De zon schijnt en het lijkt wel lente. De voorspelde maximumtemperatuur is 7 graden. Alles baadt in het zonlicht, dit lijkt extra zo door onze gele zonnebrilglazen. Maar de vogeltjes fluiten ook volop. Lekker weer om te fietsen en we gaan vandaag ook op hondenjacht, om de Dazer te testen.

Er ligt nog steeds hier en daar ijs op het water en de wind is wel koud. Ik begin dus met mijn winterpet maar vervang die later, als mijn zonnebrilglazen steeds aandampen, door een hardloopmutsje. De oren zijn dan nog steeds bedekt maar door een dun stofje.

Verder dragen Dave en ik een wollen shirt met lange mouw, een windwerend hardloopjackje en een winterse hardloopbroek, warme sokken en winterschoenen (Northwave Celsius Artic GTX). Dave haalt het schuim van zijn modulaire zonnebril, ik pak mijn Whoops met meekleurende glazen. Dave heeft een wollen Buff om, ik nog de neckwarmer pro van Buff, maar die is best wel warm. Dave rijdt zonder mini-vizier en ik met. Hij klaagt later over koude handen en koud in het algemeen, ik heb het comfortabel. Wat verklaart het verschil? We denken twee dingen: ik heb mijn voetengaten dicht en Dave niet. Bij hem komt koude wind tegen zijn kuiten waaien en bij mij niet. Ten tweede rijden we op mijn tempo. Dave kan harder maar draait zo natuurlijk niet echt warm.

De honden ruiken de Dazer en gedragen zich vandaag allemaal voorbeeldig. Aangelijnd, of keurig zittend naast de baas en naast het fietspad. Zo valt er niets te testen. Waar is die agressieve rothond als je er een nodig hebt?

De Van Schoot-bocht

Op de Knardijk hebben we de wind schuin van achteren en rijden we met 36 kilometer per uur richting Harderwijk. Bij het Knarbos West is een plas water en er vliegt weer een witte reiger. Een prachtig gezicht. We passeren de tweede ‘druipsluis’ (als die dingen voor je geopend worden vaar je onder de druipende sluisdeuren door) in de Hoge Vaart. Vlak voor de Zeewolderdijk met het Wolderwijd en snackbar de Biezenburcht stijgen boven het weiland rechts van de dijk maar liefst zeven witte reigers op en ik zie er nog meer in het gras zitten. Wauw. Voor de rest zien we vandaag een paar buizerds, een roodborstje en aalscholvers, herkenbaar aan hun vleugels, die net een beetje te ver naar achteren lijken geplaatst op het lijf. Waarschijnlijk handig om aal mee te scholven, hoewel het woord niet bestaat, zoals het gedichtje van Kees Stip ons leert:

Aalscholvers denken allemaal:
“Kun je nog scholven, scholf dan aal.”
Doch door de golven diep bedolven
wil weinig aal zich laten scholven.
Zo scholft zo ’n beest zich uit de naad
terwijl het woord niet eens bestaat.

Duipsluis in de Hoge Vaart (Knardijk)

Vlak voor Zeewolde liggen nog steeds baggerschuiten en ook de hekken met bordjes die waarschuwen voor drijfzand staan er nog. Ook zien we weer grote getalen meerkoeten en eenden. We volgen het fietspad de Nulderdijk. Die eindigt vlak voor de brug met Nijkerk in een scherp bochtje waar je de weg moet oversteken. Het pad loopt hier ook omhoog. Ik moet twee keer steken om de bocht te halen met de Quest XS. Dave heeft een kortere draaicirkel en weet bochten over het algemeen beter in te schatten maar ik zie dat hij achterblijft in mijn achteruitkijkspiegel. Ik vraag over de portofoon wat er aan de hand is. Bij het Flintstonen is zijn voet klem komen te zitten in het voetgat met als gevolg een scheurtje in het polyester. Balen.

Het te scherpe bochtje (Google Street View)

Ergens na Zeewolde ziet Dave een cafétje en denkt “appeltaart”. Hij denkt dat ik het café ook gezien heb, maar dat is niet zo en ik rij stug door. Donkere wolken pakken zich samen boven de witte Quest. Via de walkie-talkie stel ik voor dan terug te keren, maar terugrijden, dat zit niet in ons woordenboek. Het volgende café is dicht en ook de strandtent verderop ziet er gesloten uit. Ik meen even bliksemschichten waar te nemen boven de witte Quest via mijn achteruitkijkspiegeltjes.

Losgeslagen hond
Bij het Erkermederstrand in de buurt zijn er wat hondenstranden. Eindelijk hebben we beet. Een losgeslagen hond rent links met de Quest XS mee en blaft aanhoudend. Ik druk op de knop van de Dazer. De hond rent nog even kort mee en valt dan terug. Was het de Dazer? Reageerde hij op een commando van zijn baas? Of was de hond de achtervolging zat? Geen idee. Meer tests zijn nodig om het effect vast te stellen. Even later komen we nog een bejaard paar tegen. Zij gaat aan de ene kant van het fietspad staan en de aangelijnde hond aan de andere kant. Hij duwt een hond in een kinderwagen voort. Geen Dazer testmateriaal.

In het Hulkesteinse bos nemen we een bio break (game term om aan te kondigen dat de biologische processen van de gamer verzorgd moeten worden: drankje inschenken, naar het toilet). Op een vers omgezaagde boom eten we in de zon onze dubbele boterham met pindakaas en banaan.

Ergens onderweg, tussen Zeewolde en Bunshoten

Op de Eemmeerdijk gaat Dave vooruit om even zijn eigen tempo rijden om het minder koud te krijgen. Ik passeer de pastelkleurige windmolens die hier hard staan te draaien. Er staat een straf tegenwindje. Ik hou de fiets op 27 kilometer per uur. Dave rijdt snel op mij uit met 29.

Bij de afslag in Haven wacht Dave op me. We rijden samen verder langs de manege, door het Waterlandse bos, langs de kasteelruïne en de knotwilgen via de Trekweg weer op huis aan. De 70,2 kilometer hebben we gereden met een gemiddelde snelheid van 25,3, inclusief een bliksembezoekje aan de supermarkt om een nog vergeten ingrediënt in te slaan.