Het feest is weer voorbij maar wat was het een mooi feest: het World Championship Human Powered Vehicles in Maasmechelen, België. Prachtig weer en een bont internationaal gezelschap met ligfietsen in allerlei soorten en maten. Met zijn allen kamperende op het sportpark van Maasmechelen tussen de voetbalvelden.

Als ik na twee dagen fietsen op donderdagavond aankom bij het stadion, is er geen ligfietser te bekennen. “Zit ik hier wel goed?” vraag ik me af. De eerste persoon die ik tegenkom weet van niks. De tweede zegt dat er om de hoek van het stadion wat auto’s en caravans staan dat ik het daar maar eens moet vragen. Auto’s?!? Nee, dat kan het niet zijn. Ik vraag de man of hij geen ligfietsen heeft gezien, zoals de mijne. Nee, dat heeft hij niet.

Als ik de hoek om ga tref ik de Belgische leden van HPV.be. Zij zijn inderdaad met auto’s en caravans gekomen. Er staan wat ligfietsen op een autodak. Ik heb het gevonden. Zij weten ook waar de Hollanders staan. Een stuk verderop bij een trainingsveld tref ik Marloes en Theo en Marjon. Geen van allen racen maar hebben zich opgegeven als vrijwilliger. Het contrast met de Belgen is groot: lichtgewicht tentjes en veel Nederlanders zijn met de velomobiel gekomen.

Het kampeerterrein is opgedeeld in talen. Aan de andere kant van het pad waar wij staan, staan de Duitsers bij elkaar. Achter ons de Italianen en daar achter Britten. Bij ons staat ook Olaf, een Duitser die Nederlands spreekt. We praten weer bij. Toni en zijn vriendin voegen zich bij ons kamp, Sjaak Bloemberg, George Krüg, Kees van de Wetering. De scheerlijnen staan door elkaar heen. Vooral Toni heeft daar wat moeite mee. Dave is verhinderd door werk en arriveert pas vrijdags met de auto.

Het is druk. Zo’n honderd deelnemers aan de wedstrijden en dan nog vrijwilligers en toeschouwers. Een internationaal kamp van ligfietsers. Het is is schitterend zonnig weer, we kunnen tot laat buiten zitten. Hoewel, het ontbijt wordt vanaf 7.00 uur geserveerd, dus zo laat wordt het nou ook weer niet. En de renners drinken niet.

In het stadion zijn toiletten en prima douches. Het ontbijt en lunch worden in de VIP-lounche van het stadion geserveerd. ’s Ochtends twee broodjes en een croissant, ’s middags vier soorten pasta, goed fietsvoer, bereid door Italianen.

Eerste wedstrijd: 200 meter sprint
Vrijdagavond is de eerste wedstrijd, de 200 meter sprint. Om te komen op de afgesloten weg waar de wedstrijd gehouden wordt, moeten de ligfietsers onder politie-escorte naar het parcours rijden, over autowegen. Ulrich Bentlage (organisator van de Rütenbrocker Radsporttag) zijn cranks zitten los, hij roept wie er een inbussleutel 8 bij zich heeft. Ulli heeft geluk: ik hoef niet te racen dus ik heb mijn gereedschapskist inclusief plakspullen en reserveonderdelen van 2 kilo aan boord.

Als de eerste renner klaar staat voor de start, moet deze even wachten. Er komen nog twee rijders aan die willen deelnemen aan de wedstrijd. Zij zijn net aan komen fietsen uit Parijs, waar zij meededen aan Parijs-Brest-Parijs: Ymte Sijbrandij en Peter Coppens.

Ymte is tijdens deze tocht in twee dagen vijf kilo afgevallen en weegt voor het eerst sinds zijn studententijd weer onder de 90. Als je 61 uur achterelkaar rijdt, ga je vanzelf hallucineren. Ymte “je krijgt vreemde gedachten, daardoor leer je jezelf wel beter kennen.”

Als we weer terug zijn bij de tent blijkt dat Swannette Tempelman de 200 meter sprint niet heeft verreden omdat ze verdwaald was: de TomTom was uitgevallen.

Te laat voor de 100 kilometerrace: Daniel Fenn en Nici Walde
Zaterdagochtend is de 100-kilometerrace. Vanaf het kampeerterrein kan je naar de start lopen. Theo van Andel kan niet starten: zijn ketting schiet er af bij de start en hij ligt meteen zoveel achter dat hij niet meer gaat rijden. Als Ymte de eerste ronde er al op heeft zitten, arriveren nog twee deelnemers: Daniel Fenn en zijn vriendin Nici Walde, die eerste zal worden op het WK in de categorie gestroomlijnd. Daniel smijt zijn gereedschap in de berm, stript tot op zijn onderbroek, springt in de fiets en zet de achtervolging in. Dat lukt nog vrij aardig, hij begint in te lopen op Ymte, die op kop ligt.

