In twee etappes fietsen we naar Meppen in Duitsland, waar dit jaar de opvolger van de Rütenbrocker Radsporttag gehouden wordt. Het tweedaagse evenement heet nu A Race In The Park en wordt gehouden op Racepark Meppen, op het terrein van een voormalige energiecentrale. Het evenement is ‘inclusief’, net als het voormalige cSc Langefeld met wedstrijden voor steppers, handbikers, rollerskaters, ligfietsers etc.

We hebben de route in een stuk van 83 en 90 kilometer verdeeld en overnachten op natuurkampeerterrein Dassenburcht in de gemeente Staphorst. We zien onderweg vrouwen in traditionele lange rokken en kapjes op hun hoofd bij boerderijen aan het werk. De route is gepland met de routeplanner van de Fietsersbond en die volgt veelal grote doorgaande wegen. Bij Dave breken onderweg weer de kopjes van twee spaken af aan de linkerkant in zijn achterwiel. Het wordt een beetje nijpend want alle reservespaken voor het achterwiel zijn inmiddels op. Gelukkig grijpt een reserve-voorwielspaak nog net aan in de spaaknippel.

Op het kampeerterrein in het bos vindt Dave een nog rondwandelende teek op zijn been. De volgende ochtend vind ik er een op mijn pols die ik niet op tijd heb ontdekt. De teek is te klein voor mijn tekentang dus verwijderen gaat niet volgens het boekje. ’s Nachts is er regen gevallen maar ’s ochtens zitten we lekker voor de tent aan de koffie en ontbijten we met ons favoriete ‘expedition breakfast‘, dat we met lange lepels rechtstreeks uit de verpakking eten.

Spaken
Tijdens de tweede fietstocht is het zwaar bewolkt, het ziet er de hele tijd uit alsof het elk moment kan gaan regenen. Vandaag dus een lange broek in plaats van een korte zoals gisteren. Het is zo donker dat het al lijkt te schemeren om vier uur ’s middags. Uiteindelijk valt alleen tijdens de laatste twintig kilometer een bui. Onderweg zoek ik in onze navigatie-app op de iPhone een fietsenwinkel. Binnen een straal van acht kilometer is er niets maar binnen 32 kilometer zijn er twee zaken in Coevorden. Onze geplande route loopt om Coevorden, ik zet een vlaggetje op de kruising waar we onze track moeten verlaten voor een kleine omleiding door het stadje. Bij Gelissen, de eerste fietsenwinkel die we aandoen, is het wonder boven wonder raak en vinden we spaken van de juiste lengte en dikte voor in een 26 inch achterwiel met GoSwiss Drive. De eigenaar controleert nog even voor de zekerheid de spaakspanning en noemt ons fietsliefhebbers. We slaan er meteen tien in en gaan met een geruster hart weer verder op weg.

We fietsen langs jaknikkers van de Nederlandse Aardolie Maatschappij in de buurt van Schoonebeek. Hier ligt het Schoonebeekveld, het grootste aardolieveld op het vasteland van West-Europa. Langs het fietspad ligt een dubbele pijpleiding. Er zitten stickers op om aan te geven wat er doorheen stroomt en welke kant op: stoom en aardolie. De stoom wordt gebruikt om de hier in de grond gevonden stroperige aardolie vloeibaarder te maken, zodat deze makkelijker op te pompen is. We zien ook grote zwermen met roeken, dat zie je niet vaak. We rijden een prachtige tocht langs het Schoonebeeker Diep. Aan alles is te voelen dat we hier op de grens met Duitsland rijden: hoogspanningslijnen houden op, wegen kruisen hier niet; een soort van stille leegte die vaak bij een grensgebied hoort.

Koeltoren
Dan duikt de koeltoren van Funpark Meppen op met zijn karakteristieke beschildering van de wereldkaart. Al vaak zien liggen in de verte als we in de buurt waren, maar nu wijs ik hem aan en roep enthousiast tegen Dave: “dáár gaan we naartoe!” Een paar kilometer verder staat in de berm een bord dat we hier moeten afslaan voor het evenement A Race In The Park.

