Dave reed óp een fiets in plaats van ín de fiets naar Oldenburg vorige week. De eerste ervaringen met de HP Velotechnik Scorpion FS 26 S-Pedelec trike smaken naar meer.
Dave heeft al enige tijd last van een knieblessure en tijdens onze testrit naar De Mig, het weekend voor het Große Oldenburger Liegeradtreffen 2016, maakte duidelijk dat 266 kilometer heen en ook weer terug naar Oldenburg er voor hem niet in zat. Op het laatste moment een bezoek aan huisarts en manueel therapeut brengen ook geen soelaas: Ibruprofen slikken en blijven bewegen was het advies. Maar we waren er wel over uit: met deze knie zou dat leiden tot een stranding ergens op dag twee en een overdosis Ibuprofen. Wat nu?
Dave in de optocht van de GOL
Een logistieke operatie volgde. Terwijl ik met kampeerbagage naar Gramsbergen tegen de Duitse grens aan fiets, rijdt Dave met de auto naar ligfietswinkel Elan in Nijmegen om een HP Velotechnik Scorpion FS 26 S-Pedelec te huren en tassen te regelen. Het tochtje naar Oldenburg werd nu, in plaats van problematisch, een mooie gelegenheid om deze speed pedelec trike met Go SwissDrive te testen. Als de fiets is afgesteld, de batterijen geladen en het e-gedeelte van de fiets uitgelegd, kan de fiets ingeladen worden. Hoewel deze snelle e-trike een soort van opvouwbaar is, past hij alleen niet-opgevouwen in onze compacte auto. Opgevouwen wordt de fiets te hoog. Met de klep halfopen rijdt Dave vanuit Nijmegen met de fiets en tassen in de auto naar Gramsbergen.
De trike ‘opgevouwen’
Niet opgevouwen past nog het beste
Actieradius
Op de tweede dag fietsen we de resterende 145 kilometer samen naar Oldenburg. Dave op de trike en ik in de velomobiel; de auto blijft achter in Gramsbergen. Dave zette op de heenweg de ondersteuning op stand 2 (er zijn 5 standen). Hij wilde hiermee testen wat de maximale actieradius van de accu’s zouden geven. Stand 2 geeft hem net een duwtje in de rug, alsof je wind mee hebt, en ontlast de knieën. Geen zware Quest met kampeerbagage meer om na elke stop in gang te zetten. De strategie werkt. In plaats van al na 30 kilometer, voelt hij zijn knie pas na 120 kilometer. Het zijn dus niet zozeer de omwentelingen die je maakt maar de kracht die je moet zetten die zijn blessure verergeren.
Motor in achterwiel
Het is wel even omschakelen. Welke kleding doe je aan, waar laat je je waterfles (de trike heeft nog geen bidonhouder), wat zit in welke tas? Op een open ligger rijden is geen routine meer voor ons. Dave vindt het heerlijk, ook al moeten we drie keer extra stoppen omdat dan de regenbroek weer aan en dan weer uit moet vanwege het wisselvallige weer. “Het is net als met de rugzak, je bent lekker buiten!” volgens Dave.
Regenbroek en jas nodig bij vertrek
“Als je harder gaat dan 32 kilometer per uur, dan merk ik dat ik je niet bijhoud omdat ik word tegenghouden door de wind, de Quest heeft hier echt een voordeel vanwege de aerodynamics” zegt Dave. Die opmerking verwondert mij. “Wind? Welke wind, er staat helemaal geen wind!” Gisteren ja, van Almere naar Gramsbergen, toen stond er wind. Vandaag ervaar ik als een windloze dag. Niet mee, niet tegen. Even later zit Dave achter me wild te gebaren: “kijk dan, kijk!”. Eindelijk zien we een windmolen en hij draait snel, aan de stand van de wieken te zien hebben we inderdaad wind tegen.
Onderweg met de speed pedelec trime
Een stuk verder komt van achter de vraag “waarom rijden we zo langzaam?” “Nou,” zeg ik, “ben je al vergeten hoe zwaar het is een heuvel op te rijden met een volgeladen Quest?” We hebben in dit gebied niet echt zichtbare heuvels maar wel veel vals plat en ik moet klimmen. Dave had het niet eens gemerkt dat we omhoog reden. Verderop staan er bordjes Radweg-Schäden. Hier moet ik vaart minderen want ik stuiter uit mijn stoel: knieën tegen het dek en de kuiprand slaat tegen mijn schouders. Pijnlijk, ik hou er zelfs een blauwe plek boven op mijn schouder aan over. De trike blijkt een veel soepeler vering te hebben: Dave merkt weinig van de hoge ribbels in het fietspad en hoeft geen vaart te minderen.
GPS op frame
De actieradius op stand 2 van één batterij blijkt 120 kilometer. Dave geeft een sein dat hij moet wisselen. Deze trike is uitgerust met twee batterijen. Het stekkertje moet even omgezet worden naar de andere accu voor de resterende 25 kilometer en dan zijn we verder op weg naar Oldenburg.
U-bochten
Op de terugweg begint Dave al aan de wendbare trike te wennen. Met de Scorpion FS 26 kan je U-bochten nemen. Als ik na een pauze even naast mijn fiets loop, omdat ik nog even de staart wil optillen om ‘m door de bocht te halen, zegt Dave: “Je kan toch instappen? Die bocht haal je makkelijk.” Ik weet zeker dat ik die bocht niet kan halen en demonstreer het voor hem. Ik haal ‘m inderdaad niet, goed ingeschat.
