Dit is het verslag van onze eerste vakantie op ligfietsen langs de Nederlandse kust.

• Route: LF 1b en LF 10a: Sluis (Zeeland) – Nieuweschans (Groningen).
• Van de Belgische grens naar de Duitse grens langs de kust van Nederland.
• Met aan- en afrijroutes 688 kilometer gefietst.
• Transportmiddel: open ligfietsen – een Nazca Fuego en een Challenge Fujin.

Dag 1 – maandag 17 juni 2013

De dag begint met een bezoek aan de manueel therapeut en de huisarts in verband met mijn lage rugklachten. Advies is om drie maal daags gedurende twee weken Naproxen te slikken in normale dosering van 22 mg. Zo moeten we de vakantie doorkomen. Om half 1 pakken we met onze bepakte ligfietsen vanaf Almere Centrum de trein naar Vlissingen.

Meteen in de trein al een vakantiegevoel door een ontmoeting met een Amerikaans stel. Hij zat in een rolstoel dus geparkeerd bij de fietsen. Hij heeft net als Dave ook in de Airborne Division gezeten maar dan in de 3rd of the 506. Ze kwamen uit New York State, Buffalo. Leuke ontmoeting.

Afgelopen dagen druk geweest met alles inpakken: vooral de laatste dingetjes en details kosten veel tijd. We hebben havermout mee en Elk melkpoeder voor het ontbijt. Dat schimmelt niet en wordt niet oud zoals brood.

Er zit nu een vrouw in de coupé met een stem die zelfs door mijn in-ear oordopjes dringt. Ik zou liever de batterij van mijn iPhone sparen maar dit is niet te harden. Ik heb wel een extra battery pack om mijn telefoon zitten met zonnecellen.

Morgen en overmorgen wordt het tropisch warm. Daarna wordt onweer verwacht en een paar dagen kouder en regen. Vanavond slapen we in een blokhuit op de camping in Sluis. Sluis is het beginpunt in Nederland van de LF1 in noordelijke richting. De LF1 maakt deel uit van de North Sea Cycle Route (NSCR). De twee nachten darna hebben we gereserveerd bij Stayokay in Domburg, dat in een kasteel gevestigd zit.

Dave denkt dat de BOB Yak te zwaar is of te hoog belast. Of dat de combinatie met nu een toptas erbij zorgt voor meer tordering van de fiets. We hebben de BOB Yak eerder getest tijdens een weekend maar nu hebben we kennelijk toch wat meer mee.

Voor het veer van Breskens kan je inchecken met je OV-chipkaart. Maar je moet meteen ook aan dezelfde kant uitchecken en dat hebben we dus niet gedaan. Erg onduidelijk. Van Breskens naar de camping in Sluis gefietst: 28,4 kilometer. Het landschap waar we doorheen voeren was zeer herkenbaar. Toch een beetje ons tweede thuis omdat we hier een stacaravan hebben gehad.

’s Avonds in Sluis een ‘Jantje van Sluis’-biertje gedronken. Erg lekker. Het is een vreemd plaatsje met heel veel winkels. We telden vier seksshops in dit kleine plaatsje!

Geslapen in trekkershut van STN. In de hut zit een 2-pits gasfornuis, afwasteiltje, vier bedden en een eettafel met vier stoelen. Lekkere harde bedden, zoals in een Stayokay.

Dag 2 – dinsdag 18 juni 2013

Dave heeft slecht geslapen. Hij vindt zijn zomerslaapzak van Ajungilak (Kompakt) te strak gesneden. Hij verstijft daardoor helemaal. Midden in de nacht op zoek gegaan naar z’n poncho liner om daar onder te gaan liggen.

Ontbijt met oploskoffie en havermout in oplosmelk van Elk (gele pakjes bij de supermarkt). Erg handig want 1 zakje = 1/2 liter, precies wat we nodig hebben voor ontbijt. Lekker.

We gaan vandaag fietsen naar de Stayokay in Domburg, 55 kilometer.

Er gaat echter iets niet lekker met de BOB Yak aanhangwagen waar Dave mee rijdt. Deze tordeert de fiets nogal. Waarschijnlijk te zwaar beladen of het komt door de combinatie met toptas die ook nieuw is voor Dave.

Fazanten gezien en er kwam een ooievaar laag overvliegen, prachtig gezicht. Het is vandaag om 8.00 uur al warm. We dragen T-shirt en korte broek.

Om 14.30 uur zijn we weer bij het veer Breskens-Vlissingen. Het veer kwam net aan dus geen wachttijd en met een halfuur aan de overkant. Het is warm, zeker 30 graden.

Om ca. 17.30 uur arriveerden we bij de Stayokay van Domburg. Prachtige tocht, met zicht op zee door bos, prachtig pitoresk boerenland. Helaas ook mafketels op e-bikes, die het hele pad innemen, geen rekening houden met tegenliggers of mensen die willen inhalen.

Mooie zwart-witte vuurtoren gezien. In West-Kapelle was er ook een rode. Niet gefotografeerd want je kan niet blijven stoppen. Jammer dat ik m’n iPhone niet om mijn nek kan doen, dan zou ik foto’s onder het fietsen kunnen maken.

’s Avonds in het café van de Stayokay drie vrouwen uit Brisbane, Australië ontmoet die door Nederland fietsen en geen rustdagen nemen. Ze slapen alleen in hotels en B&B’s. Dus geen slaapzakken, tent of kookspullen mee.

Ik mis een kaartpasser, voor afstanden. Hiermee zou ik beter kunnen kijken wat voor de volgende dag een haalbaar doel is om dan bij slecht weer een trekkershut te kunnen reserveren. Dit soort informatie haal je niet uit de GPS.

Vlissingen was druk en er waren ook wegwerkzaamheden. Sowieso was het superdruk want de eerste tropische dag. De kust is erg toeristisch. Elk klein plaatsje lijkt alleen te bestaan uit eettentjes, hotels en campings.

Vandaag afgelegd: Sluis – Stayokay Domburg. 65.6 Kilometer, inclusief afstand met veer.

Wat ons opvalt is dat de GPS-route matcht met de bordjes LF 1b maar niet met onze kaarten en ook niet met hoe de LF1 is aangegeven op de Open Fiets Map.

Dag 3 – woensdag 19 juni 2013

Rustdag in Stayokay Domburg. Afscheid genomen van Jan, Jane en Barbara. Foto’s gemaakt. Er verblijft een groep met 35 kinderen dus veel lawaai. Dave voelt zijn benen, ik niet, maar ik hoef ook niet de kar te trekken.

Gisteren, toen we van het veer kwamen moet je de LF1 meteen deels wandelend doen over een sluis. Later bij de jachthaven nog een keer en dan moet je zelfs met je fiets over een terras. Gelukkig lukt het Dave om met de BOB Yak er doorheen te komen. Vervolgens waren er wegopbrekingen en een zeer steile weg omhoog, die ik nooit fietsend had kunnen doen.

Handwasje doen, is wel nodig na de warme dag van gisteren.

Naar Domburg gewandeld door de duinen. Prachtige bossen en ook een pad dat door het bos loopt. Erg Eftelingachtig met rododendrons, varens en de vele typische duinbegroeiingen. Domburg is erg toeristisch. Er zijn veel restaurants en om ons heen horen we allerlei verschillende talen: Engels, Frans, Russisch.

Het is langs de kust slecht gesteld met de dataverbinding. Meestal alleen een GPRS-verbinding. Voor veel apps is dat te weinig.

De was heeft twee nachten nodig om te drogen. De Icebreaker wollen T-shirts en wollen sokken blijven lang nat. Het enige wat een beetje droogt zijn de Vaporwick T-shirts van The North Face. Deze spullen wil je ook niet in de wasdroger stoppen. Ik vraag me af of linnen beter droogt, dat zou ook lekker om te dragen zijn met dit weer. Er worden nog steeds onweersbuien verwacht.

We hebben hier in de Stayokay een soort Harry Potter-kamertje want het ligt onder de trap. Echt rustig hebben we het dus niet.  In Domburg lekker gegeten bij een Italiaan waar ze ook heel smaakvol zelfgemaakt ijs verkopen.

Dag 4 – donderdag 20 juni 2013

Vanochtend om 10.00 uur vertrokken bij Stayokay. Met oordopjes in prima geslapen. Het is warm: weer voor een T-shirt en korte broek. Maar tegelijkertijd bewolkt en vochtig. Het “beloofde” onweer is vannacht uitgebleven.

De Oosterscheldekering overgestoken. Die is in drie delen. Daarna kwam Schouwen-Duiveland. Dat was uitdagend. Eén stuk leek wel een bobsleebaan. Bochten en alsmaar op-en-neer. Toen een stuk met diverse hellingen van 10 procent! Die haalden we niet. Het meest inspannende was een schelpenpad. Regelmatig brak het achterwiel uit. Je moest erg op de weg letten. Jammer, want het gebied is prachtig. Als je niet in de track bleef rijden maar in het zachte middendeel kwam, dan slipte je. Helaas waren en twee wandelaars die ons ‘probleem’  niet begrepen.

Je gaat onderweg ook stukken door prachtig bos. Sommige stukken deden aan de hoogvlakte in Noorwegen denken. Allemaal erg mooi maar een pittige tocht. De tocht begon op een grindpad. Het was net nieuw gestort dus nogal een uitdaging.

Ik zou mijn iPhone om mijn nek willen hangen, danzou ik fietsend foto’s durven maken. Nu zit de telefoon in de toptas of in de broekzak (bij de lange broek van Fjällraven). Hierdoor nu geen foto gemaakt van de Brouwersdam want je wil niet steeds stoppen.

Wel een foto gemaakt op Goeree-Overflakkee vlak na de dam. Hier stond een mooie vuurtoren.

