Om niet altijd dezelfde rondjes te fietsen in de buurt van waar we wonen, mogen we graag een natuurcamping opzoeken op dagafstand. Dan fietsen we de ene dag heen, slapen een nachtje in de tent en fietsen de volgende dag volgens een andere route weer naar huis.

Afgelopen weekend ging de kampeertocht naar de Noordoostpolder. Toen ik de velomobiel naar buiten reed met de kampeerbagage aan boord voelden de banden wat zacht bij het over de drempel gaan. Er bleek nog maar 4 bar in de banden te zitten. Na uitvoerig gepruts met wieldekjes (echt, hier moet een oplossing voor komen) waren een halfuur later mijn drie banden opgepompt naar 8 (voor) en 7 bar (achter). Vervolgens bleek ik ongeveer 8 kilometer per uur harder te rijden dan voorheen. Bleek dat de banden van mijn Quest XS “af fabriek” waarschijnlijk nooit hard genoeg opgepompt zijn geweest. Opeens kon ik de hele route 36 km/u te  aanhouden – met kampeerbagage! Maar misschien ging ik ook wel harder door mijn vliegtuigkousen, zie verderop.

DF
Op de heenweg komen Dave en ik in de buurt van Swifterband twee velomobilisten tegen. We moesten twee keer kijken voordat we Marloes Dries herkenden want ze was een proefrit aan het maken in een DF. Brede grijns op haar gezicht want Theo had moeite om haar bij te houden met de Brandweer-Quest.

Nagele
Op weg naar onze bestemming had ik de route door Nagele gepland. Nagele is gebouwd volgens het principe van het “Nieuwe Bouwen”. Het plan voor dit dorp is door Van Eesteren uitgewerkt aan de hand van eerste schetsen van Gerrit Th. Rietveld. De drie basisscholen in Nagele van Aldo van Eyck zijn rijksmonumenten. De route was gepland langs Museum Nagele maar zoals altijd kwamen we daar weer uren later aan dan gepland en dus besloten we door te fietsen.

Vliegtuigkousen voor verder fietsen
In de zoektocht naar een oplossing tegen een brandend gevoel in de voorvoeten door het fietsen probeerde ik vandaag iets nieuws: vliegtuigkousen. Dat kwam zo. Bij Velomobiel.nl ontmoette ik onlangs John Dankers. Hij bezat vroeger de haai-Quest, nu een zwarte carbon Quest, maar dit terzijde. Hij had hele hippe compressiekousen aan van het merk Herzog: PRO Compressiekousen. John vertelde dat hij had ontdekt dat zijn actieradius ermee vergroot was. Vroeger had hij al last van dode voeten na 80 kilometer, nu pas na 160. Een interessant verhaal dat getest moest worden.

John Dankers’ compressiekousen

Het werkt niet bij iedereen (Marcel van Wendy heeft ze getest maar er geen voordeel van ondervonden) maar ik heb er profijt van. Met sandalen krijg ik na zo’n 40 kilometer last van dove voeten. Dan wisselde ik (vrouwenoplossing) naar mijn raceschoenen met carbon zool. Daar krijg ik namelijk geen dode voeten in maar helaas wel weer een ander probleem (middelste teen wordt uit de kom gedrukt door de rondstaande zool). Met vliegtuigsokken (van de ANWB) reed ik de 80 kilometer zonder problemen uit met de sandalen. Op de terugweg heb ik gereden met de Herzog-sokken maar ik merkte geen verschil met de kousen van de ANWB. De raceschoenen bleven onder de stoel.

Natuurkampeerterrein
Het doel voor dit weekend was natuurkampeerterrein de Veenkuil, tussen Bant en Kuinre gelegen.  En dus zag onze zaterdagavond er zo uit:

De Veenkuil

Natuurcamping de Veenkuil  is het hele jaar open en ligt bij een groot meer, er is een hoekje met koffie en thee, een vuurhut (gezellig voor als het vroeg donker is) en voor de rest veel rust en ruimte. Een aanrader.

LEL
De volgende ochtend begon droog. Koffie en havermout klaarmaken met de Whisperlite brander. Spullen weer inpakken. Nu hadden we gepland om rond 12.00 uur bij het startpunt van de LEL (wedstrijd Lelystad-Enkhuizen-Lelystad over de Houtribdijk) te arriveren, dus waren we er om 14.00 uur en vervolgens konden we het ook niet vinden. We gingen er van uit dat iedereen al gefinished was en richting huis. Deze aanname werd gevoed doordat we twee gele Questen richting Almere zagen fietsen. Achteraf bleek nog niet eens de laatste deelnemer gestart te zijn, jammer dat we het gemist hebben.

Schuimkap en schuimkoppen
Inmiddels was het weer al zo omgeslagen dat we ook meer zin hadden om door te fietsen naar huis. We reden met onze schuimkappen op tegen windkracht 6 in en af en toe viel er een striemende bui. Op beschutte delen haalden we nog de 30 maar langs de dijk, waar het water tegen opspatte, gingen we nog maar 25 km/u. De golven braken met witte schuimkoppen.

GPS met kuren
Bij Lelystad ging de GPS raar doen en wist ik niet meer hoe de route liep. Het apparaat ging de route herberekenen en nog een keer herberekenen: 80% – 96%. Maar er valt niks te berekenen want ik rij altijd op sporen (tracks in Garmin-taal). Ik was zo met mijn protesterende GPS bezig, half met mijn hoofd onder de schuimkap, dat ik niet door had dat ik op een brug stilstond die op het punt stond om open te gaan. Gelukkig wisten de achterop komende gele Questen ons op tijd te waarschuwen.

Het was zaterdag 20 graden en zondag werd het herfst. Vanavond wordt er storm (9 Bft. uit het noordwesten) verwacht, dus parkeer je fiets op een luw plekje.