Zondag en zon. Dat werd dus een ritje zo ver mogelijk van de bebouwde kom om honden, wandelaars en kinderwagens op het FIETSpad zoveel mogelijk te ontwijken.

Er ligt in de Flevopolder ergens een velomobiel-geschikt fietspad in een mooi stukje bos: breed genoeg, geen haakse bochten. Dit pad in Horsterwold bij Zeewolde was een beetje het doel van de tocht vandaag.

Het velomobiel geschikte bospad in fuchsia aangegeven

De zon scheen en onderweg zagen we drie buizerds, enkele reigers en een Vlaamse gaai. Eksters en kraaien in overvloed.

Draaicirkel
Met de green guards op de voorwielen moet ik nog even wennen aan mijn nieuwe, nog grotere, draaicirkel en een nieuw geluid: in te krappe bochten klinkt het alsof de cirkelzaag aan gaat en misschien is dat ook zo, goed voor mijn wielkasten en banden zal het niet zijn.

Alsof fietsers nog niet met genoeg te stellen hebben met eerder genoemde medefietspadgebruikers dacht de overheid dat er nog wel een categorie bij kon: grazers. Het mooie pad lag vol met strontbergen van zo’n 75 cm doorsnede en vaak 40 centimeter hoog. In elk geval hoger dan de bodem van de velomobiel. Slalommend probeerden we ons er zo goed mogelijk omheen te werken maar met zo’n berg precies middenin is dat wat lastig. En hard zijn die bergen ook: de kans dat je op twee wielen gelanceerd wordt is niet geheel ondenkbaar. Van de omliggende natuur zagen we daardoor maar weinig. Beide ogen waren gericht op het pad vol met hopen.

Even bijkomen van het slalommen

Op de dijk langs de randmeren zie ik beginnend brekende kopjes en schuimstrepen. Het zal zo’n windkracht 6 zijn en we hebben ‘m hier tegen. Ik tel twee zeilboten: een op de motor en de ander gaat voor de wind. Dave heeft even zin om door te trappen en vormt op een gegeven moment nog maar een klein wit stipje aan de horizon.

Langs de randmeren

Dit creëert een leuke testsituatie voor onze walkie-talkies: zolang hij nog een stipje is hebben we bereik. Maar als ik hem niet meer kan zien hoor ik nog wel static als hij de push-to-talk button indrukt maar ontvang ik geen stemgeluid meer.

Verderop, als Dave even heeft stilgestaan zodat we weer samen kunnen oprijden, neemt hij een verkeerde afslag en rijdt hij aan de andere kant van een blok met heel grote magazijnen in Tussen de Vaarten. Hoewel we elkaar nu ook niet kunnen zien is de ontvangst tussen de portofoons prima.

De portofoons vinden we ideaal voor communicatie onderweg tussen twee velomobielen. Het is vaak niet mogelijk om even naast elkaar te rijden vanwege de breedte van het fietspad. Normaal kan dan alleen de voorste rijder met handsignalen communiceren met de achterrijder door bijvoorbeeld een stopteken te maken of iets bijzonders onderweg aan te wijzen. De achterrijder kan aandacht trekken met de claxon maar de communicatiemogelijkheden blijven hiermee erg beperkt. Via de portofoon kan de behoefte aan pauze of bijzonderheden onderweg uitgewisseld worden.

Motorola portofoon TLKR T80 Extreme

Onze walkie-talkies zijn spatwaterdicht en van het type Motorola TLKR T80 Extreme. Extreem spatwaterdicht dus (IP-x4). We hebben ze met klittenband op de clip vastgezet op de wielkast, boven de GPS. De portofoons hebben een opgegeven bereik van 10 kilometer. De meegeleverde headphones met VOX-functie werken niet in een velomobiel. Door het windgeruis dat opgevangen wordt door de microfoon ga je continu uitzenden. Je kan de gevoeligheid van de microfoon wel minder hoog instellen maar dan pakt hij een lagere stem zoals die van Dave niet meer op. Maar zonder headphones werkt net zo makkelijk. Je hebt onderweg maar twee knoppen nodig: een knop om te bellen en een knop om te praten. De portofoon is makkelijk met één hand te bedienen.

Walkie-talkie onder handbereik op de wielkast boven de GPS

De TLKR T80 Extreme-portofoons zijn oplaadbaar maar werken ook op twee pennlitebatterijen, wat makkelijk is als er een tijdje geen stopcontact in de buurt is zoals op kampeervakanties.

Uiteindelijk stond er 50 kilometer op de teller na het eerste ritje van 2015.