Na de prijsuitrijking om half vijf op zondagmiddag van het WK HPV liep het kampeerterrein op Betteshanger Park al snel leeg: tenten werden ingepakt, campers reden van het terrein af en we bleven met een klein groepje over. Mark, George, Peter, Eva & Allert pakten de volgende ochtend de boot en we namen afscheid. Na vier dagen in gezelschap waren we weer met zijn tweeën en lonkte deel twee van het Engelse avontuur: een rondje fietsen in Engeland.

Route

Van tevoren hadden we niet al te positieve ervaringen gehoord en gelezen over fietsen in Groot-Brittannië. In Schotland hoorden we de negatieve opvattingen van buschauffeurs over fietsers en zagen we hoe fietsers zich om lantaarnpalen moesten wurmen op een smal fietspad annex trottoir. Daarom hadden we voor onszelf een rondje uitgezet met een laag ambitieniveau:

• 25 kilometer naar Betteshanger Park via National Cycle Network (NCN) route 1,
• 40 kilometer naar Canterbury, ook via route 1,
• 30 kilometer naar Folkestone grotendeels via route 17 en
• 20 kilometer naar Dover langs de kust via route 2.

Eerst maar eens voorzichtig proeven aan dat fietsen in Engeland en zelf beoordelen hoe het gaat. Vanwege de aangekondigde hekjes lieten we onze trikes thuis en pakten we onze mountainbikes mee met plusbanden: de rode en groene Sonder Frontier Rigid Rumpus 650+.

Hekjes
Ik (Belle) ben de navigator van het team en had de routes uitgezet langs het zogeheten National Cycle Network (NCN) van Sustrans. Samen met Mark en George (in een driewielige velomobiel) reden we eerst route 1 langs de kust van Dover naar Betteshanger Park bij Deal. Al gauw moest George afhaken en ging Mark met hem verder via de 80-kilometer autoweg terwijl wij de rest van het pad gingen volgen: bijna 797 meter grotendeels een single track schelpenpaadje waarin we 51 meter moesten klimmen. Op het kleine stuk tot ons rendez-vous punt kwamen we drie hekjes tegen waarbij je de fiets erin moet rijden, een hek achter je moet omklappen en dan er achteruit weer uitsteken. Dat gaat niet met een trike of velomobiel. Die hekjes zijn gemaakt om motoren tegen te houden.

Verder zat er een helling in het traject die we zelfs niet konden nemen met onze mountainbikes, zittend op de punt van ons zadel met ons zwaartepunt helemaal op het stuur, zoals we geleerd hadden tijdens een mountainbike clinic. Wat we daar geleerd hebben is ons nog vele malen van pas gekomen tijdens het fietsen over de NCN-routes. Vanaf het rendez-vous punt volgden we de route samen verder over de autoweg. Op een gegeven moment zag ik een bijzonder kiezelstrand en riep ik ‘biobreak!’. Terwijl we daar pauzeerden kwamen we in gesprek met een Duitser die de broer bleek te zijn van de organisator van de Spezi.

Andere hekjes die we op onze route tegenkwamen zagen er uit als een metalen poort in de vorm van een fles: breed van onderen, smal van boven. De eerste keer dacht ik nog wel dat ik daar doorheen kon fietsen maar het Jones-stuur dat op mijn mountainbike zit bleek te breed. Mark zat achter me en schrok zich rot toen mijn stuur aan beide kanten de poort ramde, maar ik bleef gelukkig overeind. Het onkruid langs het pad hangt vaak over het wegdek.

Prachtig landschap
De meeste tijd volgen de routes van het National Cycle Network stille landweggetjes door prachtig heuvelachtig landschap. Af en toe waren de weggetjes twee wielsporen met in het midden grint en onkruid. Veel hoge hagen waar je ook niet op een bukfiets overheen kijkt. Hagen langs de weg (van het National ‘Cycle’ Network!) worden gesnoeid voor de auto’s, niet voor de hoofden van fietsers. De takken zwiepten ons in het gezicht waardoor we niet goed links konden houden. Wat dat betreft kan je hier beter fietsen met een ligger. De routes zijn vaak eenbaans maar wel tweerichtingsverkeer, ook voor auto’s. Af en toe is er een inham om te kunnen passeren.

