Omdat er zo weinig te vinden is op internet en in reisgidsen over Edinburgh hierbij een reisgids voor de hoofdstad van Schotland. Deze is tot stand gekomen door aan mensen die Edinburgh bezochten te vragen naar de hoogtepunten. Vervolgens gingen we met hun tips op pad in een ongelooflijk mooie historische stad.
Een week is een mooie lengte voor een bezoek aan Edinburgh. Wij bezochten hierin onderstaande bezienswaardigheden in de stadsdelen Old Town en ‘New’ Town. Beide wijken staan op de werelderfgoedlijst. New Town is gebouwd in de neoclassicistische stijl tijdens de achttiende eeuw en is dus niet zó nieuw maar toch vonden we dit een minder interessant gedeelte van de stad dan Old Town. Je vindt hier langs Princess Street alle grote ketens, van de Apple Store tot H&M. Het is leuker om aan de andere kant van deze straat door het park te lopen langs alle beelden en gedenktekens. George Street is iets sjieker. Wij vonden het tussenliggende straatje Rose Street interessanter: hier zijn behalve diverse bars en eetgelegenheden ook buitensportzaken te vinden als Tiso en Cotsworld Outdoor.
New Town
Aan het eind van Princess Street gaat de weg over in de A1 en hier vind je het pad om Calton Hill op te lopen. Hier is ‘klein Athene’ gesticht: een verzameling monumenten en de voormalige sterrenwacht. Een leuke wandeling en bij mooi weer kan je lekker in het gras zitten en heb je mooi uitzicht over de stad. Het is niet nodig om bergschoenen aan te trekken, het pad bestaat uit asfalt en trappen.
City Observatorium op Calton Hill
Dan Old Town. Edinburgh’s oudste en lange tijd enige straat loopt van het kasteel naar het paleis. De straten die deze twee gebouwen met elkaar verbinden, onder andere High Street en Canongate, wordt de Royal Mile genoemd. Ondanks dat het super toeristisch is en de straat maar twee soorten winkels heeft (in de ene wordt whisky verkocht en in de andere Schots geruite (tartan) sjaaltjes, kasjmier truitjes en tweed). Als je na een paar dagen gehersenspoeld bent door dit aanbod en bedenkt: ik wil ook een (mini-)kilt, dan valt op dat er grote kwaliteitsverschillen zijn op tartan-gebied en dan zijn vijftig tartan-winkeltjes opeens te weinig om het juiste rokje in de goede maat en in het gewenste ruitje te vinden. Verbazingwekkend. Op North Bridge zit overigens ook nog zo’n winkel met wat duurder aanbod. Meer richting Holyrood palace vind je ook zaken waar je een kilt kunt laten aanmeten. Aangezien er al 14.000 clans zijn met ieder hun eigen tartan en daarnaast nog de streek- en moderne fantasie-tartans, kunnen ze niet voor elke clan de juiste kilt op voorraad hebben. Tip: sla de zaken die ook pluche beestjes, koelkastmagneten en sneeuwbollen verkopen over, dat scheelt tijd.
Links tartan ‘Scotland Forever’, rechts ‘Black Watch’
Cockburn Street in Old Town
Het kasteel staat op een rots en de Royal Mile loopt naar beneden richting paleis Holyrood. Vanaf de Royal Mile lopen steile smalle stegen naar beneden, ‘closes’ genoemd. Door deze hoogteverschillen zit Old Town heel vernuftig in elkaar. Omhooglopende straten, trappen die straten verbinden, gebouwen waarbij je op straatniveau op de vierde etage binnenkomt, het is razend knap hoe het allemaal 3D in elkaar gepuzzeld zit. En daarnaast is het allemaal van een prachtige architectuur, het lijkt bijna alsof het vroeger verplicht was dat er een torentje op het gebouw stond. Sta niet vreemd te kijken als je op straatniveau een gebouw binnenkomt op bijvoorbeeld de vierde etage.