Dave was na 50 kilometer helemaal kapot. Hij denkt dat het ligt aan het fietskarretje en wil de B.O.B. Yak naar huis brengen met de trein en zijn banaantassen ophalen. Het gewicht is gewoon teveel. Dat doet ons ook kritisch kijken naar wat we meehebben. De stoeltjes (1.6 kg) zijn best zwaar, het tafeltje is overbodig. De waterzak is niet nodig want je hebt al Camelbaks drinkzakken bij je en die hebben een handiger ‘kraantje’ (gewoon in het mondstuk knijpen). Ik geloof ook niet dat ik de poncho liner zou missen. De zomerslaapzak is in combinatie met de zijden lakenzak warm genoeg. Ik dacht te gaan bakken in palmvetpoeder maar olijfolie heb je ook nodig, dus dit is dubbelop.

Onderweg is een Camelbak drinkzak eigenlijk helemaal niet handig. Meestal drin ik alleen de literfles met sportdranktablet van Isostar op. En maar een beetje uit de Camelbak. Maar eigenlijk drinkt het niet zo handig. We zouden alleen de nieuwe Camelbak moeten meenemen als waterzak. Je kan deze door de sluiting makkelijk over een tak hangen en het kraantje is makkelijker dan die van de Ortlieb waterzak die we gebuiken voor water bij de tent om te koken en koffie te zetten.

We hebben de tent opgezet op het NTKC-terrein Essendorp. Het druppelde een beetje toen we hier aankwamen. Er werd onweer verwacht dus wij haastten ons om de tent op te zetten. Toen de tent stond was het droog en warm.

Tijdens het fietsen flink gezweet dus eerst gedoucht, toen gegeten. Het is lekker om te douchen na het fietsen en maakt het ochtendritueel ook wat korter. We hebben een stinkend T-shirt om in te fietsen en een schoon T-shirt voor de avond.

Bij het tankstation wc-papier gevonden. Om 20.00 uur gaan alle supermarkten hier dicht. Rondje gelopen door Ouddorp. Er scheurden veel jonge jongens in oude BMW’s en Polo’s hard door het dorp, ondertussen rokend.

Het is hier heerlijk rustig, er zitten hele bijzondere vogels en het is weer voor korte broek en T-shirt. Het is nu 22.00 uur en ik zit nog voor de tent te schrijven.

We zijn vanochtend om 10.00 uur vertrokken, om 15.15 uur kwamen we aan, op zoek naar de kampmeester. Om 16.00 uur stond de tent. Volgens GPS reistijd 3 uur 53′ en tijd gestopt 1 uur 38′. Gemiddelde snelheid 15.9 km/u, totaal 11,2 km/u.

Domburg – Ouddorp 62 km.

Dag 5 – vrijdag 21 juni 2013

We lagen gisteravond nog niet in de slaapzak of het begon de bliksemen en donderen gevolgd door een keiharde regenbui. Ik zag dat ons grondzeil gewoon in een plas water stond. De Vrijbuiter Biker tent heeft het prima gehouden! Omdat we ons oude grondzeil van The North Face Fortress 33-tent gebruiken en dit niet helemaal past onder onze nieuwe tent, moeten we dit in de voortent terugslaan met circa 75 centimeter. We hebben onder deze flap onze bagage liggen, zodat er een soort wal ontstaat. Maar goed ook, want de condens lekt van het tentraampje en had een plasje gevormd.

Het is nu na 9.00 uur, lekker lang geslapen om de regen af te wachten. Als ik zo lang slaap ga ik altijd gek veel dromen. Me in de voortent aangekleed. Hier is het een stuk kouder dan in de binnentent. Bij windvlagen vallen condensdruppels naar beneden, het doek is helemaal nat van binnen maar door de vorm van de tent valt er bijna niets op de binnentent. Het lijkt wel alsof alles natter wordt als je gaat bewegen. Op het meest platte deel van het dak van de tent zit een naad, maar die lekt niet.

Omdat het vandaag zo regent breken we ons kamp niet op. Het is koud en nat. Om de tijd te verdrijven maak ik lijstjes wat we willen omwisselen als we de fietskar verruilen voor Dave’s banaantassen. De temperatuur is gezakt naar 16 graden.

Wat naar huis kan:

• B.O.B. Yak
• Cubes (kledingtasjes)
• Poncho liner Belle (Dave gaat nooit zonder weg)
• Vrijbuiter Biker tent
• Belle’s Camelbak drinkzak
• Waterzak Ortlieb
• Tafeltje
• Kussentje Belle
• Paarse jas
• Zak eipoeder
• Zak melkpoeder
• Potje blauwkaas
• Pot pindakaas
• Thermosfles 1 liter
• Uitmesten ‘handige mapje’ (reparatie- en reservespullen)
• Zonnepaneeltje
• Lampje
• Waterdichte kaartzak

Voedsel nodig:

• Noodvoedsel (Knorr Spaghetteria)
• Havermout/Elk melkpoeder
• Repen, repen, repen
• Koffie

Wat van huis meenemen:

• Isostar tabletten (bijna nergens te koop)
• Groot afwasnet (netzakje voor afwasspullen)
• Thermische broek
• Tasliners banaantassen
• 2 Waterdichte zakken van 20 liter
• Meerdere kleine waterdichte zakjes in plaats van grote kledingzak
• The North Face Rock 22-tent (kleiner en lichter)
• Tarp?
• Schone sokken
• Extra thermisch shirt met lange mouwen
• 3 Extra onderbroeken Belle
• Kleine thermofles 0,5 liter
• Naaf
• Paspoorten

Voedsel weg:

• Knäckebrød
• Beleg
• Palmvet
• Zout
• Olie
• Peper

Niet eens koffie kunnen maken door de regen. Ontbijt was een fruit biscuit. Regenkleding aangetrokken (jack, broek, overschoenen) en gaan lunchten in Ouddorp met een kopje koffie. Zo lang mogelijk gerekt om daar te kunnen blijven zitten. We lijken wel een paar schooiers. Maar op je luchtbed in de tent liggen is ook maar zo lang leuk.

Na de lunch boodschappen gedaan. Repen kopen. Verder hoopten we Isostar-tabletten te vinden maar geen enkele supermarkt verkocht het hier. Alleen Kruitvat had het poeder maar dat zit in een veel te grote pot om mee te nemen op de fiets.

Terug op de camping op van die plastic terrasstoelen gezeten in het hok van de kampeermeester. Tenminste niet zo dubbelgevouwen op een stoeltje in de voortent. Uitgezocht hoe en hoe laat de treinen rijden vanaf Maassluis West naar Almere. Met de kano-anorak kreeg ik het zittend wel een beetje koud. Alles wordt een beetje vochtig. Ik had een Icebreakershirt aan en m’n fleece er over. Pet op. Het is gewoon triest weer, dus de moraal is behoorlijk gezakt.

Dave leest zijn boek op de iPhone. Als straks zijn batterij leeg is kan je niks meer. De telefoon gebruiken we als camera en verder voor treininfo, kaarten, weerbericht, buienalarm, mail, Twitter. We mailen met die leuke Australische vrouwen die we in Domburg ontmoetten. Ze zijn van daar naar Hellevoetssluis gefietst en zitten nu in Delft. Het scheelt dat ze alleen met achtertassen fietsen. Geen slaapzak, tent, etc. mee maar alleen een autokaart van Nederland en kleding.

Ik heb een boek dat geen batterij vereist: een zogeheten Dwarsligger. Dat zijn hele kleine boekjes, ideaal voor de vakantie. Helaas is mijn boek niet leuk. Het is geschreven door Michael Palin. Gelukkig lag er in het kampmeestershok een leuk boek van de NTKC over de honderdjarige geschiedenis van het kamperen in Nederland: Wat je thuislaat is meegenomen. Het gaat onder andere over Carl Denig.

Soms kwamen er kampeerders poolshoogte nemen. Er was een man met een Slee-tent (niet te verwarren met een De Waard-tent!). De grap is dat bijna iedereen van deze club hier 60 plus is en er staat met zijn caravan. Want volgens een van de vele regels mogen oudere leden met een caravan kamperen. Zo staan we alsnog tussen de caravans.

’s Avonds weer uit eten, bij ’t Schouwtje in Ouddorp. Besloten dat we met dit soort weer alleen trekkershutjes en hostels of B&B’s doen. Dit is niks zo.

Dag 6 – zaterdag 22 juni 2013

Om 7.15 uur wakker. Dave kreeg weer een buienalarm op zijn telefoon binnen dat waarschuwt voor buien om 9.15 uur. Terwijl het water voor de koffie op stond op de Whisperlite brander snel alles ingepakt voor de aangekondigde bui. Omdat we nu ’s avonds douchen had ik verwacht sneller klaar te zijn maar we waren pas om kwart over tien weg. Deels kwam dat doordat we afweken van de routine: we hadden mijn spullen in de B.O.B. Yak gedaan plus de spullen die we willen gaan dumpen. Dave kon dan testen of alle spullen die hij vervoert in de banaantassen zouden passen.

Het rare is: ik kreeg het tafeltje en de twee stoeltjes en verder deed ik alleen de spullen uit mijn banaantassen (medium) en de twee roltassen, die ik over mijn bagagedrager heb hangen achter de banaantassen, in de B.O.B. Yak en toen was deze vol. Ik moest de thermosfles nog dumpen bij Dave want het paste niet. Dus een B.O.B. heeft helemaal niet meer ruimte dan een banaantas!

Het idee was dat ik vandaag met de B.O.B. zou fietsen omdat Dave zo kapot was van het fietsen met die kar en omdat zijn fiets zo tordeerde. Het idee was dat de aluminium fiets stijver zou zijn en daarom meer geschikt om de B.O.B. te trekken. Niet dus. Ik kwam 3 meter ver. Mijn hele fiets leek wel van elastiek! En omdat mijn fiets een lichtgewicht fiets is, leek het ons nog veel gevaarlijker. Framebreuk dreigde. Dave nog gevraagd om het even aan te voelen op mijn fiets om te kijken of het even erg, minder of erger was dan bij zijn fiets maar het was lastig te testen omdat mijn fiets niet op zijn lengte is afgesteld. Dus 50 meter voorbij het hek van het NTKC-terrein stonden we alweer stil om de bagage te wisselen. Wat ook raar was: er zaten opeens scheurtjes in mijn kopsteunschuimkussentje. Heb het idee dat dit na het perkeren is gebeurd. Stomme regeltjes ook op die NTKC-terreinen. Je mag niet je fiets bij de tent parkeren maar afwassen mag weer alleen bij de tent. Alsof we een afwasteiltje bij ons hebben.

Wat ook veel tijd kostte om weg te komen: er stond heel veel waer op het grondzeil en de bodem van de binnentent was drijfnat. Ook de onderkanten van onze Exped downmatten waren nat. Maar even uitgehangen in de wind, waren ze zo droog en konden we alles min of meer droog inpakken. Pas toen we wegreden miezerde het.

Het was een klein stukje tot de Haringvlietdam. De schuiven stonden open. Daarna flinke wind, vaak van de zijkant op de Maasvlakte 2. Het stukje tot de dam was voornamelijk landelijk, met boerderijen. We kwamen door Goedereede, een heel mooi historisch plaatsje. Twee keer fout gereden, je moest door van die kleine steegjes. De GPS-track die we volgen heeft niet heel veel punten geeft de route dus alleen een beetje grofweg aan. In zo’n plaatsje moet je gewoon verder inzoomen. De LF-bordjes mis je soms. Ze staan langs de route soms hoog, soms laag, dan links, dan weer rechts van de weg. Hierdoor makkelijk te missen of misinterpreteren.

Op de Maasvlakte/stukje duinen stonden allemaal paarse pijlstaartige plantjes met rode harten. Voor de rest op deze trip weinig duinlandschap gezien.

Ergens na 20 kilometer vroegen we een Duitser naar een eettentje. De man bleef maar doorratelen over wat er allemaal te doen was. Toevallig was het net bij een bord van de omgeving met “U staat hier”. Tot dat bord waren wij ervan ovdertuigd dat we het Haringvliet/Nieuwe Waterweg gingen oversteken tussen Brielle en Maassluis, zoals op onze kaart staat. Maar het was dus bij de Yangtze-haven op de 2e Maasvlakte, waar de oversteek naar Hoek van Holland ging. De route is dus verlegd. Met de snelle ferry hadden we geluk. Die kwam al na 10 minuten, terwijl het een uursdienst is. Het woei hier stevig en de regen vloog ons om de oren. Ik had allen m’n Icebreaker T-shirt van wol onder m’n Palm kano-anorak aan. Dat is te doen op de fiets bij 16 graden en stevige wind en regen zolang je fietst. Net wat lekkerder zou een thermoshirt met lange mouwen zijn voor onder de anorak met dit weer.

Op de boot even een fleece aangedaan en een pet op. En natuurlijk een Buff om, dat vinden we beiden erg lekker op een ligfiets. Hiermee blijft je nek warm en wordt deze niet stijf.

’s Nachts is het zo’n 11 graden. We slapen heerlijk in onze zomerslaapzakken van Ajungilak (Kompakt Summer). Wel heb ik een zijden lakenzak. Jarenlang gedacht dat het flauwekul is maar het scheelt heel veel. Dave verstijft in de slaapzak, vindt ‘m veel te nauw gesneden. Hij ritst de zak open en vult het gat met zijn poncho liner.

De Vrijbuiter-tent heeft ons droog gehouden in de stortregen van de afgelopen twee nachten maar het had waarschijnlijk niet nog langer moeten duren. Het grondzeil was doorgeslagen. Maar dat kwam omdat het onderste, losse grondzeil water had opgepikt, ondanks dat het niet uitstak. Alleen had de B.O.B. Yak een klein beetje tegen het buitendoek gestaan, misschien was dat de oorzaak.

Aan de overkant (we hadden op de boot een toeristisch foldertje over Hoek van Holland gekregen toe ik de kaartverkoper vroeg naar een goedkoop pension) was het hotel met de GPS snel gevonden. In het menu via ‘Waarheen’ naar ‘Logies’ > ‘Hotel’ > Kuiperduin (naam hotel). In de folder had ik gelezen dat ze een fietsenstalling hadden, perfect! Autoroutering van de GPS wilde ons nog een trap over de dijk laten nemen, zo een met een goot er langs voor de fiets maar dat konden we Dave niet aandoen met de fietskar. Die heeft genoeg geleden. Morgen gaat de B.O.B. Yak terug naar huis en worden de banaantassen opgehaald.

Vanochtend ontdekte ik dat het onderste laspunt van mijn tasafhouder heeft losgelaten. Toen we langs een fietsenmaker kwamen in Hoek van Holland gevraagd of ze het konden lassen. Voor het lassen van RVS verwezen ze mij naar het autobedrijf maar volgens de fietsenmaker is het aluminium. De fietsenmaker heeft het provisorisch vastgezet met een tiewrap.

In Hoek van Holland waait het stevig en het stinkt. De restaurants zikjn van matige kwaliteit: All You Can Eat Japanese of Chinees, Shoarma, Pizza of schnitzel. Nieuw Dwarsligger-boekje gekocht. Dat van Michael Palin was vreselijk onpersoonlijk en oninteressant. Hopelijk is Kind 44 beter.

Toen we in het restaurant zaten was het even noodweer. Wolkbreuk en de regen vloog horizontaal langs.

We hebben na het eten (75 euro! – hotel is overigens 85 euro per nacht) alle spullen die teruggaan in de B.O.B. Yak gedaan. Die tas zit zo vol, dat ie niet meer dicht kan! Weliswaar zit de tent er in, daar komt de Rock 22 voor terug, en misschien de kleine thermosfles, hoewel het niet nodig is. Het kost met trekken allemaal veel te veel tijd en gedoe om onderweg miesoepjes te gaan maken. Vanochtend 1 liter water gekookt, twee kopjes Nescafé oploskoffie van gemaakt. Bij de rest gaat 1 pakje Elk melkpoeder (vaak te koop bij C1000 – ook bij grote AH’s) en 6 eetlepels havermout en wat suiker. Roeren en dan krijg je een soort lijmachtige substantie waar je de hele dag wel op doorkomt (met energiedrank en een reep om de 20 km). Zonnatura pindarepen zijn momenteel de favoriet.

We hebben de regenbroeken niet gebruikt, we waren bang het erg warm te krijgen. Steeds als m’n Fjallräven G1000-broek net droog was kwam er weer een buitje maar het was goed te doen. Fietsen in de regen is niet erg, kamperen in de regen is dat wel.

We waren om 13.15 uur bij de pomt. Dus 3 uur gedaan over 41 kilometer. Vaak moeten stoppen omdat we regenkleding moesten uittrekken/aantrekken, fleece aan/uit, plassen, drinken (ik heb de Camelbak drinkzak wel gemist), fout rijden, B.O.B. Yak wisselen, afstappen om te moeten draaien/grote weg over te steken. Op een stuk was er een plek met stuifzand over de hele breedte van de weg en het ging ook nog heuvelopwaarts. Dave ging daar onderuit met de B.O.B. Yak. Samen de fiets weer overeind gezet. De achternaaf was losgekomen en moest weer vastgedraaid worden. Om 13.50 uur waren we aan de overkant (veerboot vertrok om 13.25 uur).

We hadden weer mazzel, net als met het afzetten van de Brouwersdam voor het Koningspaar, dat we net voor waren. Deze fast ferry had vanaf 1 juli een aangepaste dienstregeling in verband met onderhoud. Dus als we een goede week later waren geweest had deze niet zo vaak gevaren.

Onze hotelkamer ligt aan een soort binnentuin. Daar zitten mensen te roken en te kletsen. Het is nu ruim na 23.00 uur en ik wil slapen.

Ouddorp – Hoek van Holland 51,4 km waarvan 41 gefietst (rest veerboot).

Dag 7 – zondag 23 juni 2013

In de trein naar huis met een propvolle B.O.B. Yak-tas en de kar. Theoretisch zou alles wat we nu nog op de hotelkamer hebben liggen in mijn banaantassen moeten passen. Maar als je ziet wat een bende het is op de hotelkamer dan is dat moeilijk te geloven.

Vannacht waren er weer slagregens en storm. Vandaag grijs, regen, windkracht 6 – morgen ook. We gaan naar minimumtemperaturen van 9 graden, dus ik ga een extra thermisch shirt met lange mouwen meenemen van huis. Je zou er wellicht drie moeten hebben: voor het fietsen, voor slapen en voor ’s avonds ‘schoon’.

Gisterochtend bij het tent inpakken twijfelde ik nog of ik wel m’n paarse jas weg moest doen. Ik had het koud. Het wordt in Nederland in de zomer eigenlijk alleen koud in combinatie met regen, dus je warme kleding moet wind- en waterdicht zijn. Toen ik mijn dunne hardloopjasje er overheen droeg, was het meteen warm. Later op de fiets moest ik het vervangen door de anorak want het hardloopjasje is niet waterdicht, alleen winddicht.

Gisteren eigenlijk veel geld uitgegeven. Twee keer 85 euro voor het hotel, 75 euro voor het eten en 10 euro voor koffie en taart. Bij elkaar 255 euro. We hadden beter een maaltijdsalade bij de AH kunnen gaan halen.

Ontbijt in het hotel was super. Zelfs scrambled eggs en bacon hadden ze.

Het ziet er naar uit dat het de komende twee weken ook vrij slecht weer blijft, met bijna elke dag regen. We beginnen al een beetje te verzinne dat Den Helder ook een mooi doel is, dan doen we alleen de LF 1. Dave biechte op dat hij zlefs al uitkeek naar het einde van de vakantie. Want het is vermoeiend. We leren het ook nooit. We hebben al vaker tegen elkaar gezegd: nooit meer kamperen in Nederland. Zelfs Frank van Rijn houdt niet van rotweer dus we hoeven ons niet te schamen.

