Het zou dit weekend mooier weer worden in Ootmarsum dan in Almere, dus dat kwam mooi uit. Er is daar een NTKC-kampeerterrein en we wilden daar in de omgeving gaan ligfietsen. Wether Pro voorspelde wel een kleine hoeveelheid regen: minder dan o,1 mm.

Wether Pro

Op vrijdagavond na het werk gauw eten, kampeerspullen in de achterbak van de auto en de fietsen op het dak. En dan op weg naar Hezingen. Waar het NTKC-terrein ergens ligt bij de kruizing van de Hooidijk en de Bouwmansweg. De camping is niets anders dan een stuk bos, het terrein wordt summier aangegeven. Er is een eenvoudig toilethuis zonder verlichting, typisch NTKC. Het is dus nog even zoeken naar waar het precies is. Even denk ik De Waard-tenten door het groen te zien schemeren maar het blijken beige koeien. Dan maar de GPS uit de toptas halen en laten navigeren naar het waypoint dat ergens midden in het bos aan de linkerkant van de weg blijkt te staan. Uiteindelijk vinden we de ingang van het terrein.

Ingang van het NTKC-terrein ’t Springedal

Zo lukt het nog net om – voor het donker is – de tent op te zetten en in te richten, de stoeltjes in elkaar te zetten om dan met een wijntje voor de tent te gaan zitten. Alweer donker geworden moet ik met een hoofdlampje op richting het washok. Daar zit een prachtige nachtvlinder, de ogen gloeien amberkleurig op, als net uitgeblazen, luciferkopjes.

Vochtig, heiig en zompig
In de omgeving is het erg vochtig. Het is heiig, de bosgrond is erg zompig. Dat ligt waarschijnlijk aan de omgeving: Springendal is een natuurreservaat waarin verscheidene bronnen ontspringen. Het ziet er vooral uit alsof het hier al dagen stevig geregend heeft. En dat is vreemd na een hele warme zonnige week in de randstad waar de termometer rond de 27 graden aangaf. Er zitten erg veel teken, Dave vindt er drie op zijn kuiten, gelukkig nog voordat ze zich hebben ingegraven. Gelukkig zijn we ingeënt tegen FSME maar je kunt ook Lyme oplopen, ook niet fijn.

Route (spoor) gemaakt in Basecamp voor upload naar de GPS (eTrex 20 en 30)

De fietstocht begon voorspoedig. Het is een prachtig landschap en een mooie route. Soms deed de eTrex even gek, dan lichtte de halve kaart op in de paarse kleur van de route. Gelukkig niet lang. Het weerbericht zat er dit keer erg naast. Zwaluwen scheerden voor de fietsen laag over de weg, koeien lagen in de weide. We hadden de eerste 40 kilometer van onze fietstocht er op zitten en het begon steeds harder te regenen. De snelheidsmeter van de fietscomputer begon raar te doen. Die gaf binnen een seconde snelheden aan als 7.2, 18,4 en 12,6 kilometer per uur. Kan dat ding niet tegen regen?

De tocht slingerde vier keer over de Duits-Nederlandse grens. Het leuke is dat je in Duitsland nog wel eens overdekte picknicktafels kunt vinden. Die vonden we precies op tijd, het begon te stortregenen. We zaten er een uur en er kwam nog een Duitser schuilen die alleen een doorweekte windbreaker droeg. Wij hadden wel regenkleding bij ons maar het was veel te warm om die aan te trekken.

Overdekte picknicktafel waar we konden schuilen voor de stortbuien.

Terug op de camping hebben we het kamp maar opgebroken. We wilden eigenlijk morgen nog een tweede tocht maken. Op de weg naar huis moesten we meerdere keren de ruitenwissers in stand 3 zetten (je weet wel, die stand die je in Nederland nooit nodig hebt) zo hard regende het. Pas bij Harderwijk ging de zon weer een beetje schijnen en kon ik de laatste foto maken.

Thuis in Almere troffen we een kurkdroge tuin. Beetje surrealistisch om onze kleddernatte tent uit de tas te halen en in de zomerse tuin op te hangen om te drogen. Wat een verschil met circa 150 kilometer verderop.

Zondags dan maar een tochtje vanaf huis gedaan: Almere – Stichtse brug – Huizen – Hollandse Brug – Kromslootpark (of wat er van over is) en via de kasteelruïne weer naar huis (55 km).