Verkeer

Van Camping des Dunes naar de veerboot in Dunkerque is het maar 12 kilometer dus we kunnen nu zeggen dat we in Frankrijk hebben gefietst. Dave heeft deze afstand twee keer gefietst en ik één keer, daarover later meer. Voor een groot deel was dat over autowegen waar 80 gereden mag worden. De automobilisten haalden hier netjes met ruime afstand in en daar was ook de ruimte voor. Maar als je weer voor het eerst op een autoweg fietst, voelt dat niet echt veilig. We zijn het niet gewend in Nederland. Van fietsers binnen de ligfietsvereniging hebben we gehoord dat Fransen goed rekening houden met fietsers. In Noord-Duitsland is dat ook zo.

Rakelings snijden
Maar dan de Engelse automobilist. De eerste drie keer denk je nog dat het een incident is maar al gauw werd duidelijk dat we iedere dag diverse keren werden gesneden door automobilisten. Waar een Nederlandse automobilist even achter een fietser zou blijven hangen omdat er bijvoorbeeld een tegenligger of vluchtheuvel aankomt, racet de Engelse nog even langs je heen om vervolgens snel al snijdend voor je te duiken. Rakelings schoten zo meerdere keren auto’s en busjes langs mijn stuur, soms met maar 10 centimeter ertussen. Levensgevaarlijk, want je fietst ook nog eens op een weg met flinke gaten in het wegdek. Heel normaal kennelijk, zie de links naar nieuwsartikelen met video’s in de tekst. Ik was blij met mijn setje Lezyne KTV Drive Y11-ledlampjes, die je overdag op een knipperstand kunt zetten voor betere zichtbaarheid op de weg. Maar tegen een asociale houding ten opzichte van fietsers helpt niets.

In Deal spraken we met een man die een mountainbike met elektrische ondersteuning had gekocht om te werken aan zijn overgewicht. “We hate cyclists in this country” vertelde hij ons uit zichzelf, nadat we hadden verteld dat we uit Nederland kwamen en hier waren voor het WK HPV. Een super aardige en behulpzame man. We waren op zoek naar methylated spirits (denatured alcohol), oftewel spiritus voor in onze Trangia-brander. Dit is in Engeland alleen te krijgen in zaken waar ook verf wordt verkocht. Zelfs bij buitensportzaak Cotsworld in Canterbury verkochten ze het niet, terwijl ze wel Trangia-branders in het assortiment hadden. Erger nog: de verkoper probeerde me brandgel en wasbenzine te verkopen voor in deze brander… levensgevaarlijk! Heel erg in de piepzak zaten we overigens niet want we gebruiken de Trangia-brander in combinatie met een Vango Woodstove, dus we hadden altijd nog op hout kunnen koken als we in de problemen waren gekomen.

Links fietsen
Links rijden ging eigenlijk prima. Fietsen gaat niet zo snel als autorijden. Dave had het links autorijden jaren geleden tijdens een duikvakantie op Malta maar aan mij overgelaten, die was helemaal ontregeld geraakt na een blik in de achteruitkijkspiegel. De eerste keer een rotonde op rijden met de klok mee is ook bijzonder. En aan welke kant moet ik  inhalen? Maar in feite is het heel makkelijk: alles is andersom behalve dat rechts nog steeds voorrang heeft. En dat is veel praktischer dan bij ons, eigenlijk zou bij ons links voorrang moeten hebben, het verkeer van de kant die verder van je afzit. Heel soms vergaten we het links fietsen even, bijvoorbeeld nadat we even gepauzeerd hadden of bezig geweest waren met het terugleggen van een afgelopen ketting (Dave, drie keer).

Canterbury

Na het WK ging ons eerste ritje naar Canterbury. Eerst terug naar Deal om daar weer de route langs de kust verder op te pakken. Deal heeft prachtige historische smalle kromme straatjes, pastelkleurige huizen en een pier. Na Deal boog de route al snel weg van de zee af en liep ze door hoog gras, over grotendeels autoluwe eenbaans landweggetjes met tweerichtingsverkeer. Zo lang er auto’s mogen rijden is de route volledig geasfalteerd, hoewel het soms een patchwork deken lijkt van stukjes asfalt. Een bordje langs de weg waarschuwde ons voor levensgevaarlijke langsvliegende golfballen. Huizen met veel schoorstenen en antennes op daken. Veel Britser kon het niet worden. Met een lage ligger zoals onze trikes hadden we op dit stuk niet veel gezien behalve het hoge gras. De weg glooide nauwelijks waarneembaar en er zaten geen steile klims in, zoals in Dover naar het kasteel. Opvallend genoeg zagen we nergens bordjes met hellingspercentages, jammer. Ik denk dat sommige hellingen honderd procent waren. Onderweg kwamen we door het pittoreske plaatsje Sandwich. Hier maakte de route een onnodige slinger, maar dat vonden we niet erg, zo konden we het goed bekijken.

