De Wereldfietsbeurs vond dit jaar plaats op een nieuwe locatie, in De Fietser te Ede. Rondom de de Wereldfietsbeurs wordt ook een kampeerweekend georganiseerd. Vrijdag arriveren en de tent opzetten, zaterdag een gezamenlijke fietstocht en op zondag de beurs.

Mijn Gazelle voor het poortgebouw van de Enka in Ede

De nieuwe locatie voor de Wereldfietsbeurs is een goede ontwikkeling want het schoolgebouw in Bussum werd te klein. Regelmatig stond je daar als bezoeker vast in de gangen om naar een lezing te komen. De nieuwe locatie is ook weer goed met de trein bereikbaar, het is gevestigd in de oude Enka-fabriek op een steenworp afstand van station Ede-Wageningen. Ik ging dit weekend alleen, want Dave kon niet mee. Ik appte een paar mensen die we vorig jaar waren tegengekomen, toen het Wereldfietsbeurskamp in Huizen op het terrein van de NTKC werd gehouden. Verassend genoeg kwam ik daar toen leden van de Rugzaklopers en ligfietsvereniging NVHPV tegen. Van Bert had ik al op het Paastreffen van de NVHPV gehoord dat hij alleen naar de beurs kwam en niet naar het kamp. De rest bleek ook niet te gaan en dus ging ik alleen op pad.

Vooral groene tentjes bij De Wereldfietser op Quadenoord

Dit jaar streken de wereldfietsers neer op natuurkampeerterrein Landgoed Quadenoord en had ik mijn Gazelle meegenomen op de trein voor de offroadtocht. De Wereldfietser, een vereniging voor fietsreizigers, blijkt namelijk een offroad-tak te hebben. En dus waren er op zaterdag twee toertochten georganiseerd: een traditionele en een offroad. Mocht je ook geïnteresseerd zijn in bikepacking en offroadtochten, deze tochten en weekends zijn te vinden op de activiteitenkalender op de site van de Wereldfietser.

Salsa mountainbike van wereldfietser

Wat ik leuk vond om te zien is dat zo’n nieuwe(re) ontwikkeling als bikepacking weer een hele nieuwe impuls geeft binnen zo’n vereniging. Ik had het idee dat de groep kampeerders ongeveer 50/50 uiteen viel in offroaders en de traditionele fietsreizigers. Dus stond ik klaar voor de tocht tussen mannen die hun lycrabroekjes hadden verwisseld voor een stoere korte broek (daar kan je je versleten zeembroekje verder onder afdragen) en mountainbikes. Op het kampeerterrein was het verschil ook te zien: sommigen arriveerden met een hele tassenset aan voor- en achterwiel waar dan complete tunneltenten, Trangia keukens en stoeltjes uitkwamen en anderen hadden bikepacking-tassen en lichtgewicht kampeerspul bij zich.

Wereldfietsers koken op verschillende brandertjes

Tim organiseerde de offroadtocht en mijn fiets werd goedgekeurd, daar zou ik prima op mee moeten kunnen komen. Dus het projectje om mijn Gazelle meer geschikt te maken voor offroad, was gelukt. De tocht was 70 kilometer over niet al te technisch terrein. Dus wel onverhard maar geen mountainbikeparcours met kombochten, springschansjes en drops. Dat is ook niet wat de bikepacker zoekt, die wil gewoon met zijn fiets autoluw fietsen in de natuur. Vlak voor vertrek riep organisator Tim de groep bij elkaar om even de route door te nemen.

Tim spreekt de route door met de deelnemers aan de offroadtocht

Voor een deel van de route hadden we een mountainbikevignet van Natuurmonumenten nodig. Ik had al van tevoren besloten de route in te korten tot 45 kilometer want ik hou het niet zo lang vol op een zadel.

Opeens was er tijdens een stop midden in de natuur appeltaart!

De offroad-groep bleef leuk bij elkaar fietsen en ik kreeg heel veel energie van de groep. Bij een stop kwam zelfs een heuse appeltaart tevoorschijn. Ik was op een gegeven moment echt verbaasd dat ik al op mijn helft van de tocht zat. Ik had mijn vignet te leen gegeven aan een Antwerpenaar die er geen had, dus nu moest ik wel de groep verlaten want hier begon ook het vignet-verplichte gedeelte. De rest ging door en ik boog als enige op dit punt af.

Wereldfietsers maken zich klaar voor vertrek voor de toertocht

Offroad-groep onderweg

Een modderig gedeelte van de tocht

Mooi stuk over de heide

Helaas liep de route soms ook langs snelwegen

Laag tunneltje onder spoor door

Zodra de groep uit het zicht verdween, daalde een heerlijke rust op mij neer. Ik ben natuurlijk wel gewend om alleen te fietsen en ging lekker in mijn eigen tempo verder. Ik was direct blij dat ik bij mijn originele plan was gebleven want er volgde een zwaar stuk met veel modder en rul zand. Het was een prachtige route maar deze liep wel af en toe parallel met een snelweg. Er zat ook nog een grappig laag tunneltje in, onder een spoorbaan door.

Ik kwam een roeifietser tegen en zette mijn tentje in de buurt op

Terug op het kampeerterrein bleek roeifietser Ingmar, die ik de avond ervoor ontmoette, ook alweer terug te zijn van de reguliere tocht. Er was iets mis met zijn fiets waardoor hij niet sneller dan vijftien kilometer per uur had kunnen roeifietsen. Ingmar bleek een vriend van Cor van het blog Cor Op Pad, die ik ken via de ligfietsvereniging. We hadden een gezellige avond, waarin meegebrachte wijn en whisky gedeeld werden. De meeste wereldfietsers hadden hun tent in het dal opgezet waar ze uit de wind stonden maar omdat koude lucht ’s nachts daalt en lage punten vaak vochtig zijn, had ik mijn tent juist bovenop een heuvel gezet. Ingmar dacht er hetzelfde over met zijn hangmat en verder vonden we het wel lekker rustig boven op ‘onze’ heuvel. Ingmar houdt wel van sereniteit, doet joga-retraites, dus ik ben bang dat ik met mijn geklets zijn zen een beetje om zeep heb geholpen dit weekend. Sorry Ingmar!

Ingmar in zijn hangmat

’s Nachts was de gevoelstemperatuur overigens een stuk kouder dan het weekend ervoor. Maar wat natuurlijk ook niet had geholpen was lang voor de tent buiten zitten en alcohol. Ik was in elk geval blij dat ik voor de zekerheid toch nog mijn vapor barrier liner en bivakzak had meegenomen. Zonder had ik het te koud en met was het heerlijk aangenaam vertoeven in mijn zomerslaapzak. Dat voor twee pakketjes die ieder in een handpalm passen en nauwelijks iets wegen.

Deze foto maakten we voor Cor als bewijs dat we elkaar ontmoet hadden

Ingmar bleek deze site Kampeerwijzer te kennen en mij te herkennen en kwam met diverse tips waar ik ook over zou kunnen schrijven. Dit overkomt me wel vaker met mensen die ik ontmoet die mijn blog kennen. Ik zei dat ik het jammer vond dat hij die tips niet achterliet bij de reacties onder de blogposts. Vaak zijn namelijk de reacties op stukjes nog interessanter dan wat erboven staat, al was het maar om de verschillende invalshoeken. Ik leer dan ook weer iets en je deelt het meteen met andere lezers van het blog. Hij beloofde beterschap.

Esbit-brander
Het was overigens niet de enige keer dat  ik dit weekend ‘herkend’ werd. Ook de eigenaar van Adventure Food, die ik tegenkwam toen hij zijn witte Quest stond te parkeren bij de beurs, herkende mij en riep meteen “van Kampeerwijzer! Ik ben wel eens op je site geweest, ik dacht je al te herkennen van de foto’s”. Ik vertelde dat mijn man een grote fan is van zijn Expeditie Breakfast (ik ook trouwens, ik had er dit weekend twee mee), die ik klaarmaakte op onze nieuwe nóg compactere Esbit-brander (waarover later een keer meer).

Eigenaar van Adventure Food met zijn Quest velomobiel

Een verslag van de Wereldfietsbeurs publiceer ik in een volgende post. Ik kijk terug op een supertof weekend met fantastisch weer (21ºC!) en allemaal leuke ontmoetingen. Ik kwam zelfs in de trein niet toe aan mijn e-boek omdat ik daar op de heenweg een meisje ontmoette die net haar reis in Australië voortijdig had moeten afbreken en op de terugweg sprak ik een jongen die bij een concertorganisator werkte. Dit was seizoenswerk, hij werkt jaarlijks een halfjaar van Paaspop en Pinkpop tot in de herfst. De rest van het jaar woont hij in de Filipijnen met zijn gezin. Hij wil niet meer terug naar Nederland, hij vond het leven in Nederland erg gehaast, vergeleken met wat hij nu gewend is.

Mijn fiets in de trein. In het bagagecompartiment op de Schiphollijn kom je de leukste mensen tegen.