In 2013 begonnen wij met ligfietsen. In maart had ik via Marktplaats een Challenge Fujin gekocht. Op de laatste zondag van maart was het landelijke ligfietsdag en kwam ook de fiets voor mijn fietsmaatje en ega tot onze beschikking: een matzwarte Nazca Fuego. Allebei lekker laag om optimaal te kunnen genieten van liggen en minder tegenwind.

Die eerste ligfietsdag in Dronten was heel gezellig. ‘Oude rotten in het vak’ gaven ons groentjes tips over pijn boven of onder je knie en je trapfrequentie en dergelijke. Allemaal machtig interessant. We fietsen naar een lunchlocatie. Het had die nacht of de dagen ervoor gestormd en het woei nog steeds hard. Dikke takken lagen over het fietspad. En het was ijs- en ijskoud. Het fietsen had ik nog niet onder de knie. Ik verloor teveel snelheid tegen een viaduct op en viel daardoor om. Haakse bochtjes waren erg ingewikkeld. Ik durfde nog niet te fietsen met klikpedalen.

Warcraften
Wat een verschil met 2014. Op de teller staat 2600 ligfietskilometers die ik in mijn benen heb zitten. En dat terwijl ik een mooiweerfietser ben: in de wintermaanden geef ik toch de voorkeur aan trainen op de Wii en World of Warcraften. Ik durf niet meer te fietsen zonder klikpedalen.

Het is prachtig lenteweer. We fietsen 7 kilometer naar de lunchlocatie, waar we met de groep lunchen op het terras. We zien een aantal zelfde gezichten als vorig jaar. Marloes en Theo ‘BrandweerQuest’ onder andere en die jongen die op zijn Greenmachine naar de Noordkaap en weer terug is gefietst en zijn vriendin. Maar ook nieuwe gezichten. Oude rotten die er vorig jaar niet bij waren, mensen die al jaren een ligfiets willen maar geen budget hebben maar wel bijna elk jaar meegaan, mensen die een ligfiets besteld hebben maar nog niet binnen hebben gekregen, mensen die eens willen kijken of het wat is, mensen die vroeger geligfietst hebben. En alles daartussen.

Ik maak de tocht op mijn Fujin, waar ik helemaal mee vergroeid ben. Ook al rammelen mijn tanden er uit op een houten bruggetje en vervormd mijn stem door de trillingen, dit is mijn fiets. Helaas heeft ega/fietsmaatje dat gevoel nooit gekregen met de Fuego. Altijd toch dat gevoel gehouden van “dit is het niet helemaal”. Terwijl ik toch een beetje jaloers ben op die fiets. Hij heeft een standaard. Als je er geen hebt, zoals ik, en je bent weer eens op zoek naar een paaltje, dan benijd ik hem. Hij heeft van die geïntegreerde tasafhouders die niet door de buurman van Gerrit in elkaar zijn gelast en die gewoon heel blijven op vakantie. Jaloers. Matzwart in plaats van dat malle zuurstokroze van mijn fiets. Jaloers. Vering waarbij je gewoon nog kan blijven focussen op je omgeving. Jaloers.

Greenmachine
We zijn dus op de trein naar Dronten gestapt met mijn Fujin. Ega maakt namelijk de tocht op de ligfietsdag op een potentiële opvolger van de Fuego: een Flevobike Greenmachine. Net tweedehands binnen van iemand die er nog geen 300 kilometer op heeft gefietst. Met een Son naafdynamo en maar gelukkig ook met extra’s waar je wel wat aan hebt zoals een bagagedrager.

De Greenmachine is deels rood en blijkt lekker te rijden. Zo lekker dat we besluiten mee te gaan op de korte route als de groep splitst. De meeste mensen maken de lange tocht van 45 kilometer. Wij doen de korte tocht, die toch nog 28 kilometer wordt.

Terug in Dronten bij de Ligfietsshop van Gerrit Tempelman eten we met een kleine groep de spek- en kaaspannenkoeken. De grote groep van de lange tocht is nog niet terug als de kogel definitief door de kerk gaat: de Greenmachine wordt ega’s nieuwe fiets. En dus volgt er nog een tweede tocht van 37 kilometer richting huis.

Na in totaal 65 kilometer staat de Greenmachine in onze woonkamer te pronken. Voor een eerste tochtje in het seizoen, zonder training, op een nieuwe fiets, helemaal niet gek. Op naar het Paastreffen.

Flevobike Greenmachine