Camping & Caravanning Club
We kampeerden bij de Canterbury Camping & Caravanning Club (CCC). Bij het boeken had ik het nogal prijzig gevonden. Maar wat bleek: met de ANWB Camping Key Card golden ledenprijzen voor ons en automatisch werd er een auto bij gerekend. Dit kan je niet anders boeken via de site. Bij de receptie kregen we ruim 13,50 pond per nacht terug en zo bleken de tarieven een stuk normaler. (Omrekentarief: £ 1 = € 1,13). Als je geen auto bij je hebt, ben je voor de CCC een backpacker. Het geld kregen we teruggestort. Douches zijn bij de prijs inbegrepen, de camping is mooi aangelegd en er waren wasmachines en een campingwinkeltje. We kregen van de receptionist een toeristische kaart van Canterbury en het advies om te gaan wandelen omdat de klim vanuit Canterbury terug zeer steil was. Om de weg aan ons uit te leggen, vroeg ze hoe we op de CCC waren aangereden. “Via de National Cycle Network route 1!” maar dat zei haar dus helemaal niets, nooit van gehoord… Nadeel van de locatie van de camping was dat we langs een drukke weg door een armoedige buurt moesten lopen en dat we niet via de beste kant van Canterbury de stad in kwamen. Was dit nou Canterbury?

Canterbury leek hier wel op Rotterdam. Niet de hoogbouw maar wel de leeftijd van de gebouwen. Ook Canterbury is gedurende de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd geraakt. Maar gelukkig was er verderop in het stadje nog wel genoeg mooie historische gebouwen te bewonderen. We bezochten de tentoonstelling The Canterbury Tales in een oude kerk. Dit was het leukste wat we hier gedaan hebben. Deze verhalen door Geoffrey Chaucer waren de eerste verhalen die in het Engels zijn opgeschreven en daarom wordt de schrijver beschouwd als de grondlegger van de Britse literatuur. De verhalen worden in een raamvertelling verteld door pelgrims om de tijd te doden tijdens hun pelgrimstocht van Londen naar de kathedraal van Canterbury. Dit was een soort armeluis-pelgrimage, vanwege de beperkte afstand, die om verschillende redenen werd ondernomen: bijvoorbeeld om genezing te zoeken van een kwaal, om religieuze redenen maar ook om er even tussenuit te zijn. In de tentoonstelling wordt met animatie, geuren en geluiden vijf van de verhalen uitgebeeld door een gids en deels door audio. Echt heel leuk gedaan en de moeite waard. Daarna wilden we onze eigen pelgrimage wel voltooien maar we zagen dat de kathedraal in de steigers stond en deels was afgesloten en toen vonden we opeens 12,50 pond entree per persoon een hoop geld. Er staat een mooi standbeeld van Chaucer in de binnenstad.

Vrijmetselarijmuseum
We brachten een bliksembezoek aan het Vrijmetselarijmuseum maar dat ging opeens om 15.39 uur sluiten (rare tijd) en wij werden in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk gemaakt dat we moesten ophoepelen. Het museum beloofde een aantal vooroordelen over de vrijmetselarij weg te nemen maar in plaats daarvan kregen we er een paar bij. Nooit geweten dat het een groep is die in een hogere macht geloofd. Ik denk dat de gids (tevens lid) zijn mond voorbij praatte toen hij aangaf dat hij aan ons kon zien dat we geen leden waren. Dat ging met een minachtend lachje gepaard. Een jongen kwam langs en informeerde over toetreden. Toen hij weg was begreep Dave uit het gesprek tussen de gidsen dat hij geen schijn van kans maakte: hij droeg een T-shirt, waar zat hij aan te denken?! Verder blijken ze volgens eigen zeggen achter de National Lottery te zitten en bulken ze dus van het geld. We vonden ze alleen maar enger toen we weggingen. Je kan op hun site virtueel rondlopen door de tentoonstelling.