Met bootvakanties of kampeer-/hotelvakanties zit je alsmaar vast aan tijden als je aan het trekken bent. Het getij, hoe laat je van je hotelkamer of de camping af moet. En je bent veel aan het plannen: de boodschappen, de route, etc. Kortom: trekken is niet relaxt vakantie vieren. Het op- en afbreken van de tent kost veel tijd.

Van de B.O.B. Yak ga ik het vlaggetje missen. Door dat ding kan ik goed zien dat Dave nog achter me zit. En ik heb het idee dat het overige verkeer ons beter ziet.

De treinreis verliep niet helemaal volgens het plan van de reisplanner omdat een van de treinen een Thalys was waarop we niet mee mochten. Fyra en ICE zijn van NS, Thalys niet. Dus moesten we drie keer het station over op zoek naar de juiste trein. Gelukkig past de B.O.B. Yak-tas als rugzak op Dave’s schouders.

We hebben gedachten als dat we echt eens een vakantie moeten plannen op één plek, zoals destijds de Franconia Notch in New Hampshire. Nu werkt het weer, gezondheid en materieel natuurlijk ook niet helemaal mee. En we weten dat we er altijd nog even in moeten komen. Ben blij dat we niet de stoute schoenen hebben aangetrokken en de Rijn-route aan het fietsen zijn of de Baltic Sea Route in Denemarken. Daarvoor zijn we echt nog te onervaren op de ligfiets. En nu kunnen we tenminste nog even de B.O.B. Yak voor de banaantassen omruilen met de trein, wat we vandaag doen. Van tevoren kan je niet aan zien komen dat de fiets zo tordeert door de kar en dat er zoveel energie gaat zitten in het steeds tegenstuur moeten geven. We hadden wel een proefweekend gekampeerd met de kar en dat ging prima. Maar op een vakantie heb je toch net iets meer mee.

Ligfietskamperen is lichtgewicht kamperen. Gezien de weersverwachting had ik mijn korte broek en bikini ook wel mee naar huis kunnen nemen maar dat weiger ik. Vooralsnog lijkt het weer erg op dat van onze mislukte kanovakantie: de eerste twee dagen T-shirts en korte broek en de rest storm, regen en koud. Misschien moeten we niet meer in juni op vakantie gaan.

Op en neer gereist met de trein, thuis snel een wasje gedraaid, tent uitgehangen, planten water gegeven en spullen gepakt. Toen we terugkwamen in Hoek van Holland scheen even de zon. In het binnentuintje gezeten tot er een wolk voor de zon schoof. Toen nog even binnen op de bank in de gezellige kamer maar daar kreeg ik last van mijn rug.

Dave heeft zijn oude naaf weer in zijn fiets gezet. Ik heb de provisorische tiewrap bijgevijld zodat deze niet de tas zou kunnen beschadigen.

Even gewandeld. Ik wilde het Atlantic Wall-museum en het strand wel even zien. Er waren schotels, helemaal vergaan. Een park/bos met allemaal bunkers in de grond. Een fort. We begonnen honger te krijgen en Dave wordt dan altijd chagrijnig. We liepen naar strandpaviljoens maar toen was het inmiddels 20.00 uur en alles ging dicht. Uiteindelijk langs de weg terug nog iets kunnen vinden maar gezellig was anders. Op de terugweg was het gewoon koud! Mét anorak, fleece, T-shirt en Buff.

Morgen gaan we uit eten met vrienden die in Noordwijk wonen. Ik heb de inlegzooltjes die ik bij Sportmaster had besteld maar die niet meer klaar kwamen voor de vakantie naar hen laten sturen. We verblijven in de Stayokay. Het ziet er nu naar uit dat de hele week vrij slecht blijft. Naar verwachting wordt het volgende week pas beter. Altijd speelt bij dit soort vakanties: aanpassen of doorzetten? Go with the flow of op je doel af? Hoop dat we met de banaantassen wat meer lol gaan hebben. Ook is de uitrusting nu een stuk lichter.

Dag 8 – maandag 24 juni 2013

Om 11.08 uur vertrokken vanuit Hoek van Holland (hotel Kuiperduin) richting Stayokay Noordwijk. 53,5 Kilometer in 4 uur afgelegd. Dat is met (plas)pauzes, koffie en appelgebak in Den Haag, fout rijden, etc.

Het plan was dat we vanavond bij onze vrienden de fietsen in hun parkeergarage zouden zetten en dan met hun wat gaan eten in Noordwijk aan Zee waar zij wonen. Net als we allebei gedouched hebben gaat de telefoon. Het kan niet doorgaan want mijn vriendin’s vader ligt plotseling op sterven en zij gaan direct vanuit het werk naar het ziekenhuis waar haar vader ligt. Even later worden we weer gebeld. Ze zijn nu toch onderweg naar huis omdat haar vader inmiddels al overleden is en ze dus iets minder haast hebben. Ze wilden het pakket met de inlegzolen in het portiek van hun appartementsgebouw leggen zodat ik het daar zou kunnen oppikken. Maar dat lijkt me geen goed idee. De waarde is 150 euro. Daarnaast hebben ze nu wel wat anders aan hun hoofd dan mijn inlegzolen en wil ik ze niet verder belasten met mijn problemen.

De rit naar Noordwijk was mooi. In de ochtend hadden we constant regenbuitjes. Heel goed te doen nu ik mijn gele thermoshirt heb in combinatie met de anorak. Mijn lange broek is van Fjallräven en heel snel weer droog. Het materiaal is G1000-stof, hier zweren we al 20 jaar bij, sinds New Hampshire. Je kan er ook mee op een boomstronk zitten zonder je zorgen te hoeven maken, mits je een donkere kleur hebt uitgezocht. Dave heeft in korte broek gefietst omdat hij dacht dat dit lekkerder zou fietsen onder zijn regenbroek. Maar hij heeft geen regenbroek aan gehad.

Er staan hele bijzondere gebouwen in de duinen. Noordwijk heeft ook een Atlantic Wall-museum of misschien is een deel van dit museum meer van toepassing. Er was een gebouw dat op een moskee leek maar het kon ook een sterrenwacht of radar zijn, bij Noordwijk aan de zuidkant. En bij Den Haag stond een toren met het logo van een waterbedrijf. Je wil niet veel stoppen, anders blijf je stoppen om te fotograferen. Het was ook een leuk idee geweest om de bebouwde-komborden te fotograferen van Katwijk, Kijkduin, Scheveningen etc. Of de vuurtoren van Noordwijk.

’s Middags kwam de zon meer door en werd het te warm voor de anorak. Gefietst in mijn hardloop-windjackje van Asics. Zonnebril op en natuurlijk altijd de pet. En wat echt lekker is, is de original Buff, de synthetische.

Aangekomen bij de Stayokay kregen we een kamer toegewezen die ontzettend stonk naar diarree en het raam kon niet open om te luchten. Om een andere kamer gevraagd en gekregen maar deze heeft helaas geen tweepersoons bed. Bij deze kamer zit er weer zo’n asbak aan de muur geschroefd aan de buitenkant bij het raam en de roosters. Gelukkig is deze nog niet gebruikt, er zijn maar twaalf gasten in het hostel. Ook deze kamer is vies. Er ligt zand op de grond en in bed lag een chocoladereep van Kinder Bueno en chipskruimels.

Bij pannenkoekenrestaurant naast de Stayokay gegeten. Het heeft een Rien Poortvliet-uitstraling. Waar we vanmiddag koffie met appelgebak hadden gegeten waren ze ook al fan van Rien Poortvliet. Gecombineerd met de rit langs de LF1, die op-en-neer door de duinen gaat met allerlei bochtjes heb ik vaak het idee dat ik in een Efteling-attractie zit. En mooi: we zien veel waterpartijen en een vegetatie die duidelijk te lijden heeft onder de zeewind. We reden op een gegeven moment door een prachtige poort gevormd door bomen, dat zo van een romantisch schilderij leek te komen. Het was prachtig omdat je de lucht zag aan het uiteinde van het poortje. En dan de vogels, waarschijnlijk zeemeeuwen, die zo traag door de lucht glijden alsof ze zich door vloeistof bewegen in plaats van de lucht.

Het fietsen gaat duidelijk beter zonder fietskar. Zelfs ik voelde me vandaag opgelucht over het feit dat Dave nu niet meer met de B.O.B. Yak hoeft te fietsen.

Dag 9 – dinsdag 25 juni 2013

Stayokay Noordwijk – Stayokay Egmond, afstand: 55,4 kilometer.

Half 11 vertrokken, half 4 aankomst.

Weer een zware tocht. Tegen het einde hadden we tegenwind en leek het wel alsof we steeds op vals plat naar boven reden. Achteraf gezien hebben we te weinig gegeten en waren we waarschijnlijk ‘leeg’. Alleen repen gegeten onderweg en bij Kraantje Lek appelgebak met koffie en slagroom. Onderweg een ree gezien, bomen vol aalscholvers en een overspannen schapenhoedster, met een kudde op hol, over het hele fietspad. Ze was druk aan het telefoneren dat de kudde niet wilde luisteren en ook niet op de brokken afkwam.

Onverwacht prachtig weer, ik had in korte broek kunnen rijden. Dave moest juist een lange broek aan omdat zijn benen gingen prikken door de zon. Die is gisteren verbrand, terwijl het bewolkt was.

Op een gegeven moment stond er zo’n rund op het fietspad. Doodeng om langs te rijden, want je weet niet hoe zo’n beest reageert en eigenlijk moet je 25 meter afstand bewaren.

