• Aantal kilometers afgelegd: 134 vandaag, 1620,21 in totaal
• We zijn thuis, in Almere

Vijftiende en laatste etappe

Camping de Arendshof in Laar vinden we beiden deprimerend en het is er nogal leeg. Het verbaast ons dan ook dat er ’s avonds nog een caravan vertrekt omdat er volgens de eigenaar teveel lawaai zou zijn op deze camping. Rustiger dan hier zijn we bijna niet tegengekomen in het hoogseizoen. Onze buurman is een Nederlander die jaren in Californië heeft gewoond. Hij heeft duidelijk een seizoensplek. Achter op het terrein staan ook een paar caravans die er zo te zien permanent staan.

Afslag naar De Arendshof langs het Coevorden-Piccardie kanaal

Dronkemanskoor
Als ik ’s nachts wakker word en de tent uit moet, haal ik eerst een oordop uit mijn oor om te horen of het niet regent. De oordoppen gebruik ik omdat caravanbewoners een ander ritme hebben dan ons. Dave slaapt altijd overal doorheen. Een dronkemanskoor schalt over de camping (lang leve oordoppen!). Verder merk ik dat mijn neusgaten dichtzitten, mijn keel opgezet is en het voelt of er zandkorrels onder mijn oogleden zitten. De oorzaak is de wind die door de tent waait: die brengt geen frisse lucht maar houtrook. Het is in het midden van de nacht. We staan onder een heldere sterrenhemel.

Op deze camping hadden we een rustdag gepland na twee aaneengesloten dagen fietsen maar we zijn het er snel over eens: we doen de laatste lange etappe van 134 kilometer naar huis er meteen achteraan. We willen hier niet nog een dag blijven. Verder verlangt vooral Dave naar ons eigen waterbed, de bult in zijn Exped Winterlite matras, door de losgelaten naad, ligt niet bepaald lekker. Onderweg zijn we geen buitensportzaak tegengekomen om iets ter vervanging te kunnen aanschaffen.

Lekke achterband
Als de fietsen zijn ingepakt blijk ik een lekke achterband te hebben. Weer is de buitenband, een Schwalbe Range Cruiser 47-559, intact maar de binnenband lek. Bij het de buitenband in de wielkast schuiven komt er altijd wat gruis in de binnenband als je wielkasten niet schoon zijn. Ik vermoed dat daar de oorzaak ligt. Na het controleren van de buitenband en het vervangen van de binnenband zijn we pas om half 11 op pad.

We zeggen gedag tegen Duitsland

Het passeren van de Nederlandse grens gaat ongemerkt. Ik zie opeens een blauw straatnaambordje met witte letters waarop ‘Rondweg’ staat. In Duitsland zijn de bordjes wit met zwarte letters. Niet veel later rijden we dwars door het drukke Hardenberg. Als we stilstaan bij een stoplicht wurmen zich een paar e-bejaarden zich langs en voor onze velomobielen. Wat gaat er in die mensen hun hoofd om? Ze beseffen kennelijk niet dat we a) veel sneller zijn en b) hen nu moeten gaan inhalen op het fietspad. We zijn weer in het land van ‘jij moet rekening houden met mij’.

Hollandse luchten en ruimte voor de fiets

Prachtige brede fietspaden
Vanaf Hardenberg rijden we op een fantastisch breed fietspad dat helemaal via Ommen naar Vilsteren loopt. Je kan hier met zijn vieren naast elkaar fietsen. Helaas doen sommige Nederlandse fietsers dit ook en is het alsnog lastig inhalen. Na drie weken Duitsland en Denemarken valt het op wat een prachtige brede fietspaden Nederland heeft. En ook: wat zijn hier ontzettend véél fietsers!

Bij Herberg de Klomp werken we een uitsmijter naar binnen. Als we willen vertrekken is er weer een groep mensen met serieuze interesse in de velomobielen. als je dan ook nog kan zeggen dat je net komt terugfietsen uit Denemarken heb je helemaal een luisterend oor. Ze maken foto’s van onze fietsen, noteren het webadres velomobiel.nl en wachten helemaal totdat we zijn ingestapt en wegrijden want ze vinden het prachtig.

De laatste velomobiellezing van de vakantie. We hebben er veel gegeven.

Vanaf Vilsteren treffen we wat LF-routes. Op de Open Fietsmap zijn die rood-blauw geblokt, wat aangeeft dat het een officiële fietsroute is, maar waardoor niet te zien is wat voor wegtype het is. Gedeeltelijk is het slechts één wielspoor breed. Erg veel haakse bochtjes. Met name het stuk van de LF9 dat we fietsen is ongeschikt voor een velomobiel (en dus ook voor andere driewielers, tandem, kinderkar, etc.). Maar het is hier wel mooi. Nederland is een prachtig land.

Velomobiel heaven
Als we verderop een groep ouderen op de fiets inhalen en een van de achterste onze fietsbel heeft gehoord, waarschuwen ze elkaar. Eén komt terecht in de berm en valt. We zijn blij als het bordje Elburg opduikt: de Flevopolder, de natuurlijke omgeving van velomobielen, is nu niet ver meer. Nog even langs de kerktoren zonder spits en jachthaven en dan doemt de brug naar velomobiel heaven op. Ondertussen zien we steeds meer Hollandse luchten.

Brug over de IJssel bij Zwolle

LF9 is soms erg smal, tegenliggers kunnen hier niet fietsend passeren

Flevoboulevard
Op de dijk langs het Veluwemeer kunnen we eindelijk de snelheid opvoeren, naar 33-35 kilometer per uur. Eindelijk kunnen we losgaan, hier zijn geen irritante haakse bochtjes of te smalle fietspaadjes. Ook hoeven we geen rekening meer te houden met hoe onze spieren zich morgen zullen voelen. Wel is het even oppassen bij de overgangen naar campings, in het stuk dat opeens Flevoboulevard is gedoopt.

Op de Knardijk maken zwaluwen hun acrobatische toeren om ons heen. Op de Kotterbosweg langs de Lage Vaart vliegen grote zwermen spreeuwen op voor onze fietsen om verderop weer te landen en dat tafereel herhaalt zich keer op keer opnieuw. Het is een mooi gezicht.

Knardijk, bijna thuis. Dave’s stretch lycra fietsbroek, die nog strak zat voor de vakantie ;-)

We rijden in Buiten nog even langs supermarkt Boni voor een biertje. Om kwart voor zes openen we onze openslaande deuren naar de voortuin om onze velomobielen in de woonkamer te stallen. Thuis toasten we op onze behouden thuiskomst en de geslaagde fietsvakantie. Op de teller staat 1620,21 kilometer bijgeschreven.