Er zit een onderhoudsboekje bij onze trikes en daaraan zagen we dat het tijd was voor een tweede onderhoudsbeurt bij Elan. De kilometertellers staan namelijk op drieduizend kilometer. Het tijdstip kwam goed uit, op deze manier werd de fiets kort voor onze vakantie nog eens vakkundig nagelopen. Omdat we geen twee trikes kunnen meenemen met de auto, fietsten we naar Nijmegen.

Ik had een afspraak gemaakt bij Elan en aangegeven dat we reservespaken wilden en dat er gekeken moest worden naar mijn voorderailleur. Om ‘m goed af te stellen was de kabel te kort geworden omdat deze was uitgerafeld nadat het afdekdopje was kwijtgeraakt. Ook leek er speling te zitten in de crank, bij het heuvelop rijden.

Veel autoverkeer
Op de dag voor de heenweg wachtten we thuis eerst de buien af. Om half een vertrokken we met goed weer voor een fietsroute van 99 kilometer over Barneveld richting Nijmegen. Ik vond het geen mooie route, er was veel autoverkeer en in Barneveld en omgeving kom je langs veel industrie. Hoe anders was dat tijdens onze trip door Overijssel een paar weken geleden. Wel kwamen we langs het mooie kerkje van Heelsum.

Hervormde kerk te Heelsum

Nog net voor zes uur kwamen we langs Elan. Dave was op het idee gekomen om te vragen of we hier onze accu’s mochten opladen omdat we niet zeker wisten of er plekken met stroom waren op het beoogde kampeerterrein. Helaas kon het niet, in verband met brandgevaar. Ook iets om over na te denken voor thuis. Volgens Hans van Elan is het ’t veiligste om accu’s in een bak met zand te leggen tijdens het opladen.

Overlast op natuurkampeerterrein
We kampeerden bij natuurkampeerterrein Groesbeek van Staatsbosbeheer. We hadden onze Sierra Designs Flash 3-tent weer bij ons, Fred van Bever heeft de stok goed gerepareerd met een precies passend buisje over het gescheurde uiteinde. Buiten in de muur onder het overstekende dak van het toiletgebouw zitten vier stopcontacten en is er een wiebelig plankje gemaakt. Hier konden we de accu’s van onze fietsen opladen maar moesten we ze wel onbeheerd achterlaten. We sliepen hierdoor wat onrustig. Ook al omdat het niet stil was op de camping. Een moeder met  twee tieners had het concept ‘rust op het natuurkampeerterrein‘ niet helemaal begrepen. Toen ze om 01.00 uur terugkwamen met de auto op de camping schenen eerst de koplampen, daarna de zaklampen over onze tent en bleven ze nog een hele tijd buiten zitten praten. Alle andere kampeerders waren al gaan slapen tegen 22.00 uur, toen de zon onderging.

De volgende ochtend braken we daardoor een beetje brak de tent op. De accu’s waren er gelukkig nog en opgeladen klikten we ze weer op de fiets. Daarna was het elf kilometer fietsen naar Elan, dwars door Nijmegen, waar overal vlaggen en banners klaar hingen voor Velo-city 2017.

Banner van Velo-City 2017 in Nijmegen

Hans van Elan controleerde de spakenspanning, die bleek nog goed. Ook de ketting was nog niet versleten. Bij mijn fiets werden alle contactpunten een keer extra ingesprayd omdat het soms voorkomt dat ik de motor niet kan uitzetten via de knopbediening of dat de motor uitvalt tijdens het fietsen. Hans stelde de remmen af en controleerde de remblokjes van de schijfremmen. Die van Dave waren versleten en moesten vervangen worden. Helaas waren de juiste soort remblokjes niet op voorraad en bleken onze reserveremblokjes van het verkeerde type te zijn. Het is nog een hele wetenschap, de juiste remblokjes vinden. Hans deed voor hoe we zelf de remblokjes konden vervangen en zou de juiste blokjes nasturen.

Hans van Elan kijkt een van de trikes na

De juiste spaken waren ook moeilijk te vinden, we kregen dunnere mee die konden dienen als noodspaak. We zagen ook dat er weinig speling was tussen mijn achterband en spatbord en de laatste tijd loopt er steeds iets aan tijdens het rijden. Hans dacht dat de lichte bobbel in de band zou kunnen liggen aan een niet goed ingelegde binnenband, dat zou ik zelf moeten nakijken. Dave had in zijn fietstassen een verkeerd geleverde zitting voor de BodyLink-stoel mee teruggenomen, die konden we weer inleveren. De passende goede zitting is inmiddels al opgestuurd.

Draad verlengen niet gelukt
Ik wilde graag de draad verlengd hebben, die loopt van de knopbediening op het handvat naar het scherm. Die loopt nu schuin naar het scherm maar op Dave’s fiets loopt de draad mee met het bar end en is het weggewerkt onder de houder van het scherm. Er is dan minder kans op draadbeschadiging. Op mijn fiets kan je je hand niet zonder aan de draad te trekken op het bar end laten rusten. Om beschadiging te voorkomen wil ik het graag zo aangelegd hebben als op Dave’s iets nieuwere fiets. Maar dat was helaas makkelijker gevraagd dan geregeld. Volgens Hans was de draad niet gesoldeerd en daardoor zou de knopbediening op het stuur en de houder van het scherm vervangen moeten worden. Aangezien ik anderhalve week van tevoren een afspraak had gemaakt voor het onderhoud en deze wens had aangegeven, vond ik het erg jammer dat de benodigde materialen er niet waren. Nu maar hopen dat het draadje niet breekt onderweg op vakantie. Want dan kan je de motor niet meer bedienen. Oppassen dus met takken en dergelijke.

Draad schakelaar Belle’s fiets

Draadje mooi weggewerkt op Dave’s fiets

Honig-complex
We parkeerden onze fietsen nog even in de winkel om te gaan lunchen in de buurt van het Honig-complex. Er zitten hier diverse leuke zaakjes, dus dat was geen probleem. Even ‘tanken’ voor de terugweg.

Onze fietsen in de winkel van Elan

Voor de terugweg reden we een langere route van 112 kilometer. Hoewel ik deze route gemaakt had met Brouter met profiel ‘velomobil schnell’ moesten we een trap met fietsgoot naar beneden nemen, om de route te kunnen vervolgen. Dit was bij het 82e Airborne Divisieviaduct over de Waal. Helaas hadden we geen parachute bij ons om de trike veilig van de brug te kunnen droppen, dat zou wel in stijl zijn geweest. Nu kozen we ervoor om te rijden om de Oosterhoutsedijk te bereiken.

Het 82e Airborne Divisie-viaduct doemt op in de verte

Op het viaduct

Hoogspanningsmasten bij entree Nijmegen

Horde
Een stuk verder moesten we een belachelijke horde nemen waar handbikers, bakfietsen en andere driewielers niet doorheen kunnen. We creëerden hier een ware fietsfile, maar we wilden de horde nemen om de mooie Waaldijk langs de rivier te kunnen volgen. Gelukkig kwamen we een stuk verderop niet meer zo’n onding tegen.

Bizarre obstructie om alleen tweewielige fietsen door te laten

De slingerende Waaldijk is prachtig maar helaas ook druk met motorrijders en auto’s. Een jongeman in een cabrio nam de bochten lekker kort en reed ons daardoor bijna aan op onze weghelft. Wederom vonden we het op deze iets mooiere route weer te druk met autoverkeer. Onderweg bedachten we beiden onafhankelijk van elkaar of we hier wel zin in hebben straks op vakantie, drie weken lang. Soms is fietsen niet leuk maar slechts overleven tussen het autoverkeer.

Langs de Waal

Onderweg liep mijn ketting eraf bij het opschakelen naar het grote blad. Voorzichtig uitrollend wist ik ‘m weer terug te leggen op het middenblad en besloot er niet meer aan te zitten. Thuis dus nog eens een keer zelf naar de afstelling van de voorderailleur kijken voordat we op reis gaan. Af en toe stopten we voor een bio break. We sleutelden tot twee keer toe aan mijn spatbord maar kregen het aanlopen er niet uit. Het lijkt erop dat we dus een soort herhaling gaan krijgen van onze fietsreis naar Denemarken, waarbij de Almotion achterband aanliep en uiteindelijk helemaal doorgesleten was en vervangen moest worden door een smallere band. De motor vertoonde geen kuren meer vandaag en ook grijpt de ketting weer goed aan bij klimmen en optrekken. Bij elke stop die we maakten viel op dat het druk was met autoverkeer en reden we liever weer snel verder.

Sleutelen aan het spatbord tegen aanlopen

Brouter had een verrassende route terug door Nijkerk gemaakt. Niet langs de drukke N301, waar het gras zo hoog staat dat we een complete vrachtwagen met boomstammen niet konden zien aankomen bij het oversteken op de heenweg. Maar langs de Arkervaart. Je komt dan uit bij het jachthaventje, waar we onder de bomen in de schaduw pauzeerden aan een picknicktafel. Strategisch stonden hier Dixie toiletjes geplaatst.

Jachthaven te Nijkerk

Vanaf de brug bij Nijkerk kunnen we de weg wel dromen, er zijn maar zoveel bruggen naar het oude land. We besloten onze motoren voor de laatste twintig kilometer lekker voluit te zetten, op stand vijf in plaats van één of twee. Flink meetrappend legden we met kampeerbagage en tegen de wind in, het laatste stuk af met 38 kilometer per uur. De Flevopolder had nog wel een verassing in petto: duizenden pluisjes zweefden sprookjesachtig door de lucht.

Pluisjes zweven door de lucht in de Flevopolder