Dit jaar hebben we, net als in de afgelopen jaren, weer op natuurkampeerterrein Drie nabij Ermelo afgesproken met bikepackers Jos en Magda. Wij ontmoetten elkaar hier in 2016 bij de onwillige aanmeldcomputer en zo ontstond een leuk contact. Wij waren toen met de rugzak, zij met de mountainbike, zich voorbereidend op hun reis om de Great Divide Trail te fietsen.

Ontbijt onder de tarp met Magda en Jos

De GDT hebben Magda en Jos inmiddels gefietst en daarna ook nog de Baja Divide in Mexico. Nu staat de Tour Aoteraoa in Nieuw-Zeeland op de planning. Magda en Jos zijn sterke fietsers, die ook wekelijks trainen met hun wielerclub. Het was goed te merken op de terugweg, toen ze met ons meefietsten naar Epe, waar onze auto geparkeerd stond. Kennelijk was ik de enige die last had van een kater en de rook van de stookhut. Ik kon ze niet bijhouden en omdat de status van kneus nog niet groot genoeg was, haalde ik onderweg ook nog mijn duim open. Nog steeds zijn die ligfietsspieren niet getransformeerd naar bukfietsspieren. Dat heeft ook te maken met het fenomeen ‘zadel’. Na veertig kilometer vinden Dave en ik het vooralsnog vaak genoeg geweest op zo’n onding. Maar een mountainbike brengt je wel op leuke plekken.

Stiltegebied

Samen fietsen

Maar gelukkig kan ik ook dingen. Zoals het opwarmen van kant-en-klaar maaltijden in foliepak, de outdoormarkt in de gaten houden voor fijnste kampeerspulletjes en routes plannen. Op de heenweg hadden Dave en ik een prachtige route over grotendeels halfverharde paden gefietst. Eerst kwamen we een hele familie zwijnen tegen met drie zeugen en wel vijftien jongen. Ik heb alleen een wazige foto ervan, want natuurlijk te ver weg. Een smartphone telelens staat op de verlanglijst. Verderop staken achter elkaar in een mooi rijtje acht reeën voor ons het pad over. Nog weer later zagen we twee beren (nee, onze fantasie is niet op hol geslagen, mannelijke zwijnen heten zo). Er zat een heel lang recht pad door het bos in de route met leuke steile heuveltjes. We zagen verder heide, vennetjes en een meertje.

Wilde zwijnen

Er was ook een stukje waar de weg alleen nog op de kaart bestond

Het was weer een hartelijk weerzien, waarin we reiservaringen uitwisselden en de meest recente vernieuwingen op het gebied van onze kampeeruitrustingen en fietsen. Jos en Magda hadden een rits laten zetten in hun tent van MSR bij Lowlands. Daar hadden ze ook gele fietsponcho’s gekocht. Die kwamen dit weekend goed van pas. Ze zijn sneller aan te trekken dan een geheel regenpak met broek en lichter en luchtiger. Ons Zpack Triplex-tentje werd bewonderd, ik was zelf heel content met mijn nieuwste slaapmat. Jos tipte nog over een leuk boek van Bas van Oort over fietsen door de Verenigde Staten. Magda heeft nu ook een stuur van Jones, Jos had op zijn stuur beugels gezet voor een tijdrithouding. Jos kon de whisky drinken uit zijn fietsbel, een zogeheten BarBel. Een multifunctionele fietsbel dus. Enzovoort enzovoort enzovoort.

Tijdens de hagelbui

Het weer was wisselvallig, met af en toe een hagelbui maar ook geregeld zon. ’s Nachts zakte de temperatuur naar drie graden. Jos had al zijn kleding aangehouden. Ik had het alleen in het begin koud en kon zo moeilijk de slaap vatten. We hadden veel te lang buiten stilgezeten en de gevoelstemperatuur was ijzig, met wind uit noordelijke richting. Verder helpt het drinken van wijn en whisky ook niet echt.

Er trok een hagelbui over natuurkampeerterrein Drie toen wij aankwamen

Op het laatste moment had ik nog een tarp in mijn tas gestoken en dat was een goede beslissing. Konden we mooi droog blijven zitten aan de picknicktafel op het trekkersveld tijdens de kleine buitjes.

Ons kamp met tenten en fietsen

Toen ik zondagochtend mijn hoofd uit de tent stak, zag ik nog net de groep van vijf rugzaklopers vertrekken die naast ons stonden op het trekkersveld. We hadden er niets van gehoord dat ze hun tenten hadden afgebroken en ingepakt. Jos en Magda wilden ook graag de reeën en wilde zwijnen zien, daarom fietsten ze op de terugweg met ons mee. We kwamen nu mountainbikers onderweg tegen die waarschijnlijk het wild hebben afgeschrikt, we zagen alleen de zeugen en de jongen, niet meer reeën en beren.

Groepsfoto v.l.n.r. Jos, Belle, Magda, Dave

In Epe staat een leuk standbeeld uit 1987, getiteld De Fietsster, van Greet Grottendieck. Deze bronzen fietsster was in 2010 plotseling vertrokken, met slechts achterlating van een schoen. Een jaar later keerde een replica van het beeld terug. Een echte vakantiefietsster, hoe toepasselijk.

Standbeeld De Fietsster in Epe

Meer foto’s op Polarsteps.