Met de zomervakantie in het vooruitzicht wilden we hoogtemeters fietsen. Dat gaat echter niet in de Flevopolder, waar bruggen of dijken opfietsen de grootste vertikale uitdagingen vormen. We reisden daarom af naar Limburg op zoek naar colletjes van de vierde categorie om onze klimspieren te trainen. 

Om hoogtemeters te vinden maakten we een route met behulp van de site Climbfinder. Die site is er volgens eigen zeggen ‘om nieuwe uitdagingen te vinden, van de meest beruchte beklimmingen ter wereld tot de mooiste onontdekte pareltjes waar je nooit eerder van hebt gehoord.’ Op de kaart van deze site zijn met behulp van gemarkeerde stukken weg de beklimmingen makkelijk te vinden. Je kunt ook filteren en zo makkelijk de colletjes van de 4e categorie vinden. Daar hebben we er in Nederland maar negen van! Vanaf 75 klimpunten valt een klim in de 4e categorie. De Camerig is een van de beroemste. Voor hogere bergen, van de 1e tot en met 3e categorie, zal je naar het buitenland moeten uitwijken.

App MyCols
Gewapend met een nieuwe app op de telefoon, MyCols, die onze prestaties op klimgebied ging bijhouden, zigzagden we drie dagen in Limburg wat heen en weer over de Belgische grens en vielen we de Vaalserberg aan vanuit Duitsland. We waren immers in de buurt van het Drielandenpunt, dus paspoort mee.

In MyCols kan je virtuele jerseys verdienen met beklimmingen. De app houdt je vorderingen bij door een connectie met een apparaat dat via gps je verrichtingen vastlegt. Er zijn koppelingen mogelijk met Strava, Garmin, Wahoo of Suunto.

Navigeren
Ik navigeerde met de app MapOut, dat een hoogteprofiel weergeeft. We gebruiken liever PocketEarth, echter heeft die app geen hoogteprofiel. Dave koos ervoor om gewoon PocketEarth te gebruiken en ik hield hem op de hoogte van bijzonderheden in het hoogteprofiel.

Dag 1

Op de eerste dag reden we van Eijsden naar Wittem. Bij het ontbijt in hotel Le Bonheur in Eijsden (aanrader!) vroegen twee mannen aan ons of we de Dutch Mountains Trail wandelroute liepen. We hadden er nog niet over gehoord. Altijd gedacht dat de Dutch Mountains ofwel een liedje van de Nits was of stond voor tegenwind.

Route
We pakten het trainen rustig aan met een route van 31,4 kilometer, waarvan 14,3 kilometer bergop en in totaal 450 hoogtemeters. We klommen via de Oerenberg naar Cadier en Keer. Dit was een colletje van de 5e categorie (minder zwaar dan een van de 4e categorie) met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,2 procent. De steilste 100 meter is 14,3 procent en het lukte ons prima om in het zadel Cadier en Keer te bereiken. Wel moest ik tussendoor even op adem komen.

Onderweg genoten we van de vele prachtige schilderachtige oude gebouwen, vakwerkhuizen en panden met grote ronde poorten, die ons aan Duitsland deden denken. Op de heuveltjes hebben we mooi uitzicht. Opvallend voor deze streek zijn de maretakken, te zien als grote bollen in de nog kale bomen. We zagen een dode das, zo groot als een middelmaat hond. Zonde. Op andere plaatsen zagen we borden die voor dassen waarschuwen. Hier lagen geen dode dassen, dus waarschijnlijk werken ze. We lunchten in Oud-Valkenburg bij kasteel Schaloen, gebouwd in 1656.

 

Stijgingspercentage
Waar we niet in het zadel konden blijven was de Keutenberg (75 klimpunten, gemiddeld stijgingspercentage 6,7 procent en de steilste honderd meter is 14,7 procent). In het stuk met 22 procent stijgingspercentage moesten we opgeven. Wandelen ging hier sowieso sneller. Het was de enige heuvel waar we dit weekend moesten afstappen. Geklopt door de Keutenberg! Wanneer je op Climbfinder de details van deze beklimming leest, dan blijkt dat hele steile stuk alleen de eerste tweehonderd meter te bedragen. Dus als je dat stuk in het zadel weet te blijven, dan haal je de rest ook wel.

We daalden af via de Doodeman route, die nog steiler is en daarom doodeng. Je komt namelijk wandelaars en hondenuitlaters tegen die niet meteen doorhebben dat je als fietser niet even makkelijk kunt remmen, laat staan tot stilstand komen in zo’n scherpe afdaling. We deden wel meer klimmetjes deze dag verkeerd om, zo daalden we ook af via de Sibbergrubbe vanuit Valkenburg.

Diepe wegen
Het was prachtig zonnig weer maar het voelde wel koud. Regelmatig reden we over diepe wegen en waren we even beschut van de koude oostenwind. Uit de wind was het wel lekker, zoals in Cadier en Keer, waar we achter een windscherm op het terras onze eerste koffie met vlaai nuttigden. 

