De eerste drie etappes van onze vakantie zitten erop. We zitten in Maastricht, na drie relaxte etappes van tussen de 70 en 80 kilometer per dag. In 2008 hadden we er nog een week voor nodig om hier te komen met onze trekkingfietsen.

Donderdag gaf ik nog een SharePoint-cursus voor een klas met volwassenen, Dave had een bedrijfsfeest ’s avonds waarbij onder andere zijn afdeling in de speech door de directeur in het zonnetje gezet zou worden. Dus hij pakte woensdagavond alvast in en ik de avond erna. Vrijdagochtend vertrokken we voor de eerste etappe naar Boven-Leeuwen, om meteen op een heel erg leuke camping Den Hoogen Berg terecht te komen, echt een aanrader. Er staat een koelkastje met koude biertjes voor 1,50 en je kan koffie krijgen voor 1 euro. Je kan verse broodjes bestellen voor het ontbijt en er is een overdekt terasje en een binnenruimte voor als het slecht weer zou zijn. De eigenaren zijn super aardig en het ziet er allemaal erg leuk en verzorgd uit. Met zijn tweeën waren we twaalf euro kwijt.

Velomobilisten

Op de heenweg kwamen ons drie velomobilisten tegemoet in gebroken wit, aqua en een Zweedse of IKEA-combinatie (geel/blauw) toen we door Woudenberg reden. Het bleek later dat zij ook overnacht hadden in Boven-Leeuwen. In dit dorpje leek de tijd sinds de jaren ’70 stil te hebben gestaan en daalde de rust meteen op ons neer. Waarschijnlijk waren de velomobilisten op weg naar Cycle Vision 2017. Daar waren wij ook naar toe gegaan, als in februari bekend was geweest of het festijn door zou gaan, toen de vakantieplanning gemaakt moest worden (ieder van ons moet afstemmen met collega’s wanneer we weg kunnen en dat moet ook nog samen uitkomen).

Afgelegde route na drie dagen

Vrijdags reden we een route waar we het grootste gedeelte al van kennen van andere tochten. Lekker in T-shirt en korte broek gereden. De route was gepland met Naviki ‘dagelijks’. Veel langs drukke N-wegen rijden in het lawaai van auto’s, niet echt ons ideaal. Alleen het stuk over de Utrechtse Heuvelrug was mooi. Nadat we de Nederrijn waren overgestoken met een gierpont kwamen we langs de Heerlijkheid Eck en Wiel, waar we heerlijk hebben geluncht tijdens het Paastreffen van de NVHPV. Hier moesten we dus even stoppen voor appeltaart.

Gierpont Nederrijn

Toen we bij een grote brug over de Waal aankwamen, moesten we een trap op. Zo’n fietsgoot werkt natuurlijk niet met een driewieler. Ik haalde mijn fietstassen van de trike en we sleepten deze achterstevoren het steile talud op, over een olifantenpaadje. Dave besloot een aanloop te nemen met de motor op turbo. Hij had alleen niet gezien dat het pad nogal schuin liep, waardoor deze Evel Knievel-actie afliep met schaafwonden en beurse plekken op enkel en schouder.

Elleboog na stunt

Spit
Of het door het stuntmannengedoe is gekomen weten we niet maar zaterdagochtend tijdens het tent afbreken deed Dave’s rug knak-knak en moest hij even gaan zitten omdat het zwart voor zijn ogen werd. De campinghouder Mark kwam meteen met Ibuprofen 600 aanzetten want hij had ook wel eens last van spit, door het op de plaats zetten van oude caravans.

Grote Peel
De tweede dag reden we naar een camping in de buurt van de Grote Peel. Het was zo’n camping zonder toiletpapier en een pasje voor de douche. Alles net aangelegd met van die nieuwbouwboompjes en haagjes. De route was gemaakt met de Fietsersbond ‘makkelijk doorfietsen’ en dit was een mooie route, dit keer geen gekke dingen. Van de Peel zagen we alleen niet veel.

Onze tent staat op deze foto van de lege camping bij Someren

We maakten een foto bij de kasteel(ruïne) Asten. Je kan deze helaas niet goed bekijken omdat het terrein privé is. Veel velden met aardappelen onderweg staan in bloei. Deze herken ik dankzij het blog Questie van Tijd van Pé Koomen. Gefietst in lange broek, T-shirt en regenjas/windbreaker. Af en toe viel er wat regen maar uiteindelijk toch weer niet zoveel.

Kasteelruïne Asten

Sleepanker
Na een lunch bij een cafetaria reden we over een klinkerweg en viel mijn motor vier keer achter elkaar uit. Na de vierde keer wilde hij niet meer aan. Ik controleerde de stekker bij het achterwiel, die was nog nat van contactspray. Dave merkte op dat ik tijdens de lunch mijn computer van het stuur had gehaald en dat die er waarschijnlijk niet goed opzat. Inderdaad deed de motor het weer zonder problemen nadat ik het schermpje er een keer af had gehaald en weer teruggezet. Maar het was even zorgelijk want als de motor uitvalt heb je geen gewone fiets: het sleepanker gaat meteen uit.

Ibuprofen
We pasten onze route aan zodat we in Deurne langs de drogist kwamen om een lading Ibuprofen voor Dave in te slaan. Alles wordt nu genavigeerd met Pocket Earth op de iPhone, de Garmin GPS is zelfs thuisgebleven want anders hadden er ook oplaadbare NiMh-batterijen mee gemoeten en een lader. Nu is er alleen een powerbank mee om mijn e-reader en toetsenbordje mee op te laden, de telefoon hangt onder het navigeren aan de accu’s van de fiets.

Gebroken spaak
’s Ochtends motregende het nog wat maar het was gelukkig niet koud. De derde dag fietste we in T-shirt en lange broek. Af en toe stak de wind op en vielen er een paar spetters maar het ging niet regenen. Wel brak er een spaak in Dave’s achterwiel, die snel vervangen was. Stuntmannen moeten hun materieel zelf kunnen repareren.

Gebroken spaak vervangen

Wenteltrap
De route vandaag was gemaakt met Brouter.de, profiel ‘Velomobil schnell’. Ik weet niet wat Brouter tegenwoordig heeft. Twee weken geleden al bij Nijmegen en vandaag was helemaal de limit: een voor een velomobiel totaal ongeschikte route. Bij het Kanaal Wessem-Nederweert moesten we een hoge wenteltrap op! Omrijden was daar niet echt een optie dus accu’s eraf, fietstassen eraf en de trikes de trap op gesjouwd (lang leve Ibuprofen).

Voor velomobielen geschikte route volgens Brouter

België
We stopten voor de lunch bij een zaak omdat het bijna 12 uur was. Toevallig lag de grens met België net bij de volgende lantaarnpaal. De rest van de middag reden we dus door België. Wat een verschrikkelijke route, precies datgene wat we niet meer willen: langs een drukke weg, geen groen, alleen maar bedrijven en woningen. Wie wil er aan zo’n drukke weg wonen? Geen leven op straat: de rolluiken naar beneden, iedereen in de auto. Dan het wegdek: verzakte putdeksels in het slechte asfalt van het fietspad, rechts het trottoir, links een strook voor parkeren, waar het beter op fietsen was, als er geen auto’s stonden. Oppassen dat je niet gedoored wordt want uitwijken kan je niet. Er waren stukken afgesloten, we negeerden maar de vele de wegomleidingen want fietspaden houden daar ook soms zomaar op als er geen onderhoud is.

De grens met België

Heimwee
Het wat-moet-doorgaan-voor-fietspad lag bezaaid met grint van de uitritten van de woningen. Ik was in één klap depressief en had heimwee. Gelukkig waren de wegen kaarsrecht en konden we snel kilometers maken om Nederland weer in te rijden bij Maastricht (meteen een verademing om te fietsen). Wel moet gezegd worden dat de Belgische automobilist heel wat hoffelijker is dan de Nederlandse.

Maastricht
In Maastricht had ik een verrassing voor Dave: een overnachting in de Stayokay aan de Maas. Zodat hij morgen op zijn vijftigste verjaardag wakker wordt in een leuk hostel.

Stayokay hostel Maastricht

Onze dagelijkse avonturen zijn te volgen op Instagram. Deze posts worden doorgezet naar het Twitter-account @Kampeerwijzer en de Facebook-pagina.