De eerste kampeertocht met de Quests zit erop. En het was leuk! Zaterdags heen, zondags terug, bij elkaar 95 kilometer. Gekampeerd op NTKC-terrein Den Treek onder Amersfoort.

Woensdag mijn Quest XS opgehaald bij de fabriek in Dronten en naar huis gereden (37 km). Donderdagavond eens gaan kijken thuis of we de kampeeruitrusting wel kwijt zouden kunnen in de Quests.

Inpakken
Vier stapeltjes gemaakt: voor ieder persoonlijk (slaapzak, -mat, kleding, toilettas, schoenen), gezamelijke spullen zoals tent, brander, pannetjes en een stapeltje optioneel: hoeft niet per se maar zou wel fijn zijn om bij je te hebben. Vervolgens begonnen met in te pakken. Het lastigste was de slaapzak in de rolbeugel (puntmuts) te krijgen. Bij de XS moet deze door een engte geduwd worden, waar de knik zit tussen puntmuts en romp, niet breder dan 8 centimeter. En dat gaat dus niet als de slaapzak in een foudraal zit. Misschien is er nog een andere truc voor, dan hoor ik het graag. Zonder foudraal is de slaapzak er in te werken, stukje bij beetje, oppassen dat je de tijk niet beschadigd langs het uiteinde van een boutje. Nu hadden we al de 2-seizoenenslaapzak bij ons, dus die heeft wat meer volume.

Staart
Aan de rechterkant in de staart, waar de ketting en derailleur zit, kan je de uiterste punt wat lastiger bereiken (eerst omhoog bij de derailleur, dan naar beneden. Daar heb ik het dekentje gestopt om de fiets op zijn kant te kunnen leggen bij pech en reserve binnen- en buitenbanden. Naast de ketting op de grond kwam de zak met haringen. Daar bovenop mijn stoeltje (Alite Mayfly). Daarbovenop de zak met eten (krentenbollen, oploskoffie in zakjes, Knorr Spaghetteria, havermout, Elk melkpoeder, nootjes) en het netje met afwaspulletjes (inclusief dit handige afwasborsteltje). Aan de andere kant van het wiel kwamen slaapmat (Exped Synmat MW) beetje rechtop zover mogelijk achterin, binnentent (van de 3-persoons Vango Nimbus 300) in een hele losse foudraal voor de slaapmat op de bodem, toilettas er bovenop, wandelschoenen, donsjackje om aan te trekken als je stil komt te staan, een kaarslantaarn (leuk omdat het nu wat vroeger weer donker wordt), bekers. Kleding & handdoek in twee 8 liter waterdichte zakken, die ik links en rechts van de stoel vastklik aan de ‘kleerhanger’. Zo dekken die de bagage ook nog bij eventuele regen wat af. Crocs (voor douchen) passen naast de ketting onder de stoel.

Voorin
Voorin links de velomobieltas (met allerlei losse spulletjes zoals reservebatterijen, gsm/camera, regenjasje, reepjes, paracetamol, zonnebrand, portemonnaie). Rechts de GPS en mijn zonnebril in de daarvoor bestemde houder (Dave heeft ontdekt dat daar ook een bidon in past). Rechts naast de stoel het mapje met gereedschap/plakspullen/reserveonderdelen en de Camelbak met water. Toen zaten dus de niet-essentiële zaken ook al in de fiets, zoals de stoeltjes en de kaarslantaarn. En de driepersoonstent in plaats van de tweepersoons. Dikke pret, laten we er ook maar een fles wijn bij ingooien, ruimte zat! Dit viel reuze mee.

Dave had de andere helft van de gezamelijke spullen, zoals tentstokken, buitentent, brander, pannetjes en bestek. Hij heeft een toilettas die je alleen met een loep terug kunt vinden. Voor Crocs in zijn maat heb je de Radical Design Cyclone fietsaanhangwagen nodig en die hebben we niet, dus hij had teenslippers mee.

We hadden wel al eens van andere velomobilisten gehoord dat je veel kleine pakketjes moet maken. Die tip is de sleutel maar ik denk dat we het ook vlot voor elkaar hadden omdat we al ervaring hebben met het inpakken van een kampeeruitrusting in een zeekajak.

Relaxter rijden
Wat opvalt is dat het rijden met een velomobiel veel minder energie kost dan op een open ligfiets*. Ik vind het veel relaxter rijden. Je hoeft niet af te stappen als je stilstaat en je hoeft niet je evenwicht te bewaren omdat je op drie wielen rijdt. Geen standaard nodig en niet bang te zijn dat je fiets omvalt door de bagage. Ook geen over de grond schurende banaantassen meer in de bocht. Verder viel me de “warmte” in de fiets erg mee. Rijwind wappert lekker naar binnen. Je zweet wel wat harder maar dat is volgens mij ook omdat je wat harder moet werken om deze fiets op gang te krijgen na een stop. Er waren een paar bochtjes die ik niet kon halen met mijn draaicirkel (of nog onontwikkelde stuurmanskunsten) maar een Quest heeft daarvoor Flintstone-gaten, zodat je achteruit kunt steken. Af en toe misten we een afslag omdat de GPS onze snelheid niet bijhield, dan kwamen deze trappelgaten ook weer van pas.

De terugweg over de Stichtse brug was iets mooier dan de heenweg die over de brug bij Nijkerk liep. De route west om Amersfoort liep door mooi boeren- en polderland.

*) Over een ‘gewone’ fiets maar niet te spreken. Zo’n achterhaald model moet je vooral gebruiken als je een liefhebber bent van tegenwind en zadelpijn.