In de praktijk deed me deze bergjes beklimmen erg denken aan de Pebble Pounder-trainingen in Zwift die ik doe op de ‘binnenfiets’, een Tacx Neo Bike.

Pijn in de longen
Het viel ons allebei op dat auto’s hier erg stinken. Rijdt half Almere elektrisch en rijden ze hier allemaal in een sjoemeldiesel? Of moeten de motoren harder werken tegen de heuvel op? Kwam het door het zonnige weer en smog? Of het nu door de kou kwam, het hijgen of door de ozon, we hadden allebei pijn in de longen toen we aankwamen bij hotel In Den Rode Leeuw in Wittem (aanrader – je kunt er ook lekker eten). Dave zei: “Dit was nog maar de eerste fietsdag hè?!”

In de app MyCols stond dat we deze dag vijf beklimmingen hadden gedaan: Bukel, Örenberg, Bundersberg, (Lange) Keutenberg en de Keutenberg.

Dag 2

Op de tweede dag fietsten we van Wittem naar Gemmenich met een grote omweg over de Vaalserberg. Een afstand van 24,5 kilometer waarvan 11,6 bergopwaarts en 520 hoogtemeters. Colletjes van de vierde categorie op deze dag waren:

• Camerig (125 klimpunten, stijgingspercentage gemiddeld 4,7%), steilste honderd meter 13,8% én een haarspeldbocht.
• Vaalserberg via Keltenstrasse (84 – 4,1%). Steilste honderd meter is 12%.

Tijdens het beklimmen van de Camerig begonnen we te twijfelen aan onze vakantieplannen. Houden wij niet meer van lekker doorfietsen? Niet wetende dat we op dat moment bezig waren met een colletje van de vierde categorie. Wat ook ontmoedigend werkte was dat we werden ingehaald door fietsers met enorm ontwikkelde fietskuiten. Dat soort kuiten zie je in de Flevopolder niet, ook niet bij wielrenners.

Klimmen en dalen
Het was ook de tweede dag, meestal kom je er pas op dag drie of vier lekker in. De Vaalserberg, hoogste berg van Nederland en ook een categorie 4, vonden we juist weer erg meevallen. Klimmen is ook wennen. Ik kan me herinneren dat we terug in Nederland waren van een rondje naar en door Denemarken fietsen. Helemaal gewend waren we toen aan het wisselende ritme van klimmen en dalen. In Nederland moest je opeens de hele tijd blijven trappen. Dáár moesten we toen weer aan wennen.

In Limburg zagen we onderweg talloze wegkruizen en Mariabeeldjes. De ontdeugendste stond bij Museum Vaals. Jezus is hier door Hugo Kaagman, de ‘Stencil King’, neergezet als ‘Superman’. In zijn kruis stond de tekst ‘All you need is love’. Een andere Jezus die we elders tegenkwamen was op zoek naar contact. Ook vandaag zagen we weer een das, weer aangereden, zo groot als een fikse kater.

Drielandenpunt
In MyCols komt het heel precies hoe je een route rijdt om ‘m mee te laten tellen. Omdat we vanaf Bommerig de Camerig opfietsten, misten we net het eerste officiële stukje van de klim vanuit Terpoorten. Ook namen wij nog in het dorp Vaalserquartier net een andere aanlooproute waardoor we niet precies op het juiste startpunt waren begonnen. Hierdoor werden beide klimmen niet geregistreerd in de app.

Het gaf niks, want het ging ons niet om het verdienen van virtuele wielershirts maar om het verbeteren van onze conditie. Daarom namen we expres de route met de meeste klimpunten naar het drielandenpunt op de Vaalserberg. Die route, via de Keltenstrasse, bleek er een te zijn waar alleen bestemmingsverkeer mag komen met de auto. Dat is veel fijner klimmen dan de beklimming die we in 2021 deden aan het eind van de Trans Nederland Noord-Zuid (TNNZ) en waarbij ik kantje-boord nog net niet werd vermorzeld door een tractorbestuurder.

Ook dit weekend werden we gewaarschuwd door een caféuitbater voor verkeersdeelnemers die nergens rekening mee houden. We zagen opvallend veel bermmonumenten. Het lijkt hier wat dat betreft net Engeland, waar iedereen een hekel heeft aan fietsers. Overigens komen we graag terug, want waar anders kan je vlaaien eten als tweede ontbijt? Je hoeft ook nooit te zoeken naar een café, je vindt die vanzelf als je naar de kerktoren rijdt.

We kwamen deze avond terecht in Golf-hotel de Mergelhof bij Sippenaeken in de buurt. Super vriendelijk en behulpzaam personeel maar de rest viel erg tegen, zowel de kamer als het eten. Verbazingwekkend was ook dat zo dicht bij de Nederlandse grens, bijna niemand Nederlands sprak. En soms ook geen Engels of Duits. En wij spreken weer geen Frans. De menukaart was alleen in het Frans, hier kwam de scanfunctie van de Google Vertalen-app goed van pas.