Wie eerste ligt, kan je als toeschouwer zien door de motorfiets die voorop rijdt. Degene die daar achter zit, ligt op kop. Wie echter tweede is, wordt snel onduidelijk, dat kan iemand zijn die een hele ronde (of meer) achter ligt. Als Daniel Fenn komt langsrijden is het duidelijk dat er iets niet goed is met de luchtveer van zijn achterwiel. De staart van zijn vanille-zwarte DF loopt zowat aan op de grond en zo te horen loopt er ook iets aan. Even later zien we hem niet meer langskomen en als hij weer wel langskomt, ligt het luik achter uit zijn fiets. Hij zal door alle technische problemen uiteindelijk als zevende eindigen in deze race.

In onderstaande video wordt de laatste ronde van de 100 kilometer ingeluid. Dat betekent dat de snelste deelnemer er bijna 100 kilometer op heeft zitten.

’s Avonds staan we om zes uur weer allemaal klaar voor het stadion, waar we omheen kamperen, om in colonne onder escorte van de politie naar de afgesloten weg te rijden waar de 1000-metersprint gehouden zal worden. We moeten echter langer wachten. Het wordt tien over zes. Dan krijgen we te horen dat de 1000-metersprint is afgelast en kunnen we terug naar de tent. De wegen in Maasmechelen worden weer vrijgegeven aan het overige verkeer. Terwijl Gerard de lijn aan het uitrollen was, is achter zijn rug uit de auto de laptop voor de tijdregistratie gestolen. Daar staat niet alleen speciale software op maar ook alle gegevens van de rijders en de tijdnoteringen. De geprinte uitslagen worden van de ramen van het sportcafé gehaald, we hebben de data nog. Het is op dat moment de vraag of de éénuursrace de volgende dag nog wel gereden zal kunnen worden. Wat een domper.

Gelukkig is het de volgende dag gelukt een nieuwe laptop te regelen met de juiste software en is de data overgeklopt. Er hangt een print op het raam van het sportcafé met het verzoek aan de renners om de data te controleren. De éénuursrace kan van start.

Eenuursrace: hooibalen gestolen
Zondags blijken ook de hooibalen gestolen te zijn van het circuit voor de éénuursrace. Bij de start blijkt Theo van Andel zijn ketting er weer af te knallen. Hij duikt in het vooronder om het probleem te verhelpen. Even later start hij alsnog maar nog later krijgt hij een lekke band. Het zit hem niet mee, hij moet ook deze wedstrijd opgeven.

Onderstaande video is van een van de rotondes, waar je de deelnemers aan de éénuursrace ziet langsracen.

Er zitten wat scherpe bochten in het parcours en de eerste ronden ligt Matthias König op zijn open ligfiets aan kop. Daarna weten de velomobilisten ook hoe ze de bochten kunnen nemen en ligt al snel Daniel Fenn als eerste. In de krappe bochten wordt aardig wat geschreeuwd naar andere renners omdat de snelle renners de langzamere willen inhalen. Ik loop samen met George en Dave langs het parcours. George past op Wouter Sijbrandij: papa en mama nemen beiden deel aan de race. Als Alain Hinzen met zijn deels gestroomlijnde fiets onderuit gaat en er een ambulance bij moet komen, assisteert George om de renners naar de rechter rijbaan te sturen zodat ze niet tegen de gevallen renner rijden. Dat wordt hem niet door alle renners in dank afgenomen. Zij kunnen hierdoor minder makkelijk inhalen op een recht stuk. Alain Hinzen is later weer op de been, al loopt hij moeilijk, ondersteund door zijn partner.

Tijdens de uitreiking staat Eva Navratilova, die tweede wordt in de categorie gestroomlijnd, te huilen van geluk. Zij heeft zowel Ellen van Vugt als Swannette Tempelman, die beiden in een DF rijden, verslagen in haar Quest XS. Nici Walde wordt eerste. Bij de mannen wordt de Zwitser Charles Henry eerste. Hij rijdt in een tweewielige velomobiel. Daniel Fenn wordt tweede. Ymte ontbreekt op het podium. Matthias König wordt eerste van de ongestroomlijnde ligfietsers. De prijzen zijn prachtige uitgestanste kettingbladen, weer eens wat anders dan een beker.

Na de uitreiking is er ter afsluiting van het WK een gratis maaltijd voor de deelnemers en vrijwilligers: onbeperkt friet eten. Er is niet alleen friet maar ook het overige snackbaraanbod: frikadellen en andere mystery meat-producten.

’s Avonds wordt onweer verwacht en de volgende dag regen. Theo en Marloes blijven tot maandagochtend, zij fietsen nog een rondje langs de grenzen van België. George vertrekt ook op maandag. Het lukt ons om de Nimbus 2000 op het dak van de auto te krijgen in gewone fietsdragers met twee spanbanden door elk wiel. Zo komen we zondagavond in tweeëneenhalf uur thuis in plaats van tien uur fietsen.

Nog 404 meer foto’s vind je in het album WK Maasmechelen op Flickr.

Bewaren