Getver nee hè? Een blik uit het raam en ik zie dat alles wit is. Dat wordt een dagje levellen naar 100 met character nummer drie in World of Warcraft. Wel straalt uitbundig de zon. Terwijl het half tot zwaar bewolkt zou zijn. Dan bedenk ik me dat ik de geplande route kan aanpassen over gestrooide routes.

Nieuwe route maken en op de GPS laden, uitsmijter maken, Camelbak vullen, dubbele boterham pindakaas smeren, Roosvicee in de thermosbidon, de Northwave Artic winterschoenen aan. En een stukje klittenband op de Dazer (mijn nieuwste gadget, zie verderop) plakken, in de fiets klimmen om te kijken waar die handig vastgezet kan worden. Ik zet hem voor zolang maar even vast op het stripje klittenband voor de binnenverlichting. Ik wikkel mijn boterham en een banaan in mijn donsjasje: we zijn klaar voor vertrek.

Hondenverjager
Een Dazer is een hondenverjager. Die wilde ik vandaag wel eens testen. Is de 40 euro goed besteed? De wijk in en uit kom ik vaak honden tegen. De keren dat een grote hond met me mee rende en op oorhoogte hapbewegingen maakte of dat ik ze bijna aanreed omdat ze op de velomobiel afstormen zijn inmiddels talrijk. De goeden daargelaten zijn er vaak baasjes die hun hond niet aangelijnd hebben of onder appèl hebben staan. Dit zijn ook de baasjes die geen oog hebben voor de omgeving en mij niet zien aankomen of niet weten hoe hun hond daar op kan reageren. Ik heb inmiddels een oog ontwikkeld om de situatie in te schatten. Is de hond aangelijnd, let de baas op? Geeft deze een commando aan de hond?  Zie ik de hond gehoorzamen? Of is het een bazin die meer bezig is met de kinderwagen/vriendin/WhatsApp/God mag weten wat?

Na het lezen van Georg zijn twitterbericht over een aanrijding met een hond met 1000 euro schade tot gevolg hakte ik de knoop door en toog in de lunchpauze naar de Bever voor een Dazer. Ook het Vlaamse fietsduo Ingrid en Nicole hebben een Dazer bij zich, staat te lezen in hun boek Op Het Ritme Van de Touareg. De Dazer werkt op een 9-volt batterij en produceert een voor mensen bijna niet hoorbaar geluid dat agressieve honden op andere ideeën moet brengen. Zo hoop ik in de toekomst een aanrijding te voorkomen: beter voor de hond en beter voor mijn fiets. De testvraag voor vandaag is of de Dazer werkt vanuit de cockpit van een carbon Quest.

Dazer in actie met ultrasound

Testresultaat
Zal je net zien: wil je honden tegenkomen op je pad, zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Altijd struikel je over die beesten, maar als je ze wíl tegen komen: nergens. Niet in het park, niet bij de talrijke boerderijen die ik passeer. Psychologisch werkt de Dazer dus fantastisch. In plaats van me te ergeren aan honden en hun onoplettende bazinnen hoop ik ze nu tegen te komen. In plaats van testen op honden oefen ik dan maar met het blindelings vinden van het knopje. Want dat is denk ik het grote nadeel van een Dazer. Als er grote paniek is, vind je ‘m dan snel genoeg? Als er echt iets aan de hand is heb ik ook nooit de tijd om het knopje van mijn claxon te vinden op het stuur.

Al snel is de zon weg als ik eenmaal met mijn fiets de stad uit ben. Het is koud, 1 graad boven nul. Mijn route is ongeveer een vierkant. Op een kwart van de route heb ik de wind tegen, op een kwart mee en op de helft heb ik zijwind. De zijwind wordt niet tegengehouden door het minivizier en is koud. Op een gegeven moment krijg ik zelfs koude voeten terwijl mijn schoenen Syberische winters zouden moeten kunnen trotseren. Ik heb zelfs mijn voetgaten gedicht met siliconenrubber. De endorfines willen ook niet gaan stromen.

Hagelsteentjes
Op een gegeven moment hoor ik getik op mijn pet. Maar mijn fiets is droog en er zitten ook geen spetters op het minivizier. Hangt er ergens een touwtje los of flappert er een lok haar? Dan zie ik kleine hagelsteentjes van mijn dek afstuiteren. Mysterie opgelost.

Het pad langs de Hoge Vaart is bijna net zo breed als een velomobiel maar vandaag deert dat niet: ik kom niemand tegen. Het lijkt er op alsof de vogels hier ook niet meer gewend zijn aan fietsers. Ik bevind me opeens in een explosie van vogels: een hele zwerm stijgt op uit de bomen, tegen het licht in kan ik niet goed zien welke soort, twee nijlganzen op de kant raken volledig in paniek en een joekel van een buizerd overziet het gekrakeel en blijft rustig zitten. Even verderop zit een haas in het veld en die neemt ook de benen. Later vlucht er nog een konijn weg. Ik zie vandaag erg veel buizerds: meer dan twintig. Groot en klein, van donkerbruin tot gebroken wit en combinaties daarvan.

Pad langs de Hoge Vaart

Ik nader de dijk tegenover Harderwijk. Dat is te merken aan de bordjes in deze omgeving die me verwijzen naar Harderwolde, Hardersluis, Harderbos. Het lijkt wel Almere, daar heeft elke oprecht Almeerse ondernemer zijn zaak vernoemd naar de stad: Buiten-Mere, Doe-Mere, Telemere, Medi-Mere. Een staaltje creatief met taal waar je tenen krom van gaan staan. Ook zie ik weer de bordjes die het de heks, op zoek naar Hans en Grietje, erg makkelijk maken.

Dijk bij Harderwijk met ijs op het water

Donkere wolken pakken zich samen boven Hans & Grietje

Op het fietspad langs de Karekietweg ligt sneeuw. Ik kom uit bij de Hoge Dwarsvaart en moet hier rechtdoor. Er is alleen geen rechtdoor. Naast me op het talud ligt een autoweg. Ik loop het modderige talud op en zie dat er aan de overkant een fietspad is. Dan maar de velomobiel aan zijn staart het talud op trekken want ik heb geen zin in terugrijden. Dat klinkt makkelijker dan het is. Het talud is modderig en glad en ondanks mijn MTB-schoenen glij ik uit. Opeens is zo’n velomobiel best zwaar, ik ga bijna onderuit en kan nog net voorkomen dat ik een modderige broek oploop. Ik ben blij als ik boven ben. Als ik de weg ben overgestoken zie ik dat ik het fietspad rechtsaf had moeten nemen en dat het een lus naar de brug maakt. Het staat alleen niet op mijn kaart. Thuis zou blijken wat het euvel is.*

Boven op de brug van de Karekietweg

Het fietspad door het bos langs de Larservaart en N302 zou gestrooid zijn maar is hier en daar helemaal wit. Ik kan het de verantwoordelijke overheid niet kwalijk nemen. Het is halverwege de middag en ik ben de eerste fietser van vandaag die hier rijdt. Ik trek drie parallele sporen door de maagdelijke sneeuw. Omdat die sneeuw niet eerst half ontdooid is geweest en daarna weer bevroren, is het fietsen door de dunne laag sneeuw goed te doen. Geen achterwiel dat de voorwielen wil inhalen of dat soort grappen. Omdat de gestrooide wegen niet altijd gestrooid zijn en het wel meevalt met de sneeuw, pas ik bij Lelystad de geplande route aan en neem vanaf hier de kortste route naar huis via de Torenvalkweg, Praamweg en Kotterbosweg. Het is koud, grijs, ik kom geen hond of cafétje tegen en ik vind het wel mooi geweest. Mijn enige pauze is vijf minuten stilstaan met de fiets om mijn boterham pindakaas naar binnen te werken. Uit de fiets is het veel te koud door de wind.

Gestrooid?

Op de LF20 doemt een MTB’er op in mijn achteruitkijkspiegel. Ik heb ‘m veel te laat opgemerkt want hij hangt al aan mijn staart. Waarschijnlijk is ie me aan het uitdagen want er valt vandaag echt niks te racen. Op de hele route kwam ik geen fietser tegen. Ik trap de fiets op zijn staart, naar 40 kilometer per uur. Mijn hartslag gaat naar 160. De MTB’er trapt mee, ik los hem niet met deze snelheid. Misschien ook omdat we op dit stuk de wind van achteren hebben, dat is in zijn voordeel met zijn rug als zeiltje. Helaas doemt een stuk verder de beruchte Van Schoot-bocht op, die kan ik echt niet met 40 nemen. Die neem ik het liefst heel poeperig met 20 kilometer per uur, omdat ik niet, zoals alle leden van de familie Van Schoot gedaan hebben, hier met mijn velomobiel op zijn kant wil gaan. De Van Schoot bocht kent binnen 10 meter drie bijna-haakse bochten: links-rechts-links. Ik maak het OK-teken naar de MTB’er als compliment en gebaar dat hij me moet inhalen. Als hij me voorbij gaat knijp ik in mijn rem voor de bocht.

Thuis staat er 76,7 km op de teller. Gemiddelde snelheid 23,2.

*) Omdat ik druk ben met het plannen van de route van onze fietsvakantie, een rondje van 1500 kilometer naar en door Denemarken, stond de kaart van Europa geselecteerd in plaats van de Benelux. De kaart van de Benelux is een stuk gedetailleerder en laat het fietslusje wel zien. Zoek de verschillen:

Karekietweg op de OFM Europa-kaart

Karekietweg op de Benelux-kaart van Open Fiets Map

En ik stond dus bij punt 64 te koekeloeren: ik moet hier rechtdoor over het water!