• Aantal kilometers afgelegd: 99
• We zijn op de grens van Duitsland en Nederland in: Laar (D)

Veertiende etappe

Het is vanochtend heel warm op de camping. Van niksdoen ga je al zweten. We zijn een beetje laat wakker geworden: er liepen om 23.00 uur nog kinderen te schreeuwen over de camping. Trekkers en caravanbewoners hebben een ander ritme. Trekkers (met rugzak, fiets of motor) liggen er meestal al om 21.30 uur in en hebben voor 8.00 uur de tent opgebroken. Wij vertrekken meestal pas om een uur of tien en rijden dan tot 16.30-17.00 uur. Maar we liggen er wel vroeg in omdat we elke nacht ruim negen uur slapen. Veel meer dan fietsen, slapen en lezen/schrijven doen we niet.

We moeten een beetje lachen om onze buurman. Vrouw en kinderen hebben katoenen zomerkleding aan. Hij een Fjälräven G1000-trekkingboek, outdoor overhemd en aan de riem een tasje. We fantaseren over welke survivalspullen in dat tasje kunnen zitten. Het gezin staat op de camping met een grote caravan, dito voortent en dikke Volvo.

Rijwind
Veel mensen vragen ons of het niet warm is om met dit weer te fietsen in een velomobiel. Ondertussen kan ik zeggen: nee. Het is benauwd geweest vannacht en bloedheet op de camping. Zodra we rijden is er de verkoelende rijwind die tot de navel komt. Benen vangen maar een beetje wind via de Flintstone-gaten maar zitten ook in de schaduw. Rijden in een velomobiel is dus een stuk koeler dan stilstaan.

Vandaag staat er een stuk minder wind dan gisteren. Toen hadden we af en toe, bij onderbrekingen in het groen langs de weg, last van hevige rukwinden van opzij, waardoor we weggezet werden. Vooral bij hogere snelheden in de afdalingen op de rijbaan gevaarlijk. Echt klimmen is er vandaag niet meer bij, het kleine voorblad hebben we niet meer nodig. Dave geeft in zijn fiets een trap tegen het frame zodat hij het grote voorblad weer kan gebruiken.

De route vandaag is wat beter dan gisteren: minder langs drukke wegen. We merken dat het enorme lawaai dat autoverkeer veroorzaakt energie vreet.

Graaiende handjes
In een rustig dorpje bestellen we broodjes en koffie bij de plaatselijke bakker. Meestal blijft een van ons bij de fietsen (meestal Dave omdat ik iets meer Duits spreek) maar Dave loopt achter mij aan de winkel in. Een groepje smoezelige kinderen staat in een mum van tijd bij de fietsen en de handjes graaien al rond in de fietsen. Ik sis naar Dave dat hij moet opletten en bij de fietsen blijven.

De oudste, die een kinderwagen voorduwt en op de rest van de kleintjes moet letten, schat ik hooguit acht. Als ze zien dat we ze in de gaten hebben zijn ze snel weg maar even later komt er een jongetje weer bij de fietsen staan. Het klopt niet. De grote ogen volgen de iPhone, de portemonnaie. Dit is geen normaal kindergedrag.

Ik check drie keer de cockpit maar iPhone, portofoon, GPS en portemonnaie zijn er nog. Dazer, muëslirepen, toetsenbord, drinkfles. We hadden ze op tijd in de gaten en we lieten goed merken dat we ze in de gaten hielden. Maar je zag ze wachten op een onbewaakt ogenblik. Alleen kregen ze dat niet. Hoe hard kan je rennen op fietsschoenen met carbon zool? Makkelijker slachttoffers zijn misschien mensen die niet jaren op de Zeedijk en wallen van Amsterdam hebben gewoond. Maar dan zijn ze bij ons aan het verkeerde adres. Ook al verwacht je het totaal niet in zo’n gehucht in Duitsland.

Hunebedden
We rijden vandaag ook op een weg die al sinds de steentijd bestaat. Langs deze weg liggen bij Ipeken binnen een afstand van één kilometer een tiental hunebedden. Een bord met uitleg in Duits, Engels en Nederlands laat zien dat er hier in Duitsland zo’n zeventig hunebedden zijn. Er is ook een site over de Duitse hunebedden (Großsteingrab).

Check die velomobielbeentjes!

Jaknikkers
Een stuk voor Meppen zitten we wel weer op een drukke weg. We passeren een tiental jaknikkers die hier nog in werking zijn. Het fietspad ligt achter de hectometerpaaltjes en is wat aan te smalle kant. Dus slalommen we wat om de hectometerpaaltjes heen. Als er een auto in de achteruitkijkspiegel opdoemt rijden we rechts van de paaltjes, anders links.

Onderweg komen we door Apeldorn en langs een kanaal. Hmmm, zijn we verdwaald?

Deze Duitse koe zagen we onderweg

en deze ook!

Meppen zelf is verschrikkelijk druk. Er staat een file voor een stoplicht, wij staan ingedraaid met richtingaanwijzers aan om linksaf te gaan maar twee auto’s met Nederlandse nummerplaten sluiten achter aan de rij voor het stoplicht en rijden zo de kruising dicht. Classic! Als ze weer optrekken voor rood-oranje is een Duitse vrachtwagenchauffeur zo aardig om even te wachten zodat we de drukke weg kunnen oversteken naar het fietspad.

De overgang van weg naar fietspad, daar lopen we beiden keihard op vast met de fietsen @#&*! We zouden de gemeente Meppen moeten aanklagen voor de schade aan de gelcoat onder de fiets. Ook weer klassiek!

Zen
Hoewel we nu al drie weken vakantie hebben ben ik nog niet zo zen als de Duitsers. Misschien komt het omdat we nog steeds een schema hebben van bijna elke dag de tent opbreken, een uur of zeven onderweg, kamp weer opbouwen en slapen. Het valt me elke dag op hoeveel trager het leven hier verloopt dan in de randstad. Stoplichten staan voor alle richtingen minimaal twintig seconden tegelijkertijd op rood. Dan is het helemaal stil op zo’n kruising. Geldautomaten geven pas geld als je begint te vermoeden dat je PIN-pas (EC Karte) is omgesmolten en dat deze er zodadelijk uitkomt in de vorm van een hartje met een geperforeerd randje en bloemetjespatroon. Bediening lijkt ook alle tijd van de wereld te hebben, op een positieve manier. Men stelt vragen, is geïnteresseerd, neemt de tijd. Wel merken we dat het verkeer inmiddels wat drukker is dan op de noordelijker gelegen heenweg van onze reis. Men gedraagt zich nog steeds correct maar het gaat toch gehaaster.

Let op de jaartallen op de kerk voor beide wereldoorlogen

We zien hier, zuidelijker, ook meer Katholieke invloeden. Werden in het noorden op borden bij de toegangsweg van een dorp alleen de Evangelische diensten aangekondigd, hier zien we regelmatig Christusbeelden en kruizen. Een beetje zoals in het Nederlandse Limburg.

Apfelstrudel en Biergarten
Wat we inmiddels ook hebben geleerd is dat het noorden van Duitsland heel anders is dan het zuiden. Van tevoren hadden we het idee van Apfelstrudel naar Biergarten te fietsen maar we zijn geen Apfelstrudel tegengekomen en ook geen Biergarten die geopend was. Zelfs Brezels worden hier niet verkocht.

De laatste tien kilometer rijden we op een smal fietspaadje langs een kanaal. Het is heerlijk rustig. En zo bereiken we de laatste camping voor deze vakantie. Het volgende station is thuis, nog zo’n 135 kilometer hier vandaan.

Avondeten: just add water