Route afgelegd tot Echternach, Luxenburg

Nadat Dave in Maastricht zijn cadeau’s had uitgepakt (één virtueel – slechts een foto van het in- en uitgepakte pakje, het andere meteen handig voor de vakantie: een Spurcycle fietsbel) begonnen we aan het tweede deel van onze rondreis. In Maastricht begonnen we met Benjaminse’s route naar Rome, dat we tot Echternach in Luxemburg volgen. 

Uitzicht over de Maas vanuit Stayokay Maastricht

Eerst fietsten we door het glooiende Limburgse land van Maastricht naar Aken. Pittige klimmetjes en daardoor veel schakelen, met zowel derailleur als de motor. Heuvel af in -2, zodat de fiets remt op de motor en de accu’s weer bijladen.

Aken
Aken is een grote stad en de route gaat er dwars doorheen. Gelukkig was het maandagochtend. Bij een muziekschool moesten we wat afstellen aan mijn voorderailleur want ik bleek niet naar het kleinste blad te kunnen schakelen. Dat was zo langzamerhand toch wel handig om te kunnen. Gelukkig konden we het euvel verhelpen.

Fietspaadje om van Limburg in Duitsland te komen

Dan opeens middenin Aken begint de Vennbahn, een vrijliggend fietspad dat een voormalig spoorwegtracé volgt. Omdat hier zware ijzerertstreinen reden, loopt het traject geleidelijk met 2 procent omhoog tot Troisvierges. Totale lengte: 125 kilometer. Een soort fietssnelweg, helemaal vrij van autoverkeer, midden door de bossen. Heerlijk rijden vonden we het. We zagen een eekhoorn en een marter en heel veel grote huisjesslakken. Af en toe staan er nog oude treinstellen, stationsgebouwen of seinposten langs het tracé. Erg leuk.

Vennbahn, ergens tussen Aken en Troisvierges

Helaas moet je op een gegeven moment de Vennbahn verlaten om naar een camping te fietsen. Die lag in een dal, en de wegen ernaartoe hadden 15 procent helling. Lekker remmend op de motor – en zo de accu weer wat bijladend – zoeften we over de weg naar beneden. Je moet er wel rekening mee houden dat de GoSwiss Drive-motor remt tot een maximum snelheid: als je harder gaat dan 50 kilometer per uur dan geeft stopt het remmen op de motor, waarschijnlijk om overbelasting te voorkomen.

In deze spoortunnel floept het licht aan als je er doorheen fietst

De volgende dag moesten we ook weer tegen die helling van 15 procent op. Nadat we bijna de twee kilometer lange klim met 15 procent erop hadden zitten, gaf de beveiliging op de motor aan dat deze te warm werd. We vonden het niet erg om even te pauzeren. Zelf waren we ook wat oververhit geraakt. Met een trike kan je tegen een helling op – in tegenstelling tot een tweewieler – makkelijk weer opstappen. Na de biobreak vervolgden we probleemloos onze weg.

De weg om weg te komen uit Hammer is steil

Op de derde dag verlieten we de Vennbahn met pijn in het hart, waardoor we de laatste 11 kilometer niet zagen. We reden hierna door een door god verlaten land en zagen ook geen andere fietsers meer. Slechts af en toe kwamen we een tractor tegen. Nergens een geldautomaat of bakker te bekennen. Alle winkels zijn verhuisd uit de dorpen naar plekken die makkelijk bereikbaar zijn met de auto.

We rijden voor de zoveelste keer Luxemburg binnen

Op een gegeven moment vonden we een Gaststätte, waarvan het wat onduidelijk was of die nu geopend was. Binnen een doodse boel. Na even wachten komt er een man van achter in de tachtig naar ons toe schuivelen, die ging zijn vrouw halen. Weer wachten. De menukaart op de deur bleek niet te kloppen. Er was geen kaart. Net toen we ons begonnen af te vragen af of we nog voor het donker werd een lunch zouden krijgen kwam de vrouw weer aangeschuiveld. We kregen ieder twee sneetjes brood, één met kaas en de andere met ham. En een kop koffie. De rekening: 21 euro! Of het voldoende was geweest vroeg ze nog. Nou nee!!!!

Camp-Hammer, we stonden hier aan een kabbelende beek

We reden het grootste deel van de tijd mee met de stroming van de rivier Our, die we steeds breder zagen worden. Deze rivier vormt de grens tussen Luxemburg en Duitsland. We reden dan weer op de ene oever, dan weer op de andere. Alleen in Duitsland werden we steeds welkom geheten met een bord. Maar soms was het ons volstrekt onduidelijk in welk land we reden.

Sommige paden zijn half verhard

In Vianden kregen we onweer met hoosbuien over ons heen. Toevallig was er net bij een rusthuis een grote luifel waar we onder konden schuilen. Elke dag worden we getracteerd op zowel zon als regen, het is wisselvallig weer maar gelukkig niet koud.

Donderwolk boven Echternachbrück

Op de rustdag in Echternach maakten we een prachtige wandeling langs de rotsformaties in Naturwanderpark DeLux.

Naturwanderpark DeLux

Helaas is mobiel dataverkeer in Duitsland en Luxemburg nog van het niveau E(dge), twee standaarden ouder dan 4G. Bloggen wordt daardoor bemoeilijkt. Dagelijkse updates geschieden daarom via Instagram, zie de foto in het rechtermenu (tevens een link) of vorige blogpost.

Ze hebben hier nog telefooncellen! Zowel in linker- als rechterhand T-mobile