Zo ontdek je nog eens een onderdeel van je lichaam waarvan je het bestaan niet vermoedde totdat het niet meer naar behoren werkt. Zoals de tractus iliotibialis. Afschaffen dat ding. Ik zit toch niet meer op ballet dus ik heb ‘m volgens mij niet meer nodig en hij vergalt mijn fietsplezier op dit moment behoorlijk.
Sinds mijn tochtje door de Eempolder, dat net iets langer uitpakte dan normaal omdat het pontje bij Eemdijk niet meer voer, is het misgegaan tussen mij en m’n tractus iliotibialis. We hebben ruzie. Tijdens dat tochtje voelde ik mijn linker knieholte en mijn linker achillespees. Dus logische conclusie voor de (goed geïnformeerde) ligfietser is dan: toch maar eens de trapaslengte een pietsje verkorten. Zo gezegd, zo gedaan. We draaiden met een inbussleutel vier bouten los en timmerden de trapas met een rubber hamer een driekwart centimeter richting het stoeltje. Boutjes weer handvast en de zondag erop een tochtje gemaakt met de Almere Liggers. Het was ijs- en ijskoud die zondag en we hadden een open ligger mee, dus het werden slechts 47 kilometer. Achteraf een geluk bij een ongeluk.
Tractus nogwattus
Uitdaging
Die 47 kilometer sloopten namelijk mijn tractus iliotibialis: een band aan de buitenzijde van de dij. Die raakte zo geīrriteerd dat zaken als van de stoel komen of de trap nemen opeens een uitdaging werden. Hoogstwaarschijnlijk was de nieuwe instelling van mijn fiets dus net een ongelukkige waardoor deze band precies zo over het kniegewricht kwam te lopen dat deze door de trapbeweging geīrriteerd raakte en ontstak. Dit is het iliotibiale frictiesyndroom, ook bekend als lopersknie.
Maandag, de dag na het fietsen, was er nog niet eens zoveel aan de hand. De nieuwe stoelinstelling had gewerkt: ik voelde mijn knieholte en achillespees niet meer. Dinsdag kon ik alleen nog maar schuivelen. Op advies van mijn manueel therapeut heb ik de knie gekoeld. Nog een uitdaging als je op je werk zit. Gelukkig zit er een AH en Hema in de buurt, dus bij de ene winkel kocht ik een zak diepvriesdoperwten (waar een EHBO-cursus niet goed voor is) en bij de andere een theedoek om de zak mee vast te binden aan mijn knie.
Tikkie terug
Gelukkig werd ik twee dagen later ook nog eens grieperig wakker en kon ik de voorgeschreven rust pas goed in de praktijk brengen vanuit mijn bed. Zaterdag kon ik al weer heel normaal lopen, al voel ik de tractus iliotibialis nog wel trekken bij mijn heup. Zondag timmerde ik de trapas weer een stukje richting z’n oude positie.
Oh nee, de Oliebollentocht! En dan ook nog eens dat superleuke avondprogramma!
De Oliebollentocht betekent voor ons drie dagen achter elkaar fietsen en in totaal zo’n 240 kilometer. Eerst naar Nijmegen, dan de tocht en vervolgens de volgende dag weer terug. In het kader van de voorpret was ik al lekker bezig mijn fiets winterklaar te maken en voor mijn verjaardag had ik ook nog eens een mooie set winterbanden cadeau gekregen (die overigens niet pasten en dus nu onder Dave zijn fiets zitten). Maar volgens mijn manueel therapeut zit het er niet in: #%@&!
Revalideren
Eigenwijs als ik ben heb ik gisteren (maandag) mijn eerste ‘revalidatietochtje’ gemaakt: 13,6 kilometer in het middelste blad en de derde versnelling. Ik mag namelijk alleen “op souplesse” proberen te rijden. Het moet een vreemd gezicht zijn geweest: een velomobiel in de Flevopolder met een gangetje van 17 kilometer per uur. Nu zit ik te duimen dat dat ding met die Latijnse naam aan de zijkant van m’n been niet weer in de fik vliegt. Als het goed blijft gaan, ga ik het donderdag nog eens proberen maar dan 20 kilometer. En als dat goed gaat, ga ik de 35 kilometer naar Velomobiel.nl proberen. Dan kunnen ze daar mijn wielkasten uitzagen zodat ik wél 40 mm. wintervoorbandjes kan plaatsen. Maar of ik mijn fietsafstand nog op tijd kan opvoeren naar 90 kilometer?
Wielkast Quest XS carbon
Waar een wil is, is een weg
Inmiddels troost ik mij met de gedachte dat er volgend jaar nog genoeg dingen aankomen die ook leuk zijn om naar toe te fietsen, zoals de jaarvergadering in Hoevelaken en het Paastreffen in Woudenberg. En als het de 28e fietsend niet gaat lukken, dan komen Dave en ik gewoon met de trein naar het avondprogramma in Nijmegen. Want dat wil ik niet missen!