Onderweg hebben we vaak spontane ontmoetingen. Op het terras bij Kraantje Lek vroegen mensen ons hoe het ligfietsen beviel en of het niet oncomfortabel is. Dit wordt vaak gevraagd. Op de pont bij Velzen-Zuid zag ik een meisje met een LF1/LF10-boekje. Ze had een zonnepaneel maar kon nog niet vertellen of het beviel: het was de eerste dag van haar vakantie.

In de Stayokay van Egmond twee keer ons bord opgeschept. We wilden nog een nachtje blijven maar het hotel is helemaal volgeboekt. Het is dus ook erg druk met een internationale groep van jonge mensen. Natuurlijk zitten wij weer bij de trap, zo’n kruispunt waar echt iedereen die in het hotel verblijft langs komt. Lang leve de oordoppen.

’s Avonds even de opties bekeken voor morgen, Dave’s verjaardag. We willen ook een rustdag, dus probeerden een hotel te boeken: 200 euro voor twee nachten. Dat is boven ons budget. Een trekkershut boeken lukt niet en een stacaravan blijkt net zo duur als een hotelkamer. Dave heeft een dip en geen zin in kamperen op zijn verjaardag. In Callantsoog vind ik een hotel dat je voor een deel met Airmiles kan betalen. Die sparen we automatisch en we geven ze nooit uit, dus dat komt goed uit.

Vandaag bedacht dat hardloopbroeken op de fiets ook heerlijk moeten zijn. Die nemen geen water op en nemen weinig ruimte in. De zijn er ook in capri-modellen en ik heb ze nog in de kast liggen uit mijn hardloop-periode (tot ik last van mijn rug kreeg).

Ik kan zelf (beetje oppassen met rug) al mijn bagage dragen: toptas in de ene hand, zitje en achterwielzakken in de andere hand, banaantassen over de schouder. Andere handigheidjes: petje kan met het klemmetje vastgezet worden aan halskettinkje onder de Buff. Zo beschadigd het schuimkussentje van de ligfiets minder snel. Als ik de tassen afneem: slang Camelbak drinkzak onder riem van tas steken.

Als ik de fiets parkeer bij een restaurant of iets dergelijks: GPS van het stuur in een heuptas die ik meeneem in de toptas en waar verder mijn portemonnaie en paspoort in zit.

Wij kunnen onze ligfietsen niet plaatsen in een fietsenrek vanwege de remschijven, die raken dan beschadigd.

Vanochtend ontbeten met vier van die lekkere dikke Stayokay-boterhammen. Verder vandaag appelgebak met slagroom gegeten en twee van die notenrepen van Zonnatura. Een liter water met één Isostar-tablet er in: het is te weinig. Het op-en-neer door de duinen (op in laagsgte verzet gaan we zo’n 6 à 10 kilometer per uur), berg af 26 km./u. De bochtjes, het letten op al het overige verkeer, honden, paarden, poep, bejaarden op e-bikes, peletons, wandelaars, schapen, Schotse hooglanders, auto’s, scootmobielen, hardlopers, kinderwagens: vermoeiend.

De bossen bij de Kennemerduinen waren mooi. Dave is aangekleurd vandaag, dóór zijn Craft thermoshirt heen! Hele dag heb ik gefietst in mijn gele Odlo thermoshirt (schijnt wel een beetje door) en Fjallräven-broek. Een gewoon shirt met lange mouwen (de wind is nog wel koud) en korte of 3/4 broek was ook handig geweest.

We passeerden op een gegeven moment een enorme groep kinderen op de fiets, ze stonden van links naar rechts over het hele fietspad. We moesten uitklikken en zittend langs de groep wandelen om er langs te komen. Zegt bij het passeren een meisje tegen haar klasgenootje: “die fietsen zijn best wel cool!”. Prachtig. We zijn het ligfiets-promotieteam in hippe kleren, alleen een beetje te oud.

Er waren onderweg een paar hele vervelende hekjes. Om de ligfiets er doorheen te krijgen moet je de achterkant optillen. Maar dat is lastig, want waar til je aan en de fiets is zwaar door de bagage. Een velomobiel komt hier niet doorheen. Toch belachelijk dt je met een velomobiel niet de LF1 kunt rijden.

Ik zit weer onder de blauwe plekken, mede door deze hekjes. Van de meeste plekken weet ik niet eens waar ik ze van heb gekregen. Weinig last van mijn rug vandaag. Op de fietsdagen gaat het goed en de Stayokay-bedden slapen geweldig. Wel neem ik nog steeds drie keer per dag een tablet Naproxen tegen de ontsteking.

Een boer hier om de hoek heeft een fantastische vogelverschrikker: een vlieger in de vorm van een roofvogel. De ‘vleugels’ fladderen zelf. De vlieger zit het eerste stuk vast aan een soort metalen antenne. Dus als het na windstilte weer gaat waaien, dan laat de vlieger zichzelf weer op.

Als we door Zandvoort fietsen blijkt dit plaatsje nog een heel mooi oud gebouw te hebben, een soort raadhuis aan een pleintje. Verrassend. Waar we vandaag ook langskwamen was Santpoort, de inrichting, waar vroeger een vriendje van mij werkte. Toen ik er langsfietste herinnerde ik mij weer dat ik daar ook een keer gelogeerd heb. De douches hadden een hele lekkere harde straal.

Dag 10 – woensdag 26 juni

Egmond – Callantsoog, 41 kilometer.

Dave’s verjaardag. Opgestaan, cadeau’s gegeven (twee Icebreaker T-shirts en een zijden lakenzak).

Weer flinke schelpenpaden met rulle, gevaarlijke stukken. Bijna het fotomoment gemist bij het begin van de Hondsbossche zeewering. Die foto’s moet je op bepaalde plekken maken voor een oorkonde.

In 2 uur en 13 minuten de afstand gefietst. Kregen bij de Italiaan te weinig pasta te eten en besloten een toetje te kopen bij de AH. Met een flesje whisky en chips  lekker gelezen en gechat met vrienden.

Weer meer last van mijn rug (door het tassen tillen?).Ik heb erg veel blauwe plekken, waarschijnlijk ook door de Naproxen. Misschien moet ik maar stoppen met die troep.

De hotelkamer in Callantsoog is heel fijn. Een beetje sleets maar lekker ruim en een mooi uitzicht op de duinen.

Soms lijken we tijdens het fietsen met elastiek aan andere fietsers vast te zitten: zij halen ons in tegen de berg op, bergaf rekt het elastiek uit  om vervolgens bij het volgende bultje weer korter te worden.

Idee voor minder bagage: fietsen in T-shirts en korte broek met losse been- en armstukken die je kan laten afzakken tot enkelwarmers of polswarmers.

De grote internationale groep in Stayokay Egmond, waar we vanochtend vertrokken, bleek van Artsen Zonder Grenzen. Ik moest het vragen bij de balie want we hadden de hele avond zitten raden wat deze mensen nu aan elkaar verbond. Het was opvallend dat de meest hippie-achtige figuren, type wereldverbeteraars met dreadlocks, in charge waren.

Goede oplossing gevonden voor m’n Camelbak: aan de zijkant vastgemaakt aan de voorkant van de bagagedrager. Aan de onderkant steek ik een extra riem aan de Camelbak door de achterste sluitriem van de banaantas. Bijkomend voordeel is dat ik nu kan opstaan, ook bij het oversteken van N-wegen met de slang nog om mijn nek en dat deze fietsend onder mijn arm kan hangen. Ik ben blij met de Camelbak, ik zou hem niet willen missen. Hij hoeft niet helemaal tot de rand vol. Tijdens stops drink ik een liter energiedrank die we maken met één Isostar-tablet. De extra drinkfles (Camelbak Eddy) van 0,75 liter blijft steeds onaangeroerd, dat is een soort noodvoorraad.

Dag 11 – donderdag 27 juni

Grijs en lichte regen. Gelukkig zitten we in een hotel. Tijdens het ontbijt werd er van die vrolijke zuidelijke vakantiemuziek gedraaid. Een groter contrast met dit weer is niet denkbaar.

Een Buff kan ook dienstdoen als slaapmasker (de gordijnen wapperden in de wind vanochtend).

De was gedaan bij een camping hier 10 minuten lopen vandaan. Lekker alles weer schoon en droog!

Daarna voor de lunch naar AH gegaan. Krentenbollen, witte broodjes, plastic mesjes en likkepot met ui. Buiten op een bankje gesmeerd. Uit de wind in een bleek zonnetje was het lekker.

Daarna bij de fietswinkel een andere fietspomp gekocht in de hoop dat deze beter werkt dan die we hebben van de Crank Brothers.

Op zee was een schip aan het spuiten. Onduidelijk waarom. De zon was weg en het was koud, niet gewandeld. Bij AH pastasalade gehaald. Voor 10 euro hebben we meer pasta dan gisteren in het restaurant.

Vanochtend vanwege het weer via de telefoon de eerstkomende drie overnachtingen geregeld: vrijdag een trekkershut te Stroe (Hypolitus), zaterdag in de tent op camping De Zeehoeve in Harlingen, zondag dezelfde camping maar dan in een trekkershut. Trekkershutten zitten in het weekend vaak vol is onze ervaring.

Ik heb de banaantassen nu zo ingericht dat als we slapen op een hotelkamer dat alleen de rechter tas uitgepakt hoeft te worden. Daar zit nu alle kleding, handdoek, toilettas en wandelschoenen in. In de andere tas de brander, pannenset, voedsel, het handige mapje, EHBO-kit en laders.

Dag 12 – vrijdag 28 juni

Callantsoog – Stroe: 37 kilometer, 2,5 uur (38 minuten pauze).

Een heel kort stukje dat we soms met 28 km/u fietsten door het vlakke land. Reden is dat we niet ook nog een reis wilden maken over de Afsluitdijk. Dan zouden er nog de 5 kilometer naar Den Oever bijkomen, dan 30 over de Afsluitdijk en nog eens een onbekend aantal kilometers naar een overnachtingsplaats.