Wat hier heerlijk was om te doen was de wandeling langs de rivier. Hier stroomt prachtig helder water en ik zag snoeken en baarzen. Je kan eventueel met een soort gondelbootjes een tocht maken over deze rivier. Tijdens deze wandeling kwamen we in een park de Zwitserse WK HPV-deelnemer Andi Gerber en zijn vrouw en dochter tegen op hun tweewieler open liggers van carbon, waar we lang mee hebben staan praten.

Horeca
We moesten ‘natuurlijk’ zuinig zijn op onze spiritus en aten heerlijk bij de pub The Foundry. Verder is er in Canterbury een theecafé Alice and the Hatter waar je je als Alice in Wonderland waant en in het steampunk aangeklede Creams Café kun je desserts eten. Na ons dagje Canterbury deden we op de terugweg boodschappen bij supermarkt Waitrose en liepen we de twee kilometer terug naar de camping.

Folkestone

De fietsroute naar Folkestone ging heel wat meer op en neer. Veel flink klimmen en dalen en we waren superblij met onze nieuwe fietsen. De Sram NX1-aandrijving is niet het allerbeste van het beste: de vrijloop is vrij luid en schakelen gaat met een ‘kloink’ maar we konden tegen de steilste hellingen gewoon opfietsen en ik miste niet mijn voorderailleur. Met 11 tandwielen in de cassette heb je eigenlijk altijd wel een versnelling met precies de juiste cadans en hoef je niet te zoeken in combinatie met een ander voorblad. Dat maakt het leven een stuk simpeler. Dave’s derailleur moet nog wel wat bijgesteld worden want zijn ketting vloog er drie keer af bij het schakelen naar de lichtste versnelling. Toen we een keer een afslag hadden gemist en we terug moesten fietsen was er een enorme steile afdaling. We waren verbaasd over onszelf: “hier hebben we net tegenop gefietst!!!” Onderweg dronken we thee met melk in een stil dorpje (Elham).

Peter C. te A. was al eens bij de CCC in Folkestone geweest en had verteld over het uitzicht. Na een paar uur te hebben gefietst door het platteland met heel soms een klein dorpje, waar we dan thee met melk dronken, wegen door bos of omheind door hoge hagen, kwamen we de bocht om en daar lag opeens de zee! We keken uit op een enorm groen dal en een grote afdaling.

De camping ligt 2,5 kilometer buiten Folkestone aan zee. In slaap vallen in je tentje met dit mooie zonnige weer terwijl er een briesje vanuit zee doorheen waait en je het ruisen van de golven hoort, wat een mooie plek is dit. Op de camping is geen wifi of mobiel internetontvangst. Wat we alleen jammer vonden voor het kunnen checken van het weerbericht.

De kust wordt hier beschermd door beton, dat in de jaren ’50 van de vorige eeuw is gestort om de kalkstenen witte kliffen te beschermen. Er verdwenen zulke grote stukken in de zee dat het treinverkeer er langdurig door werd ontwricht. Hier kan je kilometers wandelen in een gebied dat The Warren heet. Je kan de kliffen dan heel mooi zien. Er zijn verder drie stompe Martellotorens, gebouwd om uit te kijken naar een inval door Napoleon. Dit was het mooiste wat we gedaan hebben in Folkestone.

Armoede
We zijn ook even in het stadje Folkestone geweest. In Folkestone is een zandstrand en een haven die drooggevalt bij eb. Er zijn enkele mooie oude straatjes met leuke cafeetjes maar we waanden ons op een gegeven moment in de jaren ’80 in het Wallengebied van Amsterdam: heroïnejunks op straat! Wat een armoede. Zelfs de supermarkt Sainsbury zag er aftands uit. Alleen het gebied rond de haven is okee.

 

We verbaasden ons weer over de stijl van de meeste mensen op straat. Zijn in Nederland de meeste mensen middle class, hier lijkt wel het merendeel tokkie. Misschien is het wel een cultureel verschil want ook de vrouwelijke graduates in Canterbury zagen er vaak sletterig uit met smakeloos veel make-up en geblondeerd haar met zo’n toefje erboven op. Alsof Vicky Pollard uit de tv-serie Little Britain hun stijlicoon is. Alleen is het tegenwoordig mode om wenkbrauwen van 1,5 centimeter dikte op je gezicht te tekenen.

