Bericht vanuit Fort William, de ‘outdoor capital‘ van het Verenigd Koninkrijk. Op onze derde dag hier hebben we de Ben Nevis beklommen, de hoogste berg van Schotland en het Verenigd Koninkrijk.

De beklimming van de Ben Nevis was wat zwaarder dan bergwandelingen die we eerder maakten. Veel grote stenen waar je over moet stappen, dus vaak is het een puzzel hoe je verder kan stappen en moet je klauteren. Lager op de berg bestaat dat steen uit roze gneis en lichtblauw graniet, verder omhoog richting de top verandert de kleur naar donkergrijs porfier. Dit maakt de beklimming heel afwisselend. De top is 1342 meter (4406 fasl – feet above sea level). Het pad is vanaf het Glen Nevis visitor center 8,3 kilometer lang. Afwisselend klauter je over ongelijkmatige stenen, stenen die als een trap gelegd zijn en grintpaden. Steeds passeer je daarbij kleine waterstromen.

Vergezichten als de mist optrekt

Steenmannetje
Ongeveer halverwege kruis je een prachtige waterval (en wat waren we weer blij met onze Gore-Tex wandelschoenen). Niet veel verder zagen we de eerste sneeuw liggen. Af en toe liepen we door de motregen van de wolk waar we doorheen liepen. Soms waren er weer prachtige vergezichten als de mist zich opende. Op de top waren we helemaal in de mist en sneeuw beland. Je kon niet vanaf het ene steenmannetje het volgende steenmannetje zien. De GPS bewees ons weer eens een onschatbare dienst. In de mist, over de sneeuwvlakte, wees deze ons de richting waarin we moesten lopen en al snel doemde het volgende steenmannetje dan weer op. Twee Duitsers die we eerder hadden ontmoet en ons voorbij gingen, kwamen we weer tegen, zij hadden 20 minuten voor de top de beklimming afgebroken omdat ze het pad niet meer konden zien.

Pad niet meer zichtbaar door sneeuw en mist

Door al het wit begon ik ook sterretjes te zien, ik moest helaas mijn Julbo zonnebril met meekleurende glazen en anti-fog coating opbergen omdat de bril zwaar besloeg en ik bijna niets meer zag. Dave’s meekleurende bril van de opticiën presteerde uitstekend, onder dit soort omstandigheden leer je je uitrusting wel kennen. Onze kleding zal misschien verbazen: Dave droeg een dun merinowollen T-shirt van Decathlon met lange mouwen onder een flinterdunne Arc’terix windbreaker, ik een Icebreaker wollen T-shirt met korte mouwen onder een dunne regenjas van Bergans. Door de inspanning van de beklimming werd je warm genoeg door je verbranding, alleen een muts en dunne wollen handschoenliners waren verder genoeg. De mist vroor aan op muts en handschoenen op de top.

Observatorium
Vlak voor de top passeer je een groep van drie steenmannetjes. Op de top staat een metselwerk met een triangulatiepunt dat aangeeft wat het hoogste punt is en de ruïne van een observatorium. Op de fundering van de ruïne is een soort metalen zeecontainer geplaatst dat als noodbivak kan fungeren. Op de dakrand zat een sneeuwgors te fluiten. Dit arctische vogeltje is grotendeels wit met wat zwart in de vleugels en staart. Er is een gedenkplaat voor gevallenen. Vlakbij de top is een stijle richel, waar we gelukkig voor gewaarschuwd waren door andere beklimmers.

Dave op de top van Ben Nevis

Richel nabij top

Windbreaker en rotsig pad

Knijpen tegen het licht, vorst op muts

Ruïne van het observatorium op de top van Ben Nevis, waar een noodschuilhut is gemaakt

De afdaling was heel zwaar voor de knieën. De mist was nu grotendeels opgetrokken en we hadden prachtige vergezichten over het dal, bergmeren en Loch Linnhe waar Fort William aan ligt. In totaal hebben we negen uur gedaan over de beklimming en afdaling.

Zicht op Loch Linnhe en Lochan Meall an t-Suidhe

We verblijven in het stadje Fort William, de winkelstraat is slechts 950 meter lang. Toch zijn er zes buitensportwinkels te vinden, waarvan drie de moeite waard zijn (omdat ze kwaliteit verkopen en de geur van weekmakers je niet al bij de deur tegemoet komt):

• Ellis Brigham;
• Cotsworld Outdoor en
• Nevisport.

Britse merken als Rab, Berghaus, Craghoppers en Mountain Equipment domineren. Falke sokken zijn hier bijvoorbeeld niet te krijgen en ook het merk Fjallräven schittert door afwezigheid. The North Face en Arc’teryx zijn wel ruim verkrijgbaar. Wat hier beter verkrijgbaar is dan in Nederland zijn allerlei artikelen met Gore-Tex Windstopper: van mutsen tot handschoenen.

Backpackers
De hele dag kom je in Fort William backpackers tegen, met name tegen het eind van de middag. Dit stadje is namelijk het begin- of eindpunt van de West Highland Way, de meest populaire wandelroute van Schotland.

Backpackers in Fort William

Behalve wandelen is er verder genoeg te doen in en rond Fort William. Er is een whisky distilleerderij, een gondelbaan in de Nevis range, de Hogwarts Express, de stoomtrein van Harry Potter, vertrekt vanaf hier naar Mallaig over het door de films beroemd geworden Glenfinnan viaduct met 21 bogen. Iets wat je overigens moet weten want op het station is er niet de minste aanwijzing en konden we ook perron 9 3/4 niet vinden. Wel ruik je af en toe dat lekkere buskruitachtige luchtje van de stoomtrein. Inverlochy castle is een kasteelruïne die te bereiken is via het wandelpad Great Glen Way langs de rivier Lochy.  Zou je dit 117 kilometer lange pad verder volgen dan. wandel je langs de oevers van Loch Ness.

De Jacobite stoomtrein over het uit Harry Potter beroemd geworden Glennfinnan viaduct

Buslijn 915
Fort William hebben we bereikt met een bijna drie uur durende busrit die door een schitterend landschap rijdt. Alleen al die busrit maakt het de moeite waard om Fort William te bezoeken. Bus 915 vanaf Glasgow Airport (frequentie: twee keer per dag) volgt de A82 langs onder andere het enorme meer Loch Lomond. Deze smalle weg gaat soms akelig dicht langs het water. Grotere voertuigen kunnen elkaar slechts stapvoets passeren. Ondertussen worden de heuvels steeds hoger en het landschap steeds mooier. De bus rijdt onder andere door Glen Coe, waar we volgende week verblijven dus we hebben alvast een voorproefje gehad.

Sommige mensen vroegen ons of het niet jammer was dat we geen uitzicht hadden vanaf de top van de Ben Nevis. Maar juist die magische witte wereld was een hele bijzondere belevenis. Uitzichten hadden we wel tijdens de beklimming en vooral afdaling.