Omdat mijn fiets de laatste tijd wat raar deed als ik schakelde ging het tochtje vandaag naar Dronten. Hiervoor hoeft inmiddels de GPS niet meer aan. Het is een afwisselende rit langs water en door bos en weilanden. Wel was het zicht beperkt tot honderd meter: het was mistig.

Volgens Weeronline zou het in de middag wat opklaren maar het bleef de hele dag mistig. Bij vertrek was het 6 graden en het waaide nauwelijks. Al snel bleek dat geen van onze anti-fog brillen bestand was tegen zoveel mist. Zelfs Dave’s bril met dubbele beglazing was niet bestand tegen zoveel vocht. Ook mijn Julbo Whoops die niet winddicht is en mijn winddichte Adidas-bril doorstonden de test niet.

Anti-fog brillen zijn fok

Maar het was wel erg mistig. We zagen meerdere buizerds die waren neergestreken op de hekpalen van een afrastering van een weiland, zodat ze door de mist nog een lekker hapje op de grond konden vinden. Op vogelgebied zagen we nog drie ooievaars op twee nesten op zo’n paal. Alleen toen het blauwe carbon gevaarte stopte waren de ooievaars gevlogen.

De ooievaar gevlucht voor de Quest

In Dronten aangekomen omschreef ik mijn schakelproblemen aan Theo. Ik had vaak problemen met opschakelen: dan pakte de ketting pas het kleinere tandwiel achter als ik al een paar keer had rondgetrapt. Soms wilde de fiets helemaal niet meer opschakelen en als ik een steil viaduct op reed dan leek de ketting steeds te twijfelen en spontaan van het ene tandwiel naar het andere tandwiel te lopen.

Op weg naar Dronten door de mist

Theo schroefde het klepje van de derailleur af en had het euvel snel gevonden: mijn ketting was van het derailleurtandwiel gelopen en had al slijtage veroorzaakt aan de as. Vandaar dat een en ander niet echt lekker schakelde. Zoiets kan gebeuren als je per ongeluk in stilstand de versnelling verdraaid, bijvoorbeeld bij instappen. Nu dit euvel verholpen was konden we aan de koffie.

Achterband en stormstrip
Theo vertelde enthousiast over zijn nieuwe achterband, de Schwalbe Almotion die bijna net zo’n lage rolweerstand heeft als de Furious Fred en goed lekbestendig is. Ik vroeg hem of hij afgelopen week in de stormachtige wind nog elke dag gefietst had naar zijn werk. Dit had hij gedaan. Hoewel hij zelf eerst erg sceptisch was geweest over de stormstrip wist hij te vertellen dat een stukje tochtband in de lengte over je fiets echt een wereld van verschil maakt. We kregen de theorie van onderdruk en turbulente wind uitgelegd aan de hand van een tekening.

Theo had de tochtstrip (gekocht bij de Gamma) aangebracht nadat hij een keer toen hij 50 kilometer per uur reed, werd opgetild door een windvlaag, van de weg raakte, over een sloot van 1,5 meter breed waaide en aan de andere kant belandde. Het lijken sterke verhalen maar het schijnt dat Guus van Schoot achter hem reed en het verhaal kan bevestigen. Theo vertelde ook dat van de nieuwe fietsbrug over de A6 over de hele lengte de RVS-leuning is gestolen door metaaldieven. Nu we weer bijgekomen en bijgepraat waren konden we weer op huis aan.

Het begon al snel donker te worden

De gevoelstemperatuur was niet echt koud. Op de heenweg vond ik het zelfs wat warm met mijn gevoerde pet met met oorkleppen en mijn windstopper Buff. Op de terugweg werden die pas lekker, toen de temperatuur was gedaald naar 1 graad boven nul. Ondanks dat het niet vroor kreeg Dave ijskoude voeten. Hij had zijn Bont-schoenen aan die hij lekkerder vindt zitten dan zijn Nortwave Artic Celsius winterschoenen. Ik had de winterschoenen wel aan en had heerlijke warme voeten.

Dave begint pijnlijk koude voeten te krijgen

Een tocht door een prachtige verstilde witte wereld volgde. Er waren weinig andere fietsers, een enkele auto haalde ons in. Na 74.4 kilometer waren we weer thuis. Gemiddeld bewogen 25.9 km/u op de heenweg, terugweg iets langzamer, ondanks dat de fiets weer een stuk soepeler schakelt.