Ik wilde vandaag een fotorondje maken maar er was helaas grijs regenachtig weer voorspeld. Dan maakt het niet uit hoe mooi het ergens is, op de foto ziet het er met grijs weer niet leuk uit. Daarom maar een afspraak gemaakt bij Velomobiel.nl in Dronten om de brug van m’n Quest XS te laten afstellen want dat moest ook nog gebeuren.

De Almotion achterband loopt namelijk aan in scherpe bochten naar rechts. Dan klinkt er een soort schuurmachinegeluid dat kippenvel veroorzaakt en dat wilde ik laten verhelpen. Toen ik de brede achterband kocht, gaf Theo van Velomobiel.nl aan dat het moest passen. Als het dat niet deed was dat te verhelpen door de brug af te stellen. Vandaar dat het ritje vandaag weer eens naar Dronten gaat. Het retourtje is via de kortste route 73 kilometer.

Bah

Op de heenweg hou ik het zowaar droog, ik heb de wind mee en rij in een uur en een kwartier naar Velomobiel.nl. Onderweg rijdt een zwarte velomobiel me tegemoet op de Kotterbosweg, de berijdster zwaait. Ik ben haar al eens vaker tegengekomen, het schijnt een vriendin te zijn van de eigenaresse van de fiets maar ik ken haar niet. Het is echt ijzig koud en ik rijd in mijn half gewatteerde hardloopjasje. Met de Windstopper Buff en een dun hardloopmmutsje, dat een keer bij de Albert Heijn lag, is het comfortabel.

Op de Torenvalkweg voor Lelystad denkt een vrachtwagen dat hij me niet kan inhalen en ik word met lichtsignalen gesommeerd aan de kant te gaan zodat hij kan inhalen. Dat is balen, want het gaat met 38 kilometer per uur net lekker hier. Ik stop in een inhammetje zodat hij me kan inhalen. Bij een kruising in Lelystad stop ik ruim voor de haaientanden, er komt een auto aan. De automobilist stopt dwars voor het fietspad en het autoraampje gaat naar beneden. “Jij zag mij niet hè? Je keek niet!” Nee, daarom sta ik hier keurig stil voor de haaientanden, omdat ik dacht dat ik kon doorrijden. Dus ik antwoord: “Jawel, anders zou ik toch niet stilstaan?”

Ooievaars
Bij de kruising van de Lage Vaart en het Gelderse Diep voorbij Lelystad, wat ik altijd een mooi punt op de route vind (want ja: water) trekt een ooievaar grote cirkels door de lucht. Het is een prachtig gezicht en het ziet er naar uit dat hij zich aan het vermaken is, het plezier straalt eraf. Misschien is er vandaag een fijne thermiek of is hij verliefd. Op het nest bij het viaduct zitten nog vier ooievaars: twee op het paalnest, een op een afgezaagde boomstronk en een op de grond.

Voorbij het viaduct over de A6 staat een hek waar ik me al een tijd over verbaas. Er zitten allerlei oversteek- en doorsteekconstructies in voor wilde dieren. Ook nog één dicht bij het einde van het hek. Als ik wild was zou ik er gewoon omheen lopen.

Wild-oversteekplaats dicht bij einde van het hek

In Dronten arriveer ik tijdens lunchtijd, ik schuif aan en krijg een kop koffie van Eva. Allert is er ook. Na de lunch kijkt Theo naar mijn achterwiel en constateert dat het aanlopen te verhelpen is door een stuk uit de carrosserie te zagen. Met zijwaartse druk tegen het wiel zit de band zo tegen het carbon en je ziet ook dat de band daar al slijtage vertoont. De brug hoeft dus niet eens afgesteld te worden. Ook zit het niet hoger in de wielkast, dat kan Theo zien aan het aangekoekte zand. Conclusie is dat de band  aan de onderkant aanloopt. Dus wordt Quest XS weer een stukje lichter.

Theo analyseert

Aftekenen

Zagen

Na een testrondje op het industrieterrein Poort van Dronten, waarbij ik de haakse bochten zo scherp neem dat ik op twee wielen terechtkom, kan ik de aanpassing goedkeuren. Als ik terugkom bij Velomobiel maakt Theo achter het raam het opstijgteken (duim omhoog) met een vragend gezicht. Ik geef hem het OK-teken terug (wijsvingertop op duimtop).

Er staan bij Velomobiel.nl weer een paar beauties te wachten op hun nieuwe eigenaar, zoals deze metallic groene Quest. Sinds kort krijgen velomobielen geen gelcoat meer maar worden ze afgespoten met autolak en zijn er veel meer kleuren mogelijk. “Metallic lak is wel zwaarder hoor” zegt Theo.

Metallic groen

Ik vraag Theo wat de dikte is van de boutjes door de flens. Het blijkt M4 te zijn (op sommige plaatsen M5, zoals bij de kleerhanger). Dat is jammer want ik wil er een oogbout in bevestigen maar die zijn zo klein niet makkelijk te krijgen. De meeste oogbouten beginnen bij M5/M6. “Dan las ik er toch een oogje voor je aan?” Zo gezegd zo gedaan. Aan het oogje maak ik mijn waterslang vast, zodat die niet meer met een lanyard om mijn nek hoeft om hem makkelijk terug te vinden. Zo kan ik sneller uitstappen (zonder eerst het sleutelkoord af te doen) en het lijkt me ook veiliger in het geval ik een keer zou omslaan. Met een soort skipashouder (maar dan een van mijn werk) kan ik de waterslang makkelijk naar mij toe trekken onder het rijden.

Oogbout M4

Op de terugweg begint het te regenen. Al snel is de regen echt striemend op mijn wangen. Het schuimdeksel gaat erop en ik zoek mijn waterdichte pet op. Met mijn hardloopafspeellijst op de in-ear koptelefoon ben ik lekker aan het trappen tegen windkracht 5 in als ik opeens voel dat mijn pet opstijgt. Ik ben te laat met vastgrijpen en hij waait weg. Dat is de eerste keer en ik denk dat het komt door het rijden met schuimdeksel. Remmen, uitklikken, schuimdeksel los en uit de fiets klauteren om achter mijn pet aan te gaan. Ik baal want ik ontdek dat ik mijn winterbril niet meer bij me heb, optimist als ik ben. Die winddichte bril met lichte glazen heeft heeft een elastieken band en als je die om de pet hebt, zit alles stormvast. Gelukkig vind ik wel een hoofdlampje in de velomobieltas en vandaag heb ik er extra plezier van dat die goed waterdicht is. Met de hoofdlamp boven de klep en het elastiek om de pet blijft deze de hele weg verder goed zitten.