Er stond een waterig zonnetje tijdens mijn trainingsrondje rond de Oostvaardersplassen. Omdat het dinsdag was en behoorlijk koud durfde ik het fietspad door het Kotterbos wel aan.

Andere opties om richting de dijk met het Markermeer te komen zijn namelijk ook niet aantrekkelijk: de ene route heeft een fietsbrug met van die slalomhekjes waar ik dan twee keer voor uit de fiets mag klimmen en de andere route heeft een enorm slecht wegdek dat helemaal scheef ligt en vol zit met lengtescheuren in het wegdek.

Honden
Eerst rij ik over het fietspad langs de Lage Vaart de wijk uit. Dit fietspad is onderdeel van de LF20 Flevoroute maar heeft hier in Almere Buiten meer de functie van wandelpad. Binnen 50 meter kom ik 6 honden tegen die ook nog eens op elkaar reageerden. Ik slalom me er tussendoor, stapvoets rijdend. Eenmaal de Buitenring onderdoor ben je dan wel zover van de bebouwing verwijderd dat honden een minder groot probleem vormen voor het fietsen.

Verderop kan je linksaf het fietspad op. Iemand vond het nodig om hier op het fietspad, net voor de middenpaal, zijn zwarte bestelbus te parkeren om de honden te gaan uitlaten. Met de fiets kan je er niet meer omheen, laat staan met een velomobiel. De bus is bijna net zo breed als het fietspad. Iets verderop zit aan de rechterkant van de Kotterbosweg een parkeerterreintje voor auto’s. Maar dat is halfverhard. Daar worden je schoenen vies van.

Claxon
Verderop is er nog een mogelijkheid om linksaf het fietspad op te gaan, dit is een beetje om maar hier dus maar afgeslagen. Een stukje verderop nader ik van achteren een bejaard echtpaar, uitgerust met bergstokken, dat naast elkaar over de volle breedte van het fietspad loopt. Nu zijn er in het Kotterbos heel veel wandelpaden maar hé, die zijn niet van beton, daar worden je schoenen vies van. Ik bel drie keer maar ze horen de fietsbel niet. Dan maar de claxon. Ze stuiven uit elkaar, dit is gelukkig nog de generatie die gewend is aan brommers op het fietspad en daardoor goed reageren op een claxon. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik aan hun lichaamshouding dat ze het er niet mee eens zijn dat ze van het pad af getoeterd zijn.

Ik passeer het ‘natuurbelevingcentrum’ (een met 1,2 miljoen euro gesubsidieerde horecagelegenheid) zonder problemen. Het is vandaag echt veel rustiger dan op een zonnige zondag. Er komt een ouder echtpaar al wandelend me tegemoet maar zij lopen achter elkaar aan de linkerkant van het pad en zien mij dus op tijd aankomen om ruimte te maken. Zo zie ik het graag. Overigens moet je mensen de kost geven die dan alsnog op het beton in je weg blijven staan ondanks dat ze met Gore-Tex gevoerde bergschoenen aan hebben.

Wilde ganzen
Op weg naar de Oostvaardersdijk langs het Markermeer kom ik nog een man met kinderwagen tegen maar dan is de weg vrij en zie ik niemand meer, buizerds en Vlaamse gaaien uitgezonderd. Roodborstjes, die ik hier laatst met tientallen tegelijkertijd zag, laten zich vandaag niet zien. Wel zit er een grote groep wilde ganzen naast de dijk, allemaal met de snavels dezelfde kant op. Ik probeer er een foto van te maken maar zodra de velomobiel stopt, zijn de ganzen gevlogen.

Oostvaardersplassen. Als je het beeld maximaliseert zie je de ganzen vliegen

Hoewel ik de wind schuin van achteren heb vind ik het niet hard gaan. Mijn conditie is misschien nog niet helemaal op peil maar ik heb vooral het idee dat het aan de ‘winterbanden’ ligt. Af en toe lijkt het wel alsof ik op vals plat rij. Mijn gemiddelde snelheid is vandaag maar 24.4 km/u (dat is inclusief stapvoets rijden in verband met honden, kinderwagens en bejaarden) waar ik voorheen 25.9 haalde op deze route.

Steenslag
Zelfs op de Knardijk is het rustig en kan ik goed doorfietsen. Dan weer rechtsaf de Praamweg op. Hier zijn sinds kort verkeersheuvels aangelegd met een bochtje er omheen voor fietsers. Ik weiger die bochtjes te nemen. Niet alleen omdat velomobielen rechtdoor willen maar ook omdat het fietsgedeelte a) ook over een verkeersheuvel moet en b) het ligt er vol steenslag en ik heb geen zin in banden plakken want het is koud.

Waar de Praamweg over de Lage Vaart heen gaat pak ik het fietspad langs de Lage Vaart weer op. Na de Van Schoot-bocht kom ÈÈn fietser tegen, een tiener die naast zijn fiets loopt, grote koptelefoon op. Omdat het hier vandaan nog een behoorlijk stuk lopen is naar Lelystad, de richting waar hij heen gaat, verminder ik vaart om te kijken of ik hem misschien kan helpen met een lekke band. Maar de banden zijn hard. De jongen geeft aan even te lopen omdat hij “last had van zijn kont”. Ik lach om zoveel eerlijkheid en antwoord hem: “daar helpt alleen een ligfiets tegen”.

Na 100 minuten ben ik weer thuis, bijna 38 kilometer op de teller bijgeschreven.

Oostvaardersdijk en Markermeer