Dag 3

Op dag 3 reden we van Gemmenich weer terug naar Eijsden waar onze auto stond. Deze dag zigzagden we heen-en-weer over de Belgische grens. We kwamen weer langs grenspaal 12, het meest zuidelijke punt van Nederland en het eindpunt van de TNNZ.

We waren blij dat we ons waterfilter, een Grayl GeoPress, bij ons hadden. Eigenlijk meegenomen om water van twijfelachtige kwaliteit, bijvoorbeeld van begraafplaatsen, te filteren. Maar het water van het golfhotel had een grondsmaak en leek wel van een put te komen in plaats van het drinkwaterleidingnet. Nadat Dave het water door het filter had gedrukt smaakte het gelukkig weer normaal.

De laatste dag begon al vrij vroeg in de route met de beklimming van de Rue de Beusdael vanuit Sippenaeken (97 – 4,5%, categorie 4). Dat ging echter lekker en veel beter dan gisteren. Ik zei onderweg tegen Dave: “Dit is de -hijg- steilste beklimming -hijg- van vandaag.” Dave, die me niet goed verstond: “Wanneer komt die?” Ik: “Je bent ‘m NU aan het DOEN!” Dave: “Oh.”

Eerste Wereldoorlog
Bijzonder was dat er op deze dag filmopnamen waren bij kasteel Beusdael. Gelukkig mochten we er nog langs. Halverwege de beklimming ligt aan de rechterkant een kazemat met een informatiebordje erbij. Interessanter vonden we het Prikkeldraadmonument verderop nabij de top. Hier worden de slachtoffers herdacht die tijdens de Eerste Wereldoorlog omkwamen door een elektrische draad met 2000 volt, die moest voorkomen dat Belgische burgers naar het neutrale Nederland konden vluchten. Het hek maakte honderden slachtoffers.

De Grensheuvel vanuit Noorbeek ervoeren we als de laatste serieuze klim deze dag. We zagen een wat heuveliger fietsvakantie alweer wat meer zitten. Na de Rue de Beusdael was de rest van de beklimmingen deze dag niet hoger dan categorie 5 en we daalden alweer snel af richting de Maas. Totaal 30,1 kilometer, 11,9 kilometer bergop en 501 hoogtemeters. De steilste honderd meter was 8,7 procent.

Volgens de app MyCols deden we deze dag de Rue de Beusdael, Kloosterhofstraat, Op de Eiken Ulvend en het Mheerelindje. Die laatste heet in Climbfinder ‘Grensheuvel vanuit Noorbeek’.

Climfinder
De site Climbfinder is gratis te gebruiken voor het vinden van beklimmingen op de kaart en het maken van routes. Voor het kunnen downloaden van gpx-bestanden heb je een betaald plan nodig. Je betaalt voor een of twee jaar. Het gaat niet om een abonnement, dus je blijft niet ongemerkt betalen als je de site niet meer zou gebruiken.

Hoewel je specifiek op Climbfinder kunt zoeken naar beklimmingen over kasseien en gravel, kun je geen route over gravel plannen. Af en toe kruisten we mooie gravelwegen maar we reden zelf de hele route over asfalt.

Wil je wel door het mooie heuvellandschap in het zuiden van Limburg fietsen maar juist de meest steile beklimmingen en afdalingen vermijden? Daar kan je natuurlijk Climbfinder ook voor gebruiken! Mijd dan in je route alle rode en oranje aangegeven stukken.

Overnachtingen
We kozen dit weekend voor hotels. Er zijn geen natuurkampeerterreinen in de buurt en alle SVR-campings in de omgeving waren nog vanwege het winterseizoen gesloten. We zagen onderweg bij enkele boerderijen de Vekabo-vlag ‘In het groen’ wapperen en die van ACSI, dus wellicht was er via die organisaties toch wat open. Wel waren deze vlaggen vaak erg gerafeld, dus wellicht hangen ze er het hele jaar.

Hoogtemeters en stijgingspercentages
Wie even moet opfrissen wat hoogtemeters en stijgingspercentage inhouden en hoe je het uitrekent, zie de pagina Bergen op deze site (in de sitenavigatie terug te vinden onder hoofdmenu Omgeving). Op de site van Climbfinder wordt de categorisering van bergen en wat klimpunten zijn goed uitgelegd.

Blogger Hans van der Veeke en zijn vrouw Sakia houden aan om niet meer dan 1000 meter per dag te stijgen met de fiets. Het is een goed idee om niet alleen naar de kilometers te kijken in heuvelachtig gebied en voor jezelf te bepalen wat haalbaar en nog leuk is. Bij ons schommelden de etappes in Engeland tussen de 500 en 1000 hoogtemeters per dag. Behalve hoogtemeters zijn vooral ook de stijgingspercentages belangrijk. Boven de 15 procent stapten we af. Sowieso gaat lopen dan sneller.