Waarschuwing: niet openen of verder scrollen als je niet tegen bloed kan.

Oh, de ironie, na een fietsvakantie met 500 kilometer aan mountainbikepaden, waarin alles goed is gegaan, viel ik met mijn fiets op een kaarsrecht fietspad langs de Oostvaardersdijk. 

Ik had net de avond voor het ongeval nieuwe handvatten op mijn fiets gezet. De 710 van SQlab is ergonomisch gevormd en ik was er wel nieuwsgierig naar nadat ik ze gezien had bij bikepacker Jos tijdens onze reünie op Drie. Ze zijn gemaakt van dik rubber materiaal wat iets doet denken aan het sticky rubber van de zolen van Five Tens mountainbikeschoenen. Het was nog een hele tour om die handvatten goed op het stuur te zetten. SQlab geeft aan dat ze “horizontaal” op het stuur moeten. Maar wat is horizontaal bij een ergonomische vorm?

We reden een rondje over de dijken. Een tochtje van bijna 46 kilometer vanaf huis, waarbij we bij de manege Belle Epoque in Almere Haven de dijk beginnen te volgen langs Almere Haven, Marina Muiderzand, Noorderplas, Blocq van Kuffeler en dan langs de Oostvaardersplassen weer richting huis. Een prachtig rondje langs de randmeren en het Markermeer, waarbij we ook nog de Lepelaarsplassen te zien krijgen.

Die dag is net de 1,5 meter-regel opgeheven, er is een druk feest gaande bij de roeivereniging als we langsfietsen en op de dijk rijden weer grote groepen wielrenners. 

Handvatten
Halverwege de tocht wilde ik de nieuwe handvatten wat draaien, omdat ik vond dat er teveel een knik in mijn pols zat. Ik kon alleen het linkerhandvat draaien want dat gaat open met een inbussleutel 5. Het rechter handvat, dat korter is, opent met een torx 15 en die hadden we geen van beiden bij ons. Een raar verschil in de uitvoering.

Bij de Noorderplassen ongeveer ging het mis. Onze sturen raakten in elkaar en die gingen niet meer meteen los. Het vermoeden is dat dit is veroorzaakt door de vorm van de nieuwe handvatten. We weten het niet zeker omdat het zo snel ging, maar we denken dat we op dat moment ieder de inner bar-ends van onze Denham-sturen vast hadden. 

Asfalt
Dave wist zichzelf wonderbaarlijk overeind te houden. Hij is altijd al de meest sportieve van ons tweeën geweest, met een veel betere motoriek. In een fractie van een seconde besefte ik dat ik niet meer kon voorkomen dat ik ging vallen. Het enige waar ik nog wel voor kon zorgen is dat ik niet op het asfalt terecht zou komen maar in de berm. Dat heeft een enorm verschil gemaakt op de impact en het aantal schaafwonden.

Met een bukfiets vallen gaat van hoog en je smakt een eind naar beneden met de fiets als een soort hefboom. Had ik op mijn tweewielige ligfiets gezeten, was er weinig aan de hand geweest. Sterker nog: de hele aanleiding van het ongeval was niet mogelijk geweest met een boven- of onderstuur. “Gewone” fietsen zijn een stuk gevaarlijker.

EHBO-diploma
De klap kwam harder aan dan ik verwachtte. Ik reed rechts van Dave, week uit naar de berm rechts en viel op mijn linkerkant. Vooral mijn hoofd sloeg met de zijkant achter mijn oor nogal hard tegen de grond. Ik meldde het maar voor de zekerheid aan Dave, dat mijn hoofd hard de grond had geraakt. Mijn EHBO-diploma is al zo’n twintig jaar verlopen, maar sommige dingen zijn blijven hangen. Dave maakte zich meer zorgen om mijn been. Mijn been?

Vanaf hier lopen onze versies van het verhaal wat uiteen. Volgens Dave heb ik na de val met mijn handen wapperend om mijn hoofd geluiden gemaakt die pijn indiceerden. Ik kan me dit niet herinneren. In mijn beleving maakte ik een gecalculeerde val in de berm, was ik wat verbaasd over dat mijn hoofd nog zo hard de grond raakte en krabbelde ik weer op. Ik was er vrij rustig onder. Shit happens en het is niet mijn eerste ongeluk of het tweede (eerder het zevende of achtste en mijn derde keer in een ambulance).