Aan de voet van de koeltoren staan de eerste tentjes al, de Hillenberg van Theo en Marloes die met hun DF velomobielen zijn komen fietsen en George en Jan uit Noord-Holland zijn er ook al. We zetten de tent op maar de grond is heel slecht. Er zitten zoveel stenen in de grond dat je de haringen er niet goed inkrijgt, ook niet na meerdere keren prikken op verschillende plekken. Daarna fietsen we met Jan, George, Marloes en de twee Theo’s een stukje terug naar Wesuwe, waar we pizza eten bij een snackbar. Als we terugkomen controleert George zijn rood-witte Quest omdat hij iets vreemds voelde. De aluminium brug blijkt gescheurd, hij kan niet meer naar huis fietsen. Hij regelt de volgende dag dat hij wordt opgehaald. George baalt want het is niet de eerste keer dat er wat breekt in zijn fiets en hij moet zelf breken met het principe ‘samen uit, samen thuis’. De zeventiger Jan zal daardoor alleen naar huis moeten fietsen.

Prachtige racebaan
Na het eten fietsen we een rondje over de prachtige racebaan van het park. Deze heeft allerlei verschillende bochten en is 2300 meter lang. Elke dag is er tijdens het evenement de mogelijkheid om er vrij op te fietsen, als er geen races zijn. Voor de wedstrijden hebben zich 114 renners van tevoren ingeschreven. Sommige deelnemers zagen af van deelname aan de races op zaterdag, door het slechte weer in Meppen. Zij hoopten op beter weer de volgende dag. Sommige grote renners ontbraken, zoals Peter C. en Ymte. Naast de renners zijn er nog de vrijwilligers en ook supporters zijn welkom, mensen die hun kinderen begeleiden of door een chronische ziekte of blessure zelf niet meer mee kunnen racen. Hoe anders dan tijdens het WK in Mannheim eerder dit jaar, waar supporters niet welkom waren om te kamperen bij de deelnemers omdat ze door de organisatie gezien werden als “Trittbrettfahrer”, Duits voor klaplopers. Een reden voor ons om dit evenement links te laten liggen.

De tentjes staan aan de andere kant van de koeltoren, die op een langwerpige terp staat, dan de baan. Rondom de baan staan de campers, bussen en caravans. Wij prikken hier onze fietsen in bij een van de servicezuilen met elektriciteit en water, om de accu’s te laden. Bij de baan staat een luxe toiletwagen met mooie aankleding en bij de tenten staat een ‘genderneutrale’ portocabin met vijf douches. Het water is heerlijk maar de douchegordijntjes wapperen en aan de muur tegenover de douchecabines hangen spiegels boven de toilettafels. Helemaal op hun gemak voelen sommige vrouwen zich hierdoor niet. Maar we mogen niet klagen. In Rütenbrock konden we alleen na afloop van de wedstrijden douchen in de gemeenschappelijke douches van de sporthal.

Organiseren evenement
Ymte en zijn gezin arriveren met hun bus en we staan met een groepje te kletsen met Uli Bentlage die dit evenement samen met zijn broer Heinz organiseert. De tweetalige Uli is hoorbaar moe: hij spreekt Duits tegen Nederlanders. Hij verhaalt over alles wat er gedaan moest worden of op het laatste moment nog veranderde, zoals het management van de pub op het terrein. Er komt enorm veel kijken bij het organiseren en dit jaar is het ook voor de eerste keer een groter evenement op een ander terrein. Zo staan we buiten te kletsen tot het donker is geworden want er is verder nog niets open op het terrein.

Midden in de nacht arriveren een stel lawaaiige Duitsers die hun tent een meter van die van ons opzetten in plaats van verderop waar ze niet de hele camping wakker zouden maken. Zaklampen schijnen steeds over de tent, er wordt hard gerommeld in een bus en de koplampen worden aangezet om de zaak bij te lichten. Ik hoor iemand vragen of het wat rustiger kan. Voordat de tenten staan en zijn ingericht zijn we een uur verder. De volgende ochtend aan het gezamenlijke ontbijt in de pub vertelt George dat hij ze in het holst van de nacht gegroet heeft met “goedemorgen”. Om het a-sociale gedrag af te maken wordt er naast onze tent ook nog een sigaret opgestoken. Onze tent staat op een gegeven moment blauw en ik lig met mijn astma in de rook. Als dat maar goed gaat en ik straks nog naar huis kan fietsen.

Kinderen
De volgende ochtend vertrekt Ymte naar Drenthe om de Time Trial 500 te fietsen. Zijn gezin blijft op het racepark: de kinderen nemen deel aan de races. Dochter Anna heeft een speciale fiets gemaakt van een materiaal dat op neopreen lijkt, met een racekap maar van achteren open. De fiets is van de toprenster Nici geweest. Ik weet niet precies hoe oud Anna is, maar ze zal nog op de basisschool zitten. Ze zal vandaag 36 kilometer per uur rijden met deze fiets.