We zitten in Stroe in een trekkershut. Het is ijskoud (15 graden) en het regent pijpenstelen. Toen we om half 2 aankwamen was de receptie gesloten en moesten we buiten in de kou wachten. Je kan dan niet veel doen want je wil bij je bagage blijven. Je komt bezweet de fiets af, hongerig, alles is dan kut. Het is ook kut. Kutweer. Volgende week zou het mooi weer worden maar de verwachtingen zijn alweer naar beneden bijgesteld. Kou en regen zijn kut. Gelukkig hebben we een koud maar droog hutje. Je zou het op een zuipen willen zetten maar dat combineert niet zo goed met fietsen. Vandaag gefietst in Craft thermoshirt en windjackje van hardlopen. Eigenlijk net te koud.

Onze lunch was een koffiebroodje en een krentenbol. Het bleef droog tijdens het fietsen maar het was wel helemaal grijs. Je hoeft in dit jaargetijde maar een zwak zonnetje te hebben om het prettig te hebben maar zelfs dat ontbrak.

We gingen tijdens het wachten op de receptie op zoek naar de trekkershutten op het terrein. Eén stond zo gepositioneerd dat de veranda beschutting gaf tegen de wind. Daar zit je dan. Dave las zijn boek op zijn telefoon en ik las Twitter. Regen dreigde.

De LF10 wordt niet zo druk befietst als de LF1. Wij waren de enige vakantiefietsers en ook bijna de enige fietsers. De LF10a wordt wat sporadisch aangegeven met ronde stickers, makkelijk te missen. Gelukkig hebben we de route op onze GPS’en.

Het ging lekker hard. Nu we niet meer steeds van tempo hoeven te wisselen over alle duinen en door alle bochtjes. Wel moesten we over een schelpenpad met hele slome schapen die gewoon bleven liggen. We kwamen langs een prachtige boom, helemaal scheefgegroeid in de richting van de overheersende wind. We fietsten langs een soort landhuis op een terp met een enorm veld met geel koolzaad (?) ervoor. En onder van die prachtige bomentunnels. Het was rustig op de weg.

Het trekkershutje is leuk aangekleed. Er ligt vrolijk gebloemd zeil op de grond en de bedden zijn blauw geverfd. Het was zo koud dat we in onze slaapzakken hebben liggen lezen. Ik heb de 800 bladzijden van mijn Dwarsligger-boek uit. Nog nooit zoveel gelezen op vakantie. Waarschijnlijk omdat we zo weinig kamperen.

Tegenover de camping was een bar waar we een biertje en een broodje paling hebben genuttigd. Maar er stonden asbakken op de tafels dus het was wachten op de eerste rokers. Het broodje ging er snel in. Je merkte dat het in een diep gat viel. Er zat ook een sauna. We kregen een rondleiding nadat we de ingang hadden gevonden. Alles was heel klein. Jammer want een warme sauna leek wel aantrekkelijk ten opzichte van zo’n koud douchehuisje op de camping. Een chemisch toiletje zoals in de Volkswagen-camper zou in de trekkershut nu erg welkom zijn. Ik betrap me er op dat ik maar liever niet drink, zodat ik niet door de plensregen richting het toilet hoef te gaan. Voor alles moet je naar buiten door de plensregen: water, toilet, douche. Een kachel in de trekkershut zou ook fijn zijn. Snel tussen twee buien, toen het alleen een beetje miezerde, tanden gepoetst en geplast.

Ze hebben hier dingen in Vikingenstijl gemaakt omdat de “enige plek in Nederland waar Vikingen gewoond hebben De Wieringen is,” volgens de sauna-uitbaatster.

We zijn dus niet naar de sauna gegaan. Het zou ons 50 euro hebben gekost, met huur van handdoeken en badjas. Gezweet hadden we al genoeg op de fiets. Besloten dat we het geld beter aan iets anders kunnen besteden. Na het douchen in het badhuis van de camping voelden we ons een stuk beter. Het ging hier met muntjes en alles was heel schoon. Er hing zelfs toiletpapier.

Een Globetrotter noodmaaltijd gemaakt met macaroni. Godzijdank pasta. Simpel na te maken gerecht: wat zongedroogde tomaten, kikkererwten, paprikapoeder en basilicum of iets dergelijks. De Globetrotter-maaltijden zijn niet echt lekker.

Ik ben blij met het feit dat ik drie thermische shirts bij me heb. Eén voor tijdens het fietsen, één voor het slapen en één schone voor ’s avonds na het douchen. Twee heb ik nog meegenomen van huis toen we de fietskar terugbrachten.

We zitten hier in Stroe achter de dijk met de Waddenzee. Die is helemaal van asfalt. Een vervreemdend effect geeft het. Het grijze beton onder, dan het grijze water en daar boven de grijze lucht. Al die vochtige omstandigheden zijn niet zo goed voor mijn longen. Daarbij hangt er hier ’s avonds houtrook. Iemand heeft zijn stacaravan/chalet/vakantiehuisje zo’n houtkachel. Dit is echt een epidemie aan het worden. In plaats van minder krijg je steeds meer last van rook.

Dag 13 – zaterdag 29 juni 2013

Stroe – Den Oever – Afsluitdijk – Harlingen: 47 kilometer.

Om 10.45 uur de trekkershut verlaten in Stroe. Vannacht had het gehoosd. Heerlijk geslapen, als een blok. Wel lekker om de zijden lakenzak erbij te hebben. Zonder zou te koud zijn geweest. Om 11.45 uur hadden we de boodschappen in Den Oever gedaan en konden we aan de Afsluitdijk beginnen. De Afsluitdijk was anders dan ik me kon herinneren, een ander profiel.

De dijk aan de Waddenzeezijde hield de harde wind tegen. Na ongeveer 10 kilometer was er een restaurant een een beeld van ir Lely. Foto gemaakt, komt er een Engelsman op de motor naar Dave toe lopen. Hij vond hem lijken op James Hetfield van Metallica. Dat had een collega van Dave ook al een keer tegen hem gezegd. De Engelsman wilde met “James”  op de foto want Dave die met zijn Amerikaanse Engels ontkent James te zijn en beweert een Nederlander te zijn dat klinkt toch ook niet helemaal geloofwaardig. Het was een grappige ontmoeting, de Engelsman wilde ook nog wel even met “James” wife op de foto, ik dus.

Het leek wel of voor 12.00 uur de meeste auto’s ons tegemoet kwamen, dus op weg naar Den Helder. Na het middaguur was het andersom. Er was een soort motje in mijn ventisit-kussen gekropen maar hij klom er ook weer op eigen kracht uit. Knap, met zijn lange voelsprieten.

Aan de overkant van de dijk ligt Zurich. Er was een pension en hotel. Bijna iedereen die langskwam had iets met camouflagekleuren. Het pension was 22,50 euro per persoon per nacht. Het stond echter helaas niet op onze kaart, anders hadden we hier gisteren naar toe door kunnen fietsen. Vervolgens was er een fietspad over een dijk vol schapen. Hele strakke vormgegeven dijken. Het pad liep op een gegeven moment aan de kant van de Waddenzee. Je fietst dan op het geasfalteerde talud, dat scheef ligt. Vlak voor Harlingen zagen we een jonge zeehond op de dijk liggen! Het bewoog als een hondje. Erg aandoenlijk.

We zagen aan de waterkant ook een enorme kolonie van die scholeksters (?) zitten. Wat een zenuwkippen zijn dat. Zwart-wit, lange oranje snavels. Ze slaan constant alarm.

Vanavond in The North Face Rock 22. Mooi tentje, makkelijk opzetten en de banaantassen passen in de ‘vestibules’.

In Harlingen weer spaghetti gegeten en rondgelopen. Het is een heel mooi historisch stadje. We zitten nu op 370 kilometer van de tocht. In principe kunnen we nu in 3 fietsdagen van 60 kilometer de tocht volmaken. Ik geloof dat we allebei graag naar huis willen maar we willen ook niet weer opgeven vanwege het slechte weer. Het idee is om nu in drie dagen naar het eindpunt te fietsen.

Ondertussen hebben we gefantaseerd over andere vakanties:

• California met camper (met een vast bed);
• Naar Londen met trein en boot via Hoek van Holland – Harwich
• Live on board
• Georganiseerde fietsvakantie waarbij je niet zelf je bagage hoeft te vervoeren, door Engeland.
• Australie met Jeep en daktent.

We hoorden vandaag van onze buren in trekkershut 1 in Stroe dat er in Nieuweschans een grote sauna moet zitten. De trekkershut hier kost maar liefst 42,50 eur en daar kwam nog 5 euro boekingskosten bij en toeristenbelasting. En dan kost de douche ook nog eens 50 cent.

Inmiddels zit mijn banaantas links niet meer zo vol, er had best nog een stoeltje bij in gepast. Ik ben er handiger in geworden om die tassen in te pakken.

De hele dag stralend zonng weer maar wel koud. We hebben na 20 kilometer onze geplande stop gemaakt. Ieder een kaascroissant en 2,5 krentenbollen. Die gaan er in als koek. We leven op pasta, uitsmijters en appelgebak en Zonnatura sesam- en pindarepen.

Je moet met banaantassen niet teveel gaan hangen in de bochten, dan raak je soms de grond en dan maak je een rare zwieper. Ik ben nog niet één keer gevallen met mijn nieuwe Shimano klikpedalen (afkloppen!). Het gaat al 370 kilometer goed.

Dave is weer eens zijn zeepdoos kwijtgeraakt. Ik doe al jaren met dezelfde, maar hij weet ze iedere keer weer kwijt te raken.

Dag 14 – zondag 30 juni 2013

Niet zo lekker geslapen: er zat net te weinig lucht in mijn Exped downmat. Beetje hard gelegen. Onze rustdag in Harlingen was grijs, winderig en koud. Niet echt weer om een ontbijtje te maken op de Whisperlite. Gelukkig konden we voor 8 euro per persoon hier ontbijten in het restaurant, alsof we in het pension verbleven.

