Afgelopen donderdag kwam de nieuwe uitbreiding van het online computerspel World of Warcraft uit: Warlords of Draenor. Een vrij bijzondere gebeurtenis omdat een uitbreiding op dit spel gemiddeld maar eens in de twee jaar gemaakt wordt. Donderdag was het ook mooi weer om te fietsen maar ik zou gaan Warcraften want hoe vaak komt er nu een nieuw gebied bij in de fantasywereld van World of Warcraft?

Ik zou vandaag met mijn goblin Wunjo op pad gaan en ten strijde trekken tegen gemene orcs, die lid zijn van de Iron Horde. Al gauw bleek dat ik niet de enige was die naar de nieuwe landen in het spel wilde reizen. Er zijn meer dan zeven miljoen spelers wereldwijd dus de servers van de makers draaiden al gauw dol. Het spel liep vast, de world server ging down en toen ik weer wilde inloggen moest ik wachten op mijn beurt, nog zestienhonderdzoveel wachtenden voor mij om op de server te mogen.

Dan kon ik maar net zo goed gaan fietsen. Het was een mooie zonnige herfstdag. En hoewel er meer mooie fietsdagen in een jaar zitten dan dat er dagen zijn dat er uitbreidingen op Warcraft uitkomen besefte ik: Warcraft is er morgen ook nog. Het liefst stel ik het bereiken van het nieuwe hoogste level (100 – was hiervoor 90) toch zo lang mogelijk uit want na het bereiken hiervan is het weer wachten op een uitbreiding.

Mijn fiets in World of Warcraft, de Warlord’s Deathwheel

Dus fietste ik donderdag 80 kilometer door de Flevopolder, onder andere door het plaatsje Biddinghuizen. Lekker veel vlakke en kaarsrechte fietspaden, de velomobiel is er voor ontworpen. In dit gebied ook weinig tot geen e-bikers, hondenuitlaters en paarden, de hemel op aarde voor velomobilisten zeg maar.

De zon scheen prachtig op de bladeren van de bomen in herfsttooi. In het tegenlicht zag ik op tientallen meters hoogte lange spinnenwebdraden door de lucht vliegen. Die spinnen reizen zo nog hele afstanden. De schapen op de Knardijk maakten zich uit de voeten voor mijn blauwe voertuig. Ik reed hier maar even met aangepaste snelheid. Geen zin om uit mijn fiets te moeten klimmen om zo’n geschrokken schaap weer op zijn poten te moeten zetten. Even verderop was een man alleen aan het werk aan een van de windmolens die stil stond. Met een katrol hees hij zichzelf op aan het motorhuis. Opeens zie je dan hoe groot die dingen zijn of hoe nietig de mens. Het verbaasde me dat hij dit alleen moest doen en dat er niet een man aan de grond bleef staan.

Hans en Grietje
Als ik in de buurt kom van de dijk met het Wolderwijd en het dak van het Dolfinarium in Harderwijk zie liggen zie ik dat het wetland bij de Biezenburcht er steeds meer als natuur gaat uitzien. Verder op de tocht zie ik fietsbordjes (van die rood-witte van de ANWB) die mij verwijzen naar ‘Hans en Grietje’; geen wonder dat de heks ze zo makkelijk op het spoor kwam. Als ik de Larserweg wil oversteken word ik geconfronteerd met een wel heel hoog paaltje met drukknop. Ook moet ik best lang wachten voordat het groen wordt. Dat is echter niet zo erg omdat boven Lelystad Airport een stuntvlieger aan het oefenen is. Het is adembenemend om te zien wat die allemaal uithaalt.

Als ik langs het vliegveld rij zie ik een deel van een vliegtuig staan en bedenk me dat het wel iets wegheeft van een velomobiel. Alleen is mijn Quest KLM-blauw en het vliegtuig wit.

Zoek de verschillen

Tegenwoordig rij ik 80 kilometer zonder pauzes. Alleen af en toe een micropauze om, zeg maar, een struik op te zoeken of even staand een boterham pindakaas naar binnen te werken als ik merk dat de batterij leeg begint te raken. Hard ga ik echter niet. Als ik alleen fiets dan dwalen mijn gedachten vaak af. Als ik even wakker schrik uit mijn overpeinzingen en de kilometerteller op 28 zie staan spreek ik mezelf weer even als een fitnessinstructrice vermanend toe: 1-2! 1-2! 1-2! en trék en trék en trék! Ik ga namelijk harder als ik me focus op de trekkende beweging aan de pedalen dan alleen duwen. Dan ga ik weer een poosje 31 kilometer per uur tot mijn gedachten weer afdwalen. De snelheid is wel afhankelijk van het wegdek: betonnen fietspaden rijden aanmerkelijk sneller dan autowegen met ruw asfalt.

Gemiddelde bewogen snelheid: 24,9 km/u.

Regen
De rest van het weekend regende het dat het goot. En dus bereikte Wunjo in Warcraft al snel level 92. Maandag was het weer droog maar wel bewolkt en hadden we beiden een ATV-dag. We reden samen nog eens 80 kilometer door de Flevopolder en genoten van indrukwekkende wolkenpartijen en de vergezichten die de polder biedt. In een bochtige afdaling van een brug slipten de drie wielen door de natte bladeren. Wie honende opmerkingen maakt over NS en ‘blaadjes op de rails’ heeft nog nooit in de herfst gefietst: wat kan dat rottende blad glad worden! Helaas was het koffietentje in Swifterbant op maandag dicht, dus geen appeltaart. Eenmaal thuis trokken we weer ten strijde tegen de Iron Horde.

Gemiddeld bewogen snelheid: 25,4 km/u.