Dit weekend was het NK Tijdrijden voor vrije renners op Texel. Vrijdag fietsten we met onze velomobielen van Almere naar camping de Vrije Vogel op Texel met redelijk weer. Halverwege de Houtribdijk (a.k.a. de LEL-dijk) vielen een paar spetters en keerde de wind tegen. Er waren schuimstrepen op het IJsselmeer, dus waarschijnlijk windkracht 7. Op zaterdag tijdens de wedstrijd hadden we heerlijk zomers weer. Op zondag was het grijs, waaide het hard en kregen we voortdurend stortbuien en een paar hagelbuien over ons heen. Zomer en herfst in één weekend dus.

Terug naar Den Helder met de veerboot

Door wegomleiding en tegenwind verliep de heenreis niet soepel. Ik kreeg ook nog last van stijve spieren aan de zijkant van mijn bovenbenen die aanvoelden als blauwe plekken als ik er overheen wreef. Een vreemde plek voor spierpijn dat ik niet eerder had ervaren. Ik dacht dat het misschien kwam door de kortere broek die ik droeg, de pijpjes op de lengte van een wielrenbroek leken wat te knellen. Na 90 kilometer wisselde ik van broek. Het leek inderdaad beter te gaan maar het trok nog niet helemaal weg. De volgende dag was ik er gelukkig vanaf en liet ik de korte broek in de tent. Dave werd in Lelystad gestoken door een wesp in zijn schouder: hij voelde de bijtende stof richting zijn nek trekken maar had gelukkig geen allergische reactie.

Wegomleiding en -afsluitingen
Lelystad was ook een avontuur. Vanwege wegwerkzaamheden bij het gemaal is er een wegomleiding die een extra tien kilometer toevoegde aan onze reis van 120 kilometer. Aan de zendmast te zien waren we op een gegeven moment weer aan het terugfietsen. Volgend weekend is onder andere de Knardijk en Praamweg versperd voor de triathlon in Almere. Vanwege het hardloopevenement Afsluitdijk Open zou de Afsluitdijk juist dicht zijn, hoe ironisch. De versperring duurde op zondag tot 12.00 uur, waardoor George en Theo moesten wachten voordat ze terug konden fietsen. Door het slechte weer werd echter het evenement afgezegd, een geluk voor beiden.

Belachelijk lange wegomleiding te Lelystad

In Noord-Holland is het over het algemeen goed fietsen. Langs de N240 ligt een wat smal fietspad voor tweerichtingsverkeer en omdat we wat (te) laat vertrokken waren hadden we hier grote groepen scholieren als tegenliggers maar alles ging goed. In Den Helder kan je niet om de nautische sferen heen. Vandaag lag er zelfs een boorplatform afgemeerd. We misten de boot naar Texel net maar het wachten duurt niet lang.

Dave koopt kaartjes voor de veerboot naar Texel

Om half 7 waren we op boerderijcamping de Vrije Vogel, dat voorzieningen heeft als een Scandinavische camping: een binnenverblijf met keukentje en zelfs pannen, waterkoker en koffiezetapparaat. We troffen er Marloes en Theo en een hele knuffelige zwart-witte poes.

Boerderijcamping de Vrije Vogel met op de achtergrond het binnenverblijf

Theo had nog maar weer net zijn DF terug van een spoedreparatie, zodat hij kon deelnemen aan de wedstrijd. Hij was onlangs van opzij aangereden door een flinke auto met bullbar. Ook Ludwig uit Duitsland, Harry van Sinner, Ymte, Ligfiets.net-redacteur Theo, Marjon en George arriveerden later op de camping. Ymte vertelde dat InterCityBike werkt aan een Hollandse variant van de DF. Een verschil zou zijn dat er grotere banden op passen en een hogere bodemvrijheid.

Theo’s DF XL met schade

Zondags gingen we assisteren bij het keerpunt om velomobielen te draaien. Er is daar namelijk niet genoeg ruimte voor een volledige draaicirkel. Behalve George en Dave (a.k.a. Hernia en Frozen Shoulder) waren ook Marjon, Theo Z. en Texelaar Marten er om te helpen. Dat was maar goed ook want op een gegeven moment kwamen er vier velomobielen tegelijkertijd aan. Eén van die velomobilisten was Harry, die maakte met zijn GoPro een mooie video van dit hectische keermoment (vanaf 8’33”). In de verte zagen we op een gegeven moment ook langdurig een gele velomobiel stilstaan. George sprong in zijn fiets en ging er op af. Het bleek dat Wim een lekke band had maar omdat hij zijn kap had dichtgetaped duurde het lang voordat hij zichzelf kon bevrijden. Uiteindelijk was de band hersteld en kon Wim verder via het keerpunt naar de finish. Hij zou laatste worden van de negen deelnemende ligfietsers.

Keerpunt van het NK Tijdrijden

Op het keerpunt was er een akkefietje met een jurylid dat net voor de velomobielen op het parcours met zijn auto reed. Hij zette op het keerpunt zijn auto op een onhandige plek neer, hierdoor konden de velomobielen niet hun draaicirkel inzetten. Op het verzoek de auto te verplaatsen reageerde de man sjacherijnig met dat dit “de laatste keer” zou zijn. We hopen dat hij bedoelt dat het de laatste keer was dat hij als jurylid zou meewerken. Het jurylid reed met zijn auto terug via het parcours en passeerde daarbij deelneemster Marloes op slechts tien centimeter. Marloes heeft dit als zeer onveilig ervaren want er stond veel wind waardoor zij af en toe opzij werd gezet. Terwijl hij Eva inhaalde claxonneerde de man. Gelukkig kwamen de deelneemsters met de schrik vrij en kwam het niet tot een aanrijding. Voor de rest was het goed georganiseerd, er was zelfs koffie bij het keerpunt!

Vuurtoren Eierland
We verwachtten elf velomobielen op het keerpunt maar het verloopt allemaal zo hectisch dat we al snel de tel kwijt waren. Op een gegeven moment was het wel duidelijk dat we ze allemaal gehad hadden en konden we richting de finish. Omdat we in verband met de veiligheid zelf niet over het parcours mochten rijden met onze fietsen (oh, ironie), had ik een toeristische route terug uitgezet. Die ging eerst langs vuurtoren Eierland en daarna over onder andere de Zanddijk langs de duinen terug naar de haven van Oudeschild. Door het vele oponthoud door andere fietsers en bochtjes waardoor je niet kon inhalen omdat je geen tegenliggers kon zien, kwamen we nog vrij laat aan bij de finish maar gelukkig wel op tijd om Ymte op het erepodium te zien stappen. Maar Cees, Eva en Wim liepen we helaas mis, zij waren al naar huis.

De vuurtoren van Texel

Making of the vuurtorenfoto

Mooi fietspad door de duinen van Texel

Bij de finish

Ymte had zijn tijd ten opzichte van voorgaande jaren weer weten te verbeteren. Hij reed de afstand van 28,5 kilometer met een snelheid van 63,81 kilometer per uur. Opvallend was dat de snelste wielrenner (46,24 kilometer per uur) niet in de categorie ‘heren 16 t/m 39 jaar’ zat maar in de groep ’40 t/m 49′. Er deden zo’n 160 wielrenners mee en er is plaats voor maximaal 15 ligfietsen.

Erepodium
Net als vorig jaar had de organisatie het podium zo geplaatst dat je als fotograaf last hebt van tegenlicht. Met een iPhone als camera wordt het resultaat dan niet zo best. Deelneemster Marloes ving in de zaal nog een verwonderende opmerking op dat “ze hun benen niet hadden geschoren” toen de ligfietsers op het erepodium stonden. Het is maar goed dat ze bij het NK Tijdrijden wel aan verschillende categorieën doen (in tegenstelling tot het WK HPV in Nederland), anders zou er geen wielrenner op het erepodium belanden. Alleen de nummers 8 en 9 van de ligfietsers waren langzamer dan de snelste wielrenner. Daarvan één door een lekke band.

Prijsuitreiking met tegenlicht

Eén van de organisatoren

Ymte’s nieuwe ‘gouden’ plak en kampioenshirt

Na de uitreiking fietsten we weer terug. Terug op de camping zaten we lekker aan de picknicktafel in de zon na te genieten van de mooie dag.

Bier en Texelse koek

Toen we zondagochtend opstonden en aan de ontbijttafel zaten op camping de Vrije Vogel, was het donkergrijs buiten en woei het stevig. Herfstbladeren plakten aan de tent en ’s nachts had het geregend. Iemand beweerde dat er windkracht 8 werd verwacht. Meteen kwamen de sterke verhalen los. “Als je kap wegwaait, laat maar gaan want als je je fiets loslaat waait deze ook weg en dan ben je verder van huis”. Er werd ge(m)opperd dat de DF windgevoeliger was dan de Quest. Vooral ook omdat alle bagagegewicht in de staart zit en niet ook in het midden kan zoals bij een Quest. Een andere tip was om een touwtje te maken aan je schuimdeksel.

Het leek zondagochtend wel herfst: donker en bladeren op de tent

Op de veerboot naar Den Helder verwarmde ik de priem van mijn zakmes met een aansteker om een gat te maken in het uitstekende deel van een van de stukken klittenband waarmee je de kap vastzet. Hieraan zette ik een touwtje vast. Met een mastworp zette ik het andere eind vast aan mijn stuur. Ondanks dat het allemaal wel meeviel met de wind. Voor de Waddenzee was op Teletekstpagina 710 een windwaarschuwing Zuidwest 6 afgegeven maar vanaf de veerboot zag ik beginnend brekende golfjes, dus eerder windkracht 3, al was de wind wel vlagerig. Maar mijn schuimkap is klaar voor de herfst.

Rustige Waddenzee, de wind valt mee

Dankzij Texelaar Marten wisten we op welke tijden de juiste boot vertrok zodat je niet met je velomobiel door een onmogelijke haakse bocht hoefde om de boot op te komen. Terug hadden we op hele stukken de wind mee. In Medemblik aten we bij Koekenbier een lekkere uitsmijter, net als vorig jaar. We gingen op een gegeven moment met 40 over de LEL-dijk, totdat we de bocht doorgingen. Met de sluis in beeld kregen we de harde wind recht op kop. De hele reis waren we getrakteerd op stevige regenbuien. Op de Oostvaardersdijk kregen we ook nog striemende hagel te verwerken.

George en Marjon hadden de boot op het nippertje gehaald en stonden aan bakboord

PS: het zag er even naar uit dat ik moest stoppen met bloggen omdat Kampeerwijzer over de gratis 3 GB ging die je van WordPress krijgt. De keuze was betalen of een nieuw blog aanmaken, maar dat laatste vond ik toch een beetje zonde vanwege de pagina’s en het blogarchief. Om het blog te behouden en verder te kunnen uitbreiden kost het me voortaan 91 euro per jaar. Daarom (maar ook omdat ik het leuk vond om uit te zoeken hoe het moest) staat er op de homepage nu een knop van PayPal waarmee je een vrijwillige donatie kunt doen. Kampeerwijzer blijft gratis voor de lezers maar als een deel van de bezoekers bijvoorbeeld een euro overmaakt ben ik uit de kosten voor hosting. Een voordeel van de betaalde versie is dat Kampeerwijzer voortaan is te vinden onder het kortere adres: Kampeerwijzer.com.

Het zwaard van Damocles