Door gezondheidsperikelen hadden we al bijna negen maanden niet gekampeerd. Maar nu kwam er zowaar een mooi weekend aan, althans, volgens één van de weer-apps.

“Zullen we nu eens eindelijk die slaapzakken gaan testen die we voor Noorwegen hadden gekocht?” vroeg ik aan Dave. “Natuurkampeerterrein Beek en Hei bij Otterlo is open. Dan maken we het niet te gek, we zetten we de auto op het transferium bij Harderwijk en gaan lekker fietsen over de Veluwe!”

Transferium Harderwijk is veelal het startpunt voor onze tochten over de Veluwe

Volgens Dave gingen we het koud krijgen. “Maar kijk, volgens Buienrader gaat de zon schijnen op zaterdag én zondag en wordt het zaterdag 11 graden en zondag zelfs 13*! En ’s nachts is het plus 6! We hebben ook gekampeerd bij min 7 hè?” Volgens de weer-app van Apple zelf zouden het echter weer twee grijze dagen worden. “Is het niet zo dat de weer-app van Apple altijd pessimistisch is?”

Grijs, waterkoud en ijzig
“Kom, laten we even wandelen. We wéten dat het binnen altijd veel slechter lijkt dan dat het buiten is.” Vrijdags was het echter in de Flevopolder nog steeds grijs, waterkoud en was de wind ijzig. Ik keek ’s avonds om half 7 naar buiten. Het werd al donker. Als in de winter de zon onder is, wordt het al gauw koud en vochtig. Dan rest niets anders dan in de tent te gaan liggen in je slaapzak, nog een halfuurtje zoekende naar posities waarin je de e-reader comfortabel kunt vasthouden om dan maar te gaan slapen. Ik vroeg me óók af of we wel tegen de kou konden. We waren niet meer gewend om lang buiten te zijn. Misschien had Dave wel gelijk en werd het alleen maar afzien. We waren binnenpoesjes geworden, met slechts nog wat theorieën over hoe het buiten was.

Ik capituleerde en keek op Booking.com of er een hotelletje te vinden was in Otterlo. En toen zag ik opeens een heel schattig huisje. Ik kirde “Oooh, dit is leuk!” Dat wekte de interesse van Dave want ik kir eigenlijk nooit. We hadden wel eens vaker op campings van die huisjes gezien en het leek ons altijd heel leuk om een keer in zo’n vakantiehuisje te slapen, dat er bijvoorbeeld uitzag als een regenton. Voordeel: je kan zitten in zo’n huisje en nog even schrijven, lezen en er is elektrisch licht dus je hoeft niet met de kippen op stok.

Huisje ‘Boet’ op Europarcs De Wije Werelt in Otterlo

We boekten het huisje, zagen vrij strenge teksten op de site van Europarcs, we moesten akkoord gaan met voorwaarden en je kon de sleutel alleen ophalen bij de receptie tussen 16.00 en 17.00 uur. Althans, dat had ik zo begrepen maar dat bleek later niet te kloppen.

Gewatteerde broeken
We pakten onze waterdichte donzen ‘Noorwegen’ slaapzakken, waterdichte donzen jacks en gewatteerde broeken in. Ik had uiteindelijk net zoveel gewicht op de fiets hangen als bij een normale kampeervakantie want het enige dat thuisbleef waren de slaapmatjes en de tent, en die neemt Dave altijd mee. Ik heb altijd de kampeerkeuken (pan, kopjes, brander, lepels, afwassetje, aanstekers, etc.) mee dus Dave had mazzel, ook al weegt de tent maar 801 gram. Al gauw zaten de spullen eigenlijk allemaal vrij geroutineerd snel ingepakt en aan de fiets.

Omgevallen boom

Ermelose Heide

Op weg naar Harderwijk ging de telefoon. Het huisje was klaar en we konden er al in. Als we niet voor vieren zouden arriveren, dan lag de sleutel in de kluis en ze zou het nummer en de code sturen via de chat-app van Booking.com.

Militaire terreinen
Met Komoot had ik een gravelroute gemaakt naar Otterlo van 35 kilometer. We zijn het fietsen nog aan het opbouwen en dit was ook weer voor het eerst in lange tijd met kampeerbagage. Ik vind het altijd lastig om bos te vinden op de Veluwe. Stroe, Garderen, Kootwijk, Harskamp, je komt door allerlei plaatsjes.We moesten ook wat militaire (schiet)terreinen zien te ontwijken. De Majoor Mulderkazerne, de generaal-majoor Kootkazerne, Legerplaats Harskamp met de generaal Winkelmankazerne, militair oefenterrein Sparrendaal. We staken ook een keer of vijf een provinciale weg over terwijl we op de Veluwe reden. Maar wat er heerlijk is, zijn de vele onverharde paden, dat je op-en-neer gaat over vele heuveltjes en dat die paden nu eens niet kaarsrecht zijn, zoals in de Flevopolder. Én we vonden onderweg een overheerlijke appeltaart bij de Vergulde Leeuw in Harskamp, die wat ons betreft in de top-3 staat. 

Een van de militaire terreinen die we onderweg tegenkwamen op de Veluwe

Dave klaagde dat zijn fietsbroek van SQ-lab steeds opkroop. “Misschien is het elastiek om je bovenbenen gaan lubberen? Hoe heet was je die dingen?” Dave antwoordde plagend “gewoon, op 90 graden natuurlijk.” “Nou, dat kan het dan niet zijn, geen idee wat er dan wel aan de hand kan zijn,” speelde ik het spel mee. De man van een stel op de fiets riep naar ons “stoer hoor, zo vroeg al trekken!”. We namen het compliment maar in ontvangst voor alle andere keren dat we wél in een tent sliepen bij vorst aan de grond of kouder.

Wollen T-shirts met lange mouwen
De dennen roken niet maar de omgezaagde dennen geurden heerlijk naar hars. We reden in onze wollen T-shirts met lange mouwen, een Polartec Alpha fleece er overheen en een windjack. Ik had een helmcap onder de helm en Dave een dikke wollen muts op. De zon scheen heerlijk. We hadden het helemaal niet koud, in tegendeel, al gauw ging de rits naar beneden van onze windbreakers.

Ingepakt op pad over de veluwe

Aangekomen bij Europarcs, je weet wel, een van die vreselijke organisaties die steeds meer campings opkopen om er geld wit te wassen vakantieparken van te maken, was het even zoeken naar de receptie. Een bord gaf alleen de nummers van de huisjes aan in dit deel van het park. Met behulp van een echtpaar werden we de goede kant op gewezen. Met een glimlach zeiden ze dat we heel sneaky via de achteringang binnen waren gekomen. Foei Komoot!

Enigen op de fiets
We kwamen net twee minuten voor vier uur aan bij de receptie. Een dame kwam naar buiten lopen. U bent vast meneer… en ze noemde onze naam correct. Kennelijk waren we de enigen die hier op de fiets naartoe kwamen. Maar wat attent. We kregen de sleutel, een pasje voor de slagboom dat we niet nodig hadden en een envelop met “alle informatie”. We waren nog net op tijd, de receptie bleek om vier uur dicht te gaan.

Restaurant ’t Hilletje in Kootwijk

Kerk in Kootwijk

Krokussen en narcissen

Op het terrein zagen we een buitenzwembad met een bodempje regenwater, een kinderboerderij, een winkeltje, een speeltuin, een makelaarskantoortje voor de chaletjes en een restaurant. Daar kon je ook pizza’s krijgen maar ‘alleen afhalen’. We fietsten terug. Tussen alle luxe chaletjes lagen ook lege veldjes voor caravans. Elk plekje had zijn eigen stukje kunstgras tussen het echte gras. Op de site had ik gezien dat een kampeerplekje hier per nacht maar liefst 51,60 euro kost. We kijken met lede ogen deze ontwikkeling aan maar nu deden we er zelf aan mee. En wat was het eigenlijk een aangename ervaring. De vriendelijke attente service, het leuke vakantiehuisje.

‘Boet’ was een van de primitievere huisjes die mooi lag op het terrein

Ander huisje op het terrein

Nog een huisje

In het huisje stond een flesje met een kwart liter rode wijn en was er een ‘Servicepakket’, bestaande uit een doosje met vuilniszakken en benodigdheden voor de afwas. Er waren kussens, dekbedden en een lakenpakket. Dat zat allemaal in de prijs van 123 euro. Voor dat geld kan je ook slapen in een hotel waar ze het bed voor je opmaken en waarschijnlijk krijg je voor die prijs ook nog een ontbijt maar dit was veel leuker. Bovendien lagen de bedden veel beter dan in de meeste hotels.

EuroParcs servicepakket met info, wijn en huishoudelijke spullen

Ons huisje was een van de weinige zonder toilet en douche. Buiten op het veldje was een waterkraan en het toilethuis lag zo’n 250 meter verderop. Het was zo’n prefab ding dat we al op heel veel campings hebben zien staan, met in het midden de gelegenheid om af te wassen.

Sauna
Trekkershutjes kunnen soms van die vochtige kille hutjes zijn met spinnenwebben maar dit huisje was voorzien van een elektrisch kacheltje. Toen we binnenstapten was het net alsof we een sauna binnenstapten. De gelijkenis met de houten wanden was wat dat betreft ook treffend. “Hoe heet is het hier wel niet?” Dave ging buiten zitten lezen. Binnen was het veel te warm, de thermosstaat stond op 21 graden. Waren we binnen een dag fietsen toch weer buitentijgers geworden.

Interieur van ons vakantiehuisje met tweepersoonsbed en stapelbed

*) Zelfs Buienrader bleek achteraf pessimistisch. In Kootwijk werd het op zondag uiteindelijk 15 graden.