Valdetectie
Mijn Apple Watch serie 6 begint als een bezetene te trillen en geluiden te maken. De val is gedetecteerd, of ik hulp nodig heb? Als ik het niet uitzet worden de hulpdiensten en Dave automatisch gealarmeerd. Apple heeft onlangs zijn watchOS verbeterd om ook vallen van fietsen beter te kunnen detecteren. Het werd onlangs trots aangekondigd bij de lancering van Watch series 7. Ik heb enkele dagen geleden de update naar watchOS 8 geïnstalleerd. Het alarm doet me eraan herinneren om Strava uit te zetten, dat ik ook op mijn Watch heb opgestart.

Ik vraag Dave waar mijn telefoon is. Deze is uit de QuadLock-houder van mijn stuur geknald en ligt ergens achter me in het gras. Later blijkt dat de houder en de plakker op mijn hoes gewoon nog heel zijn. Ik ben heel blij met mijn Lifeproof Fré hoes, waterdicht en goede bescherming tegen impact. De telefoon is nog heel.

Bloed
Al gauw zijn er omstanders. Twee wielrenners, twee mensen op stadsfietsen. Iemand zegt tegen me dat ik onder mijn fiets uit moest komen. Waarom? Ik laat de pijn van de inpact liever even van mij afglijden na zo’n val. Maar ik schoof onder de fiets uit en toen zag ik mijn rechter onderbeen, dat bovenop de fiets had gelegen. Bloed.

Ik vroeg aan de fietsers of er iemand een plastic zak bij zich had. Een van de stadsfietsers overhandigde wat aarzelend een plastic zak van de Action. Ik draaide de zak binnenstebuiten in de hoop dat de binnenkant in theorie schoner zou zijn dan de buitenkant en wikkelde deze om mijn onderbeen. EHBO: dek de wond af, desnoods met een schone theedoek of een kledingstuk.

Pechvogel
Ik heb veel gehad aan mijn EHBO-cursussen: als pechvogel kan ik zo meestal vooral mijn eigen ongevallen managen, zoals mensen vertellen dat ze mij zelf moeten laten opstaan en dat ze niet aan me moeten gaan sjorren als gewonde. Dave zijn EHBO-kennis is niet zo van toepassing op huis-, tuin- en keukenongevallen. Dat bestaat onder andere uit sluiptechnieken om een gewonde soldaat uit de vuurlinie te krijgen en het aanleggen van tourniquets, om daarna met bloed een T op het voorhoofd van de gewonde soldaat aan te brengen, zodat de ‘medics’ direct kunnen zien dat deze gewonde als eerste behandeld moet worden. Dat was nu allemaal niet nodig.

Het was mooi weer, niet zonnig maar droog en met een temperatuur van rond de 20 graden en dus had ik een driekwart broek aangetrokken. Mijn langere sokken zaten allemaal in de was, dus had ik korte aan. Ik heb vrij agressieve MTB-platformpedalen met lange pinnen. Die hadden tijdens de val mijn rechterbeen beschadigd. Wellicht zat je dit verhaal nu niet te lezen als ik langere sokken of een lange broek had aangehad of beter, MTB-scheenbeschermers.

Dave besluit 112 te bellen, ondanks dat er geen sprake is van een levensbedreigende situatie. We zijn nog 16 kilometer van huis verwijderd en zelf fietsen is door de wond geen optie meer. De politie heeft een niet-spoedeisend telefoonnummer, maar voor zover we weten de ambulancedienst niet.

Omstanders
We zien een hectometerbordje met ‘29,5’ staan, een van de omstanders weet dat het hier de Oostvaardersdijk heet, Dave geeft dit door als onze locatie. Even later wordt hij teruggebeld door de politie. De locatie van zijn gsm geeft een andere locatie aan dan de doorgegeven locatie. Er blijken langs de Oostvaardersdijk bordjes te staan met exact dezelfde maat, vormgeving en lettertype als hectometerbordjes maar die dat niet zijn. Briljant.

Dave komt weer van de dijk af naar mij toe, de omstanders wensen mij sterkte en stappen weer op. Een van hen suggereert nog wel dat ik iets moet aantrekken maar ik heb een shirt met lange mouwen aan en ben nog warm van het fietsen. Dat was echter een goede tip, omdat ik ook bezweet was, had ik daar naar moeten luisteren. Ik vraag Dave om van het lager gelegen fietspad weer de dijk op te lopen om de ambulance aan te kunnen houden. Ze moeten wel weten waar ze moeten zijn.

Politie
De politie arriveert als eerste en stelt vragen. Vraagt om onze persoonsgegevens en een identificatiebewijs. Ik doe mijn rugzak af en geef die af. Mijn pasjes zitten daar in. Ik zie dat ze Dave behandelen als verdachte. Wat is er gebeurd, hoe hard reden we. Dave zegt 20, ik wrons mijn wenkbrauwen, bescheidenheid is nu niet op zijn plaats. Ja, we fietsten rustig maar we hadden ook de wind mee, hoewel slechts 2 Beaufort. Dankzij Strava weten we later dat we een snelheid reden van 25 kilometer per uur. We hebben geen snelheidsmeters op de fiets. De snelheid is van belang om de impact te bepalen.

De ambulance komt, mijn wond wordt gereinigd en verbonden. Ik weet mijn schoen nog aan te krijgen en kan met ondersteuning van een ambulancebroeder zelf naar de ambulance lopen. Ik ben erg bezig met mijn spullen. Ik wil mijn rugzak mee, mijn zonnebril waar een leesgedeelte inzit, mijn telefoon en mijn schoen. Ik vraag Dave met klem om mijn fiets veilig te stellen. Ik zie een paal met een wegwijzer, ik heb mijn slot bij me, stel voor om mijn fiets daar vast te zetten. Ik vraag waar ik heen gebracht wordt. Het wordt de spoedeisende hulp van het Flevoziekenhuis.

Hartslagmeter
In de ambulance worden vragen gesteld. Plakkers op me geplakt, een hartslagmeter op mijn vinger geklemd en wordt om de zoveel minuten mijn bloeddruk gemeten. Mijn temperatuur wordt gemeten met een aparaat dat een centimeter voor mijn voorhoofd wordt gehouden: 36,1°C. Ik had iets aan moeten trekken toen ik in de berm zat, dat was een goed advies van een van de wielrenners. Uit het rapport dat ik een paar dagen later kan inzien via Gezondheidsnet, zie ik ook dat ze bijvoorbeeld de schade aan mijn helm hebben bekeken. 

Ik heb veel aan die helm gehad. Het is een Endura MT500 met een extra laag erin dat Koroyd heet. Dat ziet eruit als een honingraat en vormt een extra laag aan de binnenkant van het EPS-schuim. Omdat het een mountainbikehelm is, bedekt deze meer oppervlakte van je hoofd, vooral aan de zijkant en achterkant van je hoofd valt de helm lager. Het deel achter mijn oor heeft veel van de impact opgevangen. De schaal is vervormd, de honingraat is helemaal vervormd en in het schuim aan de binnenkant zitten barsten.

Mooi, ik heb nu een goed excuus om die leuke Rapha x Smith Forefront 2 helm te kopen die ik laatst zag maar niet aan mezelf kon verantwoorden omdat de MT500 nog net geen drie jaar oud is. Die nieuwe helm heeft Koroyd én MIPS. Een helm moet eens in de drie tot vijf jaar vernieuwd worden. Gelukkig is Dave niet gevallen, die had alleen een pet op. Hij draagt alleen een helm als we onverharde paden rijden. 

In het ziekenhuis word ik op de Spoedeisende Hulp meteen naar de traumakamer gebracht. Het is een wat technisch ogende ruimte in betonlook, als een garage. De witte jassen zeggen tegen me dat dit is omdat er nog geen ruimte is in de gewone behandelkamer. Er worden veel vragen gesteld. Weer mijn naam, geboortedatum, of ik allergieën heb, welke medicijnen ik gebruik, of ik ben ingeënt tegen tetanus. Waar ik pijn heb, of ik misselijk ben.

Alerte indruk
Het ambulancepersoneel geeft mijn gegevens fout door (naam én geboortedatum), ik corrigeer het, neem afscheid en bedank ze voor hun goede hulp en zorg. In het rapport komt te staan dat ik een alerte indruk maakte.

Tijdens een staand overleg tussen een hele batterij aan witte jassen stuur ik een iMessage naar Dave en vraag hem om mijn gele boekje en leesbril mee te nemen naar het ziekenhuis. Via Zoek Mijn Vrienden, een app op de iPhone, zie ik dat hij inmiddels thuis is.

Röntgenfoto
Er wordt aan mij gevoeld en getrokken. Mijn hoofdhuid, nekwevels, ledematen in en uit. Druk op mijn borstbeen doet wat pijn, net als aan de buitenkant van mijn ribbenkast, op borsthoogte. De zesde en zevende rib blijken later gekneusd. Hoewel dit in het ziekenhuis nog nauwelijks pijn doet, wordt er besloten tot een röntgenfoto van de thorax. De borstkas dus. 

Ik zie dat Dave alweer met de auto onderweg is richting de locatie van het ongeval. Mooi, ik had hem gevraagd eerst mijn fiets veilig te stellen, voordat hij naar het ziekenhuis kwam. Uit ervaring weet ik dat je daar toch lang zit te wachten omdat levensbedreigende aandoeningen vóór branderig aanvoelende wondjes op je scheenbeen gaan.

Observatie
De verhalen aan de andere kant van het gordijn maken dat ik blij ben dat ik op dit bed zit. Mijn wonden zijn tijdelijk. Ze zullen weer genezen, ik hoef er niks voor te doen, behalve een beetje rust houden. Er zitten vrouwen met hartklachten, ze zijn niet oud maar het gaat over medicijnen tegen hoge bloeddruk en plaspillen. Eén vrouw wordt ter observatie opgenomen. Ze heeft een hartslag van slechts 30 slagen per minuut. Een bijwerking van een van haar nieuwere medicijnen blijkt een tragere hartslag.

Het is koud in de röntgenkamer, ik sta te trillen en klappertanden en heb moeite om mijn armen boven mijn schouders te tillen. De spierstijfheid na de klap begint al te komen. In een rolstoel ga ik weer terug, we rijden langs de volle wachtkamer maar ik zie Dave niet zitten. 

Ik word naar een gewone behandelkamer gebracht en zie een bekende mountainbikeschoen onder het gordijn uitsteken. Dave zit hier al op mij te wachten. Dan hoor ik de rest van zijn avontuur. Een politieagent is zo aardig geweest om te regelen dat mijn fiets bij iemand in de achtertuin werd gestald, hij is op mijn fiets met Dave meegereden, nadat ze eerst aan Dave hadden gevraagd of hij niet mijn fiets aan de hand kon meenemen (een mountainbike met plusbanden aan een hand meevoeren – nee dat gaat niet, zelfs niet een kort stukje, helemaal geen 16 kilometer).

Tetanusprik
Uit het door Dave meegebrachte gele vaccinatieboekje blijkt dat ik vorig jaar februari mijn laatste tetanusprik heb gehad in een gecombineerde DTP-prik die de Eerste Hulp-arts goedkeurend leest. Die hadden we geadviseerd gekregen door de Stadskliniek toen we een vaccinatie kwamen halen tegen hondsdolheid omdat we zouden gaan mountainbiken in Montana, U.S.A. Door corona ging dat hele feest niet door.

De zorg in Nederland is ongelooflijk goed georganiseerd. Ik krijg nog een bloedonderzoek voor ‘HB-bepaling’ en een echo van mijn buik om te controleren op interne bloedingen, ook al geef ik aan dat ik geen buikpijn heb. Nu ik hier al een paar uur zit en merk dat ik niet misselijk word, stel ik voorzichting vast dat ik gelukkig geen hersenschudding heb, in elk geval geen zware (zou ook niet de eerste keer zijn). Ik heb dankzij het gras in de berm slechts drie verwaarloosbare schaafplekjes. We krijgen een glaasje water aangeboden. Ik sla af, uit de echo blijkt dat er vocht in mijn blaas zit en naar het toilet gaan is nu een gedoe met een rolstoel en een witte jas, ik moet ook nog gehecht worden.

Hechtingen
Een vriendelijke vrouw met een Oekraïns accent (HAIO, huisarts in opleiding) is een vol uur bezig om mijn wonden te hechten. In Oekraïne was ze hartchirurg, ze is door de liefde in Nederland terecht gekomen en heeft inmiddels twee kinderen. Ze ziet vaker mountainbikers met altijd dit soort wonden op het onderbeen.

Het worden zestien hechtingen. Daar voel je weinig van, alleen de verdovingsspuit die steeds dieper en dieper gaat is soms vervelend, afhankelijk van welke zenuw geraakt wordt. Ik probeer mijn spieren te ontspannen. 

Vooral bij de winkelhaken is het hechten lastig. De eerstehulparts wordt erbij geroepen om te kijken of er huid mist. Het blijkt alleen opgestroopt. Met een soort pincet wordt het weer op zijn plek getrokken. Dave vraagt nog of er dubbel gehecht gaat worden, dus ook onderhuids, maar dat is dit keer niet nodig. De huid op mijn onderbeen staat erg strak, er zijn wat zorgen of de hechtingen zullen houden. Ook wordt getwijfeld of de huid op sommige plaatsen gered kan worden. Als het afsterft, dan worden de littekens lelijker en duurt het helen langer. Het advies is om mijn been niet te buigen en mijn voet haaks te houden. Ik slaap daarom nu voorlopig met een schoen aan.

Littekens
Over de littekens maak ik me totaal geen zorgen. Mijn collectie is alleen uitgebreid van zes naar zeven (een collectie bestaat uit alle littekens opgelopen bij één gebeurtenis). Vreemd genoeg is dit de derde collectie op het rechter onderbeen, op mijn linker onderbeen zit niks. Afkloppen.

Ik ben rond 16.00 uur opgehaald met de ambulance, om 21.30 kunnen we eindelijk het ziekenhuis uit. Het enige jammere van de verder uitstekende zorg vind ik dat ik geen coolpack heb gekregen voor mijn heup. In het rapport staat ‘hematoom heup, 10 centimeter’. Die is inmiddels 25 centimeter in doorsnede. Ik hád aangegeven dat ik makkelijk blauwe plekken krijg. De hoeveelheid onderhuids bloed is zo groot en dik, dat het in de weg zit van mijn bovenbeen buigen en mijn huid voelt op die plek elektrostatisch aan. Maar een bloeduitstorting is natuurlijk niet levensbedreigend en daarom totaal niet interessant voor de witte jassen op de spoedeisende hulp.

Thuis kunnen we eindelijk iets eten en drinken. Dave zet de tv aan maar dat lijkt me niet zo’n goed idee voor als ik later toch een hersenschudding blijk te hebben (een zwelling in de hersenen kan even duren). We vallen allebei op de bank in slaap en slapen twee uur. Als we wakker worden merkt Dave op dat zo’n gebeurtenis toch vermoeiender is dan je zou denken. We besluiten hierna maar vroeg naar bed te gaan.

Zwarte sterretjes
In de badkamer vind ik nog een verdwaalde plakker op mijn lichaam. Ik verwijder ook het gaasje aan de binnenkant van mijn elleboog. Tijdens het tandenpoetsen word ik opeens misselijk en ga ik hevig zweten. Ik voel een vreemd tintelend gevoel aan de achterkant van mijn brein. Ik geef bij Dave aan dat ik me serieus niet goed begin te voelen. Vanuit de buitenranden van mijn blikveld rukken zwarte sterretjes op naar het midden tot ik bijna niets meer zie. Ik ga op de badrand zitten.

Ik kom weer bij op de grond. Dave heeft ervoor gezorgd dat mijn verbonden been recht kwam te liggen en gecontroleerd of ik bleef ademen. Ik heb er niks van gemerkt dat hij me heeft opgevangen of aan mijn been heeft gezeten. Dave was wel eens eerder in zijn leven flauwgevallen, dus herkende op tijd de symptonen. Voor mij was het de eerste keer. Hebben we dat ook eens meegemaakt.

Hechtingen
Over twee weken mogen de hechtingen eruit. Elke twee dagen verbind ik mijn eigen been. Weer handig, zo’n EHBO-cursus, ik weet nog hoe ik moet beginnen met zo’n hoekje omvouwen, hoe strak het moet en dat je in de rol moet kijken. De wonden zijn op de vierde dag nog niet dicht. Iedere keer moet ik het gaas er weer vanaf weken door het nat te maken. Het verbandmateriaal is moderner geworden. Ik kreeg in het ziekenhuis een zwachtel van cohesief materiaal, dat aan zichzelf blijft plakken. Die haakjes met een elastiekje ertussen zijn niet meer nodig. 

Het meest last heb ik van mijn gekneusde ribben en hoewel ik het toen overdreven vond, ben ik blij dat er voor de zekerheid röntgenfoto’s zijn gemaakt in het ziekenhuis. Ook al kunnen ze er niet met zekerheid door zeggen dat de ribben níet zijn gebroken. Er was in ieder geval niets afwijkends op te zien. Rechtop gaan zitten in een stoel is heel pijnlijk en als ik op mijn rug lig, voel ik me zo’n grote tor in het bos die op zijn schild ligt te spartelen om overeind te komen. Verder is het vooral voor mijn rug vervelend dat ik de hele dag moet zitten met mijn been omhoog. Ik slik paracetamol om te voorkomen dat ik niet te oppervlakkig ademhaal, om het risico op een veelvoorkomende complicatie als longontsteking te beperken.

Mijn linkerpols was de eerste dag heel stijf en ik kon niets zwaarder dan een kopje koffie met mijn linkerhand vasthouden. Maar die pols is vreemd genoeg alweer zowat de oude. Het lichaam leert als vanouds vanzelf nieuwe manieren om bepaalde handelingen uit te voeren die anders te pijnlijk zijn. We komen er achter dat je bij ons op geen van de twee toiletten in huis plaats kunt nemen met een gestrekt been (ik heb eens 3 maanden in het gips gezeten, waarvan de eerste 6 weken tot in de lies). Lastig. Ook zou zo’n handvat aan de muur nu best handig zijn. Dat kan ook niet eens aan twee kanten want daar zit de deur. Vinex-toiletjes zijn te klein voor mensen met gebreken.

Fouten
Ik maak de afgelopen dagen opvallend vaak fouten in de Ritmeester Sudoku in het NRC. Die vul ik meestal alleen in als ontspanning want een uitdaging is het normaal niet, sterker nog, ik erger me eraan dat NRC een tijd geleden het niveau van de sudoku’s heeft verlaagd, er is niks meer aan. Maar nu moet ik drie dagen achter elkaar opnieuw beginnen met invullen.

Behalve dat mijn helm vervangen moet worden is mijn zadel kapot gegaan. De rails is aan één kant uit de houder geschoten. De Brooks C67 kunnen we zelf uit elkaar schroeven en weer goed in elkaar zetten. Het kunsstof ziet er nog goed uit maar we vertrouwen het niet meer voor de fiets. Het zadel belandt op onze Tacx smarttrainer en het zadel daarvan (ook een C67) komt op mijn fiets. Verder is het rechter handvat van Dave’s fiets kapot, terwijl hij niet gevallen is. Dit zegt wel iets over hoe vast onze sturen in elkaar hebben gezeten. Dankzij de val in gras zijn mijn kleding en schoenen wonderwel heel gebleven.

De ESI grip extra chunky op mijn linker inner bar-end van mijn Denham-stuur is opgeschoven en dat betekent dat het stuur ook een flinke klap heeft gehad. Dave heeft het gecheckt op breuken of scheuren. Er is moeilijk aan te komen dus we besluiten om het niet te vervangen.

Pedalen
Wat wel vervangen gaat worden, zijn onze pedalen. Dave rijdt met Amerikaans pedalen, Crankbrothers Stamp, en ik met Canadese pedalen, Blackspire’s Big Slim. Het zijn platformpedalen met pinnen. Je kan ook besluiten om voortaan op alle fietstochtjes te gaan rijden met MTB-scheenbeschermers, ook als je even naar de tandarts fietst. Maar dat lijkt ons wat minder praktisch.

De pinnen op mountainbike platformpedalen zijn voor grip in combinatie met mountainbike schoenen met sticky rubber zolen, zoals de Stealth-zolen van Five Ten’s. Met dit soort zolen kan je ook hike-a-biken: je fiets tegen de berg opduwen. Je kan naar gelang de situatie ook anders staan op je pedalen, bijvoorbeeld met je middenvoet, knieën naar buiten. Je hebt geen tweede paar schoenen nodig voor na het fietsen. Klikpedalen zijn wat ons betreft dus geen alternatief. Ik wil ook snel een voet aan de grond kunnen zetten in heikele situaties.

We kwamen enkele alternatieven tegen voor platformpedalen met pinnen, zoals de Shimano PD-EF202, mede dankzij de suggesties die werden aangedragen op het forum van De Wereldfietser en mijn netwerk op Twitter. De keuze voor nu is gevallen op een nylon composiet pedaal van Race Face, de Ride. In de toekomst moet blijken of de meegegoten stompe pinnen niet scherp worden door gebruik en of ze voldoende grip bieden. Maar eerst moeten die hechtingen er nog uit. Daarna ga ik het bloed van mijn fiets poetsen en de nieuwe pedalen installeren.

Ride on & stay safe!