Je kunt zowel het kasteel als het paleis bezoeken. Bij de laatste wordt om 13.00 een kanon afgeschoten. Bij het paleis in de buurt begint ook het pad naar Arthur’s Seat, een 250 meter hoge heuvel waar vandaan je een mooi uitzicht hebt over heel Edinburgh. Verkijk je niet op de klim, neem bergschoenen en het liefst ook bergstokken mee, ook al zie je aan de voet peuters aan moeders hand lopen. Het pad kan bestaan uit losse keien, op het laatst is het een rots en een misstap is zo gemaakt. Je loopt in een halfuur de hoogste heuvel op maar een dag na onze beklimming is een vrouw nog van de top af twintig meter naar beneden gevallen en ze is ter plekke overleden. In mei staat de ‘gorse’ mooi geel in bloei, de eetbare bloemen van deze bremstruiken ruiken naar kokos.
Arthur’s seat
Verder vind je aan de Royal Mile in de buurt van het kasteel de Whisky Experience, the Tartan Weaving Mill (vooral weer een hele grote winkel, die meerdere etages naar beneden gaat – het gebouw is dus een stuk groter dan je verwacht op straatniveau), met tartan sjaaltjes en mini-kilts maar ook met een overzicht van hoe de kilt door de eeuwen heen werd gedragen. We hadden het idee dat de weefmachines in de kelder al een hele poos niets meer doen.
Trek voor het museum Camera Obscura zeker anderhalf uur uit en bezoek het vooral als de zon schijnt. Je kunt namelijk op het dak met verrekijkers Edinburgh bekijken en ook de camera obscura zelf werkt beter bij zonlicht. Het museum zelf laat een heel uitgebreid overzicht zien van allerlei optisch bedrog: van M.C. Escher en hologrammen tot 3D-technieken en alles daartussen. Zeker ook leuk voor kinderen want je mag overal aanzitten, op en aan knoppen drukken en draaien.
Tartan Weaving Mill
Optische illusies in museum Camera Obscura
Verdwenen steeg
Meer richting South Bridge vind je aan je linkerhand (komend van het kasteel) The Real St. Mary’s Close. De website vertelt over allerlei verhalen die rondgingen over deze verdwenen steeg en dat de werkelijkheid veel mooier is dan de verhalen. Nu weten we dat mensen graag dingen aandikken en mooier maken in verhalen dus ook in dit geval is de werkelijkheid helaas een stuk saaier dan de fantasie. Stel je er niet teveel van voor dan kan het niet tegenvallen. Je krijgt een stukje geschiedenis mee over hoe vroeger arm en rijk nog door elkaar woonden in de stegen aan de Royal Mile, voordat New Town werd gebouwd. Het is ook erg afhankelijk van wie je treft als gids of het leuk is of niet (die van ons raffelde het verhaal in sneltempo ongeïnteresseerd af en leverde ook nog commentaar op zijn collega’s die er langer over deden). Verwacht niet dat je meteen naar binnen kan, maar koop een kaartje voor de volgende dag of als je geluk hebt een paar uur later. Loop na het bezoeken van St. Mary’s Close de Royal Mile nog eens en bekijk alle stegen, die ‘closes’ heten en herken de stegen die nog de oude structuren hebben.
Je mag niet fotograferen in The St. Mary’s Close.
Een nog open close
Lighthouse Park
Eén dag hebben we ons vermaakt door naar de zeehaven te lopen. Hier staat een vervallen vuurtoren in Lighthouse Park. Hier ontstaat een heel nieuwe stad. Op weg naar de haven kan je langs een tweede, grotere vestiging van Tiso lopen, gevestigd op 41 Commercial Street. De Royal Yacht Britannia kan bezocht worden (niet openbaar toegankelijk). Via Sandpiper Road staken we Newhaven Place over en liepen hier het wandelpad langs het water richting de vuurtoren. Op de terugweg namen we bus 22 terug naar het centrum vanaf Western Harbour Drive. (Let op dat je aan de goede kant van de weg gaat staan bij het bushokje). Lekker voor als je wilt uitwaaien en even de buitenwijken wilt bekijken, weg van alle drukte op de Royal Mile en Princess Street.
Lighthouse Park
Een hele mooie wandeling waarbij het ongelooflijk is dat je nog steeds midden in Edinburgh bent, is de wandeling via een pad langs Water of Leith door Dean Village. Neem de trap vanaf Saunders Street naar beneden. Het riviertje ligt heel diep in de stad, wij liepen in westelijke richting. Op een gegeven moment is het pad afgezet wegens herstelwerkzaamheden. Iedereen negeert dat, dus passeer het hek en geniet verder van deze mooie wandeling. We verlieten het pad via de trap omhoog bij Roseburn Tarrace, liepen langs de A8 naar het station Haymarket en namen de trein terug naar Waverly. Het grote gebouw dat er uitziet als een paleis aan je linkerhand was ooit een instituut voor doven maar staat nu al enkele jaren leeg. Het gerucht gaat dat de koningin het heeft willen betrekken in plaats van Holyrood Palace.
Dean Village
Instituut voor doven langs A8
Haggis, neeps en tatties
De Potter Trail noemde ik al aan het eind van mijn post over onze tweede week in Schotland. Onze rondleiding eindigde op het balkon boven Victoria Street. Er is een trap in dat balkon waarmee je kunt afdalen naar Victoria Street. Bekijk deze straat zeker, hij diende ter inspiratie voor Diagon Alley en hij komt uit op Grass Market, waar cafétjes en restaurants zitten. Op het balkon zit ook een ingang naar The Castle Arms dat een meer formele ingang heeft vanaf Johnston Terrace. Ik kan het Schotse gerecht haggis, neeps en tatties van harte aanbevelen (zoals met alle Schotse gerechten moet je pas opzoeken waarvan het gemaakt is nadat je het gegeten hebt). Ze heben helaas geen Cullen Skink op het menu staan. Zelfs als je van vissoep gruwt zoals ik, zou je het toch moeten proberen, ik vond het lekker. Het Thaise restaurant ernaast, Thai Orchid, valt erg tegen als je het Amsterdamse restaurant Bird kent. Meer voor een zakendiner dan voor vakantie.
Een winkel op Victoria Street die mogelijk tot inspiratie heeft geleid voor de Gambol and Japes Wizarding Joke Shop
We hebben ook dingen niet gedaan vanwege tijdgebrek maar reizigers tipten ook de Royal Botanic Garden, de Art Galery en het theater. We bezochten kort het National Museum Schotland aan de Chambers Street maar het enige Schotse aan het museum was dat de objecten verzameld waren door Schotten. Het museum is thematisch gerangschikt, wat wel een interessante mix opleverde van culturele en wetenschappelijke zaken rond één thema zoals bijvoorbeeld de zee. Verwacht een fossiel uitgestald naast een satelliet bijvoorbeeld. De hal van het gebouw is wel een bezoek waard. Musea zijn gratis te bezoeken, er wordt alleen entree geheven voor tijdelijke tentoonstellingen.
National Museum Scotland
Ibis-hotel
Er zitten vlak bij de Royal Mile op de South Bridge twee Ibis-hotels (De vestiging op Hunter Square zie je ook liggen vanaf Southbridge). De prijzen van de kamers wisselen per uur, we hebben ze zien variëren in een week tussen de 77 en 188 pond. Kijk met boeken dus vooral vroeg op de dag, dan zijn ze vaak goedkoper dan ’s middags. Ibis is modern en heeft niet echt sfeer maar de kamer en het sanitair is goed en we vonden het bed erg goed slapen. Weer eens wat anders dan zo’n doorgezakt/te zacht matras dat je in de meeste hotels treft. Het restaurant en de bar van ons Ibis-hotel was de enige plek in heel Schotland waar we niet met onze buitenlandse PIN-pas konden betalen. Je kan het wel op je hotelrekening laten zetten maar ga hier niet dineren: je hoort continu zaken vallen in de keuken en er zitten uren tussen bestelling, voorgerecht en hoofdgerecht. Wel geschikt voor als je op zoek bent naar een avondvullend programma (tip: neem een boek mee).
In Schotland is de site/app Tripadvisor erg populair. Hier kan je waarderingen en reviews lezen van bezoekers over restaurants en attracties.
Dit was onze laatste week in Schotland. De volgende reis gaat per ligfiets naar Rütenbrock.
Kampeerwijzer 