Een kruis op elke kruising

“Hoe ver is het eigenlijk naar Santiago?” vraagt Dave als we weer een bordje passeren dat de pelgrimsroute aangeeft.* We lopen dit weekend niet bewust ‘El Camino’ maar het pelgrimspad blijkt grotendeels gelijk te lopen met het Krijtlandpad. We lopen in vier dagen van Maastricht naar Maastricht via Eijsden, Slenaken en Valkenburg en slapen in hotels.

Gek genoeg blijven we de bordjes van de St. Jacobsroute naar Santiago de Compostella de hele wandeltocht tegenkomen, ook als we weer in noordelijk richting naar Valkenburg lopen. Dat we op een pelgrimsroute zitten merken we vooral op kruisingen. Op bijna elke kruising staat een kruis met de kruisiging. Dat leverde de volgende fotocollectie op.

Eijsden

Nabij Noorbeek

Noorbeek

Slenaken

Is dit het oudste bermmonument uit 1896? Gulpen-Wittem.

Herdenking bominslag

Detail herdenking bominslag

Nabij Valkenburg aan de Geul

Biebosch

Op weg naar Valkenburg

Valkenburg aan de Geul

Maastricht

Verder ligt het Krijtlandpad vaak dieper dan het omringende landschap. Hebben pelgrims deze wegen gedurende eeuwen diep uitgesleten? Het helpt ons in elk geval de ijskoude poolwind grotendeels van het lijf te houden.

Uitgesleten (?) wegen beschermen ons tegen de poolwind

Uitgesleten (?) diepliggende wegen beschermen ons tegen de poolwind

Het is helaas niet zulk mooi weer. Zo’n 6 tot 8 graden, de gevoelstemperatuur een stuk lager en ’s nachts rond het vriespunt. Overdag veel (mot)regen. We zien het maar positief in als de ultieme test van ons ‘kledingsysteem’: met zo weinig mogelijk en lichte kledingstukken toch elk weertype aankunnen. De kledinguitrusting bestaat uit:

Muts met Windstopper van Mammut (6 op onderstaande foto);
Buff (Windstopper neckwarmer, Dave wollen Buff – 22);
Licht Rab regenjack (4);
Berghaus GoreTex Paclite regenbroek (21);
Buitensportbroek (H&M, Dave Häglofs);
Gamaschen (Rab – 10);
Wollen onderbroek (Dilling – in kledingzak 16);
Base layer: Wollen T-shirt met korte mouwen (Icebreaker/Dilling);
Mid layer: Micro grid fleece (Polartec 100) van Arc’teryx/Dave: Woolpower 200 trui;
Donsjack van Ayacucho (Atlas down hoodie/Dave: Atlas down jacket – 3);
Icebreaker wollen handschoenen (11);
Falke TK2 Cool/Wool sokken;
Lowa Innox GTX mid wandelschoenen.

Het ‘kledingsysteem’ voldoet. Als de zon schijnt krijgen we het warm door de straling. Is de zon weg krijgen we het koud door de poolwind. Vaak regende het. De meeste tijd dragen we het regenjack over onze trui. Als het droog is, het donsjack over het T-shirt. Als het koud is het donsjack over de trui en onder het regenjack. Alle kledingstukken zijn intensief gebruikt. Zou het warmer zijn geweest, dan zouden we het geheel nog aanvullen met een licht windbreakerjasje. De gamaschen waren niet echt nodig maar voorkwamen dat ik met een modderige broek in het restaurant zat.

Uitrusting
In totaal is het basisgewicht van onze rugzakken zo’n 5 kilo exclusief twee liter water. Behalve kleding en toilettas zeul ik nog mijn bergstokken mee (520 gram), voor als er steile afdalingen zouden zijn. Die gebruik ik echter gedurende vier dagen maar één keer: tijdens de afdaling van een wel zeer modderig en steil pad bij Valkenburg. Verder heb ik mijn iPad bij me, voor de ruim drie uur durende treinreis die we twee keer moeten afleggen van en naar Maastricht.

Uitrusting Krijtlandpad: links spullen Belle, rechts Dave (klik op de foto voor paklijst)

We komen op Koningsdag rond het middaguur aan in Maastricht. Het is er rustig. Hier en daar wappert een verdwaalde Nederlandse vlag. Langs de Maas lopen we naar Eijsden. Vlak bij het meest zuidelijke station van Nederland slapen we in hotel Le Bonheur, een heel leuk oud hotel. Dit is een vrij vlak stuk, je zou het kunnen overslaan door de trein naar Eijsden te nemen.

Maretakken
Het landschap van Limburg is prachtig glooiend. We zagen heel veel maretakken, die komen in Nederland met name in het zuiden van Limburg voor. Ze waren goed zichtbaar als groene bollen in de bomen omdat deze wegens het koude weer meestal nog kale takken hadden. Een groot deel van de route is verhard. Je loopt dan over wegen die je moet delen met autoverkeer en fietsers. De halfverharde landwegen waren het beste, de rest bestond vanwege het slechte weer uit modder. We paseerden diverse kastelen en vakwerkhuizen. We konden een beetje trainen in het stijgen en dalen maar het blijft Nederland; de hoogste berg is 171 meter boven NAP terwijl de Schotse munro’s minimaal 914,4 meter hoog zijn.