Net als ik de fiets naar buiten rij komt er een groepje jongens langs. Pubers. “Wauw, hoe hard gaat die fiets, mevrouw”? “Ongeveer twee keer zo hard als je kan op een gewone fiets.” “Hoe duur is zo’n fiets?” “Hoe ver kan je er mee fietsen?” “Ik ga nu een tochtje maken van 70 kilometer.” “Echt? Dat is wel twee keer op en neer naar Amsterdam!” “Mag ik er even inkijken?” “Natuurlijk, als je maar voorzichtig bent.”

Het groepje was oprecht geïnteresseerd. Maar vonden de fiets wel duur. Ik vertelde dat deze fiets op boterhammen reed en als je elke week benzine moet tanken dat je de fiets in twee jaar alweer hebt terugverdiend. Ja, dat was natuurlijk wel zo, vonden de jongens. Ik nam afscheid met de mededeling dat ik nu lekker van het zonnetje ging genieten en dat gingen zij ook doen.

De route om Lelystad vandaag

Deze jongens hebben bijnamen. ‘Mocro’s’, ‘naffertjes’ en gisteren heeft 18 procent van mijn stadsgenoten op de PVV gestemd waardoor dit de grootste partij in onze stad is. Willen deze jongens later een snelfietsweg voor hun velomobiel, dan hebben ze het nakijken. De PVV legt geen fietspaden aan, Daarnaast is de PVV ook niet bevordelijk voor de sfeer. Wie de landelijke pers gelooft denkt dat Almere een stad met problemen is. Als bewoner merk je daar niks van. Het is me daarom een raadsel waarom de inwoners PVV stemmen. Ik hoop dat deze jongens ondanks hun weg-stemmers hun positieve houding, verwondering en nieuwsgierigheid behouden. Nog altijd heeft ruim vier van de vijf Almeerders NIET op de PVV gestemd. Dus er is hoop.

De Oostvaardersdijk bij de Maxima-centrale. Een dijk voor jezelf.

Ik reed een rondje tegen de klok in om Lelystad heen. Bij de Flevocentrale, nu Maxima-centrale, kwam ik op de Oostvaardersdijk en reed ik met een windje in de rug de zon tegemoet. Meestal staat de wind hier omgekeerd en rij ik met de zon in mijn rug. De zon kleurde een baan zilver over het water, tegelijkertijd was het wat heiig. Het gaf mooie vergezichten en sfeer.

Basaltblokken met korstmossen langs Oostvaarderdijk

Flevo Marina, waar vroeger onze zeilboot lag

Lelystad, dicht bij Knardijk

In Lelystad stonden niet alleen de krokussen in bloei maar ook de narcissen. Dit zal het laatste ritje van de winter 2014-’15 zijn, morgenavond is het officiële begin van de lente, als de dag even lang als de nacht duurt.

Kleding strippen
Mijn kleding gaat nu in omgekeerde volgorde uit als aan in de herfst. Eerst droeg ik in de winter een dik Icebreaker shirt met een col, dikte 260, met daar over een windbreaker. Daarna droeg ik een normale dikte (200) wollen T-shirt met lange mouwen. Vandaag reed ik met korte mouwen onder de windbreaker. Ik had een lange hardloopbroek aan maar dat was best warm in de velomobiel. Nog even en dan kan ook de windbreaker weer uit.

Toegegeven, langs de kust van het IJsselmeer was het wat koeler. Het is altijd kouder op en bij het water. Dat merkte ik toen ik even stilstond om mijn boterhammen met pindakaas te tanken. Het water klotste tegen de dijk. Het klonk als de branding van de zee. Er was geen kip te bekennen langs de dijk (wel ganzen). Ik passeerde de centrale, de Flevo Marina, Strand Houtribhoek en vervolgens Lelystad.

Fiets dopen
Ik mijmerde wat over een naam voor mijn fiets. Ik twijfel tussen een historische, biologische en literaire naam. Ik vond het namelijk leuk dat ik bij de Wereldfietsbeurs afgelopen weekend meteen Wilco’s Strada herkende bij de deur en zo wist dat hij er ook was. Dat komt omdat Wilco blogt en zijn fiets een naam heeft gegeven: De Bak. Vooralsnog is mijn fiets alleen herkenbaar aan NL-stickers. Die stickers reflecteren een ambitie: ik ga met deze fiets naar het buitenland. Maar mijn fiets is dus nog niet gedoopt.

NL-stickers en Oostvaardersdijk

Bij de Oostvaardersplassen lieten de runderen met hoorns zich weer zien. Nog even langs de kassen en over de verzakte verkeersdrempels in de wijk Oostvaarders, voorbij een van de zes stations die Almere rijk is en we zijn weer thuis. De Camelbak wordt leeggegooid en te drogen gehangen, de bidon met limonade omgespoeld en de track van vandaag opgeslagen.