Kampeerwijzer 
Vreemd, ik heb ook 40-406 voorbanden (GreenGuard van Marathon). Ik heb dat stukje niet weg hoeven te halen. Bij mijn XS zat er niets in de weg. De draaicirkel wordt wel enorm met 40mm banden. Het begint dan echt op een tank te lijken. Waar een Strada echt lachend het bochtje maakt en een Quest nog zonder problemen kan doorfietsen, daar moet ik al een keer steken voordat ik verder kan fietsen :-)
Met een decoupeerzaag (fijn metaalzaagje) haal je trouwens wel heel gemakkelijk dat stukje weg. Kun je best zelf doen.
Ik heb de voetengaten ook zelf al flink vergroot en ik heb ook al een sleuf en een gat in mijn stoeltje gezaagd. Verder nog 2 gaatjes geboord voor de verlichting. Valt allemaal best mee.
Bij Marloes was het ook niet een probleem, kennelijk zijn de wielkasten tegenwoordig wat smaller standaard. Ik ben niet zo handig en wil niet met twee verschillende wielkasten eindigen. Beetje zonde omdat ie nog zo nieuw is wil ik het graag door de professionals laten doen. Ook mijn achterwielkast is erg smal, daar past geen 54 mm band in.
Ik ben natuurlijk van Eigenfiets.nl maar waag toch op te merken dat als er aan de andere kant van de wielsleuf wél ruimte genoeg is voor de band dit waarschijnlijk betekent dat het wiel niet precies gecentreerd opgehangen is.
Dan zou het zonder decoupeerzaag opgelost kunnen worden door de lengte van de voorste (m8) draadeind wat te wijzigen (moet daarna wel ’t uitlijnen overgedaan worden).
Hoi Mick, omdat de diepte van de thread is bereikt moet ik op mezelf reageren. Maar het wiel heeft aan beide zijden een even te kleine ruimte. Het is gewoon een smallere wielkast dan op oudere Quests en zal daarom aan beide zijden verbreed moeten worden als ik banden dikker dan 48 mm in de wielkast kwijt zou willen.
Hoi Belle,
Balen Belle. Het zou heel jammer zijn als jullie niet kunnen komen. Zelf heb ik heb het frictiesyndroom ook diverse keren gehad toen ik aan hardlopen deed. Nu ben ik geen arts, en heb niet de intentie om een diagnose te geven, maar dat syndroom ontstaat over het algemeen niet na een tochtje van enkele tientallen kilometers, maar is een teken dat er structureel iets niet goed zit. Je had dit dan in lichtere mate eerder ook al moeten merken. Met hardlopen kunnen de schoenen de oorzaak zijn, met fietsen misschien ook wel….. Ik kan me inderdaad ook goed voorstellen dat de afstelling deze blessure veroorzaakt, maar als het ene ritje is, dan zou het volgens mij vrij snel moeten herstellen.
Irritant want je wordt echt teruggeworpen.
Overigens, hecht geen enkele waarde aan mijn mening, want ik ben geen arts.
Groeten en sterkte, Wilco
Thx Wilco! Zeker balen en ja, toch echt wel na 1500 probleemloze kilometers opeens op mijn dak komen vallen zonder aankondiging. Daarom denk ik dat het echt komt door de afstelling van de trapas, dat daardoor die band net rottig over dat bot is komen te lopen op het kniegewricht. Tot nu toe alleen nog telefonisch de manueel gesproken, vrijdag ziet hij me live, dan weet ik hopelijk wat meer en ondertussen probeer ik weer meer te fietsen, voorzichtig. Mocht het niet lukken kom ik met de trein naar het avondprogramma voorafgaand aan de tocht, kunnen we toch wat sfeer proeven.
Hallo Belle,
Balen van zo’n blessure, maar wel leuk omschreven. Hopelijk is het zo weer over en kun je weer lekker fietsen.
Naar mijn mening wordt een gedeelte van dit soort blessures die je toch regelmatig tegenkom op divers blogs veroorzaakt door het gebruik van SPD of andere klikpedalen. Deze geven net te weinig vrijheid om je houding te corrigeren. Dit doe je vaak zonder dat je er erg in hebt als je eens een pijntje of ongemak bemerkt tijdens het fietsen.
Zelf rij ik met ouderwetse toe-clips om niet teveel in één bepaalde houding te worden gedwongen. En tot nu toe nooit geplaagd door dit soort ongemakken.
Beterschap en veel plezier op de oliebollen tocht.
Jammer van de blessure. Zelf heb ik helaas veel ervaring met ligfietsen + blessures, i.t.t. bukfietsen + blessures. Ik rijd tegenwoordig steeds vaker met gewone pedalen en wandelschoenen, op beide fietsen. Wel vind ik vooral op de ligfiets gewone pedalen minder comfortabel.
Ik fiets tegenwoordig met wandelschoenen zodat ik zelf op ieder moment kan bepalen waar ik mijn voet op het pedaal plaats. Tevens zijn deze schoenen veel warmer dan mijn fietsschoenen wat vooral in de winter een noodzaak is. Maar dat warmte probleem zul jij in je overdekte fiets denk ik niet hebben.
Ik ben ook geen arts, maar je zou misschien eens gewone pedalen i.c.m. wandel schoenen kunnen proberen. Je kunt ook evtentuele pronatie van de voeten corrigeren door de binnen zooltjes op te vullen, maar bij mij heeft deze correctie nooit merkbaar resultaat opgeleverd dus ik fiets ondanks een sterk pronerende rechter voet zonder correctie.