In haar boek Weg Van De Wereld verhaalt Marica van der Meer over haar fietsreis naar Australië. Ze fietst de hele afstand van Workum naar Adelaide, behalve als ze over water moet, want over water kan je niet fietsen.

Als ze niet kan fietsen, dan neemt ze het liefst een boot. Ze baalt ervan dat er geen veerboten meer naar Australië varen, dit stuk moet ze vliegen. Op delen van haar reis wordt ze vergezeld door vrienden. Die vliegen naar haar toe, fietsen een paar weken met haar mee en fietsen dan weer naar een luchthaven om terug te reizen. Zij zorgen ook voor de aanvoer van reserveonderdelen.

Cover boek Weg Van De Wereld

Gastvrij
De reis gaat eerst door Duitsland en Oostenrijk waar ze prettig langs de Donau fietst. Via een klein stukje Slowakije bereikt ze Istanboel via Hongarije, Servië, Bulgarije en Griekenland. Om de zoveel hoofdstukken staat er een kaartje in het boek om haar route te laten zien, die verder onder andere door Iran, de ‘Stan’-landen en China gaat. Interessant zijn de beschrijvingen van de landen, de mensen en omgangsnormen. Zo lijkt wel iedereen in Iran met haar Engels te willen oefenen, wordt ze overal uitgenodigd en hoeft ze eigenlijk nooit eten te kopen. Dat terwijl het ramadan is. Het leven gaat achter gordijntjes gewoon door en iedereen zit op Facebook, ook al is dat geblokkeerd door de overheid. Hoe gastvrij de Iraniërs ook zijn, ze is heel blij als ze de grens met Turkmenistan is gepasseerd en ze de hoofddoek weer kan afdoen.

Verschillende culturen
Het kost drie maanden om China te doorkruisen. In deze periode fietst ze vier maanden solo. Haar observaties van de verschillende culturen maken het boek zeer de moeite waard om te lezen. In het noorden van Laos noteert ze:

De meeste mensen wonen in hutjes van gevlochten bamboematten met een rieten dak. Sommige huizen zijn van hout en een enkel van steen. De mensen bouwen hun huizen zelf met materialen die ze uit de natuur halen. Ze hoeven zich niet diep in de schulden te steken voor een hypotheek, ze zijn in ieder geval geen slaaf van de bank.”

Wie denkt dat het een en al vrijheid is om 28.365 kilometer te fietsen in 15 maanden komt bedrogen uit. Het verkrijgen of moeten verlengen van een visum geeft iedere keer weer stress. Met een visum is het soms een race tegen de klok om op tijd de volgende grens te bereiken. Ze moet omfietsen via Laos omdat de grens tussen China en Myanmar alleen open is voor Chinezen. Verder is er gedoe met bijvoorbeeld hotels waar je niet mag verblijven als buitenlander, de zoektochten naar een geschikte wildkampeerplek. Wegen die op de kaart staan maar in het echt niet bestaan en vise versa. In Myanmar zijn er gedeelten van het land waar ze niet mag komen en wordt  ze geschaduwd door de politie.

Vluchtstrook noch fietspad
Het wegdek is vaak slecht, er is vaak geen vluchtstrook aanwezig voor de fiets, laat staan een fietspad. Dat kan ook niet anders dan een keer goed fout gaan. Ook in het ‘westerse’ Australië zien de bewoners haar liever gaan dan komen met de fiets. Volgens sommigen daar heeft ze er niets op de weg te zoeken met een vervoermiddel waarvoor geen wegenbelasting wordt betaald. Na zo’n lange tijd in Azië lijkt ze zich ook niet meer zo op haar gemak te voelen tussen Australiërs. Ze beschrijft uitgestorven straten in steden omdat iedereen in een auto zit.

Achterflap van Weg Van De Wereld

Soms wat oppervlakkig
Het boek verhaalt met name over landen, culturen, eten, wegen, visa-gedoe. Maar minder over haar contact met vrienden die meefietsen of andere reizigers. Het blijft dan bij een wat feitelijke mededeling dat iemand ergens wordt opgehaald en tijdens het verdere verhaal vraag je je soms af of die persoon nog meefietst. Meer dan een voornaam en een land van herkomst kom je van iemand niet te weten. Hoe is het om met de verschillende mensen op te trekken, waarin verschillen ze met elkaar, wat trekt haar aan in die persoon, waar praten ze over: het zijn vragen die niet worden beantwoord en dat geeft soms een wat oppervlakkig gevoel. Alsof ze heeft afgesproken de privacy van haar vrienden te beschermen. Als dat zo is, zou ik het als ik haar was benoemen. Nu moet je het als lezer doen met uitspraken als: als fietsers elkaar tegenkomen kunnen ze de hele avond over fietsen praten. Daar blijft het dan bij. Ik zou willen dat de schrijfster eens een of twee anekdotes uit de verhalen die ze hoort ophaalt. Dan gaat het ook meer leven voor iemand die niet zo’n reis heeft gemaakt.

Leesplezier
Desondanks verveelt het boek geen moment en heb ik het gevoel meegefietst te hebben. Dat merkte ik bijvoorbeeld toen ik later een blogpost van Frank van Rijn las, die in een gebied onderweg is waar Marica ook doorheen gekomen is. Dat je dan denkt: “dat is daar inderdaad zo, met die nieuwe brug waar je twee keer tien kilometer voor moet omfietsen en waar je niet met de fiets overheen mag.” Al met al gaf het boek mij 28 duizend kilometer leesplezier.

Boekfragment en kleurenkatern

Naast diverse kaartjes bevat het boek vele zwart-witfoto’s en er is een katern met kleurenfoto’s. Achterin het boek staat een dagtabel met de afgelegde afstanden van dag tot dag.

Titel: Weg Van De Wereld
Schrijver: Marica van der Meer
Uitgeverij: Elmar
Eerste uitgave: 2015
ISBN13: 978 90 389 2518 9 (paperback, 352 bladzijden)
ISBN13: 978 90 389 2601 8 (e-boek, ePub met watermerk)