In het kader van training besloten we afgelopen weekend om twee kortere ritten van vijftig kilometer  in twee dagen achter elkaar te maken. Het eerste rondje was een uitgebreid rondje om de Oostvaardersplassen, het magenta rondje op de kaart. De tweede dag reden we de route in cyaan.

Twee rondjes in twee dagen

Als je let op de rijrichting dan zie je dat we op de eerste dag op de Oostvaardersdijk richting het zuidwesten reden en op de tweede dag in tegenovergestelde richting. Op beide dagen hadden we op de dijk de wind mee, deze was van de ene dag op de andere 180 graden gedraaid. De eerste rit reden we onder een stralende blauwe lucht. Voor de tweede dag was meer zon beloofd maar uiteindelijk was het een beetje gek weer: heiig, grijs maar je voelde wel dat er lente in de lucht zat. Ook al was de wind op de tweede dag gedraaid en kwam deze nu vanuit zee, hij was nog steeds koud.

Westerdreef, Lelystad

Het Woonhavenpad in Lelystad

In Lelystad kwamen we langs een pad met woonboten en een haven, dat de Lelystedelingen heel orgineel het Woonhavenpad hebben genoemd. Een stukje daarvoor hebben we lekker door kunnen rijden op een breed fietspad langs de Larserdreef. We kennen dit stukje Lelystad niet goed dus het gaf een leuke afwisselende rit. Vlak voor het Gemaal Wortman ziet een peuter ons rijden en roept “mooie auto!” Je kan ze echter niet vroeg genoeg leren dat dit een fiets is. Het is mijn schuld als het arme kind straks zakt op de kleuterschool omdat ze in boekjes auto’s aanwijst en dan “fiets!” roept.

Gemaal Wortman te Lelystad

De Garmin dirigeert ons naar de rechter kant van de Houtribdijk en we komen op een smal fietspad met klinkers terecht. Het leidt ons langs de stenen barakken van het voormalig werkeiland Lelystad. Een zwart-witte kater zit zich lekker in het zonnetje te wassen bij de typische bakstenen muren.

De hele tijd zit ik in mijn hoofd met het liedje Rock ’n Roll Highschool van de Ramones, dat geeft wel een lekker fietstempo aan. Dave heeft het de hele ochtend zitten repeteren op zijn gitaar voor een gelegenheidsformatie. In 1989 zagen we de Ramones spelen tijdens een legendarisch optreden in Paradiso. De benen wijd, het hoofd over de gitaren gebogen en de lange haren maskeerden de gezichten. Zo speelden ze nummer na nummer. Een reünie zit er niet meer in: drie van de vier leden zijn inmiddels overleden.

Bij het Oostvaardersdiep zit een rijtje ganzen op de dijk, het geeft een grappig perspectief. Verderop op de Oostvaardersdijk loopt een zwerm spreeuwen over het fietspad. Ik waarschuw ze met de claxon en de zwerm stijgt op en fietst met me mee in dezelfde richting. Een prachtig en wonderlijk gezicht, omdat de spreeuwen net zo hard vliegen als dat ik fiets op dat moment, 33 kilometer per uur. Hierdoor lijken de spreeuwen stil te staan in de lucht en kan ik goed bekijken hoe een vliegende spreeuw er uitziet.

Ganzen langs het Oostvaardersdiep

Dave gaat er even vandoor om het warm te krijgen en jaagt achter een brommobiel aan. Als hij bijna uit het zicht is wil ik hem vertellen over de spreeuwen via de walkietalkie maar hoewel ik hem goed kan verstaan ontvangt hij van mij alleen maar ruis. Daarom besluit hij te stoppen voor het geval er iets met mijn fiets is en moet hij de brommobiel laten schieten. Als ik even later lachend voorbij komt fietsen wordt dat niet in dank afgenomen. We spreken een nieuw protocol af: op lange afstanden (andere fietser nog nauwelijks zichtbaar op rechte dijk) gebruiken we alleen nog de portofoon in noodgevallen. Omdat je er niet van kunt uitgaan dat de ander je kan verstaan. Kletsen doen we voortaan alleen nog als we in elkaars nabijheid fietsen.

De narcissen staan in bloei maar op de tweede dag is het niet echt lenteachtig

Het tweede rondje is cyaan op de kaart. Eerst even een boodschap in de stad doen. Hiervoor moeten we door de drukke Stedenwijk. Er zijn veel middelbare scholieren op de fiets. Als we het drukke gedeelte uit zijn fietst het lekker door op de Havendreef. Ik zie een ijsvogel zitten op een tak boven de sloot langs de weg en beland bijna zelf in de sloot.

Echt lekker gaat het pas op de Gooimeerdijk-West. Je rijdt hier aan de waterkant van de weg op een vrijwel rechte dijk. Maar dan komen we in de buurt van de Hollandse Brug en het Almeerderstrand en daar is de weg opgebroken. We passeren de zeecontainers van theatergroep Vis à Vis en volgen de wegomleiding. Verbreding van de A6 maar ook de aanleg van een nieuwe woonwijk in de duinen zijn debet aan de omleiding. Wacht even, duinen? We zijn hier in de Flevopolder. Dus niet alleen de woningen worden gebouwd, ook het duingebied wordt aangelegd. Een hele nieuwe structuur met duingebied en kronkelweggetjes ontstaat hier. Straatnaambordjes vermelden namen als Duinvoetstraat en Binnenduinstraat. Almere is wat dat betreft net Las Vegas, nog even en we hebben onze eigen Eiffeltoren. We hadden tenslotte ook al bijna een Belgisch kasteel. Nu worden dus in de wijk Almere Poort tien meter hoge duinen aangelegd, inclusief de kenmerkende begroeiing en kan je straks wonen in deze polderduinen.

Polderduinen in aanleg

Op een rood-wit (brom)fietsbordje zit een buizerd ons te bekijken langs de Oostvaardersdijk. Het vervelende van dit gedeelte van de Oostvaardersdijk (tussen de raketijsjeskleurige windmolens en de afslag richting de gevangenis Almere Binnen in Almere Buiten) is dat je hier meerdere keren de weg moet oversteken. Afwisselend loopt het fietspad links of rechts van de weg. Zit je net op de 40, komt er weer zo’n haakse bocht naar het oversteekpunt aan. Een gele Quest met racekap komt ons tegemoet, de velomobilist zwaait vrolijk maar we herkennen hem niet, zo onder de kap.

Raketijsjes windmolens

Drijvende woningen in het Oostvaardersdiep

We komen weer bij onze ‘achtertuin’ aan. Het Oostvaardersbos en ook een deel van het Kotterbos zijn momenteel afgesloten voor wandelaars en fietsers. Dat is elk jaar zo op het eind van de winter, om het uitgehongerde wild niet op te jagen. Achter het hek zien we een kudde beige en roodbruine paarden staan en we zien de ribben door het vel. In de buurt van het natuurbelevingscentrum De Oostvaarders steekt een edelhert aarzelend het fietspad over. Dit gebeurt de laatste tijd wel vaker. Het is net of ze de puf niet meer hebben om zich te verschuilen voor de mensen. Gelukkig ontluikt de lente en komt er snel weer voedsel beschikbaar voor deze dieren.