Naar Harlingen gewandeld. Met thermisch shirt aan, daar over wollen Icebreaker T-shirt en fleecetrui, Buff, windjackje. Het was zo koud dat ik voor de zekerheid mijn kajak-handschoenen en een extra Buff om een muts van te maken achterin m’n rugzakje had gegooid. Een Bruna en een boekwinkel gevonden: beide gesloten. Op zondagmiddag is hier alleen de Albert Heijn open. Ook deze verkocht weer geen Isostar-tabletten. Goed dat we drie buisjes hebben meegenomen van thuis toen we de fietskar terugbrachten.

Op een gegeven moment brak de zon door en dan is het opeens korte-broekenweer. Gek dat we gistermiddag vele kilometers gewandeld hebben door Harlingen, toen alles nog open was, en de winkelstraat hebben kunnen missen. Zelfs het museum is vandaag dicht. Lekker boten gekeken in de haven. Onder andere een zendschip van radio Waddenzee en volgens mij zo’n zeesleper als waar mijn vader op gevaren heeft, de Holland.

Tent ingepakt. Dave vindt het een mooi tentje (is het ook) maar net te kort. Zijn slaapmat is 1.95 meter en past precies samen met mijn kleinere Exped downmat 9 op de bodem. Moesten we wel even de matten laten drogen want de beide grondzeilen slaan een een beetje door (geen regen maar waarschijnlijk nog natte grond).

Net als we T-shirt en korte broek hebben aangetrokken betrekt het natuurlijk weer. We aten appelgebak bij het restaurant op de camping. Komt er pal naast ons een vrouw zitten die er een opsteekt. Er was ook al een rokende vrouw het toiletgebouw ingelopen toen ik daar even zat. Gezeik dat roken.

Voor morgenavond de trekkershut in Holwerd gereserveerd. Die zit op circa 425 kilometer van de route. We zitten nu op 370 kiolmeter. Op 485 zit een trekkershut in Warffum, maar daar nemen ze niet op. De dekking hier in Harlingen is superslecht. Zelfs als we dicht bij de GSM-mast staan hebben we zogenaamd een 3G-verbinding maar die is te traag om de app van WeerOnline te laten updaten. Hier op de camping is alleen een GPRS-verbinding.

Nu we de Afsluitdijk hebben gehad krijgen we echt zoiets van: nog drie fietsdagen en dan hebben we het gehad. Het gaat woensdag weer regenen volgens de voorspellingen.

Vanochtend hadden we tijdens het ontbijt niet zo’n leuk uitzicht. Een kat zat steeds achter een muis aan. Je hoopt dan zo dat de muis hem te snel af is maar je weet ook dat de muis al niet meer gered kan worden. Op een gegeven moment leek het alsof de muis ontsnapt was, misshien wel zijn holletje in (dat hoop je dan0. De kat bleef rondjes rennen, rondjes om een plant. Een muis is helaas niet zo slim om voor ‘dood’ te spelen, dan zou de kat al snel niet meer geïnteresseerd zijn.

Boeiend om te merken hoe apps niet meer betrouwbaar werken onder een GPRS-verbinding. Lastig ook hoe vaak je aan de kust geen dataverbinding hebt. Je wil je foto’s back-uppen, het weer checken, websites van campings bekijken, kaart raadplegen. Gek hoe snel een smartphone ‘onmisbaar’  is geworden.

We kijken toch wel heel jaloers naar mensen met een camper. Dat maakt je zoveel meer onafhankelijk van het weer. Verder is het met trekken vervelend dat je altijd voor 10.00 uur of 11.00 uur moet uitchecken. Dan kan je niet echt lekker relaxt even ontbijten en koffiedrinken maar voel je je opgejaagd. Maar fietsend reizen is wel veel mooier dan autorijden.

We slepen nu extra een halve liter thermosfles mee. Dat is handig voor soepjes onderweg, het tweede bakje koffie (niet een tweede keer de Whisperlite te hoeven aansteken), etc. maar neemt ongebruikt veel ruimte in. Een thermosfles en bidon in één zou ruimte besparen.

Ook gemist heb ik knijpertjes of twee extra veiligheidsspelden voor als je het waslijntje van een trekkershutje gebruikt. Als water onderweg gebruik ik alleen mijn Camelbak en de 1-liter Sigg-fles met Isostar. Ik vind onze pannenset te groot. Misschien kan de koekenpan een maat kleiner en dan weer in de oude foudraal? Zeker nu we eigenlijk alleen maar koken wanneer we in de tent met mooi weer of trekkershut zitten.

Vandaag weer zuurkool gemaakt, net als in dit vroege voorjaar een keer tijdens kamperen. Ik weet niet hoe ik het toen gemaakt heb met de Whisperlite, ik vond het nu met twee pitten in het trekkershutje opeens erg ingewikkeld: de jus moet met 250 ml. water, de zuurkool 25 minuten koken (heb ik dat de vorige keer gedaan?) en dan nog een halve lieter water voor de puree. Afwas gedaan (met koud water, anders weer 50 cent) en een rondje gelopen over de camping. Het is hier erg groot en op de stacaravans na erg leeg. Als camping moet je het kennelijk in 8 weken per jaar verdienen. Er zijn andere fietsers aangekomen op het veldje waar wij vanochtend stonden, ook met trekkerstentjes.

Er zitten hier hazen op de camping! Er liep er net een vlak langs me heen.

Dag 15 – 1 juli 2013

Harlingen – Holwerd: 61 kilometer.

Om 10.20 vertrokken en om 14.41 uur aangekomen.

Vanaf de camping liep de LF10 zigzag door Harlingen. Meteen spotte ik een apotheek. Nieuw doosje Naproxen ingeslagen voor m’n rug. Om de hoek bleek de Bruna open: nieuw Dwarsligger-boekje gekocht. Van papier, dus niet afhankelijk van oplaadbare batterijen. Weer een stuk verder hadden we een fotomoment: de brug over de Noorderhaven. Waarschijnlijk hebben we de verkeerde brug gefotografeerd, verderop zat een mooiere over de Noorderhaven maar we waren het stoppen zat.

Om 10.40 uur waren we pas echt op pad en dat ging lekker: wind in de rug en vrijwel vlak. Zo’n 24 km/u op de meeste stukken.

Een paar andere vakantiefietsers tegengekomen maar niet veel. Mooiste stukje van de rit was over de Groene Dijk/Griene Dijk, een oude tweede zeedijk die door de nieuwe dijk in onbruik is geraakt. Er ging een leuk klein slingerend fietspaadje overheen.

Na 20 kilometer in Firdgum op een bankje de eerste stop gehouden met krentenbollen. Er staan hier van die Middeleeuws aandoende kerktorens. Vierkant met een zadeldak. We zagen er meerdere. Een stond op een kerkhof, de kerk zelf was er niet meer. We zaten daar precies om 12.00 uur, op de eerste maandag van de maand, dus die toren ging op een gegeven moment heel lang beieren. Beetje onheilspellend.

We reden een heel stuk over een dijk met hele kleine dijkhuisjesl sommige ernstig vervallen, heel apart. Alle huisjes stonden alleen aan de noordkant. Ik geloog dat dit de slaperdijk was, een soort dijk voor extra veiligheid voor als de zeedijk het zou begeven. In Holwerd is verder niets te beleven. We zijn helemaal naar de pier gelopen van waar de veerboot vertrekt, een wandeling van twee keer drie kwartier.In het enige hotel de beste gehaktbal van Nederland gegeten en Dave heeft Friese whisky gedronken. Ik een Dokkumer koffie, met Beerenburg. Het trekkershutje staat naast de kerk. De spits daarvan staat iets scheef.

Het hutje is lekker ruim en schoon. We zagen net twee mensen met een heel klein tentje. We zijn blij dat we een hutje hebben. Het is vreselijk koud! In zo’n tentje kan je een beetje op je slaapmat gaan liggen lezen. Ik zit nu lekker aan tafel dit te schrijven.

De 60 kilometer was zeer goed te doen, helemaal niet moe. Na Warffum wil Dave in een keer doorfietsen naar Nieuweschans en dan op de trein, al accepteert Arriva of Noordnet wat daar rijdt geen ligfietsen in de trein. Als we niet de trein op komen dan moeten we nog naar Groningen fietsen, 87 kilometer, dus dat zou wel erg pittig zijn. Het lijkt me ook best vermoeiend om na 60 kilometer fietsen op de trein te moeten stappen maar we zien wel.

Af en toe zigzagde de route behoorlijk, vooral langs alle kerkjes. Er was ook een voormalig treinstationnetje an de Noord-Fryske spoorwegmaatschappij of iets dergelijks met nog een klein stukje spoor er voor. Net als je denkt: waarom worden we door deze jaren ’80-woonwijk gestuurd kom je opeens langs zoiets. Het meest vervelende waren weer de schelpenpaadjes. Er was er een met ontzettend veel haakse hoeken. Zulke paden halen de gemiddelde snelheid flink naar beneden. We hebben toch al het idee dat iedereen sneller is en verder gaat…

Soms zie je op het laatste moment een bordje of afslag, of een bocht met veel grind/schelpentroep in de bocht waarvoor je wilt afremmen. De monotone cadans werd daardoor steeds onderbroken.

We moesten op de strakke dijk van de Waddenzee door zó een smal houten klaphekje dat we er met banaantassen maar net doorheen konden. Extra ingewikkeld werd het omdat we tegelijkertijd het leven wilden sparen van een geel-zwarte rups die precies daar in het midden kroop. Het lukte, maar niet zonder dat de fiets uit het lood hing bij Dave.

Dave heeft vannacht geslapen in zijn zijden lakenzak onder zijn poncho liner. Hij had het een beetje koud gehad.

Dag 16 – dinsdag 2 juli 2013

Holwerd – Warffum: 61 kilometer.

5 Uur 45′ reistijd. Om 10.30 uur vertrokken; 16.15 uur aangekomen.

Het was koud vannacht, 9 graden. Eerst lag ik te zweten in mijn slaapzak, later was het echt te fris. Elk halfuur sloeg de kerkklok, ik werd steeds wakker. Wel liggen dromen. Het weer gaat morgen slecht worden: regen. Maar de minimumtemperatuur stijgt naar 15 graden. De kerkklok gaat hier om 8.00 uur als een gek tekeer: raar dat anno 2013 de kerk nog bepaald hoe laat iedereen wakker moet worden.

In de trekkershut hier ligt een gastenboek. De oudste teksten zijn van 2005, erg leuk.

De route vandaag was een weg met hindernissen. Veel klaphekjes langs de dijk. De routine om ze te nemen was dat  Dave zijn fiets op de standaard zette, het hek voor mij openhield. Vervolgens moest ik mijn fiets ergens tegen aanzetten (want ik heb geen standaard) en vervolgens voor hem het hek openhouden want jezelf door deze smalle hekjes laten is erg lastig. Ze zijn bijna net zo breed als onze fietsen met banaantassen dus je kunt er niet naast blijven lopen. Het waren er best wat.

Vlak bij Wierum zagen we een dood schaap liggen, een lam van dit jaar, bijna volwassen. Bloederige kop. Politie gebeld. Maar wat een stel incompetente figuren zijn dat zeg! Ze kunnen niets met GPS-coördinaten, hebben nog nooit gehoord van genummerde LF-routes. Probeer dan maar uit te leggen waar je staat. Een plaatsnaam willen ze weten (ik sta in de middle of nowhere, links de dijk met het Wad, rechts alleen weiland). Ik wist niet eens of we in Friesland of Groningen waren!

De afsluitdijk met het Lauwersmeer gepasseerd. Een frietje gegeten. Op de dijk kon je Schiermonnikoog zien liggen, je zag de rode vuurtoren zelfs. Prachtig zonnig weer. Goed aangekleurd. Onze handen zijn bruiner dan onze armen. De eerste en tweede vingerkootjes zijn witter dan de bovenkant van onze handen. Je zou Sherlock Holmes moeten zijn om hier aan te zien dat we ligfietsers zijn die een route afleggen met de zon in onze rug.

Na de klaphekjes was het volgende oponthoud op een schietterrein. Het fietspad slingerde daar doorheen en kruiste steeds mulle zandwegen voor rupsvoertuigen. Dus iedere keer weer afstappen. Het was nog zwaar om daar de fiets met bagage doorheen te duwen. Zeker wel tien keer moeten afstappen. Gelukkig werden de kruizingen goed aangegeven met houten paaltjes.

Op een gegeven moment hingen er rode vlaggen ten teken dat het levensgevaarlijk was, er werd geschoten. Er is zelfs een compleet onbewoond oefendorp aanwezig! Wist niet dat dit in Nederland bestaat. Indrukwekkend. Jammer genoeg geen foto genomen van het bord dat aangaf dat deze weg alleen voor rupsvoertuigen was.

Erg gelachen op het schietterrein toen Dave een wind liet vliegen. Ik: “probeer je hier de sonar radar van die militairen te jammen ofzo?” Dave: “nooit gehoord van biologische oorlogsvoering?” Ik: “vandaag schiet- én ABC-training!”.

We hadden het schietterrein nog niet achter de rug of we konden weer losklikken om een trap met goot over een dijk te nemen. Met name naar beneden was stijl. Gelukkig herinnerde Dave mij er aan om te remmen. We kwamen het Duitse stel tegen dat vanochtend ook op onze camping stond, in een tentje. Tijd mee staan praten. Komen uit Hessen, omgeving Frankfurt.

Verderop kregen we nog zo’n pad met tal van die haakse hoeken voor de kiezen. En dan ook nog heel smal. Wij gaan volledig schuil achter het koren/gras wat er omheen staat. Gelukkig geen tegenliggers. We hadden de wind weer mee vandaag maar hij was minder sterk. De hele noordelijke kust van Nederland bestaat dus uit een hoge strakke dijk. Een kant asfalt, binnenkant gras met schapen. Buitendijks zijn er soms nog een soort van ‘uiterwaarden’ met bijvoorbeeld paarden. Voor het strand moet je hier in het noorden met de boot naar de eilanden. De boot naar Ameland was niet duur: hoogseizoen 14 euro per persoon en 9 euro voor een fiets.

In Warffum op camping Zuidhoorn zitten we in een hele mooie apart vormgegeven trekkershut. Verder is er ook een huisje in de vorm van een vat. Allemaal erg leuk aangekleed: de receptie, een ‘zelfschenkerij’, kinderen kunnen hier hutten timmeren. De mensen in Warffum groeten vriendelijk. Jaarlijks is hier een internationaal dansfestival, dat we net gemist hebben.

In dit hutje zijn zelfs dekbedden aanwezig! We hebben alleen geen kussenslopen en dekbedovertrekken mee. Die zou je hier bij je moeten hebben. En in plaats van een tent moet je dan een elektrisch ventilatiekacheltje meenemen. Vannacht wordt het gelukkig niet zo koud als afgelopen nacht.

De douche is hier geweldig: heet, harde straal en gratis.

Als we bij de Chinees zitten krijg ik een tweet van een collega, dat we in Holwerd heel dicht bij het plaatsje zijn waar ze is opgegroeid en waar haar ouders nog wonen. Warffum dus. Dus ik maak een foto van mezelf bij de Chinees met de folder van Warffum in mijn handen. Zijn we langs haar ouderlijk huis gelopen. Dat is een prachtig pand met een rijke historie: het is opgenomen in het gidsje en wandelroute. Wat een toeval.

Onderweg moesten we voor de oorkonde nog een foto maken bij de zeehondencrèche in Pieterburen. In dat plaatsje is van alles te doen. Het Pieterpad begint daar natuurlijk ook. Al met al een leuke gemoedelijke streek, op de schietbaan na dan.

Het Duitse stel niet meer gezien, misschien zitten ze op de andere camping die Warffum rijk is of zijn ze verder gereden. De rest van de route is nu nog zo’n 77 kilometer. Dave wil dat morgen fieten en dan meteen op de trein naar huis. Dan hebben we nog een vier dagen thuis. Hem wacht maandag een interne sollicitatie op een functie binnen zijn eigen afdeling dus niet zo’n relaxt begin direct na de vakantie.

Nadat we bij de Chinees waren geweest even gecheckt of in de Arriva-treinen fietsen vervoerd kunnen worden. Het spoor is hier niet geëlektrificeerd. Het is ook enkelspoor.

Dag 17 – woensdag 3 juli 2013

Grappige bric à brac-stijl hier. Ratjetoe. De ver doorgevoerde imperfectie maakt weer perfectie. Dave noemt het flexibel.

De Camelbak drinkzak en 1-literfles limonade is voldoende voor 60 kilometer afstand. De tweede fles zou een isoleerkan moeten zijn, die qua diameter in de fleshouder van de toptas past. Kan dan koud water in als reserve.

Het grappige is: de campinghoudster had vandaag de hut niet verhuurd dus we mochten er net zo lang over doen als we wilden. Om 8.00 uur op, 11.00 weg. Koffie, ontbijt, afwassen, inpakken, hutje vegen, klaar.

Op de route vandaag maar twee of drie van die schapenhekjes, dus dat schoot lekker op. Weinig hoogtepunten verder. Je komt langs een plek met graven in een dijk waar vroeger een kerk stond. Je fietst door Delfzijl, meteen werden we geconfronteerd met ‘grote-stedenproblematiek’. Delfzijl heeft verder een grote haven.

Sommige stukken van de route waren zo vreselijk ondergescheten met schapenstront!

Hele dag dreigende regen maar zacht. Dave fietste in korte broek en Icebreaker T-shirt (wol). Op een gegeven moment vielen er kort wat lichte buitjes. Het was erg heiig. Motregen maar niet koud.

We kwamen langs een plaatsje dat Hongerige Wolf heet, het lijkt wel een naam die Indianen zouden geven. Andere dorpjes waar we doorheen kwamen waren bijvoorbeeld “Kleine Huisjes” en “Vier Huizen”.

Ik weet niet meer hoe laat het was toen we de 77 kilometer naar de Duitse grens er op hadden zitten. Een uur of half 5 of 5. Foto’s gemaakt van het Noaberbruggetje met de Duitse grens. In Nieuweschans zelf is niets te beleven. Er staat een bord bij het bruggetje en dat is het dan. Terwijl we daar het eindpunt van de route in ons stonden op te nemen kwamen we een Zweed tegen op skates, Edwin. Met langlaufstokken en rugzak. Tijd mee staan praten. Hem de kaarten van de kustroute cadeau gedaan.

Nog een klein stukje de NSCR in Duitsland gefietst, het pad liep langs een spoorbaan. GPS bleef goed werken, kaart ook. Meteen merk je ook dat je in een ander land bent. Als dáár nou een leuk plaatsje was geweest of iets dergelijks. Maar we hoorde van de Zweed dat het plaatsje Leer ook niets was.

Terug Nederland in gefietst, snel een goedkope pizza gegeten en om 18.50 uur op de Arriva-trein gestapt in Nieuweschans. Leuk gesprek gehad met de conducteur over reizen. Van hem kregen we de tip om de CampingCard ACSI en de ACSI-gids te kopen. Hiermee kan je in het voorseizoen voor 16 euro kamperen, met twee personen, caravan en auto. Geen probleem gelukkig gehad met de ligfietsen want officieel mogen die eigenlijk niet in een Arriva-trein.

Zitten nu in een NS-trein van Groningen naar Almere Centrum. ICM-materieel, erg krap. Ben benieuwd of we de ligfietsen er nog uit krijgen straks. Besef me nu pas dat we het hele Eems-Dollardgebied niet eens gezien hebben, terwijl we er zo dicht bij waren.