Ik kan de camping van Folkestone iedereen aanraden om de kliffen te bekijken en te wandelen in de Warren. Helaas was er ’s nachts bij ons op de camping een incident. Wildkampeerders op het strand hadden geprobeerd in te breken in de campingwinkel en hadden het washok gevandaliseerd. We hadden er niets van gemerkt maar toen we ’s nachts er een keer uit moesten voor het toilet zagen we vage types rondhangen bij de telefooncel op het terrein waarvan ik al vermoedde dat het junks waren (jaren gewoond in het Wallengebied). ’s Ochtends werd mijn vermoeden bevestigd: er was een spuit gevonden in de telefooncel op het terrein. Deze problemen zijn in Amsterdam al decennia verleden tijd sinds er methadon en medische heroïne wordt verstrekt en de N.V. Zeedijk de omgeving succesvol opknapte. Hier in het graafschap Kent kampt men met ruim honderd drugsdoden per jaar. Toch maar even de fietsen goed vastgezet, al lag de camping afgelegen van het stadje.

Dover

Na Folkestone fietsten we naar Dover. De eerste dag in Engeland met wat regen! Nog steeds was het echter warm. Dit stuk was ook weer af en toe flink klimmen, vooral het stuk Folkestone uit was lang en steil. Vervolgens een schitterende route op de top van de witte kliffen langs de zee. Heerlijk fietsen met de mountainbikes, je hebt het fietspad hier bijna voor jezelf. Het onderhoud aan de ‘fiets’route in de gedeeltes waar geen auto’s kunnen rijden door hekjes was beneden alle peil. Van het asfalt was nog zo’n veertig procent over, de rest was overgegaan in grof puin. Planten groeiden over en door het wegdek. Een fiets met terreinbanden is hier echt een uitkomst. Wat een armoede. Maar dan hadden we Dover nog niet goed bekeken op de heenweg. Het kon nog erger.

In Dover hadden we een pension geboekt zodat we de volgende ochtend geen stress hadden van op tijd komen voor de boot. Zo hoefden we niet de tent af te breken en spullen in te pakken. En hadden we gewoon kunnen genieten van de fietsroute naar Dover zonder ons zorgen te hoeven maken over hoe lang het zou duren om de afstand te fietsen over heuvelachtig terrein en het oponthoud door hekjes.

’s Avonds gingen we even een wandeling door Dover maken om te gaan eten en rond te kijken. Het binnenstadje van Dover is heel erg klein. Mark en George hebben het op de heenweg al in zijn geheel gezien toen we een full English breakfast aten als lunch bij een zaak met de naam Brunch. Hier in deze stad is de armoede echt heel erg. In een pand zonder ramen en ongepleisterde wanden, wat in Nederland waarschijnlijk onbewoonbaar zou worden verklaard, zat tot mijn verbazing een groentenwinkel. Overal zagen we zwervers in portieken, bedelaars met versleten kleding en heroïnejunks, met hun typische gedrag zoals graven in plantenbakken op zoek naar verstopte waren.

Tripadvisor had een goede tip voor een restaurant, The Eight Bells. Het eten stond in no time op tafel, was zeer smakelijk en met een dessert en een pint erbij waren we samen 25 pond kwijt. Tijdens onze wandeling terug naar het guesthouse langs een drukke straat, waar huizen staan die eigenlijk prachtig zijn maar in staat van slecht onderhoud, viel ons de armoede weer op. Van sommige huizen waren de ruiten stuk terwijl ze gewoon bewoond waren. Schokkend. We regelden dat onze fietsen in de garage konden staan en sliepen slecht: laawaaiige zeemeeuwen, te warm en een te klein bed, een twijfelaartje dat niet lang genoeg was voor Dave.

Pech
De volgende dag haalden de fietsen uit de garage en reden de vijf kilometer naar de veerboot. Op het uitgestrekte haventerrein volgden we weer de rode lijn voor fietsers. Ik zette mijn fiets neer bij het kantoortje om onze tickets op te halen. Als ik weer buiten kom, staat mijn achterband volledig plat. Geen enkel probleem denken we: de boot is nog niet weg en we hebben alles bij ons: pomp, plakspullen, bandenlichters, een reserve binnenband. Maar we krijgen de achterband niet van de velg, met geen mogelijkheid, ook niet met zijn tweeën. Achterwiel er maar weer in en ons opstellen in de rij. We gaan wel naar een fietsenwinkel in Dunkerque besluiten we en ik probeer er een te vinden via onze navigatieapp Pocket Earth om te kijken hoe ver dat lopen is.

Terwijl we in de rij staan voor de boot krijgen we van diverse andere wachtenden van alles aangeboden: pompen, bandenlichters. Maar dat hebben we zelf bij ons. Het gat is groot en blaast door de buitenband. Zes Britse mannen op road bikes gaan een ritje maken in Frankrijk maar niemand weet hoe je een buitenband van een tubeless ready velg krijgt. Ik speur in de rij naar een auto met mountainbikes erop maar die is er niet. We prijzen ons gelukkig met de plek waar het gebeurd is: zouden we een lekke band hebben gekregen ergens op die afgelegen fietsroutes, was dit een serieus probleem geweest. Je rekent er niet op dat je zo iets simpels als een lekke band repareren niet voor elkaar kunt krijgen.

Aan de overkant, als we weer een internetverbinding hebben, blijkt dat de fietsenwinkels waarschijnlijk bromfietswinkels zijn en ze zijn ook erg ver lopen zijn: zeventien kilometer. Tijd voor plan B: we zoeken een plek op waar Dave kan stoppen met de auto en ik kan wachten in wat schaduw. Dan fietst hij naar de auto om vervolgens mij op te halen. Via de app ‘Zoek mijn vrienden’ volg ik zijn 12 kilometer lange tocht. Zou de auto er nog staan? Ja, er komt weer beweging in mijn kant op. Ondertussen vermaak ik me met WhatsApp om de overige Engelandgangers op de hoogte te stellen van mijn pech. Achter de bosjes wissel ik mijn nu nutteloos geworden fietsbroek met zeem voor een luchtiger broek. Voor ik het weet is Dave terug, laden we de fietsen in en rijden we weer naar huis. Ons gelukkig prijzend dat we in een welvarend land wonen waar drugsproblematiek beter wordt gemanaged dan in Kent, Engeland.

Ten slotte
Nu lijkt het misschien alsof we het allemaal vreselijk vonden, de armoede, de slechte staat van de wegen, het roekeloze gedrag van de Engelse automobilist, maar dan heb je het mis. Het landschap en de dorpjes zijn van een adembenemende schoonheid en we hebben genoten van het fietsen, Engels ontbijt en thee met melk. Het is erg prettig dat je de taal spreekt. Ondertussen hadden we negen van de tien dagen mooi zonnig en droog weer. We waren alleen heel erg verbaasd over het hoge aantal zwervers en junks in de kleine stadjes en de armoedige staat van onderhoud. Opeens begrijpen we waarom er mensen zijn die geloven dat Brexit de oplossing is. Verwacht ook geen bordjes als ‘fietsers welkom’ of een fietsenrek bij horeca langs de NCN-routes. Maar als je Britten op straat bijvoorbeeld om de weg naar een hardware store vraagt, ontmoet je de meest aardige mensen. Ze begrijpen alleen niet hoe het is om een fietser te zijn. Maar het smaakt naar meer en we gaan zeker nog een keer terug… maar wel weer met een mountainbike met plusbanden.

En die achterband? Lang leve internet, er is een video over mijn band én velg en hoe je de fietsband eraf kunt krijgen:

Voor praktische informatie over reizen in dit land en een tip voor een recept, zie de pagina Groot-Brittannië. Ook de site Fietsen in Engeland heeft veel interessante informatie die onze ervaring met fietsen in Engeland onderschrijft. Enkele quotes:

Engeland heeft in vergelijking met Nederland nauwelijks fietspaden en op de meeste (vaak zeer smalle) hoofdwegen worden fietsers letterlijk van de sokken gereden.”

Als je in Engeland wilt gaan fietsen moet je goed begrijpen dat Engeland een fietsontwikkelingsland is.”

In Nederland wordt 25-30% van alle verplaatsingen per fiets gemaakt, in Engeland 2%.”

De National Cycle Network-routes zijn bewegwijzerde, verkeersluwe of verkeersvrije lange-afstands-fietsroutes en vormen een goede basis voor elke langere fietstocht in Engeland. Er zijn echter tekortkomingen aan deze routes. Simpelweg er op vertrouwen dat het wel goed komt (zoals in Nederland) kan je gewoonweg niet. Soms zijn de op de website van Sustrans vermelde routes louter ‘aspiraties’.”