De titel van het boekje ‘How To Shit In The Woods’ laat weinig tot de verbeelding over. De schrijfster heeft in 1989 erg veel moeite gehad het onder deze titel gepubliceerd te krijgen maar ging niet akkoord met het door uitgevers voorgestelde ‘When nature calls’. Zij wilde een taboe-onderwerp aansnijden. Met succes.

Boekomslag How To Shit In The Woods, derde editie

De uitgever heeft het werk in het begin ook uitgegeven met een cover ‘How To S*** In The Woods’. Maar het publiek koos massaal voor de cover met ‘shit’. Inmiddels is er een derde editie verschenen en is het boekje in vele talen vertaald. Tegenwoordig is het een klassieker en een standaardwerk voor boswachters, padvinders en militairen.

Milieuvriendelijk poepen
Hoewel het een grappig onderwerp kan zijn, is het een bloedserieus boekje dat in ruim honderd bladzijden vertelt hoe je het beste milieuvriendelijk kunt poepen in het bos. Niemand vind het leuk om in de natuur bergen poep met rondwapperend toiletpapier tegen te komen. Behalve dat het stinkt en een vies gezicht is, levert het ook een gevaar voor de gezondheid op, omdat bacteriën zich op deze manier kunnen verspreiden. Bekende parasieten in oppervlaktewater (zoals giardia), waar veel mensen ziek van worden, worden via poep verspreid. Dieren raken hierdoor ook besmet en verspreiden de bacteriën en parasieten verder.

Veel voorbeelden worden gegeven hoe het allemaal mis kan gaan tijdens het poepen, met van de berg afrollende drollen of poep dat per ongeluk in een capuchon is terechtgekomen (en dat de eigenaar op een heel ongemakkelijke manier ontdekt).

Hoe te poepen
Dus. Hoe moet je poepen in de natuur? Graaf een kuiltje van 15-20 centimeter diep. Niet dieper, want juist aan de oppervlakte in de losse grond leven organismen die helpen bij het afbreken. Graaf het kuiltje met de hak van je schoen, een tentharing, lepel of neem een lichtgewicht schepje mee. Voordat je het kuiltje dichtgooit: meng aarde door de poep, door met een tak te roeren. Gooi dan het kuiltje dicht.

Duidelijk iemand die het boek niet gelezen heeft

Vroeger werd het OK gevonden als je het wc-papier verbrandde, maar er zijn al meerdere bosbranden ontstaan door deze methode. Wc-papier moet je niet begraven want het breekt slecht af. Je moet het meenemen (pack it out). Je verpakt het (dubbel) in een stevige plastic zak en gooit het weg als je een vuilnisbak tegenkomt. Eventueel kan je gebruikt wc-papier, als een kampvuur is toegestaan, verbranden in een kampvuur. Een andere oplossing is natuurlijke materialen te gebruiken zoals grote bladeren, gladde stenen, een puntige sneeuwbal, etc. Ook hier is een hoofdstuk aan besteed. Je kan ook schoonmaken met water (knijpfles) of een natte doek.

Inpakken en meenemen
Als je poep niet kunt begraven, bijvoorbeeld boven de bomengrens in een rotsachtige omgeving of kwetsbare gebieden, dan moet je het hele zaakje inpakken en meenemen. Dit geldt ook als de grond bevroren is. In sommige gebieden is het niet meer prettig vertoeven als in de lente de sneeuw smelt: alle drollen van de winter komen dan aan de oppervlakte en beginnen te ontdooien. Dat wil je andere natuurliefhebbers toch niet aandoen? Het boek geeft een hele lijst met artikelen die geschikt zijn om poep in mee te nemen. De capaciteit wordt uitgedrukt in gebruikersdagen. Bijvoorbeeld 10 gebruikersdagen betekent dat iemand tien dagen lang zijn poep hierin kan opslaan. Of twee personen hebben er genoeg aan voor vijf dagen. CleanWaste maakt de GO Anywhere Toilet Kit. Zie verder Restop en Biffy Bag voor soortgelijke producten. In Nederland zijn ook dergelijke producten op de markt zoals een plaszak en het meeneemtoilet. Andere mogelijkheden zijn blikken die hergebruikt worden. Ook kan je zelf een opvangsysteem maken van buizen en een schroefdop (‘poop tube’). Poepen op gewaxt papier, inpakken als een burrito en in de buis schuiven. De duurdere artikelen hebben een overdrukventiel om methaangas te laten ontsnappen, anders kan de boel ontploffen in warm weer.

