Frank van Rijn fietst in zijn boeken altijd de berg óp over halfverharde wasbordwegen. Tot het niet meer gaat en dan duwt hij zijn fiets met bagage verder. Hij schrijft bijna nooit over de weg naar beneden of asfaltwegen. Wereldfietser Van Rijn houdt van afgelegen bergwegen.
Boekomslag van De Poort Van De Maan
“Voorbij Tarma zal ik een belangrijke beslissing moeten nemen: omlaag over de asfaltweg naar Lima en verder langs de kust naar het noorden, of bij de Abra Cochas op 4367 meter rechtsaf slaan op een gravelweg naar Cerro de Pasco, gevolgd door vele honderden kilometers op en neer over steenslagwegen dwars door de Cordillera. Een moeilijke keuze.” Vier bladzijden lang houdt Van Rijn zijn lezers in spanning wat het gaat worden met overwegingen als zijn gezondheid (maagkrampen en diarree) en de weersverwachting maar degenen die meer boeken van hem hebben gelezen weten al waar het heen zal gaan: de gravelweg naar Cerro de Pasco. Tot zover geen verrassingen.
Surrealistisch
Verrassend is wel het laatste hoofdstuk waar droom en werkelijkheid samenvloeien in een surrealistisch verhaal dat zich afspeelt bij de Poort Van De Maan in Tiahuanaco, Bolivia. Het verhaal begint met een stokoude Indiaan die Van Rijn waarschuwt dat er “tussen die stenen krachten posten waar geen mens weet van heeft.” en maant Van Rijn niet door de Poort Van De Maan te stappen. Maar de wereldfietser is eigenwijs en wat er dan gebeurt… Een schrijfstijl die ik niet eerder ben tegengekomen in één van zijn reisboeken.
Eén van de kaartjes met route in het boek
Meestal fietst Frank van Rijn in werelddelen waar ik niet van droom om er te fietsen: Afrika, Azië of Zuid-Amerika. Naar eigen zeggen is hij nooit noordelijker geweest dan Ameland. In De Poort Van De Maan staan veel reisverhalen over dichter bij huis, zoals Frankrijk, Roemenië en zelfs een wandeltocht over de Veluwe. Dan lees je dat ook dichterbij mooie landschappen te vinden zijn, als je maar houdt van verlaten bergweggetjes. Wie wel droomt van verre oorden vindt in deze bundel ook verhalen over onder andere Peru, Pakistan en Marokko. Het meest hachelijke avontuur beleeft de wereldfietser in de V.S.
In De Poort Van De Maan beschrijft Van Rijn het maken van dit soort foto’s met zelfontspanner: hij heeft 3 seconden om er relaxt bij te gaan zitten
Van Rijn reist al zolang (hij fietste al de afstand tot de maan) dat veel dingen voor hem zo vanzelfsprekend zijn, dat hij ze niet beschrijft. Daarom was ik aangenaam verrast over een stukje over wat hij kookt en hoe hij zijn fietst beveiligt tegen diefstal. Zijn ‘specialiteit’ noemt Van Rijn ‘Spaghetti alla Francesco, Quattro Stagioni’. Hij schrijft erover: “De toevoeging ‘Quattro Stagioni’, wat ‘vier jaargetijden’ betekent, moet een beetje symbolisch gezien worden. Ik bedoel er mee dat deze bijzondere spaghetti het hele jaar gegeten kan worden en ook dat er vier speciale ingrediënten voor nodig zijn, namelijk vier peentjes, drie tomaten, twee paprika’s en één komkommer. Helaas heb ik verzuimd die komkommer en die paprika’s te kopen, zodat het vandaag slechts ‘Spaghetti alla Francesco Due Stagioni’ wordt. Terwijl de spaghetti, die ik in vier stukken heb gebroken (alweer symbolisch! maar ook omdat hij anders niet in het kleine pannetje past), staat te koken, eet ik de vier peentjes en de drie tomaten rauw op, want dat is gezond en het bespaart bovendien tijd. Aan de spaghetti voeg ik, als die gaar is, een scheut olijfolie en wat zout toe en klaar is Maestro Francesco.” Het is dit soort droge humor dat de boeken van Frank van Rijn zo leuk maakt.
Vooruitgang
Hij bezoekt plaatsen waar hij eerder is geweest. Het verschil met vroeger is vaak dat het veel toeristischer is geworden waardoor de oorspronkelijke schoonheid van het landschap en de reden om het te bezoeken verloren gaat. In dit geval ben ik het roerend met hem eens. Maar Frank houdt sowieso niet van wat mensen volgens hem ‘vooruitgang’ noemen, hij verfoeit bijvoorbeeld computers. Hij is van mening dat de computer de mensheid meer tijd kost dan bespaart. Zijn boeken schrijft hij eerst in het klad en daarna met pen in het net, voordat iemand het voor hem uittypt. “Ik heb een hekel aan computers. Een computer maakt de tekst oppervlakkig.” In een hoofdstukje van twee pagina’s biecht Van Rijn op dat hij wel een auto heeft om naar lezingen te reizen. Vaak verwachten organisatoren dan dat hij met de fiets is gekomen, ondanks dat hij een projector, scherm, projectietafel en een doos boeken bij zich heeft. Hij wijt het aan hokjesgeest. Een wereldfietser rijdt geen auto.
Titel: De Poort Van De Maan
Schrijver: Frank van Rijn
Uitgever: Elmar B.V.
ISBN: 90389 1316 8
Eerste druk: 2002, tweede druk: 2005
Paperback met kleurenfoto’s, 250 bladzijden
Kampeerwijzer 
Heel leuk weer Belle. Ik zit een paar dagen in het verre België voor mijn werk. Ik heb 1 boek mee, een Frank van Rijn.