Veel krijg ik niet mee van de races. Ik ben de hele dag in touw met vrijwilligerswerk. Dave assisteert in de toren Gerard, die de tijdmeting doet, een hectisch gebeuren. Er gaat van alles mis met de registratie. Er is op het terrein een periodieke stoorzender dat alle transponders doet uitvallen. Er moet dan handmatig geregistreerd worden. Ondertussen komen er steeds mensen langs met de meest uiteenlopende vragen. Ik controleer in de inschrijftent of de lange nummers op de transponders corresponderen met het startnummer. Van renners die zich op het laatste moment inschrijven moet ik de naam doorgeven aan Gerard, zodat hij weet wie bij welk transpondernummer hoort. Een soort dubbele controle want de rijders moeten bij hun eerste wedstrijd ook even met de fiets over de finishlijn om de werking van hun transponder te controleren en soms ook om vast te leggen wie er met die transponder rijdt. In de tent zit ik tussen Silke, de vrouw van Uli, die de polsbandjes voor het ontbijt en de barbeque verkoopt en André die de inschrijvingen doet.

Frituur
Rond lunchtijd tussen de starts van de wedstrijden deserteer ik en ga ik samen met Dave op zoek naar eten voor onszelf en Gerard, die zijn post niet kan verlaten. Op het terrein zou bij de kartbaan een ‘imbiss’ (snackbar) zijn. Als we die eindelijk gevonden hebben, staat de frituur nog niet aan en is er niets te krijgen dat niet gefrituurd is. Ook in de pub is niets te eten te krijgen. Er zitten veel mensen te schuilen in de warmte van de pub. Wij lopen de hele dag rond in ons regenpak. Dave loopt terug via de inschrijftent om te melden dat het wat langer gaat duren voordat ik terugkom en terug naar Gerard. Hij regelt kraanwater voor Gerard. Ik wacht in de pub tot de frituur opengaat en haal dan friet en burgers voor ons drieën.

Tijdens de drieuurswedstrijd zit ik even op het terrasvormige terras met onder andere Swannette en Marjon, voormalige renners. Er staan twee gebouwtjes die wat weghebben van een wagon of woonwagen en ik heb eerder op de dag gezien dat mensen daar bier haalden. Maar nu zit de ‘vijf’ in de klok en zijn de cafétjes merkwaardigerwijs gesloten. Geen eten of drinken te krijgen lijkt een soort thema van dit weekend te worden. Je kan vanaf het terras mooi de racebaan overzien. Op in één bocht na kan je alle renners continu zien rijden. Het is een prachtige baan. Wel zit je er voor je gevoel wat verder vanaf, net zoals in Venray, waar Cycle Vision een paar keer is gehouden. In Rütenbrock zaten we direct aan de straat en zag je de velomobielen op twee wielen door de bocht gaan. Maar daar zag je, net als op de buitenbaan in Sloten en tijdens het WK in Maasmechelen, maar af en toe renners langskomen en is het gissen wat er loos is als een renner opeens een tijdje niet meer langskomt. Nu zie je Daniel Fenn naast de baan een wiel wisselen en zijn vriendin Nici de race staken, naar verluid omdat ze problemen had met de lagers.

Verkleumde handen
George en Theo Z. staan zaterdag de hele dag op de baan als baancommissaris. Het is koud en nat. Pas aan het eind van de dag klaart het een beetje op. Ik zit weliswaar droog in de aanmeldtent maar krijg steeds meer moeite met bladeren in de startnummers door mijn verkleumde handen. Na de laatste race sta ik samen met de vader van Uli en Heinz klaar met de kniptang om transponders in te nemen van renners die morgen niet meer zullen rijden en van renners waarvan de batterij in de transponder bijna leeg is.

Niemand wordt gedurende tien uur vrijwilligerswerk afgelost, krijgt iets te drinken of te eten aangeboden. Daar hadden we geen rekening mee gehouden, omdat je in Rütenbrock vaak na twee uur al werd afgelost en ook werd er vaak water, alcoholvrij bier of eten gebracht als je de hoek van het parcours bewaakte om te voorkomen dat er verkeer het parcours opreed. Ik heb in Meppen nauwelijks iets meegekregen van de wedstrijden of uitslagen en heb geen uitreiking gezien. Na afloop van de wedstrijden ben ik doodmoe. Een gebroken nacht, rook, slecht eten, koud en nat. Dave heeft keelpijn gekregen. We besluiten de volgende dag naar huis te gaan.