Op de terugweg, bij een bushalte in Duitsland
Spoorbreedte
Het is vandaag zondag en mooi weer, dus het is een stuk drukker op het fietspad dan op de heenweg. Ik moet precisie sturen bij tegenliggers: rechter voorband naast het fietspad en ik kan omslaan. Mijn tegenliggers, veelal ouderen, kijken angstig naar mijn snelle monster. Ik ben op mijn beurt angstig voor een aanrijding en de schade die dat kan opleveren aan mijn carrosserie. Dave kan precies zien hoe breed zijn spoorbreedte is maar ontdekt al snel dat hij met één band prima door de berm kan en dus ruimte kan maken voor tegenliggers. Er valt ons nog iets op: Dave wordt vriendelijk begroet, hij wordt gezien als een fietser. Hoe anders vergaat het mij. Niet ík word gezien maar mijn fiets, als een apparaat met een eigen leven, dat gevaarlijk is. In plaats van een voertuig dat door een mens wordt bestuurd waar interactie mee mogelijk is.
Ondersteuning
Op de terugweg na het Liegeradtreffen besluit Dave de hogere standen voor ondersteuning eens uit te gaan proberen. Op de GPS is te zien hoeveel kilometer het nog is tot de bestemmingen en op het schermpje van de fiets kan je zien hoeveel kilometer de accu nog kan ondersteunen bij de huidige stand. Dat kan je precies uitmeten. Dave komt na 145 kilometer aan op de camping in Gramsbergen met één lege batterij en één batterij waar nog voor 11 kilometer ondersteuning in zit. In stand 3-4 is de actieradius met twee accu’s dus circa 156 kilometer.
Het scherm geeft aan dat de accu nog 110 kilometer ondersteunt
De trike gaat de volgende ochtend in Gramsbergen samen met de kampeerspullen de auto in. Dave stapt weer in de auto en ik fiets de laatste dag van deze tocht met een lichte velomobiel naar huis. De trike is in het weekend ruim 300 kilometer getest, de week erna rijdt Dave nog twee keer op en neer naar zijn werk met de gehuurde trike. Op basis van deze eerste ervaring hebben we een lijst voor- en nadelen gemaakt ten opzichte van een velomobiel.
| Voordelen trike |
|
| Voordelen velomobiel |
|
Kampeerwijzer 
Goede manier om over de knieblessure heen te komen zonder het fietsen op te geven, maar…. er kan natuurlijk ook een motor in de velomobiel. Voor als de knieen weer hersteld zijn: de belasting van pezen en gewrichten is flink te reduceren als je je aan went om weg te rijden in een voldoende lage versnelling. Dus niet stoer wegrijden op het grote blad, maar bij een stop terug naar midden of kleine voorblad. Verder lijkt bij mij korte cranks goed te werken bij voorkomen van knieproblemen. De knieen hoeven minder te buigen, maar het wordt dan wel nog belangrijker om voor stilstand terug te schakelen naar een kleiner voorblad.
Bedankt voor je tips Harry.
Het is zeker een mooie trike, maar ga je hier 365 dagen per jaar mee fietsen met open ketting, derailleur en schijfremmen? Ik zou in het vlakke Nederland zelfs liever trommelremmen op mijn roeifiets hebben dan schijfremmen. Bij nat weer slijten de blokjes verschrikkelijk snel en bij pekel gaat de boel vastzitten (gelukkig roets ik dan niet).
Mijn Fujin en Fuego hadden ook schijfremmen en mensen fietsen de hele wereld rond met open ketting en derailleur. Wij zien onze fietsen in eerste instantie als vakantiefietsen en trommelremmen in de bergen is niet goed, maar daar is de velomobiel ook niet voor ontworpen.
Pluspunt VM: je bent echt aan het fietsen.
Zelf heb ik ook ooit een Trike met ondersteuning gehad om het fietsen weer op te pakken na een ziekteperiode van 2 jaar. Dat is goed gelukt, maar ik vind het niet echt meer op fietsen lijken. Je beweegt je benen wel, maar het echt hpv-gevoel is niet meer aanwezig. De meeste E-bikers zullen het hier niet mee eens zijn, maar ik spreek toch echt uit eigen ervaring.
Is denk ik afhankelijk van het soort ondersteuning. Met een speed pedelec moet je je echt in het zweet trappen om snel te gaan.
Dit bedoel ik dus: “We hebben in dit gebied niet echt zichtbare heuvels maar wel veel vals plat en ik moet klimmen. Dave had het niet eens gemerkt dat we omhoog reden.”
Het feit dat Dave niet heeft gemerkt dat jullie omhoog reden, is wat ik bedoel. Dit is duidelijk niet echt meer hpv. Het lijkt op fietsen, maar het is het niet echt meer. Prima voor mensen met een blessure of een beperking (ziekte of welke andere beperking dan ook), maar voor mij is het niet het echte fietsen. Het op eigen kracht voortbewegen van een voertuig.
Zowel stroom als stroomlijn maken dat het fietsen sneller gaat dan op een normale fiets. Jouw argument is exact hetzelfde als dat van wielrenners die vinden dat velomobilisten ook niet echt fietsen. Maar het is zeker HPV hoor: Hybrid Powered Vehicle.