De Nieuwe Fiets is een reisverhaal dat sterk begint. Jaren geleden heeft de schrijver Dirk Jan Roeleven gefietst met zijn fietsvrienden in Italië toen het riempje van zijn toeclip het begaf, wat lastig is in bergachtig gebied. Via een local kwam hij in de achteraf gelegen werkplaats van een voormalige wielerprof die zelf fietsen bouwt en die gaf hem twee riempjes cadeau. Hij was onder de indruk van het wielerwalhalla dat hij betrad en belooft de man dan dat als hij een nieuwe fiets koopt, deze hier zal kopen en ermee naar huis zal fietsen.

Zo gezegd zo gedaan, veertien jaar later is het zover en hij bestelt een nieuwe fiets bij Cucchietti en gaat hij deze solo van Dronero in Italië naar huis in Amsterdam fietsen. Dat is een afstand van slechts 1247 kilometer maar hij heeft al van tevoren zich voorgenomen niet door Zwitserland te fietsen door de trein te nemen van Martigni naar Basel. Hij vindt dat dit kan, want dat doen ze ook in de Tour de France, dan noemen ze het een ‘verplaatsing’. Gedurende de hele reis blijkt dat hij niet zo’n purist is als het gaat om fietsreizen. Het wordt nergens genoemd of er een tijdsdruk is voor zijn reis maar het valt op: als het regent dan stapt hij op de trein of bij iemand in de auto om zich die dag te laten ‘verplaatsen’. En het regent veel en vaak, soms ook met hagel. Hij neemt de trein ook verder dan gepland, naar Straatsburg in plaats van Basel, omdat hij op de verkeerde trein zou zijn gestapt.

Cover boek

Alpen
Hij heeft zijn reis gepland in mei en komt er pas in Italië achter dat hij niet over de passen van de Alpen kan omdat die gesloten zijn vanwege de sneeuw die er nog ligt. De schrijver lijkt iemand die vooral droomt van grote daden maar dan door zijn gebrekkige kennis die nodig is voor buitensport ze niet kan uitvoeren. Zo heeft hij geen regenkleding bij zich maar wel een dik papieren boek waar hij volgens mij nooit in leest maar geen afstand van kan nemen. Wat hij meeneemt in zijn rugzakje, daarvan heb je van tevoren al door: te veel onzinnige zaken maar gelukkig laat hij op een gegeven moment een deel van die onnodige ballast achter. Hij slaapt in hotels onderweg. Nadat hij heeft moeten liften om via een tunnel door de Alpen te komen prijst hij zichzelf gelukkig met het feit dat de Vogezen er nog zijn om zich te kunnen bewijzen als held. Maar ook daar komt het nauwelijks van fietsen door regen. Hij accepteert een lift per auto van een wielrenner die hem verkleumd op de fiets ziet zitten. Onderweg was er natuurlijk nergens een winkel te vinden die regenkleding verkoopt en een vuilnisbak voor dat dikke boek. Hij vraagt zich af of hij nu een ‘loser’ is in de hoop dat iedereen roept “nee hoor!”. Maar alleen Amsterdamse binnenstadbewoners die de Prinsengracht al te ver vinden om te fietsen zullen dat roepen. Een uitspraak als de volgende is dan ook een beetje lachwekkend (helemaal omdat mijn volgende boek van een vrouw is die ruim 28.000 kilometer fietst naar Australië):

Essentiële tocht dit. Aanrader voor iedereen die zich naar het graf spoedt in een wereld vol stress en so-called succes.”

Maar uiteindelijk bij de allerlaatste “serieuze klim” bij Cauberg (134 meter) ziet hij het zelf ook wel in, als op twee derde “de pijp leeg is”, zoals dat in wielerkringen heet.

Ik ben niet de renner die ik hoopte te zijn. Schaam me voor mijn Italiaanse fiets die een betere slotklim verdient.”

De schrijver is tevens trots op zijn liefde voor en kennis van popmuziek maar ook die is nogal oppervlakkig. Alleen bekende artiesten die in hitlijsten hebben gestaan, zoals Iggy Pop en Herman Brood, passeren de revu in de vorm van flarden songteksten. Wat dat betreft is Roeleven een typische journalist: die moet van veel dingen weinig weten. In het dagelijks leven werkt hij voor de publieke omroep.

Soloreizen
Het soloreizen valt hem niet mee, dat vond ik wel herkenbaar. Hij vult het gat van ervaringen kunnen delen met een reisgenoot met het maken van foto’s en het schrijven van een dagboek. Dit boek is ook geschreven in die vorm: een verslag van dag tot dag.

De nieuwe fiets op BikeMotion 2010. Foto: Silvan Vijver

De dood
Gedurende het verhaal worden verder wetenswaardigheden over de wielersport gedeeld, bijvoorbeeld als hij een stuk fietst door een gedeelte waar ook de Giro of de Tour de France eens is langsgekomen. Een ander veel terugkerend thema in het boek is de dood. Er worden herinneringen aangehaald aan zijn veel te vroeg gestorven vader Theo waar hij zielsveel van houdt en aan te jong gestorven vrienden/collega’s. Het verhaal over zijn vader geeft diepgang aan het boek.  De schrijver kan wellicht voor zijn gevoel anderen niet tekort doen maar het zou sterker zijn geweest als het bij de verhalen over zijn vader was gebleven. Op een gegeven moment lijkt het alsof elke dode erbij gesleept moet worden, zoals dat van (verre) vrienden en collega’s. Hoewel zijn vader is gestorven aan longkanker houdt het de schrijver niet tegen om gedurende zijn tocht een pakje sigaretten te kopen en te roken.

Verplaatsingen
Eenmaal in Nederland slaat hij de laatste twee fietsdagen ook maar over. Vanaf Sittard neemt hij de trein naar huis in Amsterdam om sneller weer bij zijn geliefde te zijn. Misschien wel de diepere reden voor alle ‘verplaatsingen’ maar dat blijkt niet uit het verhaal.

Titel: De Nieuwe Fiets
Schrijver: Dirk Jan Roeleven
Uitgeverij: Atlas-Contact
Taal: Nederlands
Eerste uitgave: mei 2009
ISBN13: 978 90 204 0816 4 (paperback, 221 bladzijden)
ISBN13: 978 90 204 9124 1 (e-boek, ePub met watermerk)
Website: De Nieuwe Fiets

Foto’s van de Cucchietti-fiets met toestemming van de auteur overgenomen van het blog Sportieve Fietser.