Verjaardag
Negen dagen geleden had ik mijn Quest XS een halfjaar. Ik ben de ‘verjaardag’ vergeten. Met een bakje koffie voer ik de gegevens in op de rijderslijst: 2874 kilometer. Gereden in een halfjaar plus negen dagen. Als ik de Oliebollentocht had kunnen rijden had ik de 3000 gehaald. Als.

Runderen met hoorns…

in het Oostvaardersplassengebied

Volumejagen
Er ligt een briefje in de bus en ik haal het pakketje op, dat bezorgd is bij de buren. Een brander van 45 gram, de Vango Titanium. Opgevouwen zo groot als twee vingerkootjes. Dave wilde hem graag hebben omdat hij de bezinebrander, waar we al ruim 20 jaar mee koken, toch wel ‘gedoe’ vindt. Mij lijkt het me veel meer gedoe om straks op speurtocht te moeten naar Coleman gastankjes maar de praktijk zal het leren. De aanschaf past wel in onze huidige ‘quest’ naar minder volume.

De nieuwe brander opgevouwen…

uitgevouwen…

Vango titanium op een gastankje

Door die ‘quest’ zijn we ook naar het volume (en automatisch daarmee gewicht) van kleding gaan kijken. Een Fjällräven-broek met veel zakken weegt al snel meer dan een halve kilo. Neem je geen zakken, een andere stof zoals ‘G1000 Lite’ of ‘MT’, dan zakt het gewicht (en het volume) naar rond de 300 gram. Al die onsjes tikken aan. Mijn nieuwe zomerslaapzak (scrollen naar Rab Neutrino Endurance 200) weegt 675 gram en is veel kleiner te comprimeren dan de vorige van 1130 gram. Niet alleen het gewicht maar ook de kwaliteit van het dons zorgen daar voor. Ook de slaapmat en tent zijn kleiner en lichter. Zo moet alles mee kunnen in de velomobiel zonder bagagekarretje.

Fietsboek
Ik lees een stukje verder in ‘Ga toch fietsen’, een boek dat ik van de 40 fietsboeken-lijst van de Fietsersbond heb gehaald. Frank van Rijn ontbreekt op die lijst maar desondanks staan er een paar leuke boeken op. Dit boek is er een van. De samenvatting luidt: “Het hilarische boek Ga toch fietsen! leverde veel enthousiaste reacties op. Brauns schaamteloze eerlijkheid over zijn angsten, zijn strijd tegen de kilo’s en nicotine, en zijn openbaringen over zijn excessieve drankgebruik zorgden ervoor dat veel lezers besloten ook het roer om te gooien. Ga toch fietsen! is dan ook geen boek uitsluitend over fietsen,maar vooral een persoonlijk relaas over de worstelingen die wij allen wel kennen en is, zoals een van de lezers het om schreef, ‘een ode aan het leven en het genieten ervan’.”

Ga toch fietsen

Mijn foto’s zullen nu wel gesynchroniseerd zijn met iCloud (waarom kan je dat niet pushen, wijlen Steve?). Ik laad ze naar een speciaal mapje zodat ik ze makkelijk kan uploaden naar dit blog. Ik begin met het tikken van trefwoorden van dingen die ik onderweg zag of meemaakte, waar ik aan dacht en de gedane voorbereidingen voor de fietsvakantie naar Denemarken. Vervolgens maak ik zinnen van de trefwoorden. Ik maak het mezelf makkelijk door alles synchroon te vertellen.

Tussendoor kijken we een film, The Way, over de pelgrimstocht Santiago di Compostella. De hoofdrolspeler is Martin Sheen. Een aanrader. (Niet op Netflix maar wel op Apple TV).

Quotes en Paastreffen
Zowel Maarten als ‘Mooi Geel‘ hebben afgelopen week stukjes gequote uit dit blog. Op mijn aankondigingen van het Paastreffen via Twitter en Facebook komen reacties van Adriaan en Marcel. Ik geloof dat dit niet-leden en mensen die al een tijd niet geweest zijn, over de streep kan trekken om ook (weer) te komen. Niet-leden zullen minder snel op Ligfiets.net kijken. Anderen vinden het fijn als ze weten dat er iemand komt waarmee ze (online) contact hebben. Dus zit je op Path, Instagram, Google+, Tumblr, Pinterest, Foursquare, Ello, Whatsapp of whatever: laat je vrienden en kennissen met een ligfiets weten dat ze welkom zijn op het 16e Paastreffen. Iedereen heeft een paar lezers, samen vormen we een olievlek van Deepwater Horizon-proporties. Nou ja, onder de ligfietsers dan.