Een laatste trainingsrondje voor de vakantie. Nog even genieten van de Flevopolder met zijn brede rechte fietspaden en een lichte -want lege- fiets.

Het is warm en er valt wat regen. Onderweg zien we roze klaprozen in de berm.

Roze klaproos

Bij het naderen van een kruising is het een twijfelgeval: halen we het net niet of net wel voor de auto’s langs? Omdat Dave achter mij rijdt besluit ik te stoppen. Hij let even niet op het verkeer (keek naar zijn GPS om te zien in welke richting de route ging) en rijdt mij van achter aan. Wat krasjes op de rand van de staart van de Nimbus 2000 en een krakje in de gelcoat op de neus van Dave’s Quest zijn het gevolg. Gelukkig niet ernstig.

Warm maar bewolkt

Dave zegt: “zullen we even een sprint doen om te kijken hoe hard we kunnen?” Ik haal ruim 44 kilometer per uur, Dave 52,5. En dat weten we wel 500 meter vol te houden. Nee, we houden het nog maar even bij het bekijken van wedstrijden.

Er ligt een fietspad langs de windturbines langs de A27. Dat is alleen in de zomermaanden van zonsopgang tot zonsondergang toegankelijk.

Windturbinepad

Dave is niet blij: er was een insect zijn broekspijp ingevlogen en die kwam vast te zitten bij de tailleband

Sommige paden zien er uit alsof er niet vaak fietsers rijden: de pollen groeien tussen de tegels. Nu hebben we wel een deel van de Flevopolder opgezocht ver van de bebouwde kom, ten zuiden van de A6. Het is immers zondag en mooi weer en we hebben geen zin in langzame fietsers op ons pad.

Begroeid fietspad onder de A27 door

Na 52 kilometer zijn we weer thuis.