Kabaal
Na de wedstrijden is er een gezamenlijke barbeque bij de pub op het terrein. Iedereen taait daarna al vrij snel af en als het donker is ligt bijna iedereen op een oor, behalve een clubje rondom renner Daniel. Die komen pas laat uit de pub met veel kabaal. Iemand blijft maar schreeuwen, het blijft kennelijk leuk. Uiteindelijk doe ik maar oordopjes in en zet ik een slaapmasker op tegen het licht van de zaklampen op de tent. Weer een onderbroken nacht en ik denk met heimwee terug aan het kleine gezellige campinkje in de tuin bij de ouders van de organisatoren Uli en Heinz, waar mensen het niet in hun hoofd haalden zich te misdragen.

De volgende dag begint met een blauwe hemel en zon maar George heeft op Buienradar gezien dat het om acht uur gaat regenen. Het is niet te geloven, krijgen we soms het weerbericht van gisteren voorgeschoteld vanwege de krakkemikkige dataverbinding hier waar iedereen last van heeft? Toch maar snel de tent afbreken voor de eventuele bui. Het begint inderdaad iets na acht uur weer te regenen, als we in de pub op het terrein aan het ontbijt zitten met koffie en harde witte bolletjes brood.

Regen
Als we voor vertrek de waterflessen willen vullen komt Bastiaan net langsfietsen, hij is pas vannacht aangekomen. Vlak voor ons vertrek in regenpak zegt Ymte droogkomisch “volgens het weerbericht schijnt nu de zon”. We kunnen erom lachen want regen vinden we prima fietsweer. Als we wegrijden is de koeltoren met de wereldkaart bijna geheel in de wolken verdwenen. Pas later op de dag gaat de zon schijnen en kan het regenpak uit. We rijden dezelfde route nu in een keer terug maar gaan dit keer wel om Coevorden heen. We zien weer de jaknikkers en de roeken.

Voor de lunch stop ik bij een café dat ik er wel goed uit vind zien: het staat goed in de verf en ze hebben in de vensterbank van die moderne vazen met dode takken, zoals je tegenwoordig vaak ziet. Dave wil echter doorrijden. Hij vindt dat de gordijnen te dicht hangen en dat de zaak in een slechte buurt staat. Ik meen me van de heenweg te herinneren dat er niet zoveel cafés zijn en geef aan dat het tijd wordt voor lunch. Het is zondag en alle supermarkten die we vandaag zijn tegengekomen waren dicht. Dus we hebben geen bananen en krentenbollen meer in de fietstas. Geen eten is een beetje het thema geworden dit weekend. Dave stemt toe. Maar hij heeft gelijk. Het handje vol gasten dat aan de bar hangt rookt, de zaak staat blauw. Even twijfel ik maar we kunnen een tosti krijgen. We bestellen ieder twee tosti’s. De eigenaar komt ze brengen op het terras. Hij klaagt dat er weinig klandizie in zijn zaak komt. Ik vertel hem dat ik hier ook niet meer terugkom nu ik weet dat hier gerookt wordt. Als we verder rijden komen we pas om half drie weer langs een café dat open is. Toch goed dat we gestopt waren.

Eten
Kampen is het laatste levendige stadje op weg naar huis en we fietsen ’s middags over de brug over de IJssel om kwart over vijf. We hebben dan nog 55 kilometer voor de boeg, dus de beslissing is snel gemaakt: we gaan hier iets eten. Beter dan met een lege maag doorfietsen en om acht uur ’s avonds thuis nog een pizza moeten bestellen. In een rustige steeg genieten we op het terras van De Bonte Os in de zon van een Amstel 0,0% biertje, op dat moment het lekkerste biertje dat ik ooit geproefd heb.

Na het eten maakt het niet meer uit hoe laat we thuiskomen. De trikes hebben zeer goede verlichting en vanaf Dronten kunnen we het zo ongeveer met de ogen dicht fietsen. Maar dat is allemaal niet nodig, iets voor negen uur en nog tijdens de schemering draaien we onze voortuin in. We hebben er dan 170,6 kilometer opzitten, met een gemiddelde rijsnelheid van 24,4 kilometer per uur.