Wc-rol op stomp tak

Ook is er aandacht in het boek voor ouderen (die niet ligfietsen). Die kunnen het beste plaatsnemen op een omgevallen boomstronk met de billen er overheen hangend. Of zorg voor een stevige tak waar je je aan kunt optrekken. Een tak die afbreekt zorgt er namelijk voor dat je letterlijk in de shit komt te zitten.

Diarree
Het hoofdstuk over diarree behandelt vooral hoe je racekak kunt voorkomen door water te zuiveren en je handen te wassen na het poepen en voor het eten. Tegenwoordig kan je middelen als Imodium (Loperamide) tegen diarree bij de drogist kopen. Neem het mee! De Leave No Trace principes worden nog eens aangestipt, deze zijn bedoeld om de natuur te beschermen. Vuil water moet je minimaal 60 meter van een waterbron weggooien. Dus heb je een ‘ongelukje’ gehad en moet je schoonmaken, neem dan water mee uit de bron en was je minimaal 60 meter verderop met behulp van een fles of kom (geldt ook voor afwassen met biologisch afbreekbare zeep) om de waterbron niet te vervuilen.

Plassen en je schoenen droog houden

Vrouwen
Er is een speciaal hoofdstuk voor vrouwen. Het behandelt even kort de ‘pee rag’ (plasdoek), een zakdoek die je gebruikt voor afvegen en die je aan je rugzak knoopt (het idee is dat de zakdoek daar droogt en ook ontsmet raakt door UV-licht). Er is aandacht voor menstruatieperikelen. Ik weet niet of de Nederlandse vrouw hier veel aan heeft, die zal op een vakantie vaak de pil doorslikken, een lichtgewicht optie zonder afvalproblemen die Kathleen Meyer in haar boek niet noemt. De oplossing van een herbruikbare menstruatiecup was waarschijnlijk nog niet bekend bij het tot stand komen van dit boek. Het hoofdstuk behandelt verder technieken voor als je moeite hebt met hurken en hoe je voorkomt dat urine tegen je schoenen spettert. Behalve met je billen ergens overheen hangen, kan je je rug tegen een rots of boom drukken terwijl je je voeten op een andere rots of boomstronk zet.

Verder is er in het hoofdstuk aandacht voor plaskokers voor eenmalig gebruik en herbruikbare plastuiten, die vooral erg handig zijn tijdens het skiën (probeer maar eens te hurken met skilaarzen aan op ski’s) en voor iedereen die moeite heeft met hurken en tegelijkertijd ontspannen, zoals de schrijfster. Het boek somt zeven merken plastuiten op. Alle poep- en plasartikelen zijn ook terug te vinden op de site van de schrijfster. Na het lezen van al deze ongemakken prees ik mezelf gelukkig met mijn sterke bovenbeenspieren en flexibele achillespezen.

Plaskokers en -tuiten

Ik raad het boek niet echt aan, het is gortdroog. Het belangrijkste staat in deze samenvatting. Mocht je het wel helemaal willen lezen, dan is het verkrijgbaar als e-boek, audioboek en paperback (onder andere bij Bol.com). Het boek is nauwelijks geïllustreerd (alleen sfeertekeningen bij het begin van een hoofdstuk) op één afbeelding van de poepbuis na, die je zelf kan maken.

Er is een vervolg op dit artikel: Reisbidet maakt wc-papier overbodig.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren