden met name caravans met voortenten. We plugden vrolijk onze CEE Euroverloopstekker in en legden de bijna-lege accu van onze fietsen aan de lader. Opeens hadden we aanspraak want veel caravanbezitters maken tochtjes door de omgeving op e-bikes en vonden onze fietsen wel interessant. “Wat kost zoiets nou?” Ja, oeps, eh… veel. Maar je moet niet onze auto zien. Twee zwaluwen maakten een schitterend synchroon uitgevoerde pas de deux door de lucht.

Trike sporen in het mulle zand

Kanalen
De tweede dag leek het thema ‘kanalen’ te hebben. Met het tropische warme weer was uitzicht op water wel lekker. De route liep onder andere langs het Overijssels kanaal, kanaal Almelo-De Haandrik, een kanaal met de naam Verbindingsleiding en we kruisten het kanaal Almelo-Nordhorn via een stalen ophaalbrug. Hierbij ligt een trapsluis die 4,25 meter verval overbrugt. Deze Reutumse dubbele sluis is een industrieel monument omdat het kanaal sinds 1961 niet meer in gebruik is voor de scheepvaart. Er staat een houten schuilhut bij die de gewenste schaduw gaf tijdens de bio break. Even een krentenbol wegwerken. Langs het kanaal loopt een mulle zandweg.

Ophaalbrug bij Reutumse dubbele sluis

Onderweg naar het monument zagen we vele rododendrons, prachtig in bloei. Van rood tot lila. En wat staan hier in deze provincie veel grote Hollywood-achtige huizen, vaak met rieten kappen. Uiteindelijk kwamen we aan bij het monument dat in de berm ligt tussen de rijbaan en de ventweg. Het lag er in uitstekende staat bij. Twee grote zwerfkeien dragen ieder een naam van de fietsavonturiers: de linker Antoon Damhuis, het rechter Gerard Monnink.

Monument voor de reis van Monnink en Damhuis

In het midden het bordje met de tekst over de ontmoeting

Twee zwerfkeien met de namen Antoon Damhuis links en Gerard Monnink Rechts

Monument gezien vanaf de wegkant

In het midden staat een hardhouten bordje met de tekst:

“Ja, dan kon’k wa met goan.”
En zo ontstond op deze plek op 19 augustus 1936
de afspraak tussen Toon Damhuis en Gerard Monnink.
Drie dagen later begint hun roemruchte tocht:
‘Met fiets en tent naar de Oriënt.’

Op de boerderijcamping Damhuis moest ik toch even aan de eigenaar vragen of hij familie was. Hij bleek zijn stamboom uitgezocht te hebben tot de 18e eeuw en kon me vertellen dat hij geen familie was. “Kijk eens in het telefoonboek van Denekamp, de helft van de namen is Damhuis,” wist hij te vertellen. We mochten onze fietsaccu’s in de schuur aan de lader hangen, die ging ’s avonds op slot.

In Overijssel ligt de humor in de berm

Schaduw
We zetten ons tentje weer op tussen de caravans met voortenten. Helaas stonden hier  geparkeerde auto’s op het veld, daardoor lijkt het alsof je kampeert op een parkeerterrein. We fietsen 1,2 kilometer naar de supermarkt in Denekamp. Behalve bananen en krentenbollen voor de terugweg waren er ook koude Grolsch-biertjes te koop. Met een boekje in de schaduw van een boom was het zo goed uit te houden. Het gevriesdroogde avondeten bereidden we ondertussen op onze spiritusbrander.

Aankomst camping Damhuis

Onrustige nacht
Op dag drie en vier reden we dezelfde route in omgekeerde richting. Het ziet er van de andere kant toch anders uit. De temperatuur liep op tot 31 graden. Ik zette mijn helm af, het was er veel te heet voor! We kampeerden de derde nacht midden in het dorp Zalk op kampeerplaats De Leaghte. Een geweldige plek, uitsluitend voor tentkampeerders. We hadden het rijk alleen. Je moet wel oordopjes meenemen want de kerkklok slaat ook ’s nachts ieder uur. Die oordopjes kwamen sowieso van pas want ’s nachts begon het hard te onweren. Om de hoek van de kampeerplaats zit restaurant Oase (niet echt een aanrader) met terras en heerlijk Affligem blond van de tap (wel aanrader). Hoewel dit kloosterbier ook zeker bijdroeg aan een onrustige slaap.

Kampeerplaats De Leaghte midden in het dorpje Zalk

Uitzicht vanuit de tent in Zalk

In Zalk is in 1825 de laatste in het wild levende Europese bever gevangen, er staat een standbeeld voor het dier bij de IJssel. Verder kan je er een acht kilometer lang pad direct langs de rivier bewandelen, het laarzenpad. In de zomer voldoen goede wandelschoenen. Het Zalkerveer brengt je desgewenst naar Veecaten, dicht gelegen tegen Zwolle. Er staat een ooievaarsnest op een paal.

Standbeeld laatste bever te Zalk

Ooievaar langs het laarzenpad bij de IJssel

DAC zei “knak”
Bij het opzetten van de tent zei een van de DAC-tentstokdelen “knak” en dat is enorm balen want de Sierra Designs Flash 3 FL is de tent die we willen meenemen op vakantie. En nu is een van de stokdelen gescheurd. Provisorisch repareerde ik de stok met een stuk ducttape dat om mijn fietspomp gewikkeld zit. De stok doorstond het onweer maar wij stonden ook beschut in een met hagen ommuurd hof.

Gebroken tentstok van onze lievelingstent

De vierde en laatste dag restte nog slechts 66 kilometer. Dat was achteraf goed gepland want niet alleen hadden we nu de wind tegen, ook hadden we een gebroken nacht achter de rug door de lichtflitsen van het onweer, de kerkklok die elk uur sloeg en het kloosterbier.

Cover Ligfiets&
Vlak bij de Knardijk op de Vogelweg in de Flevopolder zagen we langs het fietspad een Challenge Seiran geparkeerd staan. In de schaduw onder de bomen troffen we Victor. Hij had een vliegerfeest bezocht en was er in één dag heen gereden, 125 kilometer, en nu weer in één dag terug. Hij liet ons op zijn telefoon een foto zien die Elmi hem had opgestuurd, van de nieuwe cover van Ligfiets&, het mooie tijdschrift van de ligfietsvereniging. We stonden er met zijn vieren op, samen met Mark. Na de pauze reden een kort stukje samen op, maar onze wegen scheidden al snel. In de luwte van het groen langs de Lage Vaart viel pas op hoe warm het ook vandaag wederom was. Frisse tegenwind